Фотографија: Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
[непроверена преработка][проверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
с Робот: Автоматизирана замена на текст (-[[Category: +[[Категорија:)
Ред 513: Ред 513:
{{Branches of the visual arts}}
{{Branches of the visual arts}}


[[Category:Photography| 01]]
[[Категорија:Photography| 01]]
[[Category:French inventions]]
[[Категорија:French inventions]]
[[Category:1822 introductions]]
[[Категорија:1822 introductions]]
[[Category:Optics]]
[[Категорија:Optics]]





Преработка од 14:59, 2 март 2014

Зборот фотографија (потекнува од грчкиот јазик, photos- што значи „светлинаˮ и -graphos што значи „цртањеˮ) е уметноста, науката и практиката на создавање на долготрајни слики со снимање на светлина или други електромагнетни зрачења, или хемиски, со помош на материјали чувствителни на светлината, како што е фотографски филм, или по електронски пат со помош на сензорот за слика. Типично, леќата се користи за да ја фокусира одбиената или испуштената светлина, од предмети во вистинска слика, на површина чувствителна на светлина во внатрешноста на фотоапаратот, за време на експонажата. Резултатот во електронскиот сензор за слика е електрично полнење на секој пиксел, кој електронски се обработува и се чува во една датотека за дигитална слика, за следниот приказ или обработка.

Фотографската емулзија резултира со неразвиена слика која не е видлива, и која подоцна е хемиски развиена во видлива слика, или во негатив или во позитив, во зависност од намената на фотографскиот материјал и начинот на обработка. Традиционално, негативната слика на филмот, се користи за да се создаде позитивна слика по фотографски пат, на хартија наменета за правење фотографии и ова е познато како,развивање на фотографија.Исто така, равивањето на фотографијата може да се постигне со користење на апарат за увеличување или преку филм за фотоапарат. Фотографијата има многу нaмени во бизнисот, науката, производството (на пр. фотолитографска), уметност, за рекреативни цели, и за масовната комуникација.



Lens and mounting of a large-format camera
A photographic print after the last chemical bath.

Етимологија

Во 1834 година, во Кампинас, Бразил, француски сликар и пронаоѓач, Херкулес Флоренс, , во својот дневник го напишал зборот “photgraphie” (фотографија) за да ја опише неговиот постапка. Колку што може да се утврди, тоа било Господин Џон Хершел на предавање пред Кралското друштво во Лондон, на 14 март, 1839 година, кој го направил зборот „фотографијаˮ да биде познат ширум светот. Но, во една статија објавена на 25 февруари истата година, во еден гемрнаски весник, наречен “Vossische Zeitung”, Јохан вон Медлер, астроном од Берлин, веќе го користел зборот фотографија.

Зборот фотографија произлегува од грчкиот збор “φωτός (phōtos)”, генитив на “φῶς (phōs)”, "светлина" и “γραφή (graphé)” „застапеност со помош на линии или "цртaње", кои заедно означуваат „цртање со светлина.ˮ Историја и развој

Технологии на претходниците

Фотографијата произлегла , со поврзувањето на неколку технички откритија. Долго време пред да бидат направени првите фотографии, во 5-ти и 4-ти век пред нашата ера, кинескиот филозоф Мо Ди и грчките математичари Аристотел и Евклид го опишале фотоапаратот без леќи. Во 6-ти век, византискиот математичар Антим од Трелс, користел еден вид на темна комора во неговите експерименти. Ибн ал-Хаутам (Алхазен) ја проучувал темната комора и фотоапаратот без леќи, Албертус Магнус (1193-1280) го открил сребрениот нитрат и Жорж Фабрикус (1516-1571) го открил сребро хлоридот. Даниел Барбаро ја опишал мембраната во 1566 година. Во 1694 година, Вилхелм Хомберг опишал како светлината ги затемнила некои хемикалии ( фотохемиски ефект). Белетристичката книга “Giphantie”, од францускиот автор Типењ де ла Рош, објавена во 1760 година, го опиша она што може да се протолкува како фотографија.

Откривањето на темната комора, која дава слика од место датира од античка Кина. Леонардо да Винчи споменува дека во темните пештери, на крајот од сончевата долина се формираат природните темни комори. Дупката во пештерскиот ѕид, ќе дејствува како фотоапарат без леќи и се одбива, странично зачувана, слика која на парче хартија е наопаку. Затоа, настанокот на фотографијата првенствено се однесува на содзавање на средство, за да се приготви и задржи сликата, создадена од страна на темната комора. Првиот успех за копија на слики, без фотоапарат се појавува кога, Томас Веџвуд, од позната фамилија на грнчари, добил примероци од слики цртани на кожа, користејќи сребрени соли. Бидејќи тој немал начин како постојано да ги средува тие копии (со миење на неизложените сребрени соли, сликата се стабилизира), тие ќе се претворат целосно црни на светлина и на тој начин морале да се чуваат во темна соба за да се гледаат. Сликарите од времето на ренесансата користеле темна комора, кое, всушност, му дава оптичко прикажување во боја која се истакнува во западната уметност. Теманата комора буквално на латински, значи „темна собаˮ. Тоа е кутија со дупка во неа, која се овозможува светлината да поминува, и да се создаде слика на парче хартија.


Првата фотографија со фотоапарат (во 1820 година)

Фотографијата со помош на фотоапарат, е смислена во првите децении на 19-тиот век,а со тоа, се чинело дека може да се фатат повеќе детали и информации од традиционалните медиуми, како што се сликарство и скулпторство. Сликањето како остварлива постапка се навраќа во 1820-тите години, со развојот на хемиската фотографија. Првата трајна отичка литографија била слика, создадена во 1822 година, од францускиот пронаоѓач Нисефор Непс, но беше уништена за подоцна да не се умножува. Непсе повторно успеа да создаде таква слика, во 1825 година. Тој со темна комора ја направи првата трајна фотографија од природата (неговиот поглед од прозорот, во општината Ле Грас). Бидејќи неговите фотогорафии требало време за да се изложат (осум часа), тој се обидел да пронајде нов метод. Работејќи во соработка со Луис Дагер, во 1816 година, врз основа на откритие од страна на Јохан Хајнрих Шулц, тие експериментирале со сребрени соединенија, кои изложени на светлина, мешавината од сребро и креда поцрнува. Непсе починал во 1833 година, но Дагер продолжил со работа, на крајот кулминирајќи со развивање на дагеротипија во 1837 година. Дагер, за прв пат слика една личност во 1838 година, додека го земал дагеротипот на улица во Париз, запрел пешак, бидејќи удрило сјај од чевелот, доволно долго за да биде фатен со долга експонажа (неколку минути).Франција на крајот се согласила да му дава пензија на Дагер за неговиот метод, во замена за неговото ветување на целиот свет да го објави своето откритие како дар од Франција, којшто го направил во 1839 година.


A latticed window in Lacock Abbey, England, photographed by William Fox Talbot in 1835. Shown here in positive form, this is the oldest known extant photographic negative made in a camera.

Во меѓувреме, Херкулес Фиренца веќе создал многу сличен метод во 1832 година во Бразил, именувајќи го како „Фотографијаˮ, а порано англискиот пронаоѓач Вилијам Фокс Талбот, открил друг начин да се фиксира сребрениот метод за слика, но тоа се чувало во тајност. По читањето за пронајдокот на Дегер, Талбот го усовршува неговиот метод, така што портретите биле лесно достапни до широките маси. Од 1840 година, Талбот го измислил методот „калотипˮ, кој создава негативни слики. Познатата фотографија(од негатив) на Талбот во 1835 година, во опатијата Лакок, е најстарата позната слика од негатив што постои.

Џон Хершел направил многу придонеси во правец на новите методи. Тој го измислил методот „цијанотипˮ сега познат како „скицаˮ. Тој беше првиот кој го употребил зборот „фотографијаˮ, „слика од негативнаˮ и „„слика од позитивˮ фотографија. Тој во 1819 година, го открил натриум тиосолфат, за да биде растворувач на сребро халогенидите, и ги запознал Талбот и Дагер со неговото откритие во 1839 година, дека тоа може да се употребува за „фиксирањеˮ на слики и да ги направи трајни. Тој кон крајот на 1839 година, ја создал првата фотографска плочка за слики од негатив.

Mid-19th-century "Brady stand" photo model's armrest table, meant to keep portrait models still during long exposure times (studio equipment nicknamed after the famed US photographer, Mathew Brady).

Во март 1851 година, Фредерик Скот Арчер во „Хемичаротˮ(ˮThe Chemistˮ) ги објавил своите откритија, преку колодионскиот метод на мокра фотографска плочка. Додека да биде воведена сувата фотографска плоча, овој метод постанал најшироко употребуван, помеѓу 1852 година и крајот на 1860-та година. колодионскиот метод Спрема колодионскиот метод, постојат три подгрупи : „Амбротипотˮ ( слика од позитив на стакло), „Феротипотˮ или „Тинтипотˮ ( слика од позитив на метал ) и вадење слики од негатив на белка од јајце или на пиперен сол.

Во текот на 19-тиот век се постигнало голем напредок кај фотографските плочи и кај вадењето слики од негатив. Во 1884 година, генијалниот Џорџ Истман ја развил технологијата за филм наменет за фотоапарат, за да ги замени фотогорафските плочи, доведувајќи ја технологијата која што денес се користи кај фотоапаратите со филм. Во 1908 година, Габриел Липмен ја освоил Нобеловата награда во Физиката, за неговиот метод на фотографско копирање на боите, врз основа на феноменот за мешање, исто така познар како „Липменскаˮ фотографска плоча.


Црно-бела фотографија

Во почетокот фотографиите биле еднобојни, или црно-бели. Дури и откако филмот во боја бил полесно достапен, црно-белата фотографија продолжила да се истакнува со децении, поради нејзината пониска цена и нејзиниот „класиченˮ фотографски израз. Важно е да се обрне внимание дека некои еднобојни слики не се секогаш чисто црно-бели, но исто така содржат и други нијанси во зависност од развивањето на филмот. Методот „цинотипˮ прави слики составен од сини тонов. Методот „албуменˮ прави кафеави тонови, и за прв пат се користи повеќе од 150 години.

Многу фотографи продолжуваат да прават некои еднобојни слики, поради често докажаната архивска трајност на добро развиените сребро-халидни материјали. Некои дигитални слики во боја, се развиваат преку разнообразни техники за да се направат црно-бели слики, а некои производители изработуваат дигитални фотоапарати кои се наменети само за еднобојни слики.


Фотографија во боја

Early color photograph taken by Prokudin-Gorskii (1915).
A photographic darkroom with safelight
Leica-II, one of the first 135 film cameras

Фотографијата во боја се проучувала во средината на 19-от век. За првите експерименти во боја биле потребни посебно долготрајни експонажи (часови или денови да се направат слики), а фотографот не можел да ја „фиксираˮ, бојата на сликата да не избледнува брзо кога е изложена на бела светлина. Првата трајна фотографија во боја е сликана во 1861 година, преку принципот на тро-бојно сликање и за прв пат објавен во 1855 година, од страна на физичарот Џејмс Кларк Максвел. Идејата на Максвел била да направи три одделни црно-бели фотографии преку црвени, зелени и сини светла. Ова овозможува фотографот да пресоздаде слика во боја, со три основни каналчиња.

Едноставните слики од негатив, може да се проектираат преку исти бои на филтри светла и снимени една врз друга на екранот за проекција, кој што е адитивен метод за преснимување на боја. Слика во боја од негатив ,на хартија може да се направи со снимање на три јаглеродни фотографии (од негатив) една врз друга,направени во нивните комплементарни бои, кој што претставува суптрактивен метод за преснимување на боја. За прв пат овој метод бил воведен од страна на Луј Дуко ду Орон, во доцните 1860-ти години. Рускиот фотограф Сергеј Михајлович Прокудин-Горски направил широко да се употребува оваа техника за одвојување на боја, користејќи посебен фотоапарат кој едноподруго ги изложува трите филтрирани слики во боја на различни страни од правоаголната (фотографска) плоча. Бидејќи неговите експонажи не биле истовремени, променливите предмети во боја, „бордуриˮ, се појавуваат како светло обоени призраци, од кое произлегува основани или извадени слики(од негетив).

Развојот на фотографијата во боја, било оневозможено од ограничената нестабилност на првите фотографски материјали, кои најчесто биле чувствителни на сино, само малку чувствителни на зелено, и речиси бесчувствителни на црвено. Откривањето на сензибилизатор за бои, од страна на фото-хемичарот Херман Фогел во 1873 година, неочекувано ја направи возможна чувствителноста на зелно, жолто па дури и на црвено. Подобрените сензибилизатори на бои и тековните напредоци во севкупната чувствителност на бои, постојано го намалуваше, некогаш, потребното време за експонажа во боја, доведувајќи го многу поблиску до комерцијална остварливост.Автохромот, првото успешно комерцијално развивање на филм во боја, бил воведен од браќата Лумијер во 1907година. И покрај тоа што Автохромната фотографска плоча била лоша среќа, направена да создаде позитивна провидност , скробните зрнца служеле да се расветли секој дел со прецизна боја, а малите обоени точки заедно помешани во окото, ја синтетизирата бојата на предметот со помош на адитивниот метод. Автохромните фотографски плочи биле една од неколку варијанти на плочи, со адитивен екран во боја и филмови за фотоапарат пласиран на пазарот помеѓу 1890-тите и 1950-тите години.


„Кодахромотˮ, првиот модерен „комплетен трипекˮ (ˮtripack") или „монопекˮ("monopack")филм во боја, бил воведен од Кодак во 1935 година. Тој ги снимил трите составни делови во боја во повеќеслојна емулзија. Еден слој бил сензибилизиран да го сними црвениот дел од спектарот на бои, другиот слој да ги сними само зелените делови, а третиот слој да го сними само синиот дел. Без посебно вадење на филмот, резултатот би бил само три слики во црно-бело, снимени една врз друга, но дополнителено во тие слоеви биле тиркизно, пурпурнао и жолто обоени слики, со додавање на состојки во боја, за време на сложената постапка за вадење на филмот.

Во 1936 година, компанијата „Агфаˮ(ˮAgfaˮ) на сличен начин, го направил новиот Агфа филм во боја „агфаколор њуˮ (ˮAgfacolor Neuˮ). За разлика од „кодакхромˮфилмот, состојките во новиот филм, биле соединети во слоевите на емулзијата, во текот на изработката, кои во голема мера ја прават постапката поедноставна. Во моментов постоечките филмови во боја, сеуште користат повеќеслојна емулзија, и исти принципи, најповеќе е сличен со производот на „Агфаˮ(ˮAgfaˮ). Сегашниот филм во боја, употребен во специјален фотоапарат кој давал комплетирана фотографија во боја само една минута или две после експонажата, бил воведен од страна на Полароид, во 1963 година.

Сликањето во боја може да развива слики како дијапозитиви, кои можат да се употребуваат во слајд-проектор, или како негатив фотографии во боја, наменети за увеличување на позитив фотографии во боја на посебно обложена хартија. Денес, второспоменатиот е најчестиот вид на (не-дигитален) филм кој развива фотографија во боја, благодарејќи на опремата за автоматско вадење на слики.

The Contax S of 1949 – the first pentaprism SLR
Late production Minox B camera with later style "honeycomb" selenium light meter

Дигитална фотографија

A handheld digital camera, Canon Ixus class.
The Nikon D1, the first DSLR to truly compete with, and begin to replace, film cameras in the professional photojournalism and sports photography fields.
Sony Ericsson K800i. Such Camera phones, combined with photo sharing sites, have led to a new kind of social photography.
Manual shutter control and exposure settings can achieve unusual results.

Во 1981 година, „Сониˮ(”Sony”) го откри првиот потрошувач на фотоапарат, кој користи „електронски уред за поместување и обработува сликатаˮ (ˮCharge-coupled deviceˮ), изоставувајќи ја потребата за филм: наречена „Сони Мавицаˮ (ˮSony Mavicaˮ). Додека „Мавицаˮ (ˮMavicaˮ) ги снимила сликите на диск, сликите биле прикажувани на телевизија, а фотоапаратот не бил целосно дигитален. Во 1991 година, „Кодакˮ (ˮKodakˮ) го открил „Системот за дигител фотоапаратˮ, „СДК 100ˮ (ˮDCS 100ˮ - Digital Camera System), првиот достапен комерцијален фотоапарат со единечна рефлексна леќа. Иако неговата висока цена ги спречи другите намени, освен во областа на фотоновинарството и професионалната фотографија, комерцијалната дигитална фотографија го започнала својот тек. Дигиталната обработка на слики користи електронски сензор за слика, за да ја снима сликата како поза, подобро отколку како што се хемиските промени на филмот. Една важна разлика помеѓу дигиталното и хемиското сликање, е тоа дека хемиското сликање не одобрува манипулација на сликата, бидејќи содржи филм и посебна хартија за правење на слика, додека дигиталното сликање е високо манипулативна дисциплина. Оваа разлика овозможува одреден степен да се уредува сликата после обработката, кое е релативно тешко во споредба со фотографијата извадена од филм и дозволува различни комуникативни потенцијали и претстави.

Начини на употреба

Уште од своето основање, фотографијата ги заинтересира многу научници и уметници. Научниците ја применуваа фотографијата за да ги снимаат и изучуваат постапките, како што е истражувањето во 1887 година, на Едвард Мајбриџ за човечкото и животинското движење. Уметниците се подеднакво заинтересирани за овие аспекти, но, исто така се обидуваат да разгледуваат други можности, различен од фотомеханичкиот приказ на реалноста, како на пример методот на живописно илустрирање. Војската, полицијата и безбедносните сили го користат сликањето за надзор, препознавање и складирање на податоци. Аматерските фотографи го користат сликањето за да ги зачуваат спомените, да опфатат посебни моменти, да раскажуваат приказни, да испраќаат пораки и како извор за забава.Експресното сликање овозможува претставување на настани, кои што се премногу брзи за да ги перцепира човековото око.


Технички Аспекти

Фотоапаратот е уред за правење на слика, а филмот за фотоапарат или електронскиот сензор за слика, направен од силициум е средство за чувствување. Соодветното средство за снимање може да биде самиот филм, или дигитална електронска или магнетна меморија. Фотографите го регулираат фотоапаратот и објективот за да го изложат материјалот за снимање (како што е филмот) до потребната количина на светлина за да се направи неразвиена слика (во филмот) или со датотеката “RAW” (во дигиталните фотоапарати) кој после соодветната обработка, се претвора во употреблива слика. Дигиталните фотоапарати работат на сензор за електронска слика, која се темели врз електроника која е осетлива на светлина, како што е „електронскиот уред за поместување и обработка на сликатаˮ(ˮCharge-coupled deviceˮ) или технологија на дополнителен метално-оксиден полупроводник. (“ complementary metal-oxide-semiconductor”). Дигиталната слика се зачувува по елетронски пат, но може да одново да се создаде на хартија или на филм за фотоапарат.

Фотоапаратот(или темна комора) е темна комора или просторија од која, колку што е можно, сите светла се исклучуваат, освен она светло кое ја формира сликата. Меѓутоа, предметот кој што е во кадар, мора да биде осветлен. Фотоапаратите што може да се користа можат да бидат мали и многу големи, но, целата соба треба да остане во темно, додека предметот што се фотографира е во другата просторија каде што е соодветно осветлена. Кога се употребувало голем број на фотографии од негатив, ова беше вообичаено за преснимување на фотографија. Вообичаеното правило, познато уште од создавањето на фотографијата, е дека колку што е помал фотоапаратот, толку повеќе сликата е побистра. Ова значело дека, веднаш штом материјалите за фотографирање станале доволно осетливи(доволно брзи), за да се прават скриени фотографии наречени жанровски слики, се користеле мали детективски фотоапарати, некои од нив преправени како брошови, каде што внатре во нив се наоѓал и објектив, или како парче од патна торба дури и како часовник за во џеб.


Камерата е еден вид на фотографски апарат, кој на ленти од филм прави брзи фотографии по редослед. За разлика од фотоапаратот кој доловува една слика во еден момент, , камерата прави серии од слики, секоја од нив наречена „рамкаˮОва се постигнува преку испрекинат механизам. „Рамкитеˮ подоцна се репродуцираат во проектор, со одредена брзина, наречен „фреквентост на рамкатаˮ(број на рамки во секунда). Додека тоа се разгледува , човековите очи и мозокот ги спојува одделните слики за да се создаде привидност на движење.


Експонажа и изведба

Контролите на фотоапаратот се меѓусебно поврзани. Вкупната количина на светлина, достигнувајќи го рамништето на филмот (експонажата) се менува со времетраењето на експонажата, отворот на објективот, како и на постоечкото фокусното растојание на објективот ( кој во променлива фокусна лента, може да предизвика промена во отворот, додека објективот се зумира). При менување на овие контроли, експонажата може да се измени. Многу фотоапарати може да се воведат за да се прилагодат автоматски на повеќето или на сите овие контроли. во многу прилики.Во многу прилики, оваа автоматска функционалност, е корисна за повремените фотографи. Времетраењето на експонажата се опишува како брзина на блендата, дури често и во фотоапарати кои немаат природна бленда и обично се мери во делови од секундата. Сосема е можно да се има експонажа од една до неколку секунди, обично за предмети од мртва природа, како и за ноќни сцени, кадешто времето на експонажата трае неколку часа.

Бројот-ˮf‟ или стоп-ˮfˮ(f-number)(којшто се наоѓа во фокусниот дел)го изразуваат реалниот отвор, која е пропорционален на соодносот од фокуснато растојание на отворот. Подолгите објективи ќе се изразат со помалку светлина, иако дури дијаметарот на отворот е истиот поради поголема далечина, на која светлината треба да се движи; пократките објективи ( пократко фокусно растојание) ќе бидат посветли со иста големина на отворот. Колку што е помал бројот -ˮfˮ, толку е поголема реалната апература. Меѓународната конвенција го стандардизирала сегашниот систем на броевите-ˮfˮ, за да се даде реален отвор на објективот. Во постарите камери, порано имало различни серии на броеви. Ако бројот -ˮfˮ се намалува со корен од 2 , дијаметарот на отворот се зголемува од истата причина, и нејзината површина се зголемува со коефициент 2. Броевите -ˮfˮ, коишто може да се најдат на типичен објектив, опфаќаат 2.8, 4, 5.6, 8, 11, 16, 22, 32, каде што зголемуваќи се за „еден бројˮ ( со користење на понизок број на-ˮfˮ), се дуплира количината на светлина, досегнувајќи до филмот и стопирајќи ја на половина, количината на светлината.


Снимањето на сликата може да се постигне преку разни комбинации на брзината на блендата, отворот и филмот или брзината на сензорот. Различни, ( но, поврзани ), подесувањата на отворот и брзината на блендата овозможуваат фотографиите да бидат направени под различни услови на филмот или брзината на сензорот, со осветлување и движење на предметите и/или фотоапаратот, и посакуваниот опсег на оддалеченоста. Филмот со помала брзина ќе покаже помала „структураˮ, а помалата брзина на подесување на електронскиот сензор, ќе манифестира помалку „шумˮ, додека филмот и сензорот со поголема брзина, овозможува посилна брзина на блендата, со што се намалува замагленоста на сликата во текот на движењето или се овозможува употребата на помал отвор за да се зголеми опсегот на оддалеченоста.

На пример, ˮf/8ˮ од ˮ8 „msˮ(милисекунди) (1/125 во секунда) и ˮf/5.6ˮ од ˮ4 msˮ (1/250 во секунда) ја дава истата количина на светлина. Определената комбинација има влијание врз крајниот резултат. Отворот и фокусното растојание  на објективот, зависи од опсегот на оддалеченоста од објективот кој ќе биде во фокусот. Подолгиот објектив или поширокиот отвор,  ќе резултира со „плитокˮ опсег на оддалеченост (т.е. само мал дел на сликата ќе биде во фокус). Ова често е корисно за изолирани предмети, како што се индивидуалните портрети  или макро фотографијата.

Спротивно на тоа, пократкиот објектив, или помалиот отвор, ќе резултира со тоа што сликата ќе биде повеќе во фокус. Ова главно е повеќе пожелно кога се фотографираат пејзажи или групи на луѓе. Со многу малите отвори, како што се фотоапаратите без објектив, голем опсег на оддалеченост може да се донесе во фокусот, но со прекршувње на светлина на такви мали отвори, острината едноставно се смалува. Општо земено, највисокиот степен на „остринатаˮ се постигнува во отворот, блиску до опсегот објективот ( на пример, ˮf/8ˮ за објективот со достапен отвор од ˮf/2.8 ˮна ˮf/16ˮ). Сепак, како што технологијата на објективот се подобрува, леќите стануваат способни за правење на се повеќе остри слики во пошироки отвори.

Снимањето на сликата е само дел од процесот за формирање на сликата. Без оглед на материјалот, некои постапки мора да се воведат, за фотоапаратот, неразвиената слика ја направи видлива. Кај инверзниот филм, развиениот филм се наестува само за проекција. Филмот за негатив фотографии, треба да има филм кој што развива слики од негатив за да бидат извадени слики на фотографска хартија или на дијапозитив. Дигиталните фотографии можат да се префрлат на сервер за слики ( на пример на интернет страница каде што се споделуваат слики), видени на телевизија, или префрлени на компјутер или во рамка за дигитална фотографија. Секој од овие видови може да се копира на повеќе „класичниˮ медиуми, како што се на пример, обичната хартија или фотографската хартија.

A photographer using a tripod for greater stability during long exposure.

Пред да се направи сликата, може да се прават измени на сликата со користење на неколку контроли. Многу од овие контроли се слични на контролите за време на фотографирањето, додека некои се единствени во процесот на сликањето. Повеќето контроли за вадење на сликите се исти, со дигиталните концепти, но некои прават различни ефекти. На пример, контролите ˮ dodging ˮ и ˮ burning ˮ се различни во дигиталните и во фотоапаратите со филм. Другите измени за сликање опфаќаат: ●Употребени хемикалии и обработки на сликата, за време на развивањето на филмот ●Времетраење на експонажата – еднакво на брзината на блендата ● Прикажувње на отворот - еднакво на апература, но нема ефект врз опсегот на растојанието ● Контраст - менување на визуелните својства на предметите во сликата, за да се разликуваат меѓусебно од другите предмети и позадината ● Техника ˮ Dodging ˮ – ја намалува експонажата на некои области, резултирајќи со посветлите области ● Техника ˮBurning inˮ - се зголемува експонажата на одредени области , резултирајќи со потемни области ● Структура на хартија – сјајна , мат, итн. ● Вид на хартија – обложена со смола (ˮRCˮ- resin-coated) или базирана на влакна (ˮFBˮ- fiber-based) ● Облик на експонажата – резултирајќи во облици како што се кружни, заоблени, loupe/разновидни?? итн. ● Тонери – се употребуваат за да се додадат од топли или ладни тонови во правење на црно-бели слики


Други фотографски техники

Стереоскопско сликање

И еднобојните и фотографиите во боја, можат да бидат снимени и прикажани преку две слики, кои се угледуваат на човечката стереоскопска визија. Иако позната под името како фотографија "3-D" , поточниот назив за оваа техника е стереоскопија. Таквите фотоапарати долго биле продавани со користење на филм , а од неодамна и во дигиталниите електронски системи ( вклучувајќи ја и камерата на мобилниот телефон).

Ултравиолетови, инфрацрвени и фотографии во боја

This image of the rings of Saturn is an example of the application of ultraviolet photography in astronomy

Уште од 1960-тите години, ултравиолетовите и инфрацрвените филмови се достапни многу децении и воведени во разнообразноста на фотографските средства.. Новите технолошки трендови во дигиталната фотографија, отвориле нови правци за фотографијата во боја, кадешто што претпазливите избори преку ултравиолетовите , видливите и инфрацрвените светла водат до нови уметнички визии. Изменетите дигитални фотоапарати може да манифестираат некои ултравиолетови фотографии , сите видливи и голем дел од инфрацрвениот спектар, како што повеќето дигитални сензори за сликање се чувствителни од околу 350 ˮnmˮ (нм) до 1000 ˮnmˮ (нм). Дигиталните фотоапарати, што може да се купат во продавница содржат светло со инфрацрвено огледало, со кој се осветлува повеќето од инфрацрвената светлина и малку од ултравиолетовата, кои инаку со сензор би биле забележани, стеснувајќи го вообичаениот опсег од околу 400 ˮnmˮ (нм) до 700 ˮnmˮ (нм). Замената на изолационото огледалото или со осветлување на инфрацрвеното филтер со ифрацрвено светло или со широко спектрарно пренесување на светлото, овозможува фотоапаратот да забележи поширок спектар на светлина со поголема чувствителност. Без изолационото огледало , црвеното, зеленото и синото ( тиркизно, жолто и пурпурно ) обоени микро-филтри поставени на сензорските елементи,ја менуваат количината на ултравиолетовите светлна ( син прозорец ) и инфрацрвените светла ( првенствено црвени и донекаде помалу зелените и сините микро-светла). Употребите на фотографијата во боја, се наменети за ликовната уметност, геологијата, криминолошките науски и во спроведувањето на законот.


"Light field photography"

Digital methods of image capture and display processing have enabled the new technology of "light field photography" (also known as synthetic aperture photography). This process allows focusing at various depths of field to be selected after the photograph has been captured.[1] As explained by Michael Faraday in 1846, the "light field" is understood as 5-dimensional, with each point in 3-d space having attributes of two more angles that define the direction of each ray passing through that point.

These additional vector attributes can be captured optically through the use of microlenses at each pixel-point within the 2-dimensional image sensor. Every pixel of the final image is actually a selection from each sub-array located under each microlens, as identified by a post-image capture focus algorithm.

Other image forming techniques

Besides the camera, other methods of forming images with light are available. For instance, a photocopy or xerography machine forms permanent images but uses the transfer of static electrical charges rather than photographic film, hence the term electrophotography. Photograms are images produced by the shadows of objects cast on the photographic paper, without the use of a camera. Objects can also be placed directly on the glass of an image scanner to produce digital pictures.

Future of Film Photography

Digital point-and-shoot cameras have become widespread consumer products, outselling film cameras, and including new features such as video and audio recording. Kodak announced in January 2004 that it would no longer sell reloadable 35 mm cameras in western Europe, Canada and the United States after the end of that year. Kodak was at that time a minor player in the reloadable film cameras market. In January 2006, Nikon followed suit and announced that they will stop the production of all but two models of their film cameras: the low-end Nikon FM10, and the high-end Nikon F6. On May 25, 2006, Canon announced they will stop developing new film SLR cameras.[2] Though most new camera designs are now digital, a new 6x6cm/6x7cm medium format film camera was introduced in 2008 in a cooperation between Fuji and Voigtländer.[3][4]

According to a survey made by Kodak in 2007 when the majority of photography was already digital, 75 percent of professional photographers say they will continue to use film, even though some embrace digital.[5]

The PMA say that in the year 2000 nearly a billion rolls of film were sold each year and by 2011 a mere 20 million rolls, plus 31 million single-use cameras. [6]

Modes of production

Amateur

An amateur photographer is one who practices photography as a hobby and not for profit. The quality of some amateur work is comparable to that of many professionals and may be highly specialized or eclectic in its choice of subjects. Amateur photography is often pre-eminent in photographic subjects which have little prospect of commercial use or reward.

Commercial

Commercial photography is probably best defined as any photography for which the photographer is paid for images rather than works of art. In this light, money could be paid for the subject of the photograph or the photograph itself. Wholesale, retail, and professional uses of photography would fall under this definition. The commercial photographic world could include:

  • Advertising photography: photographs made to illustrate and usually sell a service or product. These images, such as packshots, are generally done with an advertising agency, design firm or with an in-house corporate design team.
  • Fashion and glamour photography usually incorporates models and is a form of advertising photography. Fashion photography, like the work featured in Harper's Bazaar, emphasizes clothes and other products; glamour emphasizes the model and body form. Glamour photography is popular in advertising and men's magazines. Models in glamour photography sometimes work nude.
  • Crime scene photography consists of photographing scenes of crime such as robberies and murders. A black and white camera or an infrared camera may be used to capture specific details.
  • Still life photography usually depicts inanimate subject matter, typically commonplace objects which may be either natural or man-made. Still life is a broader category for food and some natural photography and can be used for advertising purposes.
  • Food photography can be used for editorial, packaging or advertising use. Food photography is similar to still life photography, but requires some special skills.
  • Editorial photography illustrates a story or idea within the context of a magazine. These are usually assigned by the magazine and encompass fashion and glamour photography features.
    • Photojournalism can be considered a subset of editorial photography. Photographs made in this context are accepted as a documentation of a news story.
  • Portrait and wedding photography: photographs made and sold directly to the end user of the images.
Landscape 360-degree panoramic picture of the Chajnantor plateau. In the center is Cerro Chajnantor itself. To the right, on the plateau, is the Atacama Pathfinder Experiment (APEX) telescope with Cerro Chascon behind it.[7]
  • Landscape photography depicts locations.
  • Wildlife photography demonstrates the life of animals.
  • Paparazzi is a form of photojournalism in which the photographer captures candid images of athletes, celebrities, politicians, and other prominent people.
  • Pet photography involves several aspects that are similar to traditional studio portraits. It can also be done in natural lighting, outside of a studio, such as in a client's home.

The market for photographic services demonstrates the aphorism "A picture is worth a thousand words", which has an interesting basis in the history of photography. Magazines and newspapers, companies putting up Web sites, advertising agencies and other groups pay for photography.

Many people take photographs for commercial purposes. Organizations with a budget and a need for photography have several options: they can employ a photographer directly, organize a public competition, or obtain rights to stock photographs. Photo stock can be procured through traditional stock giants, such as Getty Images or Corbis; smaller microstock agencies, such as Fotolia; or web marketplaces, such as Cutcaster.

Art

Податотека:The Steerage 1907 Stieglitz Corrected.jpg
Classic Alfred Stieglitz photograph, The Steerage shows unique aesthetic of black-and-white photos.

During the 20th century, both fine art photography and documentary photography became accepted by the English-speaking art world and the gallery system. In the United States, a handful of photographers, including Alfred Stieglitz, Edward Steichen, John Szarkowski, F. Holland Day, and Edward Weston, spent their lives advocating for photography as a fine art. At first, fine art photographers tried to imitate painting styles. This movement is called Pictorialism, often using soft focus for a dreamy, 'romantic' look. In reaction to that, Weston, Ansel Adams, and others formed the Group f/64 to advocate 'straight photography', the photograph as a (sharply focused) thing in itself and not an imitation of something else.

The aesthetics of photography is a matter that continues to be discussed regularly, especially in artistic circles. Many artists argued that photography was the mechanical reproduction of an image. If photography is authentically art, then photography in the context of art would need redefinition, such as determining what component of a photograph makes it beautiful to the viewer. The controversy began with the earliest images "written with light"; Nicéphore Niépce, Louis Daguerre, and others among the very earliest photographers were met with acclaim, but some questioned if their work met the definitions and purposes of art.

Clive Bell in his classic essay Art states that only "significant form" can distinguish art from what is not art.

There must be some one quality without which a work of art cannot exist; possessing which, in the least degree, no work is altogether worthless. What is this quality? What quality is shared by all objects that provoke our aesthetic emotions? What quality is common to Sta. Sophia and the windows at Chartres, Mexican sculpture, a Persian bowl, Chinese carpets, Giotto's frescoes at Padua, and the masterpieces of Poussin, Piero della Francesca, and Cezanne? Only one answer seems possible — significant form. In each, lines and colors combined in a particular way, certain forms and relations of forms, stir our aesthetic emotions.

— [8]

On February 14, 2006, Sotheby’s London sold the 2001 photograph "99 Cent II Diptychon" for an unprecedented $3,346,456 to an anonymous bidder, making it the most expensive of all time.

Conceptual photography turns a concept or idea into a photograph. Even though what is depicted in the photographs are real objects, the subject is strictly abstract.

Science and forensics

Wootton bridge collapse in 1861
5×7 inch unretouched photograph of the Wright brothers' first flight, 1903

The camera has a long and distinguished history as a means of recording phenomena from the first use by Daguerre and Fox-Talbot, such as astronomical events (eclipses for example), small creatures and plants when the camera was attached to the eyepiece of microscopes (in photomicroscopy) and for macro photography of larger specimens. The camera also proved useful in recording crime scenes and the scenes of accidents, such as the Wootton bridge collapse in 1861. The methods used in analysing photographs for use in legal cases are collectively known as forensic photography.

By 1853, Charles Brooke had invented a technology for the automatic registration of instruments by photography. These instruments included barometers, thermometers, psychrometers, and magnetometers, which recorded their readings by means of an automated photographic process.[9]

Photography has become ubiquitous in recording events and data in science and engineering, and at crime scenes or accident scenes. The method has been much extended by using other wavelengths, such as infrared photography and ultraviolet photography, as well as spectroscopy. Those methods were first used in the Victorian era and developed much further since that time.[10]

Social and cultural implications

There are many ongoing questions about different aspects of photography. In her writing "On Photography" (1977), Susan Sontag discusses concerns about the objectivity of photography. This is a highly debated subject within the photographic community.[11] Sontag argues, "To photograph is to appropriate the thing photographed. It means putting one’s self into a certain relation to the world that feels like knowledge, and therefore like power."[12] Photographers decide what to take a photo of, what elements to exclude and what angle to frame the photo, and these factors may reflect a particular socio-historical context. Along these lines it can be argued that photography is a subjective form of representation.

Modern photography has raised a number of concerns on its impact on society. In Alfred Hitchcock's Rear Window (1954), the camera is presented as promoting voyeurism. 'Although the camera is an observation station, the act of photographing is more than passive observing'.[12] Michal Powell's Peeping Tom (1960) portrays the camera as both sexual and sadistically violent technology that literally kills in this picture and at the same time captures images of the pain and anguish evident on the faces of the female victims.[се бара извор]

"The camera doesn't rape or even possess, though it may presume, intrude, trespass, distort, exploit, and, at the farthest reach of metaphor, assassinate - all activities that, unlike the sexual push and shove, can be conducted from a distance, and with some detachment."[12]

Digital imaging has raised ethical concerns because of the ease of manipulating digital photographs in post-processing. Many photojournalists have declared they will not crop their pictures, or are forbidden from combining elements of multiple photos to make "photomontages", passing them as "real" photographs. Today's technology has made image editing relatively simple for even the novice photographer. However, recent changes of in-camera processing allows digital fingerprinting of photos to detect tampering for purposes of forensic photography.

Photography is one of the new media forms that changes perception and changes the structure of society.[13] Further unease has been caused around cameras in regards to desensitization. Fears that disturbing or explicit images are widely accessible to children and society at large have been raised. Particularly, photos of war and pornography are causing a stir. Sontag is concerned that "to photograph is to turn people into objects that can be symbolically possessed." Desensitization discussion goes hand in hand with debates about censored images. Sontag writes of her concern that the ability to censor pictures means the photographer has the ability to construct reality.[12]

One of the practices through which photography constitutes society is tourism. Tourism and photography combine to create a "tourist gaze"[14] in which local inhabitants are positioned and defined by the camera lens. However, it has also been argued that there exists a "reverse gaze"[15] through which indigenous photographees can position the tourist photographer as a shallow consumer of images.

Additionally, photography has been the topic of many songs in popular culture.

Law

Photography is both restricted as well as protected by the law in many jurisdictions. Protection of photographs is typically achieved through the granting of copyright or moral rights to the photographer. In the UK a recent law (Counter-Terrorism Act 2008) increases the power of the police to prevent people, even press photographers, from taking pictures in public places.[16]

See also

Forms
Photographers and photographs

Equipment (cameras, etc.)
History

Techniques

General concepts
Technical principles

References

  1. Digital Light Field Photography, Ren Ng 2006 PhD dissertation
  2. “Canon to Stop Making Single-Lens Camera” Associated Press, 25 May 2006. Retrieved 2 September 2006.
  3. Voigtlaender.de
  4. The new Voigtlaender Vitolux S70 and Bessa III 667
  5. www.photographypress.co.uk
  6. USA Today
  7. „All Around Chajnantor — A 360-degree panorama“. ESO Picture of the Week. Посетено на 13 April 2012.
  8. Clive Bell. "Art", 1914. Retrieved 2 September 2006.
  9. „Photographic self-registering magnetic and meteorological apparatus: Invented by Mr. Brooke of Keppel-Street, London“. The Illustrated Magazine of Art. New York: Alexander Montgomery. 1: 308–311. 1853.
  10. Herbert L. Blitzer, Karen Stein-Ferguson, Jeffrey Huang (2008). Understanding forensic digital imaging. Academic Press. стр. 8–9. ISBN 978-0-12-370451-1.CS1-одржување: повеќе имиња: список на автори (link)
  11. Bissell, K.L., Photography and Objectivity (2000) findarticles.com . Retrieved 24 October 2008.
  12. 12,0 12,1 12,2 12,3 Sontag, S., On Photography, Penguin, London (1977), pp 3–24.
  13. Levinson, P., The Soft Edge: a Natural History and Future of the Information Revolution, Routledge, London and New York (1997), pp 37–48.
  14. John Urry (2002). The tourist gaze (2nd. изд.). SAGE. ISBN 978-0-7619-7347-8.
  15. Alex Gillespie. „Tourist Photography and the Reverse Gaze“.
  16. British Journal of Photography article

Further reading

Introduction

  • Photography. A Critical Introduction [Paperback], ed. by Liz Wells, 3rd edition, London [etc.]: Routledge, 2004, ISBN 0-415-30704-X

History

  • A New History of Photography, ed. by Michel Frizot, Köln : Könemann, 1998
  • Franz-Xaver Schlegel, Das Leben der toten Dinge - Studien zur modernen Sachfotografie in den USA 1914-1935, 2 Bände, Stuttgart/Germany: Art in Life 1999, ISBN 3-00-004407-8.

Reference works

Other books

External links


Предлошка:Photography Предлошка:Branches of the visual arts


Предлошка:Link GA Предлошка:Link FA Предлошка:Link FA