Разлика помеѓу преработките на „Мерилин Монро“

Првата филмска улога на Мерилин Монро е незаведената улога како телефонски оператор во ''[[Скандалозната госпоѓица Пилгрим]]'' во 1947-ма година.<ref>[http://www.imdb.com/title/tt0039819/fullcredits Full cast and crew for The Shocking Miss Pilgrim], [http://www.imdb.com/ Internet Movie Database].</ref> Добива кратка улога истата година во ''[[Опасните години]]'' и дополнителен настап во ''[[Зелената трева на Вајоминг]]'' и ''[[Беше суден за мене]]'', а исто така и улога со појава во три сцени како Бети во ''[[Скуда Ху! Скуда Хеј!]]''. Всушност, делот на Монро во ''[[Скуда Ху! Скуда Хеј!]]'' требаше да биде долг три сцени, но пред појавувањето на филмот нејзиниот дел е пресечен на само една кратка сцена од една реплика. ''[[Зелената трева на Вајоминг]]'', ''[[Беше суден за мене]]'' и ''[[Скуда Ху! Скуда Хеј!]]'' нема да бидат проектирани до 1948-ма година, месеци по завршувањето на договорот на Монро кон крајот на 1947. Таа се обидува да најде работа на филм, но додека невработена – позира за голи фотографии. Ѝ плаќаат 50 долари, а на отписницата таа се потпишува како „Мона Монро". Тоа е единствениот пат таа да биде платена за голите фотографии. Истата година, исто така, е крунисана и како ''Кралица на артичоките Мис Калифорнија'' (''Miss California Artichoke Queen'') на годишниот фестивал на [[артичока|артичоките]] во Кастровил.<ref>{{cite web |author=beachcalifornia.com |url=http://www.beachcalifornia.com/castrov.html |title=Castroville, California, Photos of the artichoke capital on the central coast |publisher=Beachcalifornia.com |date= |accessdate=2010-03-02}}</ref>

Во 1948-ма година, Монро потпишува шестмесечен договор со ''Columbia Pictures'' и е претставена пред главниот учител по драма на студиото Наташа Литес, која ќе биде нејзин актерски учител во неколку години. Глуми во нискобуџетниот мјузикл ''[[Дамите од хорот]]''. Монро е напишана со големи букви како една од најсветлите точки на филмот, но филмот не носи никаков успех ниту за ''Колумбија'', ниту пак за Мерилин. За време на нејзиниот краток престој во ''Колумбија'', главниот на студиото Хери Кон на некој начин го омекнува нејзиното појавување, коригирајќи го благиот прегриз што Мерилин го има.

Монро се запишува на УКЛА во 1951-ва година каде што студира литература и почит кон уметностите,<ref>Summers, p. 50.</ref> и се јавува во неколку помали филмови играјќи наспроти многу поискусните ѕвезди како [[Мики Руни]], [[Констанца Бенет]], [[Џун Алисон]], [[Дик Пауел]] и [[Клодет Колберт]]. Во март 1951 година, таа се појави како водителка на церемонијата на [[Оскари|Дваесет и третото доделување на Оскарите]]. Во 1952-ва година, Монро се јавува на насловната страница на списанието Look, облечена во џемпер на Институтот за технологија во Џорџија како дел од една статија која го прославува прифаќањето на девојките на главниот кампус на факултетот. На почетокот на 1950-тите години, двајцата, Монро и Грег Палмер, неуспешно аудицираат за улогите на Дејзи Меј и Абнер во предложената [[Лил Абнер]] телевизиска серија базирана на комичниот стрип на Ал Кеп, но идејата никогаш и не се материјализира.<ref>{{cite web |url=http://www.imdb.com/name/nm0658250/bio |title=Biography of ''Gregg Palmer'' |publisher=IMDB |accessdate=2009-02-21}}</ref>

Ова е проследено со два филма што се јавуваат во јуни – комедијата ''[[Не сме земени!]]'' и драмата ''[[Нема потреба да тропаш]]''. ''[[Не сме земени!]]'' ја прикажува Монро како дел од натпревар за убавина. ''Variety'' го опишува филмот како ,лесен'. Рецензентот на ова списание пишува и дека Монро е искористена до максимум, прикажана во капачки костим и дека некои од нејзините сцени сугеририраат дури и некаква злоупотреба. Во ''[[Нема потреба да тропаш]]'', таа ја игра главната улога на бејбиситерка која се заканува дека ќе го нападне детето кое ѝ е доделена за да се грижи за него. Песимистичната мелодрама е лошо примена од критичарите, иако Монро самата смета дека истата вклучува дел од нејзините најдраматични изведби. ''[[Мајмунска работа]]'', успешна комедија режирана од [[Хауард Хокс]] со [[Кери Грант]] и [[Џинџер Роџерс]] во главните улоги, се јавува во септември и е првиот филм во кој Монро се појавува со својата платинска руса коса. Во ''[[Преполната куќа на О’Хенри]]'' на ''20th Century Fox'', кој излегува во август 1952-ра година, Монро одигрува само една едноминутна сцена покрај [[Чарлс Лафтон]], а сепак, на плакатот за фимот е запишана со големи букви покрај него и останатите ѕвезди на филмот, како [[Ен Бекстер]], [[Фарли Грејнџер]], [[Џин Питерс]] и [[Ричард Видмарк]].

Ќе помине повеќе од година пред Монро да го започне својот нареден филм. За време на овој хијатус, летува со Милер во Амагансет, Њујорк. На 1-ви август 1957-ма година, претрпува спонтан абортус.<ref>Churchwell, p. 261.</ref><ref>Moberly Monitor-Index, [[Moberly, Missouri|Moberly, MO]], Friday, August 2, 1957, p. 6, cols 6–7, article: "Marilyn Monroe Loses Her Baby By Miscarriage."</ref>

По совет на Милер, Монро се враќа во [[Холивуд]] во август 1958-та за да глуми во ''[[Некои го сакаат тоа жешко]]''. Филмот е режиран од [[Били Вајлдер]], а покрај Монро, во него играат и [[Џек Лемон]] и [[Тони Кертис]]. Вајлдер веќе ги имаше искусено и доцнењето на Монро и тремата и неспособноста да го запамти текстот за за време на снимањето на ''[[Седум години верност]]''. Сепак, нејзиното однесување сега беше уште понеучтиво, а е обележано со одбивања да се учествува во снимањето и повремени испади на вулгарност. Монро постојано одбива да прими упатства од Вајлдер, или пак инсистира на многубројни преснимувања на едноставни сцени сè додека самата таа не е задоволна. Развива близок однос со Лемон, но не ѝ се допаѓа Кертис откако дознава дека тој нивните љубовни сцени ги опишал „како да го бакнуваш Хитлер“.<ref>Riese and Hitchens, p. 111</ref> Кертис подоцна ќе изјави дека коментарот требало да биде сфатен како шега.<ref>{{cite news |first=Petronella |last=Wyatt |title=Tony Curtis on Marilyn Monroe: It was like kissing Hitler! |url=http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-560606/Tony-Curtis-Marilyn-Monroe-It-like-kissing-Hitler.html |publisher=Mail Online |date=April 18, 2008 |accessdate=2008-10-26 | location=London}}</ref> Монро доживува уште еден спонтан абортус во декември 1958-ма година, откако снимањето е завршено.

Во текот на наредните месеци, Монроовата зависност од алкохол и препишани лекови почнува да се одразува врз нејзинот здравје, а пријателите како Сузан Стразберг подоцна ќе зборуваат за нејзината болест. Разводот од Артур Милер е финализиран во јануари 1961-ва година – при што Монро како причина ќе ја наведе „нескладноста на карактерите“ – а во февруари, по своја волја, таа се пријавува во Психијатриската клиника на Пејн Витни. Монро подоцна ќе го опише искуството како „кошмар“. Ќе најде начин да му се јави на [[Џо Димаџо]] од клиниката, а тој веднаш ќе допатува од [[Флорида]] до Њујорк за да ѝ овозможи пренос до ''Колумбискиот презветаријански медицински центар''. Таму ќе остане три недели. Болеста ќе ја спречи да работи во текот на остатокот од годината; оди на операција за да поправи блокада на [[јајцевод]]ите во мај, а следниот месец на операција на [[жолчна ќеса|жолчната ќеса]].<ref>Summers, p. 202.</ref> Заздравува во [[Калифорнија]] во изнајмен стан.