Светигеоргиев Проток

Од Википедија — слободната енциклопедија
Светигеоргиевиот Проток во Ирското Море.

Светигеоргиев Проток или Светигеоргиев Канал (англиски: St George's Channel, велшки: Sianel San Siôr, ирски: Muir Bhreatan[1]) — проток меѓу Британските Острови кој го поврзува Ирското на север со Келтското на југозапад.[2]

Во минатото, поимот „Светигеоргиев Проток“ се користел како истоветен на поимите „Ирско Море“ и „Ирски Проток“, опфаќајќи ги сите водни површини помеѓу Ирска на запад и Велика Британија на исток.[3][4] Некои географи подоцна почнале така да го нарекуваат делот кој ги дели Велс и Ленстер во Ирска,[3][4] понекогаш подразбирајќи ги и водите на југ помеѓу Западниот Крај во Англија и источен Манстер во Ирска;[4] ова подрачје денес е познато како Келтско Море. Во Република Ирска, под Светигеоргиевиот Проток обично се подразбира само најтесниот дел, помеѓу ’ртот Карнсор во Вексфорд и ’ртот Св. Давид во Пембрукшир, иако пошироката смисла е задржана во секојдневна употреба.[5]

Според тековната дефиниција на Меѓународната хидрографска организација, јужната граница на „Ирското Море и Светигеоргиевиот Проток“ како „Линија која го поврзува ’ртот Св. Давид (51°54′ N; 5°19′ W / 51.9° СГШ; 5.31° ЗГД / 51.9; -5.31) со ’ртот Карнсор (52°10′ N; 6°22′ W / 52.16° СГШ; 6.36° ЗГД / 52.16; -6.36)“ и не ги разграничува тие две водни површини.[6] Нацрт-верзијата на IV издание од 2002 г. го изоставува протокот.[7][8]

Името „Светигеоргиев Проток“ е посведочено во 1578 г.[9] во дневникот на морепловецот Мартин Форбишер. Се смета дека доаѓа од легендата за патувањето на Свети Георги, кој дошол во Британија од Византија приоѓајќи преку протокот кој денес е наречен по него.[10] Името добило на популарност со англиската колонизација на Ирска во XVI и XVIII век.[3]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. „Muir Bhreatan“. logainm.ie. Placenames Branch (Department of Community, Equality and Gaeltacht Affairs). Посетено на 18 септември 2010.
  2. C.Michael Hogan. 2011. Irish Sea. eds P.Saundry & C.Cleveland. encyclopedia of Earth. National Council for Science and the Environment. Washington DC
  3. 3,0 3,1 3,2 Andrews, John Harwood (јануари 1997). Shapes of Ireland: maps and their makers 1564–1839. Geography Publications. стр. 87–88, 155. ISBN 978-0-906602-95-9. Посетено на 18 септември 2010.
  4. 4,0 4,1 4,2 Thomas Curtis, уред. (1839). „George's Channel (St.)“. The London encyclopaedia. 10. стр. 133. Посетено на 18 септември 2010.
  5. Heslinga, Marcus Willem (1979). The Irish border as a cultural divide: a contribution to the study of regionalism in the British Isles. Van Gorcum. стр. 8. ISBN 978-90-232-0864-8. Посетено на 18 септември 2010.
  6. „Corrections to pages 12 and 13“ (PDF). Limits of Oceans and Seas, 3rd edition (PDF)|format= бара |url= (help). International Hydrographic Organization. 1953. Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-10-08. Посетено на 18 септември 2010.
  7. Choo, Sungjae (2007). „The Cases of International Standardization of Sea Names and Their Implications for Justifying the Name East Sea“ (PDF). Journal of the Korean Geographical Society. 42 (5): 751, Table 3, footnote. Посетено на 15 август 2012.[мртва врска]
  8. „2002 Draft of Limits of Oceans and Seas“. IHO. Архивирано од изворникот на 2014-02-02. Посетено на 25 мај 2016.
  9. Taylor, Isaac (1896). „St. George's Channel“. Names and their histories, alphabetically arranged as a handbook of historical geography and topographical nomenclature. Rivington, Percival. стр. 243. Посетено на 18 септември 2010.
  10. Room, Adrian (2006). „St George's Channel“. Placenames of the world: origins and meanings of the names for 6,600 countries, cities, territories, natural features, and historic sites. McFarland. стр. 326. ISBN 978-0-7864-2248-7. Посетено на 18 септември 2010.

Координати: 52°05′ N; 5°45′ W / 52.08° СГШ; 5.75° ЗГД / 52.08; -5.75