Александар Лурија: Разлика помеѓу преработките

Животот на Лурија се менува во 1924, кога се запознал со Лав Виготкси на вториот серуски конгрес по психоневрологија во Ленинград. Бил толку импресиониран од приодот на Виготски кон психологијата што помогнал во организирањето покана за Виготски да работи во Москва. Од моментот кога се запознале, па сесè до смртта на Виготски во 1934, тие двајцата заедно со [[Алексеј Леонтиев]], нивен истомисленик, работеле на создавање на практична и марксистички ориентирана советска псхологија позната како ‘културно-историски приод’. Главниот принцип кој ги обединил Луриа и Виготски во оваа нова тероија била идејата дека психологијата би можела да гледа на вишите психолошки функции (свесната активност) само во контекст на нивниот развој во историските и културните процеси, а тие да се прикажат преку објективни принципи на мозочната функција. Тројката соработувала на еден обемен истражувачки програм во Москва кедешто проучувале што стои посреди психолошките функции кај децата и возрасните како и организацијата на психолошките функции кај пациентите со афазија, [[паркинсонизам]] и тешкотии во учењето. Централно место во теоријата имала улогата на културното посредство во конституирањето на човековите психолошки процеси и улогата на социјалната средина во структурирањето на овие процеси. Истражувачите верувале дека вишите ментални процеси се формираат првично помеѓу луѓето, во социјалната интеракција, а дури подоцна се повнатрешнуваат (интернализираат) како внатрешен говор и други когнитивни структури. Затоа, сите виши ментални функции прво се културно детерминирани и посредувани. Иако понатамошната елаборација на оваа теорија од страна на Виготски е прекината заради неговата прерана смрт, Лурија останал верен на динамската, културно-историска теорија до крајот на својот живот дури и во неговата невропсихолошка пракса.

По смртта на Виготски во 1934, Лурија се вратил во [[Москва]] каде се приклучил на Медико-Генетичкиот институт и го проучувал психолошкиот развој кај близнаците фокусирајќи се на релативниот придонес на биолошките и социјалните детерминанти во когницијата. Овие истражувања ги продолѓил сесè до 1936, кога ваквиот тип истражувања биле прогласени за илегални од страна на владата. Тогаш тој го одбранил својот труд за комбинираниот моторен метод како докторска теза во [[Тбилиси]] и повторно го продолжил школувањето во медицинското училиште кадешто во 1937 година дипломирал како лекар. Со тоа, Лурија станал еден од најмладите лекари и психолози во земјата.