Иван Гарванов

Иван Гарванов e по националност бугарин - родум во Стара Загора. Неговата политичка кариера започнува кога Бугарската егзархија во Солун го создава еволуционисткото „Револуционерно братство“, на чие чело застанува тој како противтежа на револуционерната ВМРО, која ќе ја прошири својата дејност низ Македонија создавајќи свои клонови во Прилеп, Велес, Сер и Кавадарци и поврзувајќи се со Врховниот Комитет во Софија на Борис Сарафов.

Како професор во Солунската егзархиска (машка) гимназија во септември 1899 година благодарение на Сарафов станува член на Солунскиот окружен комитет. Сепак неговиот продор во највисокото раководство на организацијата се остварува зимата 1901 година кога, по избувнувањето на познатата Солунска провала, Иван Хаџи Николов му ги предава печатот, шифрите и другите документи на организацијата. Тогаш тој се прогласува за самонаречен претседател на ЦК на ВМРО и користејќи ја оваа функција го свикува Солунскиот конгрес( јануари, 1903 година) со цел да се донесе решение за кревање на предвремено востание, убедувајќи ги делегатите дека во случај на неуспех, неговата татковина сигурно ќе им пружи помош.

Тоа е всушност негов перфиден обид: со форсирањето на востанието и неговиот неизбежен пораз сосема да ја растури организацијата, бидејќи сите боем ќе се уверат дека без помош на Бугарија, македонците не се во состојба да ги остварат своите стремежи кон ослободување на својата татковина. Тој е непризнаен од страна на Гоце Делчев и Ѓорче Петров претседател на ЦК на ВМРО токму заради својата врховистичка политика према Македонија.Тој зема учество во работата на Рилскиот конгрес кога ќе биде откриена неговата вистинска улога и ќе биде исфрлен од раководството на ВМРО. Затоа пак цврсто се сврзува со нејзиното десно крило на Христо Матов и Борис Сарафов станувајќи нејзин активен член, организатор на врховистички чети што ја оперирале Македонија.

Приврзник е на идејата за „ автономна Македонија но само како преодна фаза на патот кон нејзиното целосно анектирање кон Бугарија. Убиен е на 28 ноември 1907 година во Софија од страна на Тодор Паница, врз основа на претходно изречената пресуда од Серскиот револуционерен комитет.