Германска селанска војна: Разлика помеѓу преработките

Од Википедија — слободната енциклопедија
[непроверена преработка][непроверена преработка]
Избришана содржина Додадена содржина
Нема опис на уредувањето
с r2.6.5) (Бот Додава: als, ar, bg, ca, cs, da, de, en, es, eu, fi, fr, he, it, ja, ko, nl, no, pl, pt, ro, ru, sk, sv, uk, zh
Ред 357: Ред 357:
Новите студии за локалитетите и студиите за општествените односи за родовите и класите, сеуште покажуваат дека селаните биле способни да се променат или во некои случаи да ги прошират нивните права и традиционална слобода, да преговараат во писмена форма и нивните владетели да им ја гарантираат силата. Ако повеќето од радикалните побарувања не беа исполнети, што не беше необично , со оглед на природата на историските промени , на прв план беа ставени некои барања кои се помалку контроверзни.
Новите студии за локалитетите и студиите за општествените односи за родовите и класите, сеуште покажуваат дека селаните биле способни да се променат или во некои случаи да ги прошират нивните права и традиционална слобода, да преговараат во писмена форма и нивните владетели да им ја гарантираат силата. Ако повеќето од радикалните побарувања не беа исполнети, што не беше необично , со оглед на природата на историските промени , на прв план беа ставени некои барања кои се помалку контроверзни.

[[als:Bauernkrieg]]
[[ar:حرب الفلاحين]]
[[bg:Селска война]]
[[ca:Guerra dels camperols]]
[[cs:Německá selská válka]]
[[da:Den tyske bondekrig]]
[[de:Deutscher Bauernkrieg]]
[[en:German Peasants' War]]
[[es:Guerra de los campesinos alemanes]]
[[eu:Alemaniar nekazarien gerra]]
[[fr:Guerre des Paysans allemands]]
[[ko:독일 농민 전쟁]]
[[it:Guerra dei contadini]]
[[he:מרד האיכרים של אלזס]]
[[nl:Duitse Boerenoorlog]]
[[ja:ドイツ農民戦争]]
[[no:Den tyske bondekrigen]]
[[pl:Wojna chłopska w Niemczech]]
[[pt:Guerra dos Camponeses]]
[[ro:Războiul Țărănesc German]]
[[ru:Крестьянская война в Германии]]
[[sk:Nemecká sedliacka vojna]]
[[fi:Talonpoikaissota]]
[[sv:Tyska bondekriget]]
[[uk:Селянська війна в Німеччині]]
[[zh:德国农民战争]]

Преработка од 04:21, 29 август 2011

Германска селанска војна




Германската селанска војна или Големиот револт на селаните беше најголем познат револт во областите каде се зборува германски во централна Европа. 1524-1526. Во пролетта и летото во 1525г. конфликтот смета 300,000 селани: кадешто бројот на убиените е 100,000 селани. Тоа го опфаќа исто  дотогашното “Bundschuh”  движење и  “Hussite”  војната, серија на економски и религиски револт кадешто учествувале, селаните, граѓаните и аристократите.За време на нивниот пораст, селаните се соочиле со неколку основни проблеми. 




Демократскиот начин на нивната организација ја комплицирало нивната воена организација. Тие исто така биле фрустрирани од недостигот на важните извори како артилерија и коњаница. Повеќето од нив имале малку ,и доколку имале недостиг од некое воено искуство, извори , земале откуп од оние кои имале повеќе. Од друга страна пак нивната опозиција имала длабоки џебови со кои требало да ги снабди воените водичи во операциите кои биле против нив. И покрај блоковите, Германската селанска војна била најголемо и најраспространето востание за Француската револуција во 1789г. Тоа ги опфаќаше граѓаните, селаните, и аристократите, реторички вклучувајќи го и појавувањето на движењето на религиозните реформи , преку кое селаните барале легитимација. Војната избувнала со различни востанија, започнувајќи во југозападниот дел каде Германија граничи со Алсас, и распространувајќи се со понатамошни востанија во централните и источните делови на Германија и сегашна Австрија.




Откако востанието било задушено, за момент се разгорело во некои од Швајцарските кантони. Во историографијата, германската селанска војна ја формирала основата на Фридрих Енгелс и Карл Маркс за концептот на историскиот материјализам. Во ова величествено дело Енгелс во 1524-1526г, банкротот на селаните го опишал во Селанската војна во Германија. Енгелс го припишал својството на револтот на селаните кон фундаменталниот селски конзерватизам. Ова ги навело Маркс и Енгелс да заклучат дека тогаш кога се случила комунистичката револиција, нема да биде водена од селската војска туки од градскиот пролетаријат. Од тогаш, некои од историчарите го толкувале различно економскиот аспект на германската селанска војна а културните историчари продолжиле да се спротивставуваат на природниот револт и причините од тоа: дали тоа започнало од контроверзноста од религиите кои се појавиле од страна на Мартин Лутер, дали моќните редици од селани ги виделе своите моќи и права кои незаспано вијат за запослување во легални социјални и религиозни фабрики во општеството, или дали тоа беше поради отпорот на селаните да се централизира политичката држава.

Социјална и политичка организација на Светата Романска империја Светата Романска империја има свои извори во средовековното кралство на почетокот на деветиот век создадени од Шарлеман како Карло Велики. По смртта на Чарлс, неговото кралство беше поделено на неговите внуци. Иакоо почетокот било одбранетао од водичите од Каролина од западна Франција, што денес ја знааеме како Франција, и Источна Франција (Германија) прво со кралот на западот ( Charles the Bald) и подоцна (Charles the Fat) сепак ја достигнала цената. Како и да е , по смртта на Charles the Fat во 888г империјата била распарчена на делови за никогаш не да не се соедини. Според Реџино од Прума, секој дел од кралството било водено од “кралче” уште кога бил во утробата на својата мајка. По смртта на Charles the Fat , оние кои биле крунисани императори од папата владееле само области во Итаија. Последен од таквите имератори бил Беренгар Први од Италија кој починал во 924г. Во раниот единаесетти век, источното кралство било конфедерација на старите германски племиња на Баварците, Алеманците, Франките и Саксонците.





Империјата како политичка унира најверојатно преживеала заради силното лично влијание од кралот Хенри-саксонецот и неговиот син Ото.  Иако формално избрани од лидерите на племињата на германите, тие исто така биле способни да ги назначат нивните наследници. Ова се променило откако Хенри Втори починал во 1024г кој немал деца. Тогаш Конрад Втори, првиот од династијата Салијан, по само неколку дебати бил избран за крал. Како точно кралот бил избран, претставува комплициран конгломерат на лично влијание, расправии во династијата, наследство, или поздравување од оние водичи кои  ке бидат избирачи на академијата.











Дуализмот бил очигледен помеѓу териториите на војводството кое се наоѓало во Француските земји, и човекот кој ја претставувал групата од териотриите. Секој крал сакал да помине повеќе време во својата родна земја, Саксонците на пример престојуваат во фрофовството во близина на планината Харц, покрај градот Гослар. Тој начин се променил само од страна на кралот Ото Трети (крал од 983, Имератор 996-1002), кој започнал да ја користи епархијата во Имеријата како привремено седиште на владата. За време на неговите патувања, тој можел да ги побара овие црковни територии за да обезбеди локали во кои може да има суд и да дели правд, додека таму исто така може да живее, и да ги надгледува непријатностите и честољубивите свештеници.

Употребувајќи го своето влијание, наследниците Хенри Втори, Конрад Втори и Хенри Трети кои очигледно владееле за да добијат дозвола за трупите, за ловење или политичка поддршка при  преговарање со локалните влијателни луѓе. При преговарање со овие локални лидери, ветувајќи им локална самостојност и титули во замена за воена или политичка поддршка, раните императори чиј авторитет беше безначаен, добиваа повеќе и повеќе влијание  базирано на канцеларијата на императорот жртвувајќи го локалниот авторитет. Нема коинциденција дека во тоа време терминологијата се менува а се пронајдени првите  Германското Кралство. 

Географското делење на авторитетот довел до развој на децентрализираните врски на моќ и авторитет. Затоа светата Романска империја која Волтер подоцна ја опишал ниту како Света, ниту Романска ниту како Империја, се развила како децентрализирана легална единка. Наместо така, била поделена на десетина, евентуално стотина индивидуали и црковни единки.







Династичките домови владеени од црковните единки





Тие беа владеени од луѓе кои самите се нарекуваа кралеви, војводи,бројачи, барони и витези. Тие имаа сила, влијание авторитет на територијата за време на генерациите. Најчесто терминот е употребуван како знак за кралските домови и империстички династии- нивниот авторитет ги одликува како самостојни во државата или територијата. Обично династиите на благородните домови биле наследени, со наследство и сродство кои биле претежно разгледани и легално пресметани од предците од машки род. Женските одлучувале само кога мажите биле починати. Црковните области биле управувани од архиепископи бискупи, и игумени. Позицијата на архиепискобите обично била водена од потомците на аристократите , не било потребен поп, ова им овозможувало на синовите на големите аристократи да најдат влијателни и финансиски обезбедени позиции без барање од свештениците. Архиепископот и избирачот на владетели беа избрани од свештеничкиот колегиум на катедралата, од членовите кои исто така служеле како нивни советници. Како членови на свештеничкиот колегиум на катедралата тие присуствуваат на литургијата, и извршувале други должности ако било потребно. Тие не мораат да бидат попови но можат, само ако сакаат. Како пребендарии, тие примале плата од доходот на катедралата, зависно од местото и моќноста на катедралата, а тоа може да достигне до зголемен годишен доход од нивните цртани дела.





Во почетокот на средновековните години, светата Романска империја била жигосана од коегзистенцијата на индивидуалци кои имале локален авторитет и императорите кои напнувале да се зголеми нивната моќ на локалните територии. Во исто време луѓето кои поседувале локален авторитет сакале да го зголемат своето влијание врз соседите и императорот. За поголем број отколку во другите средновековни градови како Франција и Англија, императорите од светата Романска империја биле не биле во состојба да го прошират својот авторитет и ја обединиле нивната лична контрола. Наместо да ги задржат нивните позиции, императорите ветувале се поголема автономија на локалните водачи, на двете династии и црковни држави. Овој процес започнал во единаесетитот век започнувајќи дискусија и помалку или повеќе беше завршен со мирот на Вестфалиа во 1648. Неколку императори сакале да го влошат ова долговремено пропагирање на нивниот авторитет но биле спречени од страна на папството и од принцовите на империјата.



Социјални и економски услови во доцниот петнесетти век

Две од најважните влијанија на социјалните и економски услови кои ја поставиле стазата за германската селанска војна бил Хансеатичкиот сојуз и Бубонската чума од 1348 до 1350г. Хансеатичкиот сојуз започнал трговски врски помеѓу трговците во различни градови долж по заливот на Северна Европа. Прв пат терминот “Ханса” во врска со оваа мрежа на комерцијални врски се појавил во 1267г. Постепено овие врски израснале и се прошириле додека Хансеатичкиот сојуз активно го одзел морепловството и занаетчиството во Северна Европа. Доминацијата била многу кратка во периодот за време на Хансеатичкиот сојуз во морепловството во северна Европа, само околу 100 години од 1350 до 1490г. Како и да е , Хансеатичкиот сојуз во тоа време ја донел раната ренесанса во северна Европа а особено во северна Германија. Заклучно на тоа, исто така беа направени докази во технологијата на другите индустрии.

Извонредни методи на гравирање, дрворез, правење заштитни оклопи, резбање од метал и дрво можеа да се забележат во овој период. Најважно од се, методот на кој сите овие работи беа правени важеше за систем кој е валиден отколку стариод феудален систем. . Потеклото на германската селанска војна лежи во оваа необична моќ на динамика и во земјоделските и економски оспорувања и експанзии од минатите декади. Недостигот на средства во втората половина на четиринаесетиот век им дозволил на селаните да ги продадат своите сопствени работи за повисока цена, храната и недостигот на добра им овозможило да ги продадат нивните продукти за повисока цена. Затоа некои селани, оние кои имале ограничени алодијални барања, биле способни да ја зголемат економската, социјалната и легалната корист.Селаните не биле непотребно лишени и оптоварени, наместо тоа најблиските докази во нивниот живот во изминатите 75 години ги охрабрил да го зачуваат просперитетот.

Фактор за започнување на војната беше потребата за тоа што тие барале во изминатите декади- за да се одбранат воспоставиле социјални економски и легални позиции и да се ослободат од товарот кој бил наметнат, но бил мачен во описот од некои докази, исто како кога селаните од Мулхаузен одбиле да ги платат должностите како слуги кои собираат школки од полжави кои нивните жени можат да ги нижат на конец. Дошло до повторувањето на сопственичкиот систем кој ослабнал во изминатитот век, сменетата зависност на граѓаните во кметство во тоа време кога многу селани мислеле да избегаат од статусот –слуга.



Овие економски движења се појавиле во тоа време кога луѓето од сите слоеви на социјалната хиерархија-слуги или граѓани, еснафи или фармери, витези и аристократи- започнале да ја испитуваат докажаната хиерархија на авторитет. Таканаречената Книга со 100 поглавја напишана помеѓу 1501 и 1513 г. поддржува религиска и економска слобода во вокабуларот на омразата во правец на воспоставување на владата и блескавата гордост на чесните селани. Револтот на Бундшу во првите 20 години од овој век пондил уште една авенија за изразување на анти-авторитетните идеи и за ширење на овие идеи од еден географски регион во друг. Револуцијата за религијата на Мартин Лутер додала интензитет на овие движења но непотребно ги создавала, двата настани : Реформацијата на Мартин Лутер, и Германската селанска војна претставувале одделни настани замешани при делбата тие години , но секој се појавува одделно еден од друг. Од една страна догмата на Мартин Лутер за свештенството на сите верници може да се протолкува како голема социјална еднаквост одошто Мартин мислел. Апокалиптичните визии на Томас Мунтцер иако не биле одговорни за војната , служеле како инспирација во подоцнежниот период.





Хуситски рат


Искуството од Хуситскиот рат било приложено кон двата успеси и падови од Германската селанска војна. Кога Јан Хус бил погубен по наредба на советот од Констанц (6 јули 1415г.) Бохемијците и Моравците витези и благородници испратиле приговор до советот во Констанц на 2 септември 1415г. Протестот “Bohemorum” го проколнал погубувањето на Хус на најсилен начин. Зигисмунд, Светата Романска империја испратила заканувачко писмо до Бохемија прогласувајќи дека наскоро ке ги удави сите Виклифити и Хузити и ке ги покоси следбениците на Хус и Бохемиските и Моравските благородници. Иако веднаш потоа локалните бунтови во Бохемија спроведувале лутина и фрустрација врз црквата ,бунтовниците одделиле многу католици од своите окрузи. По смртта на кралот Ваклав Четврти борејќи се меѓу Хузитите и кралските користољубивци, уништил голем дел од Прага. За време на протестирањето , демонстрантите фрлиле неколку судии од прозор од градската галерија во првата Дефенестрација на Прага. Јан Жишка, водич на Хузитите тргнал кон јужна Бохемија и ги спречил Католиците во битката кај Судомер (25 март 1420г) во првата жестока караница во војната на Хузитите. Воведувајќи го одбранбениот систем од Вагенбург, Хузитите ја наговорил коњаницата на непријателите и пешадијата на војна. Зигизмунд учествувал во три анти-хузитски кампањи, Хузитите со своите кампањи се спротивставувале на Зигизмунд и неговите сојузници. Големите битки се појавиле во “Usti” над Лабем и Таков, и битката на Домажлица. Битката траела од 30 јули 1419г, до 30 мај 1434г. иако тоа успеало во поразот на радикалните делови на здруженијата на Хузитите, модерната Хузитска организација останала недопрена.




Движењето Бундшу



Бунтовните селани опколувајќи витез. Движењето Бундшу било серија на локални бунтовни селани, сместени во денешна југозападна Германија и северна Франција за време на последните години од петнаесетиот век и почетокот на шеснаесетиот век. Било побарано од чевелот на селаните, кое селаните го сметале како симбол на единство и отпор. Позади симболот на Бундшу, или (врзан чевел) селаните и граѓаните се бунеле за олеснување од даноците, деспотска правда, и бесценети црковни привилегии. Подетално, околинскиот крал одданочил смртни даноци нешто повеќе од четвртина од имотот на покојникот. Во друга ситуација каде неколку членови од една фамилија биле починати со недели, месеци дури и половина година, овој данок би можел да ја уништи моќта на фамилијата со генерации. Позади ова знаме, селаните и граѓаните ги протестирале феудалните давачки, даноци и обврски (1439-1444) и ги поразиле трупите на Француската бројка на Армагнак долж горниот тек на Рајна во битката во 1439, 1443 и 1444. Во индивидуалните бунтови селаните барале олеснување од зголемените стари феудални обврски, каде неизвесно чекувале тоа да се случи во изминатите декади. Болката поради црковните и феудалните обврски, завршила со познати религиозни обреди. Во 1476 г, во местото Никлаусхаузен овчарот Ханс Бом, доживеал визија за Дева Марија , каде што местото Никлаусхаузен било утврдено како место за аџилак. Тој зборувал против суетноста на црковниот водич, и неговото проповедање привлекло иљадници аџии во долината на реката Таубер. Во 1476г. тој бил погубен со тоа што бил изгорен, а неговата пепел била фрлена во реката Мајна. По 1493г други востанија се појавиле во градот Шлет во Алсеј, во 1502 г во Брухзал и покрај Унтергромбах, во 1513 ви Лен во Брајсгау и во 1517 долж горниот тек на реката Рајна.


Воени организации. Армија на Швабскиот сојуз


Бауернјорг, Георг, Труксес од Валдбург, измамникот на селаните. Швабскиот сојуз создал армија водена од Георг, Труксес од Валдбург, подоцна познат во неговата улога како Бауернјорг во задушувањето на револтот. Тој беше исто така познат како мачител на селаните (25 јануари 1488-29 мај 1531). Главното седиште на сојузот било во Улм, а командите биле извршувани преку воениот совет кој ја одлучувал големината, и случајните трупи да се одданочат од секој член. Зависно од нивната способност, членовите давале прилог за поставените витези и пешадијата наречена контингент, кон армијата на сојузот. Епископот од Аугсбург на пример, требало да даде прилог од 10 коњи ( луѓе со коњи) и 62 војници пешадија кои би биле еднакви со половина компанија.


Постојаниот контингент составен приближно од 200 коњи и 1000 војници пешадија неможел да излезе на крај со големата вознемиреност. Во 1525г. бунтовите во Црната шума, Брајсгау, Хегау, Сундау и Алсес сами барале голема бројка од 3000 војници пешадија и 300 коња. Пешадијата била извадена од рамките на Ландкнехти. Овие биле користољубиви војници, обично добивале месечна плата како за четворица, организирани во пешадиски полк наречени Хауфен и здруженија од 120 до 300 мажи наречени Фенклајн, (мало знаме) кое ги разликувало двете едни од други. Секое здружение било организирано во помали здруженија, од 10-12 мажи познати како Роте. Ландкнехтите облечени, нахранети и вооружени биле придружени од голем воз полн со пекари, перачки, проститутки, и неколку индивидуалци со занимање кое е потребно во воениот сојуз. Возовите или Трос, понекогаш биле подолги од борбените сили но нивниот изглед барал органиција и дисциплина. Ландкнехтите ја издржувале нивната структура наречена Гемајн, или здружение на собранието, кое било симболизирано со прстен. Структурата Гемајн имала свој сопствен офицер, познат како Шултхајс и друг офицер познат како Провост кој ги контролирал и воспоставувал ред.

Сојузот зависел од цврсто заштитената коњаница на благородниците и нивната сила, сојузот ја имал силата на двете коњаници и обична коњаница позната како Ренфане која служела како авангарда, или напредна одбрана. Типично, во Ренфане биле вторите и третите синови на сиромави витези, средните и осиромашените благородници имале мали земјишни поседи или во случајот на вторите ии третите синови, без наследство или социјална улога. Овие луѓе најчесто се видени како талкаат низ земјата, барајќи работа или да се зафатат со крадење. За да бидат поефикасни, коњаницата требала да биде мобилна и која треба да се спротивстави на сила која не е вооружена со копја.



Армија на селаните

Армиите на селаните биле организирани во банди наречени Хауфен, слични на сојузот на Ландкнехтите. Секој од организацијата Хауфен се организирал со оние од Унтерхауфен, Фенлајн и Ротен. Бројката на големината варирала, зависно од бројот на полковниците кои биле достапни да се придружат на местото, за разлика од Хауфен на Ландкнехт, во Хауфен кој бил создаден од обединети селани, тие биле исфрлани од варијабилноста на териториите. Некои банди броеле и околу 4000 како селанската сила на Франкенхаузен која достигнала 8000. Бројот на Алзатските селани кои пристигнале на местото на битката кај Заберн, броела 18,000.



Хауфен било формирано од здруженија, обично 500 луѓе во здружение, поделено на редици составени од 10 до 15 селани. Како Ландкнехтите, селаните слично се именувале :”Oberter Feldhauptmann” или главни коомандири, слични на полковници и Лутенанти или Лојтингер. Секоја компанија била водена од капетан кој имал свои лични белези кој го воделе стандардот на компанијата. Компаниите исто така имале полковник наречен Фелдвајбел и водич на ескадрилите наречен Ротмајстер. Офицерите обично биле избирани од главните командири и Лојтингерите. Демократскиот принцип на селанската армија ја водела структурата на организацијата и така наречениот, прстен, каде селаните се собирале во круг да изведуваат тактики,кои доминирале во организацијата , како движења, алијанси и поделба на пленот. Со оглед на демократскиот принцип, постоела хиерархија и секој сојуз на селаните имале врховна наредба и маршал, којодржувал ред и мир. Секоја компанија исто така имала заменици, капетани и носители, главни ловци, место за вагоните, главни одговорни за возовите (транспорт), четворица надгледувачи, четворица главни наредници за да ја доведат во ред насоката на битката, Вибел (водник) на секоја компанија, двајца одговорни за квартовите, ковачи, надгледувачи за коњите, офицер за комуницирање и најважно ,еден кој е главен за кражба во секоја компанија.




Извори на селаните

Селаните опседнати од важните извори, вештините за извршување на работата во поле. Тие исто така ефикасно ги употребувале местата каде биле сместени вагоните, вештина со која владееле во војната на Хузитите во минатиот век. Вагоните биле заврзувани едни за други во поволни услови. Коњаницата и животните биле преместени во центарот. Селаните копале ровови и употребувале дрва за да ги затворат празнините помеѓу и под вагоните. Во војната на Хузитите, артилеријата обично била сместена во центарот, во горните делови од земјата во услови кои им дозволувале да ги палат вагоните. Вагоните можеле брзо да се дигнат и спуштат, релативно биле мобилни но исто така имале и некои дефекти. Тие барале прилично големо место, отворено земјиште , не биле долго време употребувани и порано биле употребувани 75 години за одлични ефекти, кога артилеријата била помалку софистицирана. Во 1525г, артилеријата се здобила со поголем ранг и моќ.



Селаните служеле кога биле потребни, понекогаш еднаш во четири недели и потоа се враќале во нивните села. Биле заменети со други луѓе. Додека пак ако нив ги нема тогаш некој друг ја дополнува неговата отсутност. Иронично што ова понекогаш означува производство на моќ или извори кои ги добиваат противниците, како што е Архиепископијата во Салцбург, каде луѓето работеле да извадат сребро, кое било употребувано да ги ангажира контингентите од Ландкрехт за армијата на сојузот на Швабите. Како и да е, селаните очигледно имале недостиг од нешто кое Швабите го поседувале,а тоа била коњаницата. Некои селани пристигнале со коњаница, а некои со коњи кои требало да служат за извидување. Недостигот на коњаница со кои треба да се заштитат од напад, и да ги нападнат просторите на Ландкнехт докажало дека е долгорочен тактички и стратешки проблем.







Избувнување во југозападниот дел

За време на жетвата во 1524 г. во Штулинген, јужно од Шварцвалд, грофицата од Лупфен им наредилаа слугите да собираат школки од полжави кои би се употребувале како навои. Ова било последната алка од ланецот тешки жетви, а за неколку дена 1 200 селани се собрале, направиле список со поплаки, одбрале полицајци и ги кренале плакатите. Бунтот се ширел брзо и во рок од неколку недели поголем дел од јужнозападна Германија бил во отворен револт. Бунтот се протегал од Шварцвалд, по текот на Рајна, до езерото Констанц во Швабските висорамнини, по горниот тек на реката Дунав и во Баварија.

Бунтот се проширува на 16 февруари 1525 г., кога 25 села од околината на градот Меминген се побуниле, барајќи од судиите од Меминген (градскиот совет) да ја подобрат нивната економска состојба и општата политичка ситуација. Нивните поплаки допреле теми како ропство, користење на земјиштето, користење на шумите и народот како и црковните барања на услуги и исплата.

Градот формира одбор на селаните да зборуваат за нивните проблеми, очекувајќи да види листа на специфични и тривијални барања, на пример: плаќање на такво и такво за толку и толку изгубена шума, решавање на граничниот спор во однос на четири мери земјиште помеѓу две села; повторното воспоставување на правата за риболов или дозвола за ослобдување на свињите во пределот на шумата; или ослободување од тривијални обврски во шпицот на работната сезона (жетвата, сеидбата). Неочекувано, селаните доставиле униформна декларација која ги погодила стожерите на земјоделско-авторитетната врска. Во Дванаесет членови јасно и доследно ги наведоа нивните поплаки. Многу од тие барања подоцна не преовладуваат во градскиот совет. Историчарите општо сметаа дека статиите за ordines provinciales una congregati (претставници на заедниците) од Меминген станале основна дискусија за Дванаесетте членови согласно со селаните од Горната швабска конфедерација на 20 март 1525 г.

Извештај за принципите Главна статија: Дванаесет членови

Насловната страна на 12 членови. На 6 март 1525 г. околу 50 претставици од селаните од Горниот швабски Хауфен, или околу Балтрингер Хауфен, Алгојер Хафен и езерерото Констанц Хауфен (Seehaufen) - се состанале во Меминген повторно од заемна причина против Швабската лига. Еден ден подоцна, после тешките преговори, тие ја прогласиле Христијанската асоцијација како Горна швабска селанска конфедерација. Селаните повторно се сретнале на 15 и 20 март 1525 г. во Меминген и по некои дополнителни дискусии ги усвоиле Дванаесетте статии и Сојузниот ред ((Bundesordnung). Нивниот банер, Bundschuh, или заврзан чевел, служел како амблем на нивниот договор. Овие Дванаесет членови биле испечатени над 25 000 пати во текот на следните два месеци и брзо се ширеле низ Германија.





Дванаесетте членови потврдиле специфични права на заедниците, кои најмногу се однесувале на самоуправата на заедницата. Тка било вклучено и правото да го задржат или отстранат пасторот на заедницата, да го ограничат десетокот и тоа за што ќе се плаќа данок, прочирување на ловот, риболовот и засилување на правата, воспоставување фер и обични договори за закуп, наемнини и исплати, и елиминиранње на Todfall (смртен случај) или смртниот данок.






Тек на војната

Востанието Кемптен

Реката Илер ги делела Слободниот империски град Кемптен и Кемптен опатија. Кемптен во Алгој бил важен град во Алгој, регион во јужна Германија денешна Баварија, во близина на границата со Вуртенберг и Австрија. Во почетокот на осмиот век келтските монаси основале манастир на тоа место: Кемптен опатија. Во 1213 г. светиот римски цар Фридрих Втори ги прогласил игумените членови на Reichstand или Кралскиот имот и на игуменот му даде право да ја носи титулата на Војвода. Сепак, во 1289 г., кралот Рудолф на Хабсбург истотака гарантирал посебни привилегии за градската населба во речната долина, што го правел слободен царски град. Во 1525 г. последните сопственички права за игумени во царскиот град биле продадени во таканареченото „Големо купување“, по повод означувањето на почеток на соживот на два независни градови со исто име еден до друг. Во оваа повеќеслојна власт, за време на селанската војна, револтирани селаните од опатијата ја ограбувале опатијата и се преселувале во градот.








Битката во Leipheim (Лајпхајм)

На 4 април 1525 г., 5 000 селани од Leipheimer Haufen (буквално: купот Лајпхајмер) се собрале во близина на Лајпхајм за да бунтуваат против градот Улм. Група од пет компании, плус околу 25 граѓани од Лајпхајм измислиле места во западниот дел од градот. Извидничкиот сојуз го известил Truchsess (Тручсес) дека селаните се добро наоружени. Тие имале прашок и муниција за нивните топови, и силни биле 3 000 - 4 000. Тие истотака имале поволна позиција на источниот брег на Бибер. Од левата страна сотоело дрво, а од нивната десна страна имало поток и мочуриште; зад нив тие подигнале караванска тврдина, тие биле вооружени со кукасти пиштоли и некои слаби артилериски парчиња.

Како што направил во претходните средби со селаните, Тручсес преговарал додека неговите војници се поместувале во поволни позиции. Оставајќи најголем дел од неговата војска да се соочува со Лајпхајм, тој испратил одреди со коњи од Хесе и Улм преку Дунав до Елхинген. Одредите се соочиле со посебна група од 1 200 селани ангажирани во локалните реквизиции и стапиле во жива борба, разгонувајќи ги и земајќи 250 заложници. Во исто време Тручсес ги прекинал преговорите и се здобил со рафални истрели од главната група селани. Тој испратил чувар и мала група војници против утврдената позиција на селаните. Ова беше пратено од неговата главна сила; кога селаните ја видоа големината на неговата главна сила - неговата главна сила беа 1 500 коњи, 7 000 војници и 18 домени оружје - тие почнаа дисциплинирано да се повлекуваат. Од 4 000 селани кои ги водеа утврдените позиции, 2 000 беа во можност сами да стигнат до градот Лајпхајм, земајќи ги повредените со себе во коли. Други се обиделе да избегаат преку Дунав и притоа 400 се удавиле. Коњските единици на Тручсес убиле дополнителни 500. Ова беше првата решавачке битка од војната.










Битката во Wurzach (Вурцах)

Овој дел е празен. Ќе може да помогнете со додавање на него.


Масакрот Weinsberg (Вајнсберг)

Еден елемент од конфликтот предизвика незадоволство кај некои од благородништвото. Селаните од Оденвалд веќе го имаа преземено Цистериканскиот манастир во Шонтал, и им се придружија на селански банди од Лимбург и Хоенлохе. Им се придружи и голема банда селани од долината на Некар, под водство на Џек Рорбах, ова се прошири во банда наречена Светлата банда (германски: Heller Haufen), маршираа во градот Вајнсберг каде што е седиштето на Војводата од Хелфенштајн. Овде селаните достигнале огромна победа, во која биле потпомогнати од субјектите на самиот војвода. Селаните го нападнаа и заробија неговиот замок; повеќето од неговите војници биле на должност во Италија и тој имал мала заштита. Земајќи го Војводата како нивни заробеник, селаните продолжија да се одмаздуваат понатаму: Тие го принудиле Војводата и околу 70 други големци, кои се засолниле со него, да ја започнат боцкавата ракавица, познат начин на погубување кај Landsknechts. Рорбах нареди свирачот на бандата да свири за време на водењето на ракавицата. Војводата починал ужасно.

Во Вајнсберг селаните го поразија замокот и ги заклаа аристократските сопственици. Ова беше премногу за многумина од селаните лидери на другите банди; Акциите на Рорбах беа осудувани, тој беше симнат од власта и заменет со витез Götz von Berlichingen, кој подоцна беше избран за врховен командант на бандата. На крај на април бандата маршираше до Аморбах, на патот им се придружија и некои радикални селани од Оденвалд кои ја сакале крвта на Berlichingen. Berlichingen бил вмешан во спречувањето на востанието на Сиромашниот Конрад кое се одвивало 10 години порано, а овие селани имале добра меморија. Во текот на маршот тие го запалиле замокот во Вилденбург, прекршувајќи ги Членовите на војната на кои бандите се согласиле.

Масакрот во Вајнсберг беше истотака премногу за Лутер за да го толерира; тоа беше дело што го предизвика неговиот гнев, во борба против убиствените, крадењето орди од селаните за кои ги казнувал селаните за неописливи дела, не само за убиство на големците од Вајнгартен, туку исто така за дрскоста на нивниот револт.


Масакрот во Frankenhausen (Франкенхаузен)

За повеќе детали на оваа тема, погледнете Battle of Frankenhausen.

На 29 април 1525 г. негодувањата и протестите на селаните во и околу Франкенхаузен кулминираа во отворен бунт. Голем дел од граѓаните се приклучија на востанието. Заедно тие ја окупираа градската аула и упаднаа во замокот на грофовите од Шварцбург. Во наредните денови, дури и поголем број востаници се собраа во околината на градот. Кога Томас Мунтцер пристигна со 300 борци од Мулхаузен на 11 мај, неколку илјади повеќе селани од околните населби отседнале на полиња и пасишта: финалната моќ на селските и градските сили е нејасна, но се проценува на 8 000 - 10 000. Landgrave, Филип од Хесе и војводата Џорџ од Саксонија беа на трага на Мунтцер и насочени кон нивните Landsknecht трупи кон Франкенхаузен. На 15 мај 1525 г. здружените сили на Landgraf Филип Први од Хесе и Џорџ, војводата од Саксонија во близината на Франкенхаузен во округот на Шварцбург ги поразија селаните под анабаптистичкиот лидер Томас Мунтцер.

Во трупите на кнезот беа вклучени околу 6 000 платеници, Landsknecht. Како такви тие беа добро опремени, обучени и имаа добар морал. Тие истотака беа и искусни. Селаните од друга страна беа сиромашни, доколку има опрема, а со исклучок на тие 300 борци кои пристигнаа со Мунтцер, многумина немале ниту искуство ниту обука. Понатаму многу од селаните не се согласувале со нивните опции. Да се борат со трупите на кнезот или да преговараат?  На 14 мај тие биле во можност да се заштитат од некои помали удари од трупите на Хесе и Брунсвик, но не успеале да ги искористат придобивките од нивната победа. Наместо тоа бунтовниците договорија за прекин на огнот и се одалечија во караванската тврдина.








Следниот ден трупите на Филип Први обединети со саксонската армија на војводата Џорџ веднаш објавија примирје, започнувајќи тешко комбиниран пешадиски, коњанички и артилериски напад. Селаните беа фатени и во паника го напуштија градот, следени и постојано напаѓани од платениците. Повеќето од бунтовниците беа погубени при што тоа настана масакар. Бројот на загинати се несигурни, но бројот на загинати селани се проценуваат на 3 000 - 10 000, а жртвите на Landsknecht е проценет како многу низок како 6 (од кои двајца биле само ранети). Самиот Мунтцер бил фатен, мачен и најпосле погубен во Мулхаузен на 27 мај 1525 г.








Битката во Böblingen (Боблинген)

Битката во Боблинген (12 мај 1525 г. ) беше една од оние со најголеми порази во текот на војната на германските селани. Кога селаните дознаа дека Тручсес од Валдбург се сместил во Ротенбург, маршираа кон нив и го преземаа градот Херенберг (10 мај 1525 г.). Избегнувајќи го напредокот на швабскиот сојуз повторно да го земе Херенберг, бандата од Вутемберг постави три логора помеѓу Боблинген и Зинделфинген. Таму тие формираа четири единици поставени над падините меѓу градовите. Нивната артилерија (18 парчиња) стоеше на некое брдо наречено Галгенберг, соочувајќи се со непријателските армии. Покрај тоа селаните беа претекнати од сојузот коњаници кои ги опкружија и прогонуваа со километри. Додека бандата од Вутембург изгуби околу 3 000 селани (алтернативен број од 2 000 до 9 000), Сојузот загуби не повеќе од 40 војници. Музеј на селанската војна во Боблинген.

Битката во Königshofen (Кунигсхофен) На 2 јуни 1525 г. во Кунигсхофен селанските команданти Вендел Хипфлер и Џорџ Метцлер го поставиле логорот надвор од градот. По идентификувањето на две ескадрили на Сојузот и Алијансата, пристап на секое крило , сега позната како опасна стратија на Тручсес, тие ги пренасочија караванската тврдина и оружјето кон ридот над градот. Веќе научени како да се заштитат себеси од монтирани напади, селаните се собраа рапоредени во четири редови зад нивните топови, но пред нивната караванска тврдина, со намера да се заштитат од нападите од задниот дел. Селанската артилерија испука Салво во напредниот Сојуз, и ги нападнаа од левата страна. Пешадијата на Тручсес направи фронтален напад, но без да почека неговите војници да се вмешаат во нападот, тој исто така наредил напад врз селаните од задниот дел. Откако кнезовите го нападнаа задниот дел кај селаните изби паника. Хиплер и Метцлер избагале со најдобрите нишанџии. Две илјади стигнаа до околните шуми, каде што повторно се собраа и ги поставија отпор за Сојузот коњаници. Во хаосот што следеше селаните и поставените витези и пешадијата започнаа силна битка во почетокот на ноќта и преживеаа само 600 селани. Тручсес наредил војската да го пребара бојното поле и војниците пронашле 500 селани кои глумеле смрт. Битката истотака е наречена Битката на Турмберг , поради караулата на теренот.

Опсада на Freiburg (Фрајбург) во Breisgau (Брајсгау) Фрајбург кој беше австриска (Хабсбург) територија имаше загрижувачки број на проблеми со зголемувањето на бројот на регрути кои ќе се борат против селаните. Кога градот успеа да ја состави колоната и да маршираат за да се сретнат со нив, селаните едноставно се сокрија во шумата за да се појават подоцна. По одбивањето од страна на Војводата од Баден, Маргаве Ернст, да ги прифати Дванаесетте членови на Swabia Haufen, бројниот контингент селани нападнаа неколку манастири во Шварцвалд. Малтешките витези паднаа на нив на 2 мај во Хајтерсхајм; Haufen на север ги ограбија манастирите во Тененбах и Ettenheimmünster (манастирот Етенхајм). На почетокот на мај, Ханс Мулер пристигна во Кирхартцен со над 8 000 мажи во Кирценах, во близина на Фрајбург. Неколку други банди пристигнаа со што го постигнаа вкупно 18 000, а во рок од неколку дена, градот беше опкружен и селаните планираа да поставад опсада.

Втора битка во Würzburg (Вурцбург) (1525 г.) По Шварцвалд корпусот од 18 000 мажи, ја преземаа контролата во Фрајбург во Брајсгау, Ханс Мулер зеде некои од групата да го преидружуваат при опсадата во Радолфцел. Останатите селани се вратија на нивните фарми за да насадата плодови. На 4 јуни во Вурцбург, Мулер и неговата мала група селани-војници се здружија со Franconian земјоделците од Hellen Lichten Haufen. И покрај овој сојуз нивната сила беше релативно слаба. Во Валдбург-Цајл тие ја сретнаа војската на Götz von Berlichingen во близина на Вурцбург, кој бил наречен и Gotz на железната рака. Царскиот витез и искусен војник, иако имаше мала сила покрај себе, селаните неможеа против него. За околу 2 часа беа убиени повеќе од 8 000 селани.

Историографија

Маркс, Енгелс и Главнит член на Селанската војна: Селанската војна The German Peasants' War provided the basis of Friedrich Engels and Karl Marx's concept of historical materialism. Маркс и Енгелс се должни за неуспехот на селаните во 1524-1526 г. , опишано во нивните монументални работи, Селанската војна во Германија, до селанскиот козервативизам; тоа ги доведе до заклучок дека револуцијата, кога ќе се случи, нема да биде предводена од селанската војска туку од градскиот пролетаријат. Во ова толкување на вистинска војна, Енгелс ги претставува селаните како предавници на слободата, иако во помал степен на развој. Место во историографијата вон толкувањето на Селанската војна на Маркс и Енгелс, историчарите не се согласуваат со природата на револтот и нејзините причини, без разлика дали тоа произлегува од новите религиозни контраверзии ориентирани кон Мартин Лутер; или од богатите селани кои видоа како нивните богатсва и права се намалуваат, и бараа повторно да се запише правната, социјалната и религиозната структура на општеството; или дали станува збор за отпорот на селаните за појавата на модернизирање, централизирање на политичка држава. Историчарите имаат тенденција кон категоризирање на Германската селанска војна на два начина, или како последица од економските проблеми или како теолошки/политички став против ограничувањата на феудалното општество.

Во 1930 г, во делото на Гунтер Франц за селанската војна доминираа и појаснувања за востанието. Франц ја сваќа селанската војна како политичка битка во која социјалните и економските аспекти имаат безначајна улога. Клучот на појаснувањето на Франц  е сфаќањето дека селаните бенефицирале од економскиот повраток во раниот шеснаесетти век и дека нивните маки, кој се појавуваат во некои документи како Дванаесетте Наслови, немаат никаква  основа во економската реалност за времето.

Тој ги појаснувал причините од востанието воглавно како политички и второстепено економски : наводите од кнежевските земјопоседници на контрола врз селанството преку нови даноци и промена на старите, како и создавање на потчинетост, поткрепено со кнежевскиот закон. За Франц, востанието на селаните од 1525 г претставувало политички конфликт помеѓу “револтираните селани” и владетели, каде селаните биле ужастени и исчезнале со векови. Друго поинакво економско подобрување е дека делото на Франц ке се соочи со многу предизвици во 1950 и 1960 г. Ова подобрување како информација од анализите за економските податоци за жетви, плати и воглавно финансиската состојба на учесниците, сугерира дека економските подобрувања во почетокот на петнаесетиот век се одразува на на подобрувањето на селските услови, во доцниот петнаесетти и шеснаесетии век, селаните ги виделе овие предности, со дозвола на земјиштето на благородниците и воените групи. Војната била обид за да се оттргнат социјалните економските и политичките предности од владејачката класа, додека ,од друга страна благородниците се обиделе да ги афирмираат отстапките направени во претходните децении. Од 1970тите години истражувањата за Германската селанска војна искористиле од социјалните и културните историчари. Искористувајќи ги различните извори како што се писмата, весниците, верските трактати, градските евиденции, демографските информации, фамилијарниот и сродствениот развој, историчарите ги предизвикале претпоставките за Германските селани и авторитарната традиција до хипотетичка алтернатива. Отпорот на селаните се појавил во две форми. Првиот, спонтан и локализиран револт што се одразил на традиционалната слобода и законот за негова легитимност. На тој начин, тоа може да се објасни како конзервативен и традиционален напор да се открие изгубената земја. Втората форма на отпорот, го објаснила конфликотот како организиран, што ја бара неговата легитимност од божјиот закон, и ги наоѓа неговите идеолошки основи од Реформацијата. Историчарите, особено оние кои студирале локална историја од југозападна Германија, ги демантирале двете дела на Франц за почетокот на војната, исто така и Марксистичкиот поглед за војната и двата става во врска со исходот и последиците. Еден од најважните работи, бил приоритетот на Петер Бликл за заедништвото како фактор. Иако Бликл се согласувал со Франц и Марксистите дека тој гледа кризи во феудализмот во доцните средни години во јужна Германија, овие политички социјални и економски белези кои потекуваат од напорите на селаните и нивните земјопоседници да се справат со долгите временски, технолошки , обработливи и плодни измени за време на петнаесетиот век, воглавно доготрајните кризи од земјоделството и пролонгираното враќање. За Бликл, можноста за селски бунт претставува контингент од постоењето на парламентарната традиција во југозападна Германија и совпаѓањето на нивото на поединци со значајна политика, социјални и економски интереси во производството и делбата на земјоделството. Тие индивидуалци имиале голема можност да изгубат. Оваа теза која докажува дека порастот на востанијата произлегол од учеството на групите во рамки на земјоделскиот систем, е предизвикана од Скрибнер, Шталмец и Бернек. Тие докажуваат дека анализите на Бликл за враќањето на селската економија се базираат на двосмислените форми од малтезискиот закон, и дека враќањето на селската економија била значително ограничено, во двата правци, и од големината на проширувањето на селските редови. Неколку селани учествувале во повратокот во неколку области, но како група, учеството било регионално, и не се проширило повеќе на нивната работна сила. Голем број од локалните студии покажуваат дека селаните учествуваат во економското подобрување, но бројката на учесници била поголема отколку што се очекувало порано.





Текот на војната исто така ја покажува важноста на сличноста на настаните: новата либерална идеологија, преовладувањето на селските редови на харизматично и воено обучените луѓе како Мунцер и Гајсман, збир од поплаки од специфично економско и социјално потекло, иако не многу заслабени, збир на политички врски и комунална традиција и политички и социјален дискурс. Франц сакал да ги коле селаните во последните битки и да ги погуби водичите, укажувајќи дека селаните се неспособни да ги постигнат своите цели. Одтогаш селаните исчезнале и повеќе не биле тема на разговор во децениите.










Новите студии за локалитетите и студиите за општествените односи за родовите и класите, сеуште покажуваат дека селаните биле способни да се променат или во некои случаи да ги прошират нивните права и традиционална слобода, да преговараат во писмена форма и нивните владетели да им ја гарантираат силата. Ако повеќето од радикалните побарувања не беа исполнети, што не беше необично , со оглед на природата на историските промени , на прв план беа ставени некои барања кои се помалку контроверзни.