Силва Чиминија
Силва Чиминија, Шумата Киминија, била непрекината исконска шума што го одвојувала Стариот Рим од Етрурија. Според римскиот историчар Ливиј, во 4 век п.н.е., тоа било страшна, дивина без патека[1] по која малкумина се осмелиле да газат.[2]
Историја[уреди | уреди извор]
Шумата Чиминија го добила своето име по Монти Чимини, кои сè уште се густо пошумен опсег на вулкански ридови северозападно од Рим. Тие го сочинуваат делот од предниот дел на главниот венец на Апенините што гледа кон Тиренското Море.
На југ, Силва Чиминија се протегала од езерото Брачано до рабовите на рамната рамнина на Римската Кампања, во долината на Тибар. Пространите полиња околу главните етрурски населби го формирале Ager Veientanus кој го поддржувал Veii, Ager Faliscus на Falisci и Ager Capenas од Капена. Во срцето на шумите Чиминија лежело езерото Чиминус (Лаго ди Вико). На северозапад се протегала до Тарквинија.[3]
Шумата била претежно формирана од даб и бука, иако вториот раст во пониските падини позастапен е шпанскиот костен.[4] На горните падини на Монте Чимино останува реликтен насад од бука, редок во Централна Италија. Анализите на субфосилниот полен[5] од јадрата на стратификуван талог земени во езерата на кратерите во регионот обично се појавуваат предели со полен[6] карактеристичен за тундра која лежи над целосно, но стерилен лос песок разнесен од ветерот; ова, пак, било проследено со пасишта, со полен од водни лилјани и езерца пренесени од езера од глацијални топени води. Најраната холоценска шума била ела, проследена со мешан бор и даб, со врвна шума од бука и даб, вклучувајќи го и Quercus ilex.
Површинските профили се трансформирале откако регионот за првпат бил обезшумен во римско време, бидејќи доселениците работеле нанадвор од лентите што ги краселе римските патишта - via Cassia, via Amerina и via Flaminia - кои биле погодени низ шумата. Во обезшумените падини, потоци со дури и умерен проток ги исекле длабоко еродираните долови и долини во геолошки неодамнешниот мек туф и вулканска пепел. Ненадејното зголемување на органските седименти во слоевите што одговарале на третиот век п.н.е. ја забележува оваа ерозија по аграрното уништување на шумите, што, далеку низводно, би ја иницирало делтата на Тибар. Потоа, палинолошкиот запис сведочи за многу култивирани растенија и, значително, копривата, плевелот на нарушените, ненаменети агли што го следи умереното земјоделство насекаде. До третиот и четвртиот век н.е. многу малку од исконската шума преживеала.[7]
За Римјаните од Републиката, од шумата подеднакво стравувале како и од Херкинската шума без трага кога ќе наишле на неа. Во 310 п.н.е., Римскиот Сенат, дури и по поразот на Етрурците во Сутриум, го задолжил конзулот Фабиус Максимус Рулијанус да не влегува во оваа шума во потера по Етрурците, а кога се дознало дека го сторил тоа, целиот Рим бил во ужас.[8] Силва формирала природна бариера помеѓу Стариот Рим и Етрурија.[9]
Белешки[уреди | уреди извор]
- ↑ Ciminia erat silva tum magis invia atque horrenda...Haud fere quisdam praeter ipsum ducem audebat intrate eam.
- ↑ Livy ix. 36.
- ↑ William Hazlitt, The Classical Gazetteer: A Dictionary of Ancient Geography, Sacred and Profane: "CIMINUS, m., a range of hills in Etruria, S. and E. of Tarquinii, under which, towards Rome, lay Ciminia silva."
- ↑ J.B. Ward-Perkins, "Etruscan Towns, Roman Roads and Medieval Villages: The Historical Geography of Southern Etruria" The Geographical Journal 128.4 (December 1962:389-404) p 399.
- ↑ Initiated by G. Evelyn Hutchinson of Yale in the 1950s.
- ↑ The sequence from sediments of the crater lake of Monterosi were noted by Ward-Perkins 1962:392 from Hutchinson's findings.
- ↑ Ward-Perkins 1962:394.
- ↑ Livy, ix.36; ix.38.
- ↑ J. B. Ward-Perkins, Landscape and History in Central Italy.