Кристина Пизанска: Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
[проверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
Измени во преводот на одредени зборови и фрази, дополнување на минато време, превод на насловите на француски јазик
Ред 11: Ред 11:
| children = Ќерка<br/>Жан ди Кастел
| children = Ќерка<br/>Жан ди Кастел
}}
}}
'''Кристина Пизанска''' ([[Француски јазик|фр.]] Christine de Pisan; Венеција, 1364 – Пуаси, 1430) билa италијанскo-француска авторка од крајот на средниот век. Таа служила како писател за неколку војводи ([[Луј Орлеански]], [[Филип II (Бургундија)|Филип II]] од Бургундија, и [[Јован Бестрашниот]] од Бургундија) и францускиот кралски суд за време на владеењето на [[Шарл VI]]. Таа пишувала и поезија и проза како и биографии и книги кои содржеле практични совети за жени. Таа завршила 41 дела за време на нејзината 30-годишна кариера од 1399-1429.<ref>Jenny Redfern, "Christine de Pisan and The Treasure of the City of Ladies: A Medieval Rhetorician and Her Rhetoric" in Lunsford, Andrea A, ed. Reclaiming Rhetorica: Women and in the Rhetorical Tradition (Pittsburgh: University of Pittsburgh Press, 1995), p. 74</ref> Голем дел од поттикот за нејзиното пишување дојде од потребата да заработи за себе и своите три деца.
'''Кристина Пизанска''' ([[Француски јазик|фр.]] Christine de Pisan; Венеција, 1364 – Пуаси, 1430) билa италијанскo-француска авторка од крајот на средниот век. Како писател, таа била во служба на неколку војводи ([[Луј Орлеански]], [[Филип II (Бургундија)|Филип II]] од Бургундија, и [[Јован Бестрашниот]] од Бургундија), како и на францускиот кралски суд за време на владеењето на [[Шарл VI]]. Таа пишувала и поезија и проза како и биографии и книги кои содржеле практични совети за жени. Таа завршила 41 дело за време на нејзината триесетгодишна кариера од 1399-1429.<ref>Jenny Redfern, "Christine de Pisan and The Treasure of the City of Ladies: A Medieval Rhetorician and Her Rhetoric" in Lunsford, Andrea A, ed. Reclaiming Rhetorica: Women and in the Rhetorical Tradition (Pittsburgh: University of Pittsburgh Press, 1995), p. 74</ref> Голем дел од поттикот за нејзиното пишување дошол од потребата да заработи за себе и своите три деца.


Поддржана и охрабрена од страна на важни кралски француски и англиски патрони, таа изврши влијание на англиската поезија на 15 век. Нејзиниот успех произлегува од широкиот спектар на иновативни пишувања и реторички техники кои критички предизвикале реномирани писатели, како што се Жан де Мен, автор на ''Романсата на Розата'', која таа ја критикуваше како неморална.
Поддржана и охрабрена од страна на важни кралски француски и англиски добротвори, таа извршила влијание врз англиската поезија на 15 век. Нејзиниот успех произлегува од широкиот спектар на иновативни пишувања и реторички техники кои критички предизвикале реномирани писатели, како што се Жан де Мен, автор на ''Романсата на Розата'', која таа ја критикувала како неморална.


Во последниве децении, делата на Кристина Пизанска се вратиле во важност од напорите на научниците како Чарити Канон Вилард, Ерл Џефри Ричардс и [[Симон де Бовоар]]. Некои научници тврдат дека таа би требало да се смета за рана [[феминизам|феминистка]] која ефикасно го користила јазикот за да покаже дека жените можат да играат важна улога во општеството.
Во последниве децении, делата на Кристина Пизанска добиле на важност благодарејќи на научниците како Чарити Канон Вилард, Ерл Џефри Ричардс и [[Симон де Бовоар]]. Некои научници тврдат дека таа би требало да се смета за рана [[феминизам|феминистка]] која ефикасно го користела јазикот за да покаже дека жените можат да играат важна улога во општеството.


==Живот==
==Живот==
Кристина Пизанска била родена во 1365 во [[Венеција]], [[Италија]]. Таа била ќерка на Томасо ди Бенвенуто де Пизано (Томас Пизански, именуван по потеклото на семејството во градот Пизано, југоисточниот дел на [[Болоња]]), лекар, судски астролог, и советник на Република Венеција.<ref>Christine de Pizan, The Book of the City of Ladies, trans. by Rosalind Brown-Grant (London: Penguin Books, 1999), introduction.</ref> Во оваа атмосфера, Кристина беше во можност да ги истражува своите интелектуални интереси. Таа успешно себе се едуцира потопувајќи се во јазиците, откривајќи ги класиките и хуманизмот на раната ренесанса. Но, таа не ги користила нејзините интелектуални способности, или се воспоставила како писател, додека не стана вдовица на возраст од 25.<ref name="Redfern, p. 77">Redfern, p. 77.</ref>
Кристина Пизанска била родена во 1365 во [[Венеција]], [[Италија]]. Таа била ќерка на Томасо ди Бенвенуто де Пизано (Томас Пизански, именуван по потеклото на семејството во градот Пизано, југоисточниот дел на [[Болоња]]), лекар, судски астролог, и советник на Република Венеција.<ref>Christine de Pizan, The Book of the City of Ladies, trans. by Rosalind Brown-Grant (London: Penguin Books, 1999), introduction.</ref> Во оваа атмосфера, Кристина била во можност да ги истражува своите интелектуални интереси. Таа успешно се себеобразувала, посветувајќи се на јазиците, откривајќи ги класиките и хуманизмот на раната ренесанса. Но, таа не ги искористила нејзините интелектуални способности, или се воспоставила како писател, додека не станала вдовица на возраст од 25 години.<ref name="Redfern, p. 77">Redfern, p. 77.</ref>


Со цел да се подржи себеси и своето семејство, таа се сврте кон пишувањето. Од 1393, таа пишувала љубовни балади, што го привлече вниманието на богатите патрони. Овие покровители биле заинтригирани од новината на писателка и побарале од неа да компонира текстови за нивните романтични животи.<ref name="Redfern, p. 77"/> Нејзиното производство во овој период е плодно. Помеѓу 1393 и 1412, таа напишала над 300 балади, и многу повеќе пократки песни.
Со цел да се одржи материјално себеси и своето семејство, таа се свртела кон пишувањето. Од 1393, таа пишувала љубовни балади, што го привлекло вниманието на богатите добротвори. Овие покровители биле заинтригирани од оригиналиот, нов стил на еден женски писател и побарале од неа да компонира текстови за нивните романтични животи.<ref name="Redfern, p. 77"/> Нејзиното творештво во овој период е плодно. Помеѓу 1393 и 1412 година, таа напишала над 300 балади, и многу повеќе пократки песни.


[[Image:Christine de Pisan and Queen Isabeau detail.jpg|thumb|left|200px|Кристина Пизанска ја претставува својата книга на [[Изабела Баварска]], кралица на Франција.]]
[[Image:Christine de Pisan and Queen Isabeau detail.jpg|thumb|left|200px|Кристина Пизанска ја претставува својата книга на [[Изабела Баварска]], кралица на Франција.]]


Учеството на Кристина во литературна дебата, во 1401-1402, дозволила да отиде подалеку од ексклузивните кругови, и на крајот да го воспостави својот статус како писателка која се занимава со позицијата на жените во општеството. Во текот на овие години, таа се вклучи во познатата книжевна контроверзност, “Querelle du Roman de la Rose”.<ref>Willard, p. 73.</ref> Таа помогна да се поттикне оваа дебата со нејзиното сомневање за литературните заслуги на ''Романсата на Розата'' на [[Жан де Мен]]. Напишана во 13 век, ''Романсата на Розата'' ги сатиризира конвенциите на љубовта додека критично ги прикажува жените како ништо повеќе од измамници. Кристина конкретно се спротиви на употребата на вулгарните термини во алегоричната песна на Жан де Мен.<ref>Maureen Quilligan, The Allegory of Female Authority: Christine de Pizan's "Cité des Dames" (New York: Cornell University Press, 1991), p. 40.</ref> Нејзината критика првенствено произлезе од нејзиното верување дека Жан де Мен ги напаѓа жените низ текстот.
Учеството на Кристина во една литературна дебата, во 1401-1402, дозволила да отиде подалеку од ексклузивните кругови, и на крајот да го воспостави својот статус како писателка која се занимава со позицијата на жените во општеството. Во текот на овие години, таа се вклучила во познатата книжевна полемика, “Расправа за Романсата на Розата”.<ref>Willard, p. 73.</ref> Таа помогнала да се поттикне оваа дебата со нејзиното сомневање за литературните заслуги на ''Романсата на Розата'' на [[Жан де Мен]]. Напишана во 13 век, ''Романсата на Розата'' ги сатиризирала конвенциите на љубовта додека критично ги прикажувала жените како ништо повеќе од измамници. Кристина конкретно се спротивила на употребата на вулгарните термини во алегоричната песна на Жан де Мен.<ref>Maureen Quilligan, The Allegory of Female Authority: Christine de Pizan's "Cité des Dames" (New York: Cornell University Press, 1991), p. 40.</ref> Нејзината критика првенствено произлегла од нејзиното верување дека Жан де Мен ги напаѓа жените низ текстот.


Дебатата била голема и во својот крај, главниот проблем не биле литературните способности на Жан де Мен. Главен проблем станаа неправедните клевети за жените во книжевните текстови. Овој спор помогна да се воспостави репутацијата на Кристина како женски интелектуалец кој можеше да се наметне ефикасно и да ги брани своите мислења во машко-доминираниот литературен фронт. Таа продолжи да се спротивставува на навредливите литературни третмани на жените.
Дебатата била голема и на крајот, главниот проблем повеќе не биле литературните способности на Жан де Мен. Главен проблем станале неправедните клевети за жените во книжевните текстови. Овој спор помогнал да се воспостави репутацијата на Кристина како женски интелектуалец кој можел да се наметне ефикасно и да ги брани своите мислења во литературниот свет каде доминирале мажите. Таа продолжила да се спротивставува на навредливите литературни третмани на жените.


==Дела==
==Дела==
До 1405, Кристина ги заврши своите најпознати литературни дела, ''[[Книгата на Градот на Дамите]]'' и ''[[Богатството на Градот на Дамите]]''. Првата од овие ја покажува важноста на минатите придонеси на жените во општеството, а втората се обидува да ги научи жените како да култивираат корисни квалитети.<ref>Willard 1984, p. 135</ref>
До 1405, Кристина ги завршила своите најпознати литературни дела, ''[[Книгата на Градот на Дамите]]'' и ''[[Богатството на Градот на Дамите]]''. Првата од овие ја покажува важноста на минатите придонеси на жените во општеството, а втората се обидува да ги научи жените како да култивираат корисни квалитети.<ref>Willard 1984, p. 135</ref>
[[Image:Meister der 'Cité des Dames' 002.jpg|thumb|270px|right|Слика од ''Книгата на Градот на Дамите'']]
[[Image:Meister der 'Cité des Dames' 002.jpg|thumb|270px|right|Слика од ''Книгата на Градот на Дамите'']]
Во ''Книгата на Градот на Дамите'' таа создаде симболички град во кој жените се ценети и бранети. Таа изгради три алегориски фигури - Разум, Правда и Чесност - во честата шема на литературата во тоа време, кога многу книги и песни користеле алегориски фигури за изразување на идеите или чувствата. Таа влегува во дијалог, движејќи се меѓу прашања и одговори, со овие алегориски фигури што се од сосема женска перспектива.<ref>Campbell, p. 6</ref> Заедно, тие создале форум за зборување за проблемите со последици за сите жени. Само женски гласови, примери и мислења биле обезбедени во овој текст. Кристина, преку дамата Разум особено, тврди дека стереотипите за жените можат да бидат одржани само ако жените се спречени од влегување во разговорот.<ref>Campbell, p. 7</ref> Генерално, таа се обиде да воспостави вистини за жените кои се контрадикторни на негативните стереотипи кои таа ги има идентификувано во претходната литература.
Во ''Книгата на Градот на Дамите'' таа создала симболички град во кој жените се ценети и бранети. Таа изградила три алегориски фигури - Разум, Правда и Чесност - во согласност со востановените модели во литературата на тоа време, кога многу книги и песни користеле алегориски фигури за изразување на идеите или чувствата. Таа влегува во дијалог, движејќи се меѓу прашања и одговори, со овие алегориски фигури што се од сосема женска перспектива.<ref>Campbell, p. 6</ref> Заедно, тие создале место каде можело да се зборува за проблемите од интерес за сите жени. Само женски гласови, примери и мислења биле обезбедени во овој текст. Кристина, преку дамата Разум особено, тврди дека стереотипите за жените можат да бидат одржани само ако жените се спречени од влегување во разговорот.<ref>Campbell, p. 7</ref> Генерално, таа се обидела да воспостави вистини за жените кои се контрадикторни на негативните стереотипи кои таа ги имала идентификувано во претходната литература.


Во ''Богатството на Градот на Дамите'', таа го нагласува убедливиот ефект на говорот и активностите на жените во секојдневниот живот. Во овој текст, Кристина тврди дека жените мора да ја признаат и промовираат нивната способност за правејќи мир меѓу луѓето. Оваа способност ќе им овозможи на жените да посредуваат меѓу мажот и други субјекти. Таа исто така тврди дека деградирачкиот говор ја еродира честа и ги заканува сестринските обврзници кај жените. Кристина потоа тврди дека "вештината во дискурс треба да биде дел од моралниот репертоар на секоја жена".<ref>Redfern, p. 87</ref> Таа верува дека влијанието на жената се остварува кога нејзиниот говор доделува вредност на добродетелноста, доблеста, и воздржаноста. Таа тврди дека реториката е моќна алатка со која жените би можеле да ги спогодат разликите и да се наметнат. ''Богатството на Градот на Дамите'' обезбедува глетка во животот на жените во 1400 година, од познатата дама во замокот до сопругата на трговецот, слугинката, и селанката. Таа нуди совети за учителките, вдовиците, па дури и проститутките.
Во ''Богатството на Градот на Дамите'', таа го нагласува убедливиот ефект на говорот и активностите на жените во секојдневниот живот. Посебно во овој текст, Кристина тврди дека жените мора да ја признаат и промовираат нивната способност да направат мир меѓу луѓето. Оваа способност ќе им овозможи на жените да посредуваат меѓу мажот и други субјекти. Таа исто така тврди дека деградирачкиот говор ја еродира честа и се заканува на сестринските врски кај жените. Кристина потоа расправа дека "вештината во дискурс треба да биде дел од моралниот репертоар на секоја жена".<ref>Redfern, p. 87</ref> Таа верува дека влијанието на жената се остварува кога нејзиниот говор доделува вредност на добродетелноста, доблеста, и воздржаноста. Таа вели дека реториката е моќна алатка со која жените би можеле да ги надминат разликите и да се наметнат. ''Богатството на Градот на Дамите'' обезбедува глетка во животот на жените во 1400 година, од познатата дама во замокот до сопругата на трговецот, слугинката, и селанката. Таа нуди совети за учителките, вдовиците, па дури и проститутките.


Во “Querelle du Roman de la Rose”, таа одговори на Жан де Монтујл, кој и испратил трактат во одбрана на сентиментите изразени во ''Романсата на Розата''. Таа започнува со стилирајќи на нејзиниот противник како "експерт во реториката" за разлика од себе, "жена која заборавила на суптилно разбирање и агилен сентимент". Во конкретниов апологетски одговор, Пизанска го критизира сопствениот стил. Таа користи реторичка стратегија со пишувањето против својата поента, исто така познато како [[иронија]].<ref>Redfern p. 80</ref> Нејзината способност за користење на реторички стратегии продолжи кога Кристина почнала да компонира книжевни текстови по '“Querelle du Roman de la Rose”.
Во “Расправа за Романсата на Розата”, таа му одговорила на Жан де Монтреј, кој ѝ испратил трактат во одбрана на сентиментите изразени во ''Романсата на Розата''. Таа започнала со карактеризација на нејзиниот противник како "експерт во реториката" за разлика од себе, "жена која заборавила на суптилно разбирање и агилен сентимент". Во конкретниов апологетски одговор, Пизанска го критизира сопствениот стил. Таа користи реторичка стратегија со пишувањето против својата поента, исто така познато како [[иронија]].<ref>Redfern p. 80</ref> Нејзината способност за користење на реторички стратегии продолжила кога Кристина почнала да компонира книжевни текстови, после '“Querelle du Roman de la Rose”.
[[File:Pygmalion (de Pisan).jpg|thumb|left|Од ''Пигмалион во храмот на Венера'', ц. 1475]]
[[File:Pygmalion (de Pisan).jpg|thumb|left|Од ''Пигмалион во храмот на Венера'', ц. 1475]]
Нејзиното последно дело беше напишано во 1429, ''Песната на Јованка Орлеанка ("Ditie de Jehanne dArc")'' еулогизирајќи ја [[Јованка Орлеанка]]. По завршувањето на оваа песна, се чини дека Кристина, на возраст од 65 години, одлучи да стави крај на својата литературна кариера.<ref>Willard 1984, p. 207</ref>
Нејзиното последно дело било напишано во 1429 година, ''Песната на Јованка Орлеанка ("Ditie de Jehanne dArc")'' било признание за [[Јованка Орлеанка]]. По завршувањето на оваа песна, се чини дека Кристина, на возраст од 65 години, одлучила да стави крај на својата литературна кариера.<ref>Willard 1984, p. 207</ref>


Кристина специфично бараше други жени за соработка во создавањето на своите дела. Таа посебно ја споменува илустраторката позната само како Анастасија, која таа ја опиша како најталентирана од нејзиното време.<ref>[http://www.ripleyonline.com/Under%20Discussion/Christine/Christine.htm Christine de Pizan: An illuminated Voice] By Doré Ripley, 2004 Accessed October 2007</ref>
Во создавањето на своите дела, Кристина се трудела да најде и други жени за соработка. Таа посебно ја споменува илустраторката позната само како Анастасија, која таа ја опишала како најталентирана од нејзиното време.<ref>[http://www.ripleyonline.com/Under%20Discussion/Christine/Christine.htm Christine de Pizan: An illuminated Voice] By Doré Ripley, 2004 Accessed October 2007</ref>


==Влијание==
==Влијание==
Кристина Пизанска главно беше писателка која пишувала нарачани дела за аристократски семејства, како и за решавање на литературните дебати на ерата. Во модерните времиња, таа е етикетирана како поетска медијаторка која се занимавала со вметнување на историски текстови за да поттикне етичко и разумно однесување на своите кралски читатели. Некои тврдат дека Кристина Пизанска "ја започнала својата литературна кариера со пеење, сама во својата соба, а ја завршила со викање на јавниот плоштад".<ref>{{cite book|last=Desmond|first=Marilynn|title=Christine de Pizan and the Categories of Difference|url=http://books.google.ca/books?id=oY9LHLWTR9sC&pg=PR13&lpg=PR13&dq=“began+her+literary+career+by+singing,+alone+in+her+room,+and+she+finished+by+shouting+in+the+public+square.”&source=bl&ots=uwrVSRqYdR&sig=x3GKRxNxAtR8V9xx3G2RhhWpL-s&hl=en&sa=X&ei=D8IXU836Ceb_0gH1_4DwCQ&redir_esc=y#v=onepage&f=false|publisher=University of Minnesota Press|accessdate=6 March 2014}}</ref> Таа извршила влијание во областа на реторичкиот дискурс во инаку машко-доминираната литературна област. Таа оставила 41 поетски дела и голем број на книги со проза. [[Симон де Бовоар]] напишала во 1949 година дека ''Épître au Dieu d'Amour'' беше "прв пат жена да го земе своето пенкало во одбрана на нејзиниот пол".<ref>{{cite web|last=Schneir|first=Miriam|title=Feminism: The Essential Historical Writings|url=http://www.amazon.com/Feminism-The-Essential-Historical-Writings/dp/0679753818|publisher=Vintage Books}}</ref><ref>{{cite book|last=Altmann|first=Barbara|title=Christine de Pizan: A Casebook|url=http://books.google.com/books/about/Christine_de_Pizan.html?id=Ea5hjXQ0eVQC|publisher=Routledge|accessdate=2003}}</ref>
Кристина Пизанска главно била писателка која пишувала нарачани дела за аристократски семејства, како и за решавање на литературните дебати на ерата. Во модерните времиња, таа е етикетирана како поетска медијаторка која се занимавала со вметнување на историски текстови за да поттикне етичко и разумно однесување на своите кралски читатели. Некои тврдат дека Кристина Пизанска "ја започнала својата литературна кариера со пеење, сама во својата соба, а ја завршила со викање на јавниот плоштад".<ref>{{cite book|last=Desmond|first=Marilynn|title=Christine de Pizan and the Categories of Difference|url=http://books.google.ca/books?id=oY9LHLWTR9sC&pg=PR13&lpg=PR13&dq=“began+her+literary+career+by+singing,+alone+in+her+room,+and+she+finished+by+shouting+in+the+public+square.”&source=bl&ots=uwrVSRqYdR&sig=x3GKRxNxAtR8V9xx3G2RhhWpL-s&hl=en&sa=X&ei=D8IXU836Ceb_0gH1_4DwCQ&redir_esc=y#v=onepage&f=false|publisher=University of Minnesota Press|accessdate=6 March 2014}}</ref> Таа ставила свој печат во полето на реторичкиот дискурс во и онака машко-доминираната литературна област. Таа оставила 41 поетско дело и голем број книги со проза. [[Симон де Бовоар]] напишала во 1949 година дека ''Послание до Богот на Љубовта'' било "прв пат жена да го земе своето перо во одбрана на нејзиниот пол".<ref>{{cite web|last=Schneir|first=Miriam|title=Feminism: The Essential Historical Writings|url=http://www.amazon.com/Feminism-The-Essential-Historical-Writings/dp/0679753818|publisher=Vintage Books}}</ref><ref>{{cite book|last=Altmann|first=Barbara|title=Christine de Pizan: A Casebook|url=http://books.google.com/books/about/Christine_de_Pizan.html?id=Ea5hjXQ0eVQC|publisher=Routledge|accessdate=2003}}</ref>


==Наводи==
==Наводи==

Преработка од 02:33, 20 септември 2014

Кристина Пизанска
Кристина Пизанска предавајќи на мажи
Роден(а)1364
Венеција
Починал(а)ц. 1430 (на 65–66 г.)
ДецаЌерка
Жан ди Кастел

Кристина Пизанска (фр. Christine de Pisan; Венеција, 1364 – Пуаси, 1430) билa италијанскo-француска авторка од крајот на средниот век. Како писател, таа била во служба на неколку војводи (Луј Орлеански, Филип II од Бургундија, и Јован Бестрашниот од Бургундија), како и на францускиот кралски суд за време на владеењето на Шарл VI. Таа пишувала и поезија и проза како и биографии и книги кои содржеле практични совети за жени. Таа завршила 41 дело за време на нејзината триесетгодишна кариера од 1399-1429.[1] Голем дел од поттикот за нејзиното пишување дошол од потребата да заработи за себе и своите три деца.

Поддржана и охрабрена од страна на важни кралски француски и англиски добротвори, таа извршила влијание врз англиската поезија на 15 век. Нејзиниот успех произлегува од широкиот спектар на иновативни пишувања и реторички техники кои критички предизвикале реномирани писатели, како што се Жан де Мен, автор на Романсата на Розата, која таа ја критикувала како неморална.

Во последниве децении, делата на Кристина Пизанска добиле на важност благодарејќи на научниците како Чарити Канон Вилард, Ерл Џефри Ричардс и Симон де Бовоар. Некои научници тврдат дека таа би требало да се смета за рана феминистка која ефикасно го користела јазикот за да покаже дека жените можат да играат важна улога во општеството.

Живот

Кристина Пизанска била родена во 1365 во Венеција, Италија. Таа била ќерка на Томасо ди Бенвенуто де Пизано (Томас Пизански, именуван по потеклото на семејството во градот Пизано, југоисточниот дел на Болоња), лекар, судски астролог, и советник на Република Венеција.[2] Во оваа атмосфера, Кристина била во можност да ги истражува своите интелектуални интереси. Таа успешно се себеобразувала, посветувајќи се на јазиците, откривајќи ги класиките и хуманизмот на раната ренесанса. Но, таа не ги искористила нејзините интелектуални способности, или се воспоставила како писател, додека не станала вдовица на возраст од 25 години.[3]

Со цел да се одржи материјално себеси и своето семејство, таа се свртела кон пишувањето. Од 1393, таа пишувала љубовни балади, што го привлекло вниманието на богатите добротвори. Овие покровители биле заинтригирани од оригиналиот, нов стил на еден женски писател и побарале од неа да компонира текстови за нивните романтични животи.[3] Нејзиното творештво во овој период е плодно. Помеѓу 1393 и 1412 година, таа напишала над 300 балади, и многу повеќе пократки песни.

Кристина Пизанска ја претставува својата книга на Изабела Баварска, кралица на Франција.

Учеството на Кристина во една литературна дебата, во 1401-1402, дозволила да отиде подалеку од ексклузивните кругови, и на крајот да го воспостави својот статус како писателка која се занимава со позицијата на жените во општеството. Во текот на овие години, таа се вклучила во познатата книжевна полемика, “Расправа за Романсата на Розата”.[4] Таа помогнала да се поттикне оваа дебата со нејзиното сомневање за литературните заслуги на Романсата на Розата на Жан де Мен. Напишана во 13 век, Романсата на Розата ги сатиризирала конвенциите на љубовта додека критично ги прикажувала жените како ништо повеќе од измамници. Кристина конкретно се спротивила на употребата на вулгарните термини во алегоричната песна на Жан де Мен.[5] Нејзината критика првенствено произлегла од нејзиното верување дека Жан де Мен ги напаѓа жените низ текстот.

Дебатата била голема и на крајот, главниот проблем повеќе не биле литературните способности на Жан де Мен. Главен проблем станале неправедните клевети за жените во книжевните текстови. Овој спор помогнал да се воспостави репутацијата на Кристина како женски интелектуалец кој можел да се наметне ефикасно и да ги брани своите мислења во литературниот свет каде доминирале мажите. Таа продолжила да се спротивставува на навредливите литературни третмани на жените.

Дела

До 1405, Кристина ги завршила своите најпознати литературни дела, Книгата на Градот на Дамите и Богатството на Градот на Дамите. Првата од овие ја покажува важноста на минатите придонеси на жените во општеството, а втората се обидува да ги научи жените како да култивираат корисни квалитети.[6]

Слика од Книгата на Градот на Дамите

Во Книгата на Градот на Дамите таа создала симболички град во кој жените се ценети и бранети. Таа изградила три алегориски фигури - Разум, Правда и Чесност - во согласност со востановените модели во литературата на тоа време, кога многу книги и песни користеле алегориски фигури за изразување на идеите или чувствата. Таа влегува во дијалог, движејќи се меѓу прашања и одговори, со овие алегориски фигури што се од сосема женска перспектива.[7] Заедно, тие создале место каде можело да се зборува за проблемите од интерес за сите жени. Само женски гласови, примери и мислења биле обезбедени во овој текст. Кристина, преку дамата Разум особено, тврди дека стереотипите за жените можат да бидат одржани само ако жените се спречени од влегување во разговорот.[8] Генерално, таа се обидела да воспостави вистини за жените кои се контрадикторни на негативните стереотипи кои таа ги имала идентификувано во претходната литература.

Во Богатството на Градот на Дамите, таа го нагласува убедливиот ефект на говорот и активностите на жените во секојдневниот живот. Посебно во овој текст, Кристина тврди дека жените мора да ја признаат и промовираат нивната способност да направат мир меѓу луѓето. Оваа способност ќе им овозможи на жените да посредуваат меѓу мажот и други субјекти. Таа исто така тврди дека деградирачкиот говор ја еродира честа и се заканува на сестринските врски кај жените. Кристина потоа расправа дека "вештината во дискурс треба да биде дел од моралниот репертоар на секоја жена".[9] Таа верува дека влијанието на жената се остварува кога нејзиниот говор доделува вредност на добродетелноста, доблеста, и воздржаноста. Таа вели дека реториката е моќна алатка со која жените би можеле да ги надминат разликите и да се наметнат. Богатството на Градот на Дамите обезбедува глетка во животот на жените во 1400 година, од познатата дама во замокот до сопругата на трговецот, слугинката, и селанката. Таа нуди совети за учителките, вдовиците, па дури и проститутките.

Во “Расправа за Романсата на Розата”, таа му одговорила на Жан де Монтреј, кој ѝ испратил трактат во одбрана на сентиментите изразени во Романсата на Розата. Таа започнала со карактеризација на нејзиниот противник како "експерт во реториката" за разлика од себе, "жена која заборавила на суптилно разбирање и агилен сентимент". Во конкретниов апологетски одговор, Пизанска го критизира сопствениот стил. Таа користи реторичка стратегија со пишувањето против својата поента, исто така познато како иронија.[10] Нејзината способност за користење на реторички стратегии продолжила кога Кристина почнала да компонира книжевни текстови, после '“Querelle du Roman de la Rose”.

Од Пигмалион во храмот на Венера, ц. 1475

Нејзиното последно дело било напишано во 1429 година, Песната на Јованка Орлеанка ("Ditie de Jehanne dArc") било признание за Јованка Орлеанка. По завршувањето на оваа песна, се чини дека Кристина, на возраст од 65 години, одлучила да стави крај на својата литературна кариера.[11]

Во создавањето на своите дела, Кристина се трудела да најде и други жени за соработка. Таа посебно ја споменува илустраторката позната само како Анастасија, која таа ја опишала како најталентирана од нејзиното време.[12]

Влијание

Кристина Пизанска главно била писателка која пишувала нарачани дела за аристократски семејства, како и за решавање на литературните дебати на ерата. Во модерните времиња, таа е етикетирана како поетска медијаторка која се занимавала со вметнување на историски текстови за да поттикне етичко и разумно однесување на своите кралски читатели. Некои тврдат дека Кристина Пизанска "ја започнала својата литературна кариера со пеење, сама во својата соба, а ја завршила со викање на јавниот плоштад".[13] Таа ставила свој печат во полето на реторичкиот дискурс во и онака машко-доминираната литературна област. Таа оставила 41 поетско дело и голем број книги со проза. Симон де Бовоар напишала во 1949 година дека Послание до Богот на Љубовта било "прв пат жена да го земе своето перо во одбрана на нејзиниот пол".[14][15]

Наводи

  1. Jenny Redfern, "Christine de Pisan and The Treasure of the City of Ladies: A Medieval Rhetorician and Her Rhetoric" in Lunsford, Andrea A, ed. Reclaiming Rhetorica: Women and in the Rhetorical Tradition (Pittsburgh: University of Pittsburgh Press, 1995), p. 74
  2. Christine de Pizan, The Book of the City of Ladies, trans. by Rosalind Brown-Grant (London: Penguin Books, 1999), introduction.
  3. 3,0 3,1 Redfern, p. 77.
  4. Willard, p. 73.
  5. Maureen Quilligan, The Allegory of Female Authority: Christine de Pizan's "Cité des Dames" (New York: Cornell University Press, 1991), p. 40.
  6. Willard 1984, p. 135
  7. Campbell, p. 6
  8. Campbell, p. 7
  9. Redfern, p. 87
  10. Redfern p. 80
  11. Willard 1984, p. 207
  12. Christine de Pizan: An illuminated Voice By Doré Ripley, 2004 Accessed October 2007
  13. Desmond, Marilynn. Christine de Pizan and the Categories of Difference. University of Minnesota Press. Посетено на 6 March 2014.
  14. Schneir, Miriam. „Feminism: The Essential Historical Writings“. Vintage Books.
  15. Altmann, Barbara. Christine de Pizan: A Casebook. Routledge. Посетено на 2003. Проверете ги датумските вредности во: |accessdate= (help)

Надворешни врски