Лујџи Пирандело: Разлика помеѓу преработките
| [проверена преработка] | [проверена преработка] |
дополнување |
|||
| Ред 16: | Ред 16: | ||
Пирандело имал тежок живот, соочен со лудилото на неговата жена и нејзината постојана љубомора, слабо платената професорска работа, обврската да го издржува многубројното [[семејство]], итн. Во едно писмо до францускиот критичар Бенжамен Кремје, Пирандело ја опишал својата [[биографија]] на следниов начин: „Многу брзо ја напуштив [[Сицилија]], во осумнаесеттата година, за да заминам во [[Рим]]. Меѓутоа, една година подоцна, отпатував во [[Германија]] и таму останав две години и половина. Стекнав докторат на [[Универзитетот во Бон]] со теза од романската [[дијалектологија]], напишана на [[германски јазик]]. Од [[Бон]] се вратив во Рим, но оттаму не го понесов [[Хајнрих Хајне|Хајне]], како што често се кажува, туку го донесов [[Гете]], чии ''[[Римски елегии]]'' ги преведов. Од сето тоа ништо не ми остана.“<ref>Nikša Stipčević, „Pogovor“, во: Luiđi Pirandelo, ''Novele''. Beograd: Rad, 1962, стр. 147-148.</ref> |
Пирандело имал тежок живот, соочен со лудилото на неговата жена и нејзината постојана љубомора, слабо платената професорска работа, обврската да го издржува многубројното [[семејство]], итн. Во едно писмо до францускиот критичар Бенжамен Кремје, Пирандело ја опишал својата [[биографија]] на следниов начин: „Многу брзо ја напуштив [[Сицилија]], во осумнаесеттата година, за да заминам во [[Рим]]. Меѓутоа, една година подоцна, отпатував во [[Германија]] и таму останав две години и половина. Стекнав докторат на [[Универзитетот во Бон]] со теза од романската [[дијалектологија]], напишана на [[германски јазик]]. Од [[Бон]] се вратив во Рим, но оттаму не го понесов [[Хајнрих Хајне|Хајне]], како што често се кажува, туку го донесов [[Гете]], чии ''[[Римски елегии]]'' ги преведов. Од сето тоа ништо не ми остана.“<ref>Nikša Stipčević, „Pogovor“, во: Luiđi Pirandelo, ''Novele''. Beograd: Rad, 1962, стр. 147-148.</ref> |
||
== Творештвото == |
|||
== За творештвото == |
|||
Лујџи Пирандело го превртил традиционалниот однос на театарот и стварноста. Во драмата „[[Шест лица го бараат писателот]]“, сцената се претвора во место каде се случува вистинскиот живот. Како [[Марсел Пруст]], така и Пирандело тврди дека уметноста е повредна од животот, и дека смислата на животот постои само во уметноста. |
Лујџи Пирандело го превртил традиционалниот однос на театарот и стварноста. Во драмата „[[Шест лица го бараат писателот]]“, сцената се претвора во место каде се случува вистинскиот живот. Како [[Марсел Пруст]], така и Пирандело тврди дека уметноста е повредна од животот, и дека смислата на животот постои само во уметноста. |
||
Во едно писмо до францускиот критичар [[Бенжамен Кремје]] (''Benjamin Crémieux''), Пирандело се искажал за својот книжевен успех на следниов начин: „Навистина верувам, во онаа мала мера во која нешто вредам, дека никому ништо не му должам. Сè скромно направив сам. И немав книжевни покровители и многу се борев - повеќе од шест години - за да најдам издавач, со фиоките веќе полни со ракописи. Не го запознав Кардучи, ниту го познавав Данунцио; со Верго стапив во контакт многу доцна... кога имав 80 години... Што се однесува до мене, мил мој Кремје, јас всушност не знам зошто до сега не бев каменуван, но Ви се колнам дека во тоа немам вина.“<ref>Nikša Stipčević, „Pogovor“, во: Luiđi Pirandelo, ''Novele''. Beograd: Rad, 1962, стр. 148.</ref> |
Во едно писмо до францускиот критичар [[Бенжамен Кремје]] (''Benjamin Crémieux''), Пирандело се искажал за својот книжевен успех на следниов начин: „Навистина верувам, во онаа мала мера во која нешто вредам, дека никому ништо не му должам. Сè скромно направив сам. И немав книжевни покровители и многу се борев - повеќе од шест години - за да најдам издавач, со фиоките веќе полни со ракописи. Не го запознав Кардучи, ниту го познавав Данунцио; со Верго стапив во контакт многу доцна... кога имав 80 години... Што се однесува до мене, мил мој Кремје, јас всушност не знам зошто до сега не бев каменуван, но Ви се колнам дека во тоа немам вина.“<ref>Nikša Stipčević, „Pogovor“, во: Luiđi Pirandelo, ''Novele''. Beograd: Rad, 1962, стр. 148.</ref> |
||
Во популаризацијата на драмското творештво на Пирандело голем придонес дал Бенжамен Кремје, кој заедно со својата сопруга Мари-Ан Комнен (''Marie-Anne Comnène'') ги превел сите негови драми и раскази на [[француски јазик]].<ref>Nikša Stipčević, „Pogovor“, во: Luiđi Pirandelo, ''Novele''. Beograd: Rad, 1962, стр. 147.</ref> |
Во популаризацијата на драмското творештво на Пирандело голем придонес дал Бенжамен Кремје, кој заедно со својата сопруга Мари-Ан Комнен (''Marie-Anne Comnène'') ги превел сите негови драми и раскази на [[француски јазик]].<ref>Nikša Stipčević, „Pogovor“, во: Luiđi Pirandelo, ''Novele''. Beograd: Rad, 1962, стр. 147.</ref> |
||
== Наводи == |
== Наводи == |
||
Преработка од 22:31, 15 октомври 2017
| Лујџи Пирандело | |
|---|---|
 | |
| Занимање | драматург, писател |
| Националност | Италијанец |
| Значајни награди | Нобелова награда за литература 1934 |
Лујџи Пирандело (Агриџенто, 28 јуни 1867 - Рим, 10 декември 1936) - италијански писател, драматург и поет. Меѓу најзначајните негови дела се драмите „Шест лица го бараат писателот“, „Хенри IV“ , „Секој на свој начин“ и романите „Покојникот Матија Паскал“ и „Еден, ниеден и сто илјади“. Тој е добитник е на Нобеловата награда за литература во 1934 година.
Биографија
Пирандело имал тежок живот, соочен со лудилото на неговата жена и нејзината постојана љубомора, слабо платената професорска работа, обврската да го издржува многубројното семејство, итн. Во едно писмо до францускиот критичар Бенжамен Кремје, Пирандело ја опишал својата биографија на следниов начин: „Многу брзо ја напуштив Сицилија, во осумнаесеттата година, за да заминам во Рим. Меѓутоа, една година подоцна, отпатував во Германија и таму останав две години и половина. Стекнав докторат на Универзитетот во Бон со теза од романската дијалектологија, напишана на германски јазик. Од Бон се вратив во Рим, но оттаму не го понесов Хајне, како што често се кажува, туку го донесов Гете, чии Римски елегии ги преведов. Од сето тоа ништо не ми остана.“[1]
Творештвото
Лујџи Пирандело го превртил традиционалниот однос на театарот и стварноста. Во драмата „Шест лица го бараат писателот“, сцената се претвора во место каде се случува вистинскиот живот. Како Марсел Пруст, така и Пирандело тврди дека уметноста е повредна од животот, и дека смислата на животот постои само во уметноста.
Во едно писмо до францускиот критичар Бенжамен Кремје (Benjamin Crémieux), Пирандело се искажал за својот книжевен успех на следниов начин: „Навистина верувам, во онаа мала мера во која нешто вредам, дека никому ништо не му должам. Сè скромно направив сам. И немав книжевни покровители и многу се борев - повеќе од шест години - за да најдам издавач, со фиоките веќе полни со ракописи. Не го запознав Кардучи, ниту го познавав Данунцио; со Верго стапив во контакт многу доцна... кога имав 80 години... Што се однесува до мене, мил мој Кремје, јас всушност не знам зошто до сега не бев каменуван, но Ви се колнам дека во тоа немам вина.“[2]
Во популаризацијата на драмското творештво на Пирандело голем придонес дал Бенжамен Кремје, кој заедно со својата сопруга Мари-Ан Комнен (Marie-Anne Comnène) ги превел сите негови драми и раскази на француски јазик.[3]
Наводи
Надворешни врски
- Дела од Luigi Pirandello на проектот „Гутенберг“
- The complete works of Pirandello in Italian and English section
- Presentation for Nobel Prize
- his bold and ingenious revival of dramatic and scenic art
- Listen to some Pirandello's work in Italian on audio MP3 - free download
- Pirandello's Girgenti. Places in Agrigento associated with his literary works
- Panoramic virtual tour of Piazza Luigi Pirandello in Agrigento
- The Light from the House Opposite (The Panton Audio Library)
| ||||||||||||||||||||||||
Предлошка:Никулец за биографија