Набуко

Набуко (англиски: Nabucco) е опера во четири чина од Џузепе Верди, врз основа на библиска приказна и драма на Огист–Анисје Буржуа и Франсис Корние од 1836 година. Тоа е третата опера на Верди за која што се смета дека трајно ја воспоставила неговата репутација како композитор.

Набуко ни ја преставува состојбата на Евреите, како се нападнати, покорени, а потоа и протерани од нивната татковина од страна на вавилонскиот цар Набуко. Историските настани се искористени како позадина на романтичен и политички заплет. Неговата прва изведба се одржала на 9 март 1894 година во Ла Скала, Милано под нејзиното оргинално име Nebuchadnezzar. Дефинитивното име „Набуко“ за операта (и нејзиниот протоганист) прв пат било користено при изведбата во театарот Сан Џакомо на Крф во септември, 1844 година.

Историско достигнување

Изведба на Набуко во Еберсвалде од Шлесиската национална опера (август, 2004)

Најпознатиот дел од операта е “Хорот на Евреите” Va, pensiero, sull'ali dorate / “Летај на златести крилја” (англиски: Fly, thought, on golden wings), рефрен кој што редовно се повторува до ден денес. Сопрано улогата на Абигејл е сфатена како пропаст за голем број на пејачи. Елена Соулитиос и Анита Чергвети го пееле пред тие бидат подготвени и неговата тежина веројатно ги оштети нивните гласови. Секако, нивните кариери не траеле долго. Марија Калас го пеела само три пати, а само една изведба е снимена во живо во 1949. Интересно е да се слушне дека „Vа pensiero“ била прекината поради многу викање, но хорот се справил со таа неприлика. Кога била повторена публиката молчела и на крајот тие слушнале ентузијастички аплауз. Леонтин Прајс и Џоан Сатерленд исто така се обиделе да ја отпеат. Кристина Деутеком, Мариса Галвани, Гена Димитрова, Дуња Вејзович, Хилда Холзл и Јадранка Јовановиќ биле последните певици кои ја толкувале таа улога.

Иако не толку често изведувана како некои опери на Верди, „Набуко“ е сѐ уште слушана насекаде низ светот. Таа била на репертоарот на оперската куќа Метрополитен од моментот кога била првпат преставена за време на сезоната 1960/61. Тоа е само една од оперите на Верди, покрај „Ернани“ и „Луиза Милер“, која има добиено редовни претстави во Метрополитен, откако била одиграна во 2001, 2003, 2004, и 2005 година. Набуко исто така редовно се изведува во Арена ди Верона, каде што била претставена во 2002, 2003, 2005, 2007, 2008 и 2011 година. Настапите се зачувани на ДВД формат, се оние на Арена ди Верона (1981 и 2007), Ла Скала (1987), Опера Австралија (1996), Виенската државна опера (2001), Метрополитен опера (2002), Џенова Театро Карло Феличе (2004), Театро Муниципал ди Пјаченца (2004), и во Австрија Св.Маргарет Оперски фестивал (2007).

Многу други опери исто така ја изведуваа вклучувајќи ја Сан Франциско Операта во 1982 година, Сарасота опера во 1995 година, Лондонската Кралската опера во 1996 година, новиот народен театар Токио во 1998 година, Театро Колон во 2000, Балтимор опера во 2006 година, и Театро Регио ди Парма во 2008 година како дел во „Фестивал Верди“. Набуко била презентирана од страна на Мичиген оперскиот театар и Сан Диего операта како дел од нивната 2009-2010 сезона. Израелската Опера ја прослави својата 25-годишнина во 2010 година со Набуко во Масада.

Критички реакции

Верди коментирал дека „ова е операта со која мојата уметничка кариера навистина почна“. И иако имав многу тешкотии да се борам против, сигурен сум дека Набуко беше роден под среќна ѕвезда". Операта беше инстантен успех, со доминација на изведбите на оперите на Доницети и Џовани Пацини. Додека јавноста полуде со ентузијазам, критичарите тешко ја одобруваа операта.

Критичар кој го одбива Набуко е Ото Николај, композиторот на кој либрето му беше прво понудено. Николај чуствувал судир со емоционалната италијанска оперска додека тој живеел во близина на Милано. По одбивањето да го прифати либрето предлогот од Мерели, Николај почнал да работи на друга понуда наречена Ил Проскрито. Нејзината катастрофална премиера во март 1841 година го принуди Николај да ги прекине контактите со Мерели и да се врати во Виена. Од таму слушнало за успехот на Набуко и тој бил гневен. Тој напишал:

„

Оперите на Верди се навистина ужасни". Тој се прикажува како будала - технички тој не е дури ни професионален - и тој мора да има срце на магаре и во мојот очи тој е беден, одвратен композитор ...

“

Покрај тоа, тој го опишал Набуко како ништо друго, освен „бес, пцости, крвопролевање и убиство.“

Мислењата на Николај беа во малцинство, сепак и тоа станува релативно непознато. Набуко обезбеди успех на Верди до неговото пензионирање од театарот, дваесет и девет опери (подоцна вклучувајќи и некои ревидирани и ажурирани верзии).

Музичките историчари долго време го овековечуваа моќниот мит за познатиот Va pensiero хорот го пее во третиот чин од страна на еврејски робови. Научниците долго време верувале дека публиката го доживувала со националистички занес за моќната химна на робови" копнеж за својата татковина, барајќи повторување на делото. Иако повторувањата биле експлицитно забранети од страна на владата во тоа време, но како гест биле исклучително значајни. Иако публиката навистина барале повторување , тоа не беше за "Vа, pensiero", туку за химната "Immenso Jehova", испеана од страна на хебрејски робови да му се заблагодарат на Бога за заштита на својот народ. Во светлината на овие нови откритија, позицијата на Верди како музичка фигура на Рисогименто се намалувала.

Литература

• Budden, Julian, Verdi, (The Master Musicians series), London: J.M. Dent & Sons Ltd, 1985. (The book actually refers to 'Teatro Giglio of Corfu', but there was never a theatre with this name in Corfu)
• Phillips-Matz, Mary Jane (1993). Verdi: A Biography (1st. изд.). Oxford University Press. ISBN 0-19-313204-4.
• Parker Roger, (ed), "Nabucodonosor": Dramma Lirico in Four Parts by Temistocle Solera (the works of Giuseppe Verdi), Chicago: University of Chicago Press, 1988 ISBN 978-0-226-85310-9 ISBN 0226853101
• Parker, Roger, "Verdi and Milan", lecture including details about Nabucco, given at Gresham College, London 14 May 2007.
• Werfel, Franz and Stefan, Paul (trans. Edward Downes), Verdi: The Man in his Letters, New York: Vienna House, 1973, p. 122. ISBN 0-8443-0088-8
• Budden, Julian. The Operas of Verdi, Vol. 1. London: Cassell Ltd, 1973. pp. 89–-112. ISBN 0-304-31058-1