Википедија:Почетен курс (Зачленување): Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
Избришана содржина Додадена содржина
+ кратенка
креирање дтатија
Ред 1: Ред 1:
==''Џејн Остин'''==
{{ВП:ПК}} {{кратенка|ВП:РЕГ}}
'''Џејн Остин''' (16 декември 1775година – 18 јули 1817 година) била Англиски романсиер чиј реализам , груби коментари за општеството и одличната употреба на слободниот индиректен говор, пародијата и иронијата и го овозможија местото на една од нашироко читана и најмногу сакана писателка во Англиската литература.
'''Регистрирањето на корисничко име''' е опционално, но е препорачано.
Остин целиот свој живот го помнинала како дел од мало и блиско семејство сместено во пониските класи на англиското ситно благородништво. Првенствено таа била образувана од страна на нејзиниот татко и постар брат, како и преку нејзиното самостално читање. Безрезервната подршка од страна на нејзиното семејство била важна при развивањето на Остин во професионален писател. Уметничкото надоградување на Остин траело од тинејџерските години па се до нејзината 35та година. Во овој период, таа експериментирала со различни литературни форми, вклучувајќи го и епистоларниот роман кој таа првин го пробала но подоцна го напуштила и напишала и значително преработила три големи романи и почнала четврт. Од 1811 па се до 1816 година, со издавањето на ''Разум и чувства'' (1811 год.), ''Гордост и предрасуда'' (1813 год.), ''Паркот Менсфилд'' (1814 год.) и ''Ема'' (1816 год.), таа постигна успех како писател кој бил издаван. Таа дополнително напиша два романи, ''Опатијата Нортангер'' и ''Убедување'', кои биле постхумно издадени во 1818 година и го започнала третиот, кој на крајот го добил името ''Сандитон'' , но починала пред да успее да го заврши истиот.

Делата на Остин го критикуваат романот на чувствата од втората половина на осумнаесеттиот век и се дел од преминот кон реализмот на деветнаесеттиот век. Делата на Остин , иако главно комично, ја нагласуваат зависноста на жената од бракот за да обезбеди положба во општеството и економска безбедност. Како и оние на Семјуел Џонсон, едно од најсилните влијанија во нејзиното творештво, нејзините дела се однесуваа моралните прашања.
Секој може да придонесе на Википедија, без разлика дали избрале да се регистрираат или не. Сепак, мора да се има регистрирано корисничко име за да се создаваат нови статии.
За време на животот на Остин, бидејќи таа одлучила да ги издава анонимно, нејзините дела и донесле малку лична слава и само неколку позитивни критики. Во средината на деветнаесеттиот век, на нејзините романи и се восхитувалесамо членовите на книжевната елита. Сепак, издавањето на ''Мемоарите на Џејн Остин'' од страна на нејзиниот внук во 1869 година ја претставила на пошироката јавност како привлечна личност и го поттикна јавниот интерес за нејзините дела. До 1940те години, Остин била нашироко прифатена во академијата како „голем Англиски писател“. Втората половина на дваесеттиот век забележала распространување на научното интересирање за Остин , кое истражувало многу аспекти на нејзините романи: уметнички, идеолошки и историски. Во популарната култура, се развивала култура на обожавателите на Џејн, фокусирана на животот на Остин, нејзините дела и различните филмски и телевизиски адаптации.

=='''Содржина'''==
Постојат три главни причини поради кои луѓето се охрабрувани да се регистрираат:
# [[Биографија]]

## [[Семејство]]
Поседувањето на сметка Ви овозможува многу [[Помош:Пријавување|предности]], вклучувајќи повеќе уредувачки опции и кориснички преференци. Една корисна функција е листата на набљудувани страници, која Ви овозможува лесно да ги следите промените на страниците за кои сте заинтересирани. Друга е можноста за преместување (преименување) на статиите. (Не ги преместувајте статиите преку копи/пасте на текстот, бидејќи на тој начин не се зачувува историјата на уредувањата. Наместо тоа, прашајте на [[Википедија:Портал|ВП:Порталот]] за помош од регистриран корисник.)
## [[Детство и образование]]

## [[Младост]]
Нерегистриран корисник е идентифициран преку IP адресата на неговата/нејзината машина, која е користена како јавен идентификатор кога се прават придонеси (и при потписи на страници за разговор). IP адресата на Вашиот компјутер може да се искористи за да се најдат информации за Вас, затоа регистрирањето значително ја '''''зголемува''''' Вашата приватност со нејзиното криење. Исто така, бидејќи IP адресите често се менуваат, нерегистрираните корисници понекогаш ја имаат потешкотијата да добијат почит од другите уредувачи преку градење на солидна низа на уредувања. Исто така е и потешко да се водат комуникации на страниците за разговор со такви нерегистрирани корисници, бидејќи им недостасува уникатна страница за разговор. Заради тие причини, многу [[ВП:КОРИСНИЦИ|википедијанци]] се регистрираат за да индицираат поголема подготвеност да застанат зад своите уредувања и коментари на страници за разговор. Ова значи дека на Вашите уредувања и коментари ќе им биде дадена поголема тежина.
## [[Зрелост]]

## [[Први романи]]
Конечно, само регистрираните корисници можат да станат администратори (уште познати и како сисопи). Ако се регистрирате, не заборавајте го Вашето корисничко име и лозинка. Ако сте склони кон заборавање на овие, пратете си ги на Вашата е-поштенска адреса и потврдете ги кога ќе се пријавите за да Ви биде испратена нова лозинка ако ја заборавите моменталната.
## [[Бат и Саутемптон]]

## [[Чотон]]
<div style="float:left; background-color:#f5faff; padding: .2em .6em; border: 1px solid #cee0f2;">'''[http://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Special:Userlogin&type=signup Кликнете овде за да се регистрирате]'''</div>{{-}}
## [[Објавуван автор]]

## [[Болест и смрт]]

## [[Постхумно издадени дела]]
===Како да се регистрирате===
# [[Признанија]]
За да се регистрирате, кликнете горе, или кликнете на „Најавете се“ во горниот десен агол на било која страница. Нема да можете (лесно) да го промените корисничкото име откако еднаш го изберете, затоа внимателно размислете. Не користете вулгарни, непристојни или навредувачки имиња, или имиња кои создаваат збунетост или конфликтност. <br/>
## [[Своевремени реакции]]
{{-}}
## [[Деветнаесетти век]]
<div style="float:right; margin-top: 0.0em; margin-bottom:3px; background-color: #cedff2; color: #000; padding: .2em .6em; font-size: 130%; border: 1px solid #B8C7D9;">'''Завршете го курсот со [[Википедија:Почетен курс (Заклучок)|заклучок и повеќе инфо]]''' <span style="font-size: larger; font-weight: bold;">&rarr;</span></div>
## [[Дваесетти век]]
</div>
# [[Листа на дела]]
<div style="clear:both"></div>
</div>
=='''Биографија'''==
[[Категорија:Почетен курс|Регистрирање]]
Биографските информации кои се однесуваат на Џејн Остин се „како што е познато недоволни“, според некој биограф. Останати се само неколку лични и фамилијарни писма (според некој само 160 од 3,000 писма на Остин ) и нејзината сестра Касандра (до која биле адресирани поголемиот дел од писмата) го запалила „поголемиот дел “ од оние кои таа ги имала и ги цензурирала оние кои не ги уништила. Другите писма биле уништени од страна на наследниците на Адмиралот Франсис Остин, братот на Џејн. Поголемиот дел од биографските материјали кои биле собирани во периодот од 50 години после нејзината смрт, биле напишани од страна на нејзини роднини и ја одразувале склоноста на фамилијата во корист на „добрата и тивка тетка Остин“. Оттогаш научниците имаат откриено многу малку нови информации.

==='''Семејство'''===
<!-- интервики -->
Таткото на Џејн Остин, Вилијамс Џорџ Остин (1731 - 1805) и неговата жена Касандра (1739 - 1827), биле членови на влијателните фамилии од ситнато благородништво. Џорџ бил потомок на фамилија кои биле производители на волна и кои преку својата професија напредувале до ниските редови на земјопоседниците. Касандра била член на истакнатата фамилија Легт. Од 1765 па се до 1801 година, или голем дел од животот на Џејн, Џорџ Остин служел како пастор на Англиканската парохија Стивентон, Хенмшир и блиското село. Од 1773 па се до 1796 година, тој го зголемил овој приход од земјоделие а и учел 3 или 4 деца во исто време и кои биле сместени во неговиот дом.

Најблиското семејство на Остин било големо: 6 браќа – Џејмс (1765-1819), Џорџ (1766 – 1838), Едвард (1767-1852), Хенри Томас (1771-1850), Франсис Вилијамс (Франк) (1774-1865), Чарлс Џон (1779-1852) и една сетра Елизабет Касандра (1773-1845), која исто како и Џејн починала немажена. Елизабет Касандра и била најблиска пријателка и интимна другарка на Џејн во текот на целиот живот. Од сите нејзини браќа,Остин била најблиска со Хенри, кој бил банкар, но откако неговата банка пропаднала тој станал Англикански свештеник. Хенри исто така бил и литературен агент на неговата сестра. Неговиот голем круг на пријатели и познаници во Лондон меѓу кои и банкари, трговци, издавачи, сликари и глумци и понудиле на Остин поглед на општествените светови кои нормално не биле видливи од малата парохија во руралниот Хенмшир. Џорџ бил пратен да живее со некое локално семејство уште на рана возраст , бидејќи како што опишал Ла Фај, биографот на Остин, бил „ментално зостанат и бил подложен на исмевање“. Тој исто така можеби бил глув и нем. Чарлс и Франк служеле војска и двајцата стигнале до чинот Адмирал. Едвард бил посвоен од страна на неговиот четврт братучед, Томас Најт и го наследил неговото земјиште и го зел неговото име во 1812 година.
[[ar:ويكيبيديا:دروس (التسجيل)]]
==='''Детство и образование'''===
[[bn:উইকিপেডিয়া:টিউটোরিয়াল (রেজিস্ট্রিকরণ)]]
Остин била родена на 16 декември 1775 година во Парохијата Стивентон и јавно е крстена на 5 април 1776 година. После неколку месеци поминати дома, нејзината мајка ја сместила со Елизабет Литлвуд, жена која живеела во близина и која ја растела и се грижела за Остин околу година или 18 месеци. Во 1783 година, согласно со фамилијалната традиција, Џејн и Касандра биле пратени во Оксфорд за да бидат подучувани од страна на госпоѓа Ен Каули и подоцна истата година заедно со неа се преселиле во Саутемптон. Двете девојки фатиле тифус и Џејн за малку што не умрела. Остин подоцна била подучувана дома, се додека не заминале со нејзината сестра во интернат на почетокот на 1785 година. Наставната програма веројатно ја сочинувале француски јазик, правопис, шиење, танцување и музика и можеби драма. До декември 1786 година, Џејн и Касандра се вратиле дома бидејќи Остинови не можеле да си дозволат да ги пратат двете девојки во школо. Остин го стекнала остатокот од своето образование читајќи книги, надгледувана од страна на нејзиниот татко и нејзините браќа Џејмс и Хенри. Џорџ Остин изгледа на двете ќерки им дозволил неограничен пристап во неговата голема и разновидна библиотека, бил толерантен во однос на ризичните експериментирања во пишувањето на Џејн и ги снабдувал двете сестри со скапа хартија и други материјали за нивните литературни дела и цртежи. Според Парк Хонан, биографот за Остин, животот во домот на фамилијата Остин бил „отворен, интересен и имало лесна интелектуална атмосфера“ каде идеите на оние со кои Остинови не се согласувале политички и општествено биле разгледувани и дискутирани. После нејзиното враќање од школо во 1786 година, Остин „никогаш повеќе не живеела надвор од границите на нејзиното непосредно семејно опкружување“.
[[el:Βικιπαίδεια:Οδηγός για νέους χρήστες/Εγγραφή]]
Приватните театри исто така биле дел од нејзиното образование. Од периодот кога таа имала 7 па се до нејзината 13та година, семејството и најблиските пријатели поставиле неколку претстави, меѓу кои и „Ривали“ на Ричард Шеридан и „Бон Тон“ на Дејвис Гарик. Иако не е познато, Остин веројатно земала учество во овие активности, најпрво како набљудувач а подоцна кога била повозрасна и учествувала во нив. Повеќето претстави биле комедии, кои на еден начин предлагале како комичните и сатиричните таленти на Остин да бидат обработени.
[[en:Wikipedia:Tutorial (Registration)]]
==='''Младост'''===
[[es:Ayuda:Tutorial (Registro)]]
Се верува дека најрано во 1787 година, Остин почнала само за забава да пишува поеми, приказни и драми за себе си и за нејзиното семејство. Остин подоцна ги составила „верните копии“ на 29 од нејзините првични дела во 3 поврзани бележници, кои денеска се познати под името ''Младост'', кое содржи дела кои оригинално биле напишани во периодот помеѓу 1787 и 1793 година. Постои ракопис како доказ дека Остин продолжила да работи на овие дела и подоцна во периодот од 1809 до 1811 година и дека нејзините внуци, Ана и Џејмс Едвард Остин, подоцна ги собрале подоцна во 1814 година. Помеѓу овие дела има и сатиричен роман напишан во писма насловен ''Љубов и пријателство'', во кој таа ги исмева популарните романи на чувствата и ''Историјата на Англија'' ракопис од 34 страни придружени со 13 минијатури во акварел нацртани од страна на нејзината сестра Касандра. Историјата на Остин ги исмејува популарните историски дела, особено Историјата на Англија (1764) на Оливер Голдсмит. На пример, Остин напишала: „Хенри 4ти се искачи на престолот на Англија, повеќе од негово лично задоволство во 1399 година, откако го совладал неговиот братучед и претходник Ричард 2ри, за да се повлечи и пак него да му го остави и за остатокот од својот живот да го помини во Замокот Помфрет, каде и се случило неговото убиство “. ''Младост на Остин'' , според научникот Ричард Џенкинс, често е „жестока“ и „анархична“; тој ги споредува со работата на романсиерот од 19от век Лоренс Стерн и со комичната група од 20от век Монти Пајтон.
[[ko:위키백과:길라잡이 (등록)]]
==='''Зрелост'''===
[[hr:Wikipedija:Tečaj (Prijavljivanje)]]
Како што растела Остин, таа продолжила да живее во домот на нејзините родители , правејќи ги истите работи кои биле нормални за жените на нејзините години и општествен статус: вежбала на пијано, им помагала на нејзината сестра и мајка при надгледувањето на слугите и им помагала на женските роднини кога се пораѓале и на постарите кога биле на посмртна постела. Таа им носела кратки извадоци од нејзините дела на нејзините новородени внуки Фани Катерина и Џејн Ана Елизабет. Остин особено била задоволна од нејзините достигнувања како шивачка. Редовно одела во црква, постојано се дружела со пријателите и соседите и на семејството навечер на глас им читала романи - обично нејзини дела. Дружењето со пријателите често значело танцување, дури и импровизирано во нечија куќа после вечерата или на балови кои редовно се одржувале во просториите на советот во Градската општина. Подоцна нејзиниот брат Хенри рекол дека „Џејн многу го сакала танцувањето и навистина била добра во тоа“.
[[id:Wikipedia:Tutorial (Pendaftaran)]]
Во 1793 година, Остин почнала и потоа престанала со пишување на кратки драми, кои подоцна биле насловени како „Господин Чарлс Грандисон или среќниот човек, комедија во 6 чина“ на кои таа им се вратила и ги комплетирала околу 1800 година. Ова било кратка пародија на различни скратени школски учебници од омилениот современ роман ''Историјата на Господин Чарлс Грандисон'' (1753) напишана од страна на Семјуел Ричардсон. Хонан тврди дека во еден период не многу после пишувањето на ''Љубов и пријателство'' во 1789 година, Остин одлучила да „почне да пишува за пари, нејзините приказни да и бидат главна издршка“ т.е да стани професионален писател. Откако ја донесла таа одлука, почнувајќи од 1793 година, Остин започнала да пишува подолги и пософистицирани дела.
[[it:Aiuto:Tutorial/Registrazione]]
Во периодот помеѓу 1793 и 1795 година, Остин ја напишала ''Леди Сузан'', краток епистоларен роман, кој обично е опишуван како нејзино најамбициозно и најсофистицирано прво дело. Не е нималку слично со било кое од другите нејзини дела. Клер Томалин, биограф на Остин, хероината на овој роман ја опишува како сексуален предатор која ги искористува нејзината интелегенција и шарм за да манипулира, предаде и искористи своите жртви, било да се работи за нејзините љубовници, пријатели или пак семејство. Томалин напишал: „Како што е кажано и во писмата, тоа е вешто напишано како драма и има циничен тон како и повеќето скандалозни драматурзи на реставрацијата и кои можеби и биле нејзина инспирација ...Тоа е единствано такво дело во целиот нејзин опуст, како дело кое е како труд за возрасна жена чија интелегенција и силен карактер се поголеми од оние кои таа ги среќавала. “
[[jv:Wikipedia:Tutorial (Pandaftaran)]]
==='''Први романи'''===
[[ka:ვიკიპედია:მასწავლებელი (რეგისტრაცია)]]
После завршувањето на ''Леди Сузан'' , Остин се обидела да го напиши својот прв долг роман - ''Еленор и Маријан''. Нејзина сестра Касандра подоцна забележала дека тој бил читан пред фамилијата „пред 1796 година“ и бил прераскажан во вид на серија од писма. Оригиналниот ракопис не е пронајден, така да не се знае со сигурност колку од оригиналната верзија била застапена кога роман бил издаден во 1811 година под името ''Разум и чувства''.
[[lv:Vikipēdija:Pamācība (Reģistrēšanās)]]
Кога Остин имала 20 години, внукот на нејзините комшии,Том Лефрој, го посетил Стивентон и останал таму во периодот од декември 1795 до јануари 1796 година. Тој штотуку добил диплома и требало да оди во Лондон на пракса за адвокат. Лефрој и Остин се запознале на некоја игранка или пак некој друг општествен собир на соседите и од писмата кои Остин и ги праќала на Касандра јасно е дека тие поминила значително време заедно: „ Скоро и ми е страв дури и да ти кажам како се однесувавме јас и мојот пријател од Ирска. Замисли си го се она што е најрасипничко и шокирачко во секој поглед кога игравме и кога седевме заедно.“ Фамилијата на Лефрој се замешала и тој си заминал на крајот од јануари. И Лефрој и Остин мора да знаеле дека тој брак би бил неостварлив. Двајцата немале пари и тој зависел од неговиот дедо до Ирска и кој го плаќал неговото образование и неговата правна кариера. Доколку Лефрој подоцна пак го посетил Хенмшир тоа успешно било сокривано од Остинови и Џејн Остин никогаш не го видела повторно.
[[hu:Wikipédia:Az első lépések (regisztráció)]]
Во 1796 година Остин почнала да работи на нејзиниот втор роман , ''Прв впечаток'' и ја завршила првата верзија на книгата во август 1797 година кога имала само 21 година.(подоцна таа е преименувана во ''Гордост и предрасуда''); како што било случај и со сите нејзини романи, Остин го читала својот роман пред нејзиното семејство дури работела на него и тоа се „докажало како најомилено“. Во тоа време, нејзиниот татко го направил првиот обид да земи да издади еден од нејзините романи. Во ноември 1797 година Џорџ Остин му пишал на Томас Кадел, истакнат издавач во Лондон, да го праша дали тој ќе сака да издади „Роман во ракопис, кој го сочинувале 3 тома со иста големина како ''Евелина'' на Госпоѓицата Бурни“ (Прв впечаток) на ризик на писателот. Кадел веднаш му вратил на неговото писмо, кое било означено како „вратено од страна на поштата“. Се мисли дека Остин не знаела за овај обид на нејзиниот татко. После завршувањето на Прв впечаток, Остин се навратила на ''Еленор и Маријан'' и од ноември 1789 година па се до средината на 1798 година и го проучувала внимателно; го отфрлила епистоларниот вид во корист на нарација во 3 лице и напишала нешто што наликувало на ''Разум и чувства''.
[[nl:Wikipedia:Snelcursus (Registratie)]]
За време на средината на 1798 година, после завршетокот со ревизијата на ''Еленор и Маријан'', Остин почнала да го пишува нејзиниот трет роман, првенствено насловен Сузан а подоцна насловен како ''Опатијата Нортангер'' – сатира на популарниот готски роман. Остин завршила со негово пишување за околу една година. Во раната 1803 година, Хенри Остин му го понудил романот Сузан на Бенџамин Кросби, издавач од Лондон, кој платил 10 фунти за авторски права. Кросби им ветил дека ќе го издади порано и отишол до таму што ќе ја рекламирал книгата во весник, но не направил ништо повеќе. Ракописот останал во рацете на Кросби, неиздадено, се додека Остин не си го повратила назад ракописот во 1816 година.
[[ja:Wikipedia:チュートリアル アカウント登録]]
==='''Бат и Саутемптон'''===
[[ps:Wikipedia:ځان زده کړه (ثبتونه)]]
Во декември 1800 година, парохот Остин неочекувано објавил дека се повлекува од службата, го напушта Стивентон и со фамилијата се преселува во Бат. Додека повлекувањето и патувањето биле добро прифатени од страна на постарите членови на семејството Остин, Џејн Остин била шокирана кога била известена дека ќе се селат од домот кој таа единствено го знаела. Престојот во Бат е навестување за состојбата на духот на Остин и за нејзиниот недостаток на продуктивност како писател во тоа време. Таа таму успеала да направи некои поправки на нејзиното дело Сузан и почнала да го пишува но и престанала да го пишува својот нов роман ''Ватсонови'' но тоа не било ни приближно блиску со продуктивноста која ја имала во годините од 1795 до 1799. Томалин нагласува дека ова ја изразува длабоката депресија која ја онеспособува како писател, додека пак Хоган не се согласува со тоа и тврди дека Остин ги пишувала или ги поправала своите ракописи во текот на целиот свој креативен живот со исклучок на неколкуте посеци после смрта на нејзиниот татко.
[[pt:Wikipedia:Tutorial/Registo]]
Во декември 1802 година, ја добила единствената понуда за брак во својот живот. Таа и нејзината сестра ги посетиле своите стари пријателки Алета и Каетрин Биг кои живееле во близина на Базинсток. Нивниот помлад брат Харис Биг-Витер, кој штотуку дипломирал на Оксфорд исто така бил дома. Тој и понудил брак на Остин и таа ја прифатила неговата понуда. Како што објаснала Каролин Остин, внуката на Остин и Региналд Биг-Витер, потомок од таа фамили, Харис не бил привлечен – бил голем, прилично глупав човек кој зборувал многу малку, пелтечел додека зборувал, додека разговарал бил агресивен и скоро целосно бил нетактичен. Сепак Остин го познавала уште од времето кога двајцата биле млади и бракот и нудел многу предности за Остин и нејзиното семејство. Тој бил наследник на пространо семејно земјиште кое се наожало во подрачјето каде што пораснале сестрите. Со овие ресурси Остин би им овозмочила удобен чивот кога ќе остарат, да и даде на Касандра постојан дом и можеби да им помогни на своите браќа во нивните кариери. Веќе утрото Остин заклучила дека направила грешка и ја одбила неговата понуда. Ниедни современи писма или дневници не содржат информации за тоа како таа се чувствувала во врска со оваа понуда. Во 1814 година, Остин напишала писмо до својата внука, Фани Најт, а која барала совет за некоја сериозна врска во кое и велела дека „пишувајќи ти само од една гледна точка на прашањето, јас сега би се свртила на друга страна и би те замолила да не одиш понатаму и не да размислуваш да ја прифатиш понудата доколку не го сакаш. Се е поприфатливо или се поднесува,отколку да се омажиш без љубов.“
[[sco:Wikipedia:Lessons (Registration)]]
Во 1804 година, додека живееле во Бат, Остин го почнала но не го завршила својот нов роман Ватсонови. Приказната е околу неподвижен свештеник кој е сиромашен и кој има 4 немажени ќерки. Сутерланд го опишува романот како „ труд за тешката економска реалност на животите на жените кои зависат од некој.“ Хонан тврди и томалин се согласува со тоа, дека Остин одлучила да престани да го пишува романот откако починал татко и на 21 јануари 1805 година и нејзината лична состојба премногу наликувала на онаа на нејзините ликови, што било премногу за неа.
[[sk:Wikipédia:Príručka/Registrácia]]
Крајниот напад на болеста на Пасторот Остин бил неочекуван и како што Остин му кажала на нејзиниот брат Франсис, го оставила „речиси несвесен за својата состојба“ и набрзо после тоа починал. Џејн, Касандра и мајка и биле во несигурна финансиска состојба. Едвард, Џејмс, Хенри и Франсис Остин им ветиле дека ќе направат годишни прилози за да ги помогнат сестрите и мајка им. Во наредните 4 години, уредувањето на нивниот живот се одразило ва нивната финансиска несигурност. Тие одреден период живееле во изнајмени места во Бат и потоа почнувајќи од 1806 година во Саутемптон, каде ја делеле куќата со Франк Остин и неговата нова жена. Голем дел од тој период го поминале посетувајќи ги различните членови на фамилијата.
[[sh:Wikipedia:Kurs/Tečaj (Prijavljivanje)]]
На 5 април 1809 година, околу 3 месеци пред да се пресели семејството во Чотон, Остин напишала револтирачко писмо до Ричард Кросби, нудејќи му нов ракопис на романот Сузан доколку тоа е потребно за да се обезбеди брзо издавање на романот или доколку тоа не е возможно да и го врати назад оригиналот за да може да најде друг издавач. Сепак, Остин немала доволно ресурси за да си ја откупи книгата.
[[zh:Wikipedia:使用指南 (注册)]]
==='''Чотон'''===
Околу почетокот на 1809 година, братот на Остин, Едвард им понудил на мајка му и на сестрите посреден живот – да ја користат големата „колиба“ во селото Чотон кое било дел од блиското жемјиште на Едвард, куќата Чотон. Џејн,Касандра и мајка им се преселиле во колибата во Чотон на 7 јули 1809 година. Животот во Чотон бил помирен отколку кога семејството се преселило во Бат во 1800 година. Остинови баш и не се здружиле со соседнот ситно благородништво и се забавувале само кога ќе им дојдело семејтвото на посета. Внуката на Остин го опишала животот на семејството во Чотон: „ Според нас тоа беше многу мирен живот, но тие беа одлични читачи и покрај грижата околу куќата нашите тетки беа опседнати и со тоа да им помагаат на сиромашните и да научат некое момче или девојче да читаат и пишуваат.“ Остин пишувала скоро секој ден, но насамо и изгледа била ослободена од некои одговорности околу куќата за да може да има поголема можност да пишува. Во ова опкружување таа конечно можела повторно да биде продуктивен писател.
==='''Издавачка дејност'''===
За време на нејзиниот престој во Чотон, Џејн Остин успешно издала 4 романи кои генерално биле добро прифатени. Со помош на нејзиниот брат Хенри, издавачот Томас Егертон се согласил да го издаде романот ''Разум и чувства'', кој бил издаден во октомври 1811 година. Критиките биле поволни и романот станал модерен помеѓу оние кои ги диктирале трендовите во тоа време, тоа издание било распродадено до средината на 1813 година. Заработувачката од романот Разум и чувства и овозможиле накаква си финансиска и психолошка независност. Потоа во јануари 1813 година, Егертон го издал романот ''Гордост и предрасуда'',кој бил корегирано издание на ''Први впечатоци''. Тој ја рекламирал книгата на широко и достигнала брз успех, собрала 3 поволни критики и добро се продала. До октомври 1813 година, можел да почне со продажбата на второто издание на романот. ''Паркот Менсфилд'' бил издаден исто така од страна на Егертон во мај 1814 година. Додека пак Паркот Менсфилд бил игнориран од страна на критичарите, тој постигнал добар успех меѓу читателите. Сите копии биле продадени во период од 6 месеци и заработката на Остин од овој роман била поголема од таа на другите нејзини романи.
Остин научила дека Принцот Регент ги обожава нејзините романи и дека има примерок од сите во секоја негова ресиденција. Во ноември 1815 година, библиотекарот на Принцот ја поканил Остин да ја посети ресиденцијата на Принцот во Лондон и и сугестирал дека треба да му го посвети својот претстоен роман Ема на Принцот. Иако Остин не го сакала Принцот, таа тешко дека можела да го одбие тоа барање. Подоцна таа го напишала делото ''План за роман, во согласност со сугестиите од различни места'', сатирични црти на „совршениот роман“ кое било во согласност со многуте сугестии на библиотекарот за идниот роман на Остин.
Во средината на 1815 година, Остин му ја предала издавачката дејност на Џон Муреј, попознат Лондонски издавач, кој го издал романот ''Ема'' во декември 1815 година и второто издание на ''Паркот Менсфилд'' во февруари 1816 година. ''Ема'' се продал добро но новото издание на ''Паркот Менсфилд'' не се продал баш најдобро и овај неуспех ги намалил поголемиот дел од профитот на Остин која таа го заработила за ''Ема''. Овие биле последните романи на Остин кои биле издадени додека била жива.
Додека Муреј го подготвувал романот Ема за издавање, Остин почнала да го пишува својот нов роман кој се викал ''Елиотс'' а кој бил издаден под насловот ''Убедување''. Таа ја завршила првата копија на селото во јули 1816 година. Покрај тоа, набрзо после издавањето на ''Ема'', Хенри Остин ги откупил авторските права за ''Сузан'' од Кросби. Остин била присилена да го одложи издавањето на двата завршени романи поради семејни финансиски проблеми. Банката на Хенри пропаднала во март 1816 година, лишувајќи го од сите негови средства, оставајќи го во големи долгови и со тоа и Едвард,Џејмс и Франк Остин изгубиле големи суми на пари. Хенри иФранк повеќе не можеле да си дозволат да им ги даваат придонесите кои биле наменети за да ги подржуваат мајка им и сестрите.
==='''Болест и смрт'''===
На почетокот од 1816 година, Џејн почнала да не се чувствува добро. На почетокот таа ја игнорирала болеста и продолжила да работи и да учествува во секојдневните семејни активности. До средината на истата година, здравјето на Остин се влошувало и тоа го забележале и Остин и нејзиното семејство и физичката состојба на Остин започнала со долги, бавни и нерегуларни влошувања кои кулминирале наредната година со нејзината смрт . Повеќето биографи на Остин се надоврзуваат на несигурната ретроспективна диагноза на др. Винсент Коп од 1964 година кој мислел дека причина за нејзината смрт била така наречената Адисонова болест. Сепак крајната фаза на нејзината болест обично е опишувана како Ходкинсова лимфома.
Остин продолжила да работи и покрај болеста. Таа не била задоволна од завршетокот на ''Елиотс'' и одново ги пишувала последните 2 поглавја кои ги завршила на 6 август 1816 година. Во јануари 1817 година, Остин почнала да работи на нов роман наречен ''Браќа'' а после првото издавање во 1925 година бил наречен ''Сандитон'', таа напишала 12 поглавја пред да престани да пишува во средината на март 1817 година, веројатно поради тоа што нејзината болест ја спречила да продолжи. Остин била несериозна во врска со болеста и ја опишувала како „Жолчка“ и ревматизам, но како што напредувала болеста таа не почанала да чувствува потешкотии при движење или да најде енергија за извршување на другите активности. До средината на април, Остин веќе била врзана за креветот. Во мај, нивниот брат Хенри ги придружувал Џејн и Касандра во Винчестер каде пошле на лекување. Остин починала на 18 јули 1817 година во Винчестер на возраст од 41 година. Преку неговите свештенички врски, Хенри договорил неговата сестра да биде погребана во северното крило на главниот брод на Винчестерската Катедрала. Епитафот кој го напишал нејзиниот брат Џејмс ги велича личните квалитети на Остин, изразува надеж за нејзино спасение, го спомнува „извонредниот талент која го поседува“ но јасно не ги спомнува нејзините достигнувања како писател.
==='''Постсмртни изданија'''===
После смрта на Остин, Касандра и Хенри Остин се спогодиле со Муреј за издавање на ''Убедување'' и ''Опатијата Нортангер'' за декември 1817 година. Хенри Остин приложил и Биографски забелешки во кои за прв пат ја претставува сестра му како автор на романите. Томали ова го пишува како „симпатична и дотерана пофалба“. Продажбата се одвивала многу добро во период од една година – само 321 копија останале непродадени до крајот на 1818 година – и потоа заинтересираноста се намалила. Муреј ги продал останатите копии во 1821 година и романите на Остин не се печателе околу 12 години. Во 1832 година, Ричард Бентли ги откупил останатите авторски права на сите романи на Остин и почнувајќи од декември 1832 година или пак јануари 1833 година ги објавил во 5 илустрирани томови како дел од неговата серија наречена ''Стандардни романи''. Во октомври 1833 година, Бентли ги објавил првите собрани изданија на делата на Остин. Оттогаш, романите на Остин се пуштени во печат.
=='''Признанија'''==
==='''Своевремени реакции одговори'''===
Делата на Остин и донеле многу мала лична слава бидејќи биле бечатени анонимно. Иако нејзините романи биле популарни меѓу лугето кои ги диктирале модните трендови во тоа време, како што биле Принцезата Шарлот Аугуста, ќерката на Принцот Регент, тие добиле само малку писмени критики. Повеќето критики биле кратки и биле балансирано наклонети иако биле површни и внимателни. Тие обично биле насочени на моралните лекции во романите. Господин Валтер Скот, главен романсиер во тоа време, приложил една таква критика но анонимна. Користејќи ги критиките како платформа од која го бранел тогаш озлоглаениот вид на романот, тој го пофалил реализмот на Остин. Друга значајна критика на нејзините дела била објавена од страна на Ричард Ватели во 1821 година. Тој извлекол наклонета споредба помеѓу Остин и потврдените великани Хомер и Шекспир, пофалувајќи ги драматичките квалитети на нејзината нарација. Ватели и Скот го одредиле тонот ќе се одвиваат идните критиките на Остин во деветнаесеттиот век.
==='''Деветнаесетти век'''===
Бидејќи романите на Остин не успеале да се приспособат на Романтичарските и Викторијанските очекувања дека „силна емоција е онаа која е автентична со незамисливото прикажување на звукот и бојата во делото“, критичарите на деветнаесеттиот век и читателите обично ги препорачувале делата на Чарлс Дикенс и на Џорџ Елиот. Иако романите на Остин биле повторно реиздавани во Британија почнувајќи од 1830те години и останале постојано продавани книги, сепак тие не биле најдобро продавани книги.
Остин имала многу читатели кои и се воодушевувале во 19от век и кои се сметале себе си за дел од литературната елита: тие на нивното почитување на делата на Остин гледале како на обележје на нивниот културен вкус. Филозофот и литературниот критичар Џорџ Хенри Левес ја изразил таа гледна точка во серија ентузијастички статии кои биле објавувани во 1840¬те и во 1850те години. Оваа тема продолжила и покасно истиот век со романсиерот Хенри Џејмс, кој неколку пати и се обратил на Остин фалејќи ја и во една ситуација ја ставил на исто ниво со Шекспир, Сервантес и Хенри Фиелдинг како меѓу „најдобрите сликари на животот.“
Издавањето на ''Мемоарите на Џејн Остин'' од Џејмс Едвард Остин Леј во 1869 година ја претставиле Остин на пошироката јавност како „милата тетка Џејн“, ценета немажена тетка. Издавањето на Мемоарите го поттикнало преиздавањето на романите на Остин – првите популарни изданија биле пуштени во продажба во 1883 година а и модерни илустрирани изданија и брзо после тоа следувале колекционерски збирки. Авторот и критичарот Лесли Стивен го опишал тоа популарно лудило што почнало да се појавува за Остин во 1880те години , познато под името „Остинолатрија“. На преминот од векот, членовите на литературната елита реагирале против популаризацијата на Остин. Тие се сметале себе си како Џејновци со цел да се разликуваат од масите кои правилно не ја разбирале нејзините дела. На пример, Џејмс одговорил негативно на она што тој го опишува како „заведувачка заслепеност“ со Остин, растечкиот бран на јавниот интерес со кој се одликувало „природната заслуга и интерес.“
За време на последната четвртина на деветнаесеттиот век, биле издадени првите книги со критика за Остин. Всушност, после објавубањето на Мемоарите, повеќе критики биле издадени повеќе критики во 2 години отколку што биле напишани во претходните педесет.
==='''Дваесетти век'''===
Неколку важни дела го отвориле патот на романите на ОСтин да станат центар на академските проучувања. Првото важно дело било од 1911 година од научникот за Шекспир од Оксфорд А.Брадли кој „воглавно се смета како почетна точка за сриозни академско пристапување за Џејн Остин“. Во него, тој формира групи со „првите“ и „подоцните “ романи на Остин, кои сеуште се користени од страна на научниците. Второ било изданието на Р.В.Чепман од 1923 година за собраните дела на Остин. Не само што било прво школско издание за делата на Остин, туку тоа било и првото школско издание за било кој Англиски романсиер. Текстот на Чепман останал како основа за сите наредни објавени изданија за делата на Остин. Со издавањето на делото ''Џејн Остин и нејзините дела'' од Мери Ласцел во 1939 година, академските трудови за Остин престанаа. Иновативната работа на Ласцел вклучувала и анализа на книгите кои ги прочитала Џејн ОСтин и на влијанието кое ги имале книгите на нејзината работаи проширена анализа на стилот на Остин и нејзината „наративна уметност“. Во тоа време, се појавила загриженост околу фактот дека академиците ги земале критиките на Остин и дека тоа станувало многу нејасни – дебата која продолжила до почетокот на дваест и првиот век.
За време на навалата на ревизионистичките погледи во 1940те години, научниците и пристапиле на Остин поскептично и тврделе дека таа била пресвртнички писател. Овие ревизионистички погледи, заедно со официјалната изјава на Ф.Р. Леавис и Јан Ват дека Остин била една од најголемите писатели на Англиската белетристика, направиле да се цементира репутацијата на Остин помеѓу научниците. Тие се согласиле со тоа дека таа „ги комбинирала [на Хенри Фиелдинг и Семјуел Ричардсон] квалитети на внатрешноста и иронијата, реализам и сатира за да стани писател на исто ниво како нив“. Периодот после Втората светска војна забележува пораст на истражувачите на Остин користејќи различни критички пристапи, вклучувајќи ги феминистичката теорија ј можеби најконтроверзната, постколонистичка теорија. Сепак, постојаната неповрзаност помеѓу почитувањето на Остин од страна на јавноста, особено од страна на модерните Џејновци и почитувањето од страна на научниците во голема мера се зголемила.
Продолженија и адаптации од секој можен вид се направени според романите на Остин, од меко порно до фантазии. Почнувајќи од средината на деветнаесеттиот век, членовите на фамилијата на Остин објавиле завршетоци на нејзините незавршени романи, и до 2000 година имало преку 100 печатени адаптации. Првата филмска адаптација била во 1940 година на Гордост и предрасуда во продукција на МГМ во кој се појавиле глумците Лоренс Оливиер и Грир Гарсон. Адаптациите од страна на телевизијата ББС, кои прв пат биле направени во 1970те години, настојувале да се држат точно до заплетите на Остин, описите и амбиент. Почнувајќи со филмот на Ема Томсон ''Разум и чувства'', започнал голем бран на адаптации на делата на Остин кој започнал околу 1995 година. Книги и скрипти кои ја користат главната кратка но сменета содржина на романите на Остин или пак модерни верзии на приказните кои станале популарни при крајот на дваесеттиот век. На пример,филмот ''Разгалената плавуша'' на Еми Хекерлинг,модерна верзија на ''Ема'' каде дејството се случува во Беверли Хилс, стана култирен феномен и прерасна во телевизиска серија.
=='''Листа на дела'''==
'''Романи'''
*Разум и чувства(1811)
*Гордост и предрасуда (1813)
*Пркот Мансфилд (1814)
*Ема(1815)
*Опатијата Нортангер (1817) (посмртно)
*Убедувања (1817) (посмртно)
'''Незавршени дела'''
*Леди Сузан (1794, 1805)
*Ватсонови (1804)
*Сандитион (1817)
'''Други дела'''
*Господин Чарлс Грандисон (1793, 1800)
*План за роман (1815)
*Поеми
*Молитви
*Писма
'''Трудови од младоста – Прв том'''
*Фредерик и Елфрида
*Џек и Алиса
*Едгар и Ема
*Хенри и Елиза
*Авантурите на господин Харли
*Сер Вилијам Монтагуе
*Мемоарите на гос. Клифорд
*Прекрасната Касандра
*Амелија Вебстер
*Посетата
*Мистеријата
*Трите сестри
*Прекрасен опис
*Великодушниот Ѓакон
*Ода за милосрдноста
'''Трудови од младоста – Втор том'''
*Љубов и пријателство
*Замокот Лесли
*Историјата на Англија
*Колекција на писма
*Женскиот филозоф
*Првиот чин на комедијата
*Писмо од младата Леди
*Тура низ Велс
*Приказна
'''Трудови од младоста – Трет том'''
*Евелин
*Кетрин или Женската соба

Преработка од 21:20, 9 јуни 2009

Џејн Остин'

Џејн Остин (16 декември 1775година – 18 јули 1817 година) била Англиски романсиер чиј реализам , груби коментари за општеството и одличната употреба на слободниот индиректен говор, пародијата и иронијата и го овозможија местото на една од нашироко читана и најмногу сакана писателка во Англиската литература. Остин целиот свој живот го помнинала како дел од мало и блиско семејство сместено во пониските класи на англиското ситно благородништво. Првенствено таа била образувана од страна на нејзиниот татко и постар брат, како и преку нејзиното самостално читање. Безрезервната подршка од страна на нејзиното семејство била важна при развивањето на Остин во професионален писател. Уметничкото надоградување на Остин траело од тинејџерските години па се до нејзината 35та година. Во овој период, таа експериментирала со различни литературни форми, вклучувајќи го и епистоларниот роман кој таа првин го пробала но подоцна го напуштила и напишала и значително преработила три големи романи и почнала четврт. Од 1811 па се до 1816 година, со издавањето на Разум и чувства (1811 год.), Гордост и предрасуда (1813 год.), Паркот Менсфилд (1814 год.) и Ема (1816 год.), таа постигна успех како писател кој бил издаван. Таа дополнително напиша два романи, Опатијата Нортангер и Убедување, кои биле постхумно издадени во 1818 година и го започнала третиот, кој на крајот го добил името Сандитон , но починала пред да успее да го заврши истиот. Делата на Остин го критикуваат романот на чувствата од втората половина на осумнаесеттиот век и се дел од преминот кон реализмот на деветнаесеттиот век. Делата на Остин , иако главно комично, ја нагласуваат зависноста на жената од бракот за да обезбеди положба во општеството и економска безбедност. Како и оние на Семјуел Џонсон, едно од најсилните влијанија во нејзиното творештво, нејзините дела се однесуваа моралните прашања. За време на животот на Остин, бидејќи таа одлучила да ги издава анонимно, нејзините дела и донесле малку лична слава и само неколку позитивни критики. Во средината на деветнаесеттиот век, на нејзините романи и се восхитувалесамо членовите на книжевната елита. Сепак, издавањето на Мемоарите на Џејн Остин од страна на нејзиниот внук во 1869 година ја претставила на пошироката јавност како привлечна личност и го поттикна јавниот интерес за нејзините дела. До 1940те години, Остин била нашироко прифатена во академијата како „голем Англиски писател“. Втората половина на дваесеттиот век забележала распространување на научното интересирање за Остин , кое истражувало многу аспекти на нејзините романи: уметнички, идеолошки и историски. Во популарната култура, се развивала култура на обожавателите на Џејн, фокусирана на животот на Остин, нејзините дела и различните филмски и телевизиски адаптации.

Содржина

  1. Биографија
    1. Семејство
    2. Детство и образование
    3. Младост
    4. Зрелост
    5. Први романи
    6. Бат и Саутемптон
    7. Чотон
    8. Објавуван автор
    9. Болест и смрт
    10. Постхумно издадени дела
  2. Признанија
    1. Своевремени реакции
    2. Деветнаесетти век
    3. Дваесетти век
  3. Листа на дела

Биографија

Биографските информации кои се однесуваат на Џејн Остин се „како што е познато недоволни“, според некој биограф. Останати се само неколку лични и фамилијарни писма (според некој само 160 од 3,000 писма на Остин ) и нејзината сестра Касандра (до која биле адресирани поголемиот дел од писмата) го запалила „поголемиот дел “ од оние кои таа ги имала и ги цензурирала оние кои не ги уништила. Другите писма биле уништени од страна на наследниците на Адмиралот Франсис Остин, братот на Џејн. Поголемиот дел од биографските материјали кои биле собирани во периодот од 50 години после нејзината смрт, биле напишани од страна на нејзини роднини и ја одразувале склоноста на фамилијата во корист на „добрата и тивка тетка Остин“. Оттогаш научниците имаат откриено многу малку нови информации.

Семејство

Таткото на Џејн Остин, Вилијамс Џорџ Остин (1731 - 1805) и неговата жена Касандра (1739 - 1827), биле членови на влијателните фамилии од ситнато благородништво. Џорџ бил потомок на фамилија кои биле производители на волна и кои преку својата професија напредувале до ниските редови на земјопоседниците. Касандра била член на истакнатата фамилија Легт. Од 1765 па се до 1801 година, или голем дел од животот на Џејн, Џорџ Остин служел како пастор на Англиканската парохија Стивентон, Хенмшир и блиското село. Од 1773 па се до 1796 година, тој го зголемил овој приход од земјоделие а и учел 3 или 4 деца во исто време и кои биле сместени во неговиот дом. Најблиското семејство на Остин било големо: 6 браќа – Џејмс (1765-1819), Џорџ (1766 – 1838), Едвард (1767-1852), Хенри Томас (1771-1850), Франсис Вилијамс (Франк) (1774-1865), Чарлс Џон (1779-1852) и една сетра Елизабет Касандра (1773-1845), која исто како и Џејн починала немажена. Елизабет Касандра и била најблиска пријателка и интимна другарка на Џејн во текот на целиот живот. Од сите нејзини браќа,Остин била најблиска со Хенри, кој бил банкар, но откако неговата банка пропаднала тој станал Англикански свештеник. Хенри исто така бил и литературен агент на неговата сестра. Неговиот голем круг на пријатели и познаници во Лондон меѓу кои и банкари, трговци, издавачи, сликари и глумци и понудиле на Остин поглед на општествените светови кои нормално не биле видливи од малата парохија во руралниот Хенмшир. Џорџ бил пратен да живее со некое локално семејство уште на рана возраст , бидејќи како што опишал Ла Фај, биографот на Остин, бил „ментално зостанат и бил подложен на исмевање“. Тој исто така можеби бил глув и нем. Чарлс и Франк служеле војска и двајцата стигнале до чинот Адмирал. Едвард бил посвоен од страна на неговиот четврт братучед, Томас Најт и го наследил неговото земјиште и го зел неговото име во 1812 година.

Детство и образование

Остин била родена на 16 декември 1775 година во Парохијата Стивентон и јавно е крстена на 5 април 1776 година. После неколку месеци поминати дома, нејзината мајка ја сместила со Елизабет Литлвуд, жена која живеела во близина и која ја растела и се грижела за Остин околу година или 18 месеци. Во 1783 година, согласно со фамилијалната традиција, Џејн и Касандра биле пратени во Оксфорд за да бидат подучувани од страна на госпоѓа Ен Каули и подоцна истата година заедно со неа се преселиле во Саутемптон. Двете девојки фатиле тифус и Џејн за малку што не умрела. Остин подоцна била подучувана дома, се додека не заминале со нејзината сестра во интернат на почетокот на 1785 година. Наставната програма веројатно ја сочинувале француски јазик, правопис, шиење, танцување и музика и можеби драма. До декември 1786 година, Џејн и Касандра се вратиле дома бидејќи Остинови не можеле да си дозволат да ги пратат двете девојки во школо. Остин го стекнала остатокот од своето образование читајќи книги, надгледувана од страна на нејзиниот татко и нејзините браќа Џејмс и Хенри. Џорџ Остин изгледа на двете ќерки им дозволил неограничен пристап во неговата голема и разновидна библиотека, бил толерантен во однос на ризичните експериментирања во пишувањето на Џејн и ги снабдувал двете сестри со скапа хартија и други материјали за нивните литературни дела и цртежи. Според Парк Хонан, биографот за Остин, животот во домот на фамилијата Остин бил „отворен, интересен и имало лесна интелектуална атмосфера“ каде идеите на оние со кои Остинови не се согласувале политички и општествено биле разгледувани и дискутирани. После нејзиното враќање од школо во 1786 година, Остин „никогаш повеќе не живеела надвор од границите на нејзиното непосредно семејно опкружување“. Приватните театри исто така биле дел од нејзиното образование. Од периодот кога таа имала 7 па се до нејзината 13та година, семејството и најблиските пријатели поставиле неколку претстави, меѓу кои и „Ривали“ на Ричард Шеридан и „Бон Тон“ на Дејвис Гарик. Иако не е познато, Остин веројатно земала учество во овие активности, најпрво како набљудувач а подоцна кога била повозрасна и учествувала во нив. Повеќето претстави биле комедии, кои на еден начин предлагале како комичните и сатиричните таленти на Остин да бидат обработени.

Младост

Се верува дека најрано во 1787 година, Остин почнала само за забава да пишува поеми, приказни и драми за себе си и за нејзиното семејство. Остин подоцна ги составила „верните копии“ на 29 од нејзините првични дела во 3 поврзани бележници, кои денеска се познати под името Младост, кое содржи дела кои оригинално биле напишани во периодот помеѓу 1787 и 1793 година. Постои ракопис како доказ дека Остин продолжила да работи на овие дела и подоцна во периодот од 1809 до 1811 година и дека нејзините внуци, Ана и Џејмс Едвард Остин, подоцна ги собрале подоцна во 1814 година. Помеѓу овие дела има и сатиричен роман напишан во писма насловен Љубов и пријателство, во кој таа ги исмева популарните романи на чувствата и Историјата на Англија ракопис од 34 страни придружени со 13 минијатури во акварел нацртани од страна на нејзината сестра Касандра. Историјата на Остин ги исмејува популарните историски дела, особено Историјата на Англија (1764) на Оливер Голдсмит. На пример, Остин напишала: „Хенри 4ти се искачи на престолот на Англија, повеќе од негово лично задоволство во 1399 година, откако го совладал неговиот братучед и претходник Ричард 2ри, за да се повлечи и пак него да му го остави и за остатокот од својот живот да го помини во Замокот Помфрет, каде и се случило неговото убиство “. Младост на Остин , според научникот Ричард Џенкинс, често е „жестока“ и „анархична“; тој ги споредува со работата на романсиерот од 19от век Лоренс Стерн и со комичната група од 20от век Монти Пајтон.

Зрелост

Како што растела Остин, таа продолжила да живее во домот на нејзините родители , правејќи ги истите работи кои биле нормални за жените на нејзините години и општествен статус: вежбала на пијано, им помагала на нејзината сестра и мајка при надгледувањето на слугите и им помагала на женските роднини кога се пораѓале и на постарите кога биле на посмртна постела. Таа им носела кратки извадоци од нејзините дела на нејзините новородени внуки Фани Катерина и Џејн Ана Елизабет. Остин особено била задоволна од нејзините достигнувања како шивачка. Редовно одела во црква, постојано се дружела со пријателите и соседите и на семејството навечер на глас им читала романи - обично нејзини дела. Дружењето со пријателите често значело танцување, дури и импровизирано во нечија куќа после вечерата или на балови кои редовно се одржувале во просториите на советот во Градската општина. Подоцна нејзиниот брат Хенри рекол дека „Џејн многу го сакала танцувањето и навистина била добра во тоа“. Во 1793 година, Остин почнала и потоа престанала со пишување на кратки драми, кои подоцна биле насловени како „Господин Чарлс Грандисон или среќниот човек, комедија во 6 чина“ на кои таа им се вратила и ги комплетирала околу 1800 година. Ова било кратка пародија на различни скратени школски учебници од омилениот современ роман Историјата на Господин Чарлс Грандисон (1753) напишана од страна на Семјуел Ричардсон. Хонан тврди дека во еден период не многу после пишувањето на Љубов и пријателство во 1789 година, Остин одлучила да „почне да пишува за пари, нејзините приказни да и бидат главна издршка“ т.е да стани професионален писател. Откако ја донесла таа одлука, почнувајќи од 1793 година, Остин започнала да пишува подолги и пософистицирани дела. Во периодот помеѓу 1793 и 1795 година, Остин ја напишала Леди Сузан, краток епистоларен роман, кој обично е опишуван како нејзино најамбициозно и најсофистицирано прво дело. Не е нималку слично со било кое од другите нејзини дела. Клер Томалин, биограф на Остин, хероината на овој роман ја опишува како сексуален предатор која ги искористува нејзината интелегенција и шарм за да манипулира, предаде и искористи своите жртви, било да се работи за нејзините љубовници, пријатели или пак семејство. Томалин напишал: „Како што е кажано и во писмата, тоа е вешто напишано како драма и има циничен тон како и повеќето скандалозни драматурзи на реставрацијата и кои можеби и биле нејзина инспирација ...Тоа е единствано такво дело во целиот нејзин опуст, како дело кое е како труд за возрасна жена чија интелегенција и силен карактер се поголеми од оние кои таа ги среќавала. “

Први романи

После завршувањето на Леди Сузан , Остин се обидела да го напиши својот прв долг роман - Еленор и Маријан. Нејзина сестра Касандра подоцна забележала дека тој бил читан пред фамилијата „пред 1796 година“ и бил прераскажан во вид на серија од писма. Оригиналниот ракопис не е пронајден, така да не се знае со сигурност колку од оригиналната верзија била застапена кога роман бил издаден во 1811 година под името Разум и чувства. Кога Остин имала 20 години, внукот на нејзините комшии,Том Лефрој, го посетил Стивентон и останал таму во периодот од декември 1795 до јануари 1796 година. Тој штотуку добил диплома и требало да оди во Лондон на пракса за адвокат. Лефрој и Остин се запознале на некоја игранка или пак некој друг општествен собир на соседите и од писмата кои Остин и ги праќала на Касандра јасно е дека тие поминила значително време заедно: „ Скоро и ми е страв дури и да ти кажам како се однесувавме јас и мојот пријател од Ирска. Замисли си го се она што е најрасипничко и шокирачко во секој поглед кога игравме и кога седевме заедно.“ Фамилијата на Лефрој се замешала и тој си заминал на крајот од јануари. И Лефрој и Остин мора да знаеле дека тој брак би бил неостварлив. Двајцата немале пари и тој зависел од неговиот дедо до Ирска и кој го плаќал неговото образование и неговата правна кариера. Доколку Лефрој подоцна пак го посетил Хенмшир тоа успешно било сокривано од Остинови и Џејн Остин никогаш не го видела повторно. Во 1796 година Остин почнала да работи на нејзиниот втор роман , Прв впечаток и ја завршила првата верзија на книгата во август 1797 година кога имала само 21 година.(подоцна таа е преименувана во Гордост и предрасуда); како што било случај и со сите нејзини романи, Остин го читала својот роман пред нејзиното семејство дури работела на него и тоа се „докажало како најомилено“. Во тоа време, нејзиниот татко го направил првиот обид да земи да издади еден од нејзините романи. Во ноември 1797 година Џорџ Остин му пишал на Томас Кадел, истакнат издавач во Лондон, да го праша дали тој ќе сака да издади „Роман во ракопис, кој го сочинувале 3 тома со иста големина како Евелина на Госпоѓицата Бурни“ (Прв впечаток) на ризик на писателот. Кадел веднаш му вратил на неговото писмо, кое било означено како „вратено од страна на поштата“. Се мисли дека Остин не знаела за овај обид на нејзиниот татко. После завршувањето на Прв впечаток, Остин се навратила на Еленор и Маријан и од ноември 1789 година па се до средината на 1798 година и го проучувала внимателно; го отфрлила епистоларниот вид во корист на нарација во 3 лице и напишала нешто што наликувало на Разум и чувства. За време на средината на 1798 година, после завршетокот со ревизијата на Еленор и Маријан, Остин почнала да го пишува нејзиниот трет роман, првенствено насловен Сузан а подоцна насловен како Опатијата Нортангер – сатира на популарниот готски роман. Остин завршила со негово пишување за околу една година. Во раната 1803 година, Хенри Остин му го понудил романот Сузан на Бенџамин Кросби, издавач од Лондон, кој платил 10 фунти за авторски права. Кросби им ветил дека ќе го издади порано и отишол до таму што ќе ја рекламирал книгата во весник, но не направил ништо повеќе. Ракописот останал во рацете на Кросби, неиздадено, се додека Остин не си го повратила назад ракописот во 1816 година.

Бат и Саутемптон

Во декември 1800 година, парохот Остин неочекувано објавил дека се повлекува од службата, го напушта Стивентон и со фамилијата се преселува во Бат. Додека повлекувањето и патувањето биле добро прифатени од страна на постарите членови на семејството Остин, Џејн Остин била шокирана кога била известена дека ќе се селат од домот кој таа единствено го знаела. Престојот во Бат е навестување за состојбата на духот на Остин и за нејзиниот недостаток на продуктивност како писател во тоа време. Таа таму успеала да направи некои поправки на нејзиното дело Сузан и почнала да го пишува но и престанала да го пишува својот нов роман Ватсонови но тоа не било ни приближно блиску со продуктивноста која ја имала во годините од 1795 до 1799. Томалин нагласува дека ова ја изразува длабоката депресија која ја онеспособува како писател, додека пак Хоган не се согласува со тоа и тврди дека Остин ги пишувала или ги поправала своите ракописи во текот на целиот свој креативен живот со исклучок на неколкуте посеци после смрта на нејзиниот татко. Во декември 1802 година, ја добила единствената понуда за брак во својот живот. Таа и нејзината сестра ги посетиле своите стари пријателки Алета и Каетрин Биг кои живееле во близина на Базинсток. Нивниот помлад брат Харис Биг-Витер, кој штотуку дипломирал на Оксфорд исто така бил дома. Тој и понудил брак на Остин и таа ја прифатила неговата понуда. Како што објаснала Каролин Остин, внуката на Остин и Региналд Биг-Витер, потомок од таа фамили, Харис не бил привлечен – бил голем, прилично глупав човек кој зборувал многу малку, пелтечел додека зборувал, додека разговарал бил агресивен и скоро целосно бил нетактичен. Сепак Остин го познавала уште од времето кога двајцата биле млади и бракот и нудел многу предности за Остин и нејзиното семејство. Тој бил наследник на пространо семејно земјиште кое се наожало во подрачјето каде што пораснале сестрите. Со овие ресурси Остин би им овозмочила удобен чивот кога ќе остарат, да и даде на Касандра постојан дом и можеби да им помогни на своите браќа во нивните кариери. Веќе утрото Остин заклучила дека направила грешка и ја одбила неговата понуда. Ниедни современи писма или дневници не содржат информации за тоа како таа се чувствувала во врска со оваа понуда. Во 1814 година, Остин напишала писмо до својата внука, Фани Најт, а која барала совет за некоја сериозна врска во кое и велела дека „пишувајќи ти само од една гледна точка на прашањето, јас сега би се свртила на друга страна и би те замолила да не одиш понатаму и не да размислуваш да ја прифатиш понудата доколку не го сакаш. Се е поприфатливо или се поднесува,отколку да се омажиш без љубов.“ Во 1804 година, додека живееле во Бат, Остин го почнала но не го завршила својот нов роман Ватсонови. Приказната е околу неподвижен свештеник кој е сиромашен и кој има 4 немажени ќерки. Сутерланд го опишува романот како „ труд за тешката економска реалност на животите на жените кои зависат од некој.“ Хонан тврди и томалин се согласува со тоа, дека Остин одлучила да престани да го пишува романот откако починал татко и на 21 јануари 1805 година и нејзината лична состојба премногу наликувала на онаа на нејзините ликови, што било премногу за неа. Крајниот напад на болеста на Пасторот Остин бил неочекуван и како што Остин му кажала на нејзиниот брат Франсис, го оставила „речиси несвесен за својата состојба“ и набрзо после тоа починал. Џејн, Касандра и мајка и биле во несигурна финансиска состојба. Едвард, Џејмс, Хенри и Франсис Остин им ветиле дека ќе направат годишни прилози за да ги помогнат сестрите и мајка им. Во наредните 4 години, уредувањето на нивниот живот се одразило ва нивната финансиска несигурност. Тие одреден период живееле во изнајмени места во Бат и потоа почнувајќи од 1806 година во Саутемптон, каде ја делеле куќата со Франк Остин и неговата нова жена. Голем дел од тој период го поминале посетувајќи ги различните членови на фамилијата. На 5 април 1809 година, околу 3 месеци пред да се пресели семејството во Чотон, Остин напишала револтирачко писмо до Ричард Кросби, нудејќи му нов ракопис на романот Сузан доколку тоа е потребно за да се обезбеди брзо издавање на романот или доколку тоа не е возможно да и го врати назад оригиналот за да може да најде друг издавач. Сепак, Остин немала доволно ресурси за да си ја откупи книгата.

Чотон

Околу почетокот на 1809 година, братот на Остин, Едвард им понудил на мајка му и на сестрите посреден живот – да ја користат големата „колиба“ во селото Чотон кое било дел од блиското жемјиште на Едвард, куќата Чотон. Џејн,Касандра и мајка им се преселиле во колибата во Чотон на 7 јули 1809 година. Животот во Чотон бил помирен отколку кога семејството се преселило во Бат во 1800 година. Остинови баш и не се здружиле со соседнот ситно благородништво и се забавувале само кога ќе им дојдело семејтвото на посета. Внуката на Остин го опишала животот на семејството во Чотон: „ Според нас тоа беше многу мирен живот, но тие беа одлични читачи и покрај грижата околу куќата нашите тетки беа опседнати и со тоа да им помагаат на сиромашните и да научат некое момче или девојче да читаат и пишуваат.“ Остин пишувала скоро секој ден, но насамо и изгледа била ослободена од некои одговорности околу куќата за да може да има поголема можност да пишува. Во ова опкружување таа конечно можела повторно да биде продуктивен писател.

Издавачка дејност

За време на нејзиниот престој во Чотон, Џејн Остин успешно издала 4 романи кои генерално биле добро прифатени. Со помош на нејзиниот брат Хенри, издавачот Томас Егертон се согласил да го издаде романот Разум и чувства, кој бил издаден во октомври 1811 година. Критиките биле поволни и романот станал модерен помеѓу оние кои ги диктирале трендовите во тоа време, тоа издание било распродадено до средината на 1813 година. Заработувачката од романот Разум и чувства и овозможиле накаква си финансиска и психолошка независност. Потоа во јануари 1813 година, Егертон го издал романот Гордост и предрасуда,кој бил корегирано издание на Први впечатоци. Тој ја рекламирал книгата на широко и достигнала брз успех, собрала 3 поволни критики и добро се продала. До октомври 1813 година, можел да почне со продажбата на второто издание на романот. Паркот Менсфилд бил издаден исто така од страна на Егертон во мај 1814 година. Додека пак Паркот Менсфилд бил игнориран од страна на критичарите, тој постигнал добар успех меѓу читателите. Сите копии биле продадени во период од 6 месеци и заработката на Остин од овој роман била поголема од таа на другите нејзини романи. Остин научила дека Принцот Регент ги обожава нејзините романи и дека има примерок од сите во секоја негова ресиденција. Во ноември 1815 година, библиотекарот на Принцот ја поканил Остин да ја посети ресиденцијата на Принцот во Лондон и и сугестирал дека треба да му го посвети својот претстоен роман Ема на Принцот. Иако Остин не го сакала Принцот, таа тешко дека можела да го одбие тоа барање. Подоцна таа го напишала делото План за роман, во согласност со сугестиите од различни места, сатирични црти на „совршениот роман“ кое било во согласност со многуте сугестии на библиотекарот за идниот роман на Остин. Во средината на 1815 година, Остин му ја предала издавачката дејност на Џон Муреј, попознат Лондонски издавач, кој го издал романот Ема во декември 1815 година и второто издание на Паркот Менсфилд во февруари 1816 година. Ема се продал добро но новото издание на Паркот Менсфилд не се продал баш најдобро и овај неуспех ги намалил поголемиот дел од профитот на Остин која таа го заработила за Ема. Овие биле последните романи на Остин кои биле издадени додека била жива. Додека Муреј го подготвувал романот Ема за издавање, Остин почнала да го пишува својот нов роман кој се викал Елиотс а кој бил издаден под насловот Убедување. Таа ја завршила првата копија на селото во јули 1816 година. Покрај тоа, набрзо после издавањето на Ема, Хенри Остин ги откупил авторските права за Сузан од Кросби. Остин била присилена да го одложи издавањето на двата завршени романи поради семејни финансиски проблеми. Банката на Хенри пропаднала во март 1816 година, лишувајќи го од сите негови средства, оставајќи го во големи долгови и со тоа и Едвард,Џејмс и Франк Остин изгубиле големи суми на пари. Хенри иФранк повеќе не можеле да си дозволат да им ги даваат придонесите кои биле наменети за да ги подржуваат мајка им и сестрите.

Болест и смрт

На почетокот од 1816 година, Џејн почнала да не се чувствува добро. На почетокот таа ја игнорирала болеста и продолжила да работи и да учествува во секојдневните семејни активности. До средината на истата година, здравјето на Остин се влошувало и тоа го забележале и Остин и нејзиното семејство и физичката состојба на Остин започнала со долги, бавни и нерегуларни влошувања кои кулминирале наредната година со нејзината смрт . Повеќето биографи на Остин се надоврзуваат на несигурната ретроспективна диагноза на др. Винсент Коп од 1964 година кој мислел дека причина за нејзината смрт била така наречената Адисонова болест. Сепак крајната фаза на нејзината болест обично е опишувана како Ходкинсова лимфома. Остин продолжила да работи и покрај болеста. Таа не била задоволна од завршетокот на Елиотс и одново ги пишувала последните 2 поглавја кои ги завршила на 6 август 1816 година. Во јануари 1817 година, Остин почнала да работи на нов роман наречен Браќа а после првото издавање во 1925 година бил наречен Сандитон, таа напишала 12 поглавја пред да престани да пишува во средината на март 1817 година, веројатно поради тоа што нејзината болест ја спречила да продолжи. Остин била несериозна во врска со болеста и ја опишувала како „Жолчка“ и ревматизам, но како што напредувала болеста таа не почанала да чувствува потешкотии при движење или да најде енергија за извршување на другите активности. До средината на април, Остин веќе била врзана за креветот. Во мај, нивниот брат Хенри ги придружувал Џејн и Касандра во Винчестер каде пошле на лекување. Остин починала на 18 јули 1817 година во Винчестер на возраст од 41 година. Преку неговите свештенички врски, Хенри договорил неговата сестра да биде погребана во северното крило на главниот брод на Винчестерската Катедрала. Епитафот кој го напишал нејзиниот брат Џејмс ги велича личните квалитети на Остин, изразува надеж за нејзино спасение, го спомнува „извонредниот талент која го поседува“ но јасно не ги спомнува нејзините достигнувања како писател.

Постсмртни изданија

После смрта на Остин, Касандра и Хенри Остин се спогодиле со Муреј за издавање на Убедување и Опатијата Нортангер за декември 1817 година. Хенри Остин приложил и Биографски забелешки во кои за прв пат ја претставува сестра му како автор на романите. Томали ова го пишува како „симпатична и дотерана пофалба“. Продажбата се одвивала многу добро во период од една година – само 321 копија останале непродадени до крајот на 1818 година – и потоа заинтересираноста се намалила. Муреј ги продал останатите копии во 1821 година и романите на Остин не се печателе околу 12 години. Во 1832 година, Ричард Бентли ги откупил останатите авторски права на сите романи на Остин и почнувајќи од декември 1832 година или пак јануари 1833 година ги објавил во 5 илустрирани томови како дел од неговата серија наречена Стандардни романи. Во октомври 1833 година, Бентли ги објавил првите собрани изданија на делата на Остин. Оттогаш, романите на Остин се пуштени во печат.

Признанија

Своевремени реакции одговори

Делата на Остин и донеле многу мала лична слава бидејќи биле бечатени анонимно. Иако нејзините романи биле популарни меѓу лугето кои ги диктирале модните трендови во тоа време, како што биле Принцезата Шарлот Аугуста, ќерката на Принцот Регент, тие добиле само малку писмени критики. Повеќето критики биле кратки и биле балансирано наклонети иако биле површни и внимателни. Тие обично биле насочени на моралните лекции во романите. Господин Валтер Скот, главен романсиер во тоа време, приложил една таква критика но анонимна. Користејќи ги критиките како платформа од која го бранел тогаш озлоглаениот вид на романот, тој го пофалил реализмот на Остин. Друга значајна критика на нејзините дела била објавена од страна на Ричард Ватели во 1821 година. Тој извлекол наклонета споредба помеѓу Остин и потврдените великани Хомер и Шекспир, пофалувајќи ги драматичките квалитети на нејзината нарација. Ватели и Скот го одредиле тонот ќе се одвиваат идните критиките на Остин во деветнаесеттиот век.

Деветнаесетти век

Бидејќи романите на Остин не успеале да се приспособат на Романтичарските и Викторијанските очекувања дека „силна емоција е онаа која е автентична со незамисливото прикажување на звукот и бојата во делото“, критичарите на деветнаесеттиот век и читателите обично ги препорачувале делата на Чарлс Дикенс и на Џорџ Елиот. Иако романите на Остин биле повторно реиздавани во Британија почнувајќи од 1830те години и останале постојано продавани книги, сепак тие не биле најдобро продавани книги. Остин имала многу читатели кои и се воодушевувале во 19от век и кои се сметале себе си за дел од литературната елита: тие на нивното почитување на делата на Остин гледале како на обележје на нивниот културен вкус. Филозофот и литературниот критичар Џорџ Хенри Левес ја изразил таа гледна точка во серија ентузијастички статии кои биле објавувани во 1840¬те и во 1850те години. Оваа тема продолжила и покасно истиот век со романсиерот Хенри Џејмс, кој неколку пати и се обратил на Остин фалејќи ја и во една ситуација ја ставил на исто ниво со Шекспир, Сервантес и Хенри Фиелдинг како меѓу „најдобрите сликари на животот.“ Издавањето на Мемоарите на Џејн Остин од Џејмс Едвард Остин Леј во 1869 година ја претставиле Остин на пошироката јавност како „милата тетка Џејн“, ценета немажена тетка. Издавањето на Мемоарите го поттикнало преиздавањето на романите на Остин – првите популарни изданија биле пуштени во продажба во 1883 година а и модерни илустрирани изданија и брзо после тоа следувале колекционерски збирки. Авторот и критичарот Лесли Стивен го опишал тоа популарно лудило што почнало да се појавува за Остин во 1880те години , познато под името „Остинолатрија“. На преминот од векот, членовите на литературната елита реагирале против популаризацијата на Остин. Тие се сметале себе си како Џејновци со цел да се разликуваат од масите кои правилно не ја разбирале нејзините дела. На пример, Џејмс одговорил негативно на она што тој го опишува како „заведувачка заслепеност“ со Остин, растечкиот бран на јавниот интерес со кој се одликувало „природната заслуга и интерес.“ За време на последната четвртина на деветнаесеттиот век, биле издадени првите книги со критика за Остин. Всушност, после објавубањето на Мемоарите, повеќе критики биле издадени повеќе критики во 2 години отколку што биле напишани во претходните педесет.

Дваесетти век

Неколку важни дела го отвориле патот на романите на ОСтин да станат центар на академските проучувања. Првото важно дело било од 1911 година од научникот за Шекспир од Оксфорд А.Брадли кој „воглавно се смета како почетна точка за сриозни академско пристапување за Џејн Остин“. Во него, тој формира групи со „првите“ и „подоцните “ романи на Остин, кои сеуште се користени од страна на научниците. Второ било изданието на Р.В.Чепман од 1923 година за собраните дела на Остин. Не само што било прво школско издание за делата на Остин, туку тоа било и првото школско издание за било кој Англиски романсиер. Текстот на Чепман останал како основа за сите наредни објавени изданија за делата на Остин. Со издавањето на делото Џејн Остин и нејзините дела од Мери Ласцел во 1939 година, академските трудови за Остин престанаа. Иновативната работа на Ласцел вклучувала и анализа на книгите кои ги прочитала Џејн ОСтин и на влијанието кое ги имале книгите на нејзината работаи проширена анализа на стилот на Остин и нејзината „наративна уметност“. Во тоа време, се појавила загриженост околу фактот дека академиците ги земале критиките на Остин и дека тоа станувало многу нејасни – дебата која продолжила до почетокот на дваест и првиот век. За време на навалата на ревизионистичките погледи во 1940те години, научниците и пристапиле на Остин поскептично и тврделе дека таа била пресвртнички писател. Овие ревизионистички погледи, заедно со официјалната изјава на Ф.Р. Леавис и Јан Ват дека Остин била една од најголемите писатели на Англиската белетристика, направиле да се цементира репутацијата на Остин помеѓу научниците. Тие се согласиле со тоа дека таа „ги комбинирала [на Хенри Фиелдинг и Семјуел Ричардсон] квалитети на внатрешноста и иронијата, реализам и сатира за да стани писател на исто ниво како нив“. Периодот после Втората светска војна забележува пораст на истражувачите на Остин користејќи различни критички пристапи, вклучувајќи ги феминистичката теорија ј можеби најконтроверзната, постколонистичка теорија. Сепак, постојаната неповрзаност помеѓу почитувањето на Остин од страна на јавноста, особено од страна на модерните Џејновци и почитувањето од страна на научниците во голема мера се зголемила. Продолженија и адаптации од секој можен вид се направени според романите на Остин, од меко порно до фантазии. Почнувајќи од средината на деветнаесеттиот век, членовите на фамилијата на Остин објавиле завршетоци на нејзините незавршени романи, и до 2000 година имало преку 100 печатени адаптации. Првата филмска адаптација била во 1940 година на Гордост и предрасуда во продукција на МГМ во кој се појавиле глумците Лоренс Оливиер и Грир Гарсон. Адаптациите од страна на телевизијата ББС, кои прв пат биле направени во 1970те години, настојувале да се држат точно до заплетите на Остин, описите и амбиент. Почнувајќи со филмот на Ема Томсон Разум и чувства, започнал голем бран на адаптации на делата на Остин кој започнал околу 1995 година. Книги и скрипти кои ја користат главната кратка но сменета содржина на романите на Остин или пак модерни верзии на приказните кои станале популарни при крајот на дваесеттиот век. На пример,филмот Разгалената плавуша на Еми Хекерлинг,модерна верзија на Ема каде дејството се случува во Беверли Хилс, стана култирен феномен и прерасна во телевизиска серија.

Листа на дела

Романи

  • Разум и чувства(1811)
  • Гордост и предрасуда (1813)
  • Пркот Мансфилд (1814)
  • Ема(1815)
  • Опатијата Нортангер (1817) (посмртно)
  • Убедувања (1817) (посмртно)

Незавршени дела

  • Леди Сузан (1794, 1805)
  • Ватсонови (1804)
  • Сандитион (1817)

Други дела

  • Господин Чарлс Грандисон (1793, 1800)
  • План за роман (1815)
  • Поеми
  • Молитви
  • Писма

Трудови од младоста – Прв том

  • Фредерик и Елфрида
  • Џек и Алиса
  • Едгар и Ема
  • Хенри и Елиза
  • Авантурите на господин Харли
  • Сер Вилијам Монтагуе
  • Мемоарите на гос. Клифорд
  • Прекрасната Касандра
  • Амелија Вебстер
  • Посетата
  • Мистеријата
  • Трите сестри
  • Прекрасен опис
  • Великодушниот Ѓакон
  • Ода за милосрдноста

Трудови од младоста – Втор том

  • Љубов и пријателство
  • Замокот Лесли
  • Историјата на Англија
  • Колекција на писма
  • Женскиот филозоф
  • Првиот чин на комедијата
  • Писмо од младата Леди
  • Тура низ Велс
  • Приказна

Трудови од младоста – Трет том

  • Евелин
  • Кетрин или Женската соба