Религија во Ангола

Од Википедија — слободната енциклопедија
Верници во Ангола
Католици
  
57 %
Протестанти
  
30 %
Стари верувања
  
4,5 %
Атеисти или останати
  
8,5 %

Религијата во Ангола се состои од околу 1.000 верски заедници во земјата, од кои повеќето се христијани[1]. Католиците сочинуваат околу половина од населението. Други христијански деноминации се баптисти, методисти, калвинисти, лутеранци, адвентисти, како и непротестантски групи, како што се Јеховини сведоци[2]. Сите овие деноминации сочинуваат околу една четвртина од бројот на население. Постојат и две африкански христијански цркви, кимбагнисти, чие потекло води од денешната територијат на Демократска Република Конго и домородната токоист вера. Исто така постои и мало муслиманско малцинство, кое се состои од сунитски имигранти од различни африкански и други земји, кои не формираат заедница. Некои Анголци во оддалечените рурални општества ги поддржуваат африканските традиционални религии, но традиционалните верувања опстојуваат и кај значителен дел од христијаните.

Влада и религија[уреди | уреди извор]

Анголските власти и религиозните групи имаат заладени односи. Народното движење за ослободување на Ангола во целина е марксистичко-ленинистичка партија, која според официјалниот нејзин став кореспондира на периодот на советската догма кога религијата се одликувала како застарена идеја. Владата исто така ја гледа религијата како инструмент на колонијализмот, бидејќи постои тесна соработка на Римокатоличката црква со Португалците како колонизатори. Поради членството во партијата, голем дел од партиските водачи и голем број на кадри формално немаат верска посветеност, и покрај тоа што поголемиот дел од анголските водачи во 1980-тите години биле образовани во католички, баптистички или методистички училлишта. Сепак, владата на Ангола ја признава распространетоста на религијата во Ангола и официјално ја признава еднаквоста на сите религии и ги толерира религиозните практики додека црквите се ограничени на духовните работи. Во 1987 година МПЛА наредила регистрација на легитимни цркви и верски заедници преку Национален институт за верски прашања, кој бил основан во рамките на Министерството за култура. Иако на странските свештеници и мисионери им било дозволено да останат во земјата, понатамошна изградба на нови цркви без дозвола било забрането.

Конфликт настанал во доцните 1970-ти меѓу владата и Римокатоличката црква. Во декември 1977 година, епископите на три анголски епархии на состанокот во Лубанго изготвиле писмо според кое во земјата често била повредувана верската слобода. Тие исто така се противеле и на атеистичката пропаганда на владата и нејзиното затворање на радио станицата на црквата во 1976 година. Во одговор на тоа, претседателот Агостињо Нето издал декрет во јануари 1978 година во кој се наведува дека постои целосна поделба меѓу црквата и верските институции . Покрај тоа, весникот „Журнал де Ангола“ извршил напад на епископите, обвинувајќи ги дека сакаат да го доведат во прашање интегритетот на Анголскиот револуционерен процес. Исходот од судирот довел до репрекусии за протестантските цркви, како и за Римокатоличката црква. Во суштина, владата јасно ставила до знаење дека верските институции мораат да се придржуваат до владините и партиските одлуки во однос на нерелигиозните прашања.

Во доцните 1980-тите години започнала мала промена во владината политика кон религијата. Претседателот и другите во владините и партиските елити, согледувајќи дека политичката опозиција не се соединила, започнала повеќе да се плаши од верската опозицијата и затоа започнала поголема толерантност кон религиозните групи во целина. Исклучок била црквата „Igreja de Nosso Senhor Jesus Cristo no Mundo“, независна христијанска секта основана во 1949 година од страна на Симао Токо. Владата имала големо сомнение кон сектата поради неговата голема поддршка во провинцијата Бенгела, повеќето од чии жители биле Овимбунду, главни поддржувачи на Националниот сојуз за полна независност на Ангола. Поддржувачите на Токо исто така биле вклучени и во немири во провинцијата Бенго и Луанда, на крајот на 1986 година. Во 1987 година тие извршиле напади на затворот во Луанда, во обид да се ослободат затворениците кои биле уапсени во немирите од 1986 година. Како резултат на тоа, владата ја забранила сектата, тврдејќи дека нејзините членови ја користат религијата за напад на државата и затоа немаат легимитет. Подоцна владата омекнала со својот став во врска со сектата, а во март 1988 година ја прогласила за легитимна религија.

Ситуацијата во врска со религиите значително се променила по 1991 година кога партијата МПЛА ја напуштила марксистичко-ленинистичката идеја и вовела повеќепартиска демократија, а со тоа граничувања за слобода на религијата биле укинати. Но владата сè уште е под контрола на МПЛА и врши чести следења на состојбите преку Националниот институт за религија. Овој институт, во моментов на чело со поранешен католички свештеник, има регистар на сите верски заедници.

Верници[уреди | уреди извор]

Христијанство[уреди | уреди извор]

Главната римокаоличка катедрала во Луанда
Римокаоличка црква во Луанда

Верската припадност во Ангола е тешко да се дефинира, бидејќи многумина што тврделе дека членуваат во одредена христијанска деноминација исто така ги практикуваат и домородните религиозни верувања. Понекогаш христијанската сфера на животот не била институционално одвоена од сферата на домородните жители.

Римокатоличките мисии во голема мера започнале пред португалската колонијална ера, но сите странски мисии морале да бидат одобрени од Ватикан и од португалската влада. Странските римокатолички мисионери морале да се откажат од законите во сопствената земја и да достават доказ до португалските власти за нивната способност да зборуваат и пишуваат на португалски јазик правилно. Мисионерската активност била ставена под надлежност на португалските свештеници. Сето ова било во согласност со Законот за колонизација од 1930 година. Во 1940 година целата мисионерска активност започнала да биде субвенционирана од државата, за разлика од протестантските мисии, на кои им било дозволено да се вклучат во образовната дејност, но без субвенции и под услов португалскиот јазик да биде службен.

Протестантските мисии започнале кон крајот на 19 век, односно пред португалските власти да успеат да воспостават контрола врз целата територија. Пред формирањето на новата држава во 1926 година, властите ги контролирале протестантските мисии, но не биле особено непријателски настроени кон нив. Доселениците и локалните администратори често биле непријателски расположени. Протестантските мисионери работеле во учењете на локалните јазици за да можат подобро да комуницираат со населението. Во овој период започнало преведувањето и на Стариот завет и Новиот завет на африканските јазици.

Денес, проценките на бројот на католиците во Ангола е различен. Еден извор тврди дека околу 55% од населението во 1985 година било Римокатоличко, додека во 1987 година тој процент бил 68%. Повеќето римокатолици живееле во западна Ангола. Најмал процент на римокатоличко население имало во провинцијата Кабинда, каде протестантите биле во поголем процент. Процентот на протестантите во Ангола се проценува на 10-20% во доцните 1980-ти година. Владата има признаено единаесет протестантски деноминации.

Според пописот од 1960 година, околу 21 % од Овимбунду биле протестанти, но подоцна проценките покажуваат помал процент. Единствена протестантска група активна меѓу Мбунду била мисијата на методистите која била спонзорирана во голема мера од страна на Методистичката епископална црква на САД. Според португалските податоци за 1960 година, само 8% од Мбунду се сметале себеси за протестанти, но протестантските мисии имале значителен успех во провинцијата Дембос.

Ислам[уреди | уреди извор]

Исламот во Ангола е малцинска религија со 80.000-90.000 приврзаници, составена главно од мигранти од Западна Африка и семејства со либанско потекло[3]. Муслиманите во земјата се претставени од страна на Врховниот совет на муслиманите во Ангола со седиште во Луанда[4]. Поголемиот дел од муслиманите во Ангола се сунити. Постојат неколку исламски организации кои работат во џамии, училишта и центри за заедницата. Здружението на развој на исламот во Ангола е примарна организација за преобратување. По 2013 година, анголската влада изјавила дека не ги признава муслимански организации. Како резултат на тоа, голем број на џамии во земјата се соочени со рестрикции а дел од нив биле и затворени[5].

Мал број од анголското население го прифатило исламот како резултат на муслиманските мисионерски активности во Ангола. Поголемиот дел од тие конверзии се случиле за време на Граѓанската војна во Ангола, кога многу Анголци побегнале во земјите со значителнен процент на муслиманско население[4]. Според професорот Адебајо Ојебаде, муслиманите сочинуваат 1 до 2,5% од населението на Ангола[4]. Американскиот Стејт департмент вели дека бројот на муслиманско население се движи од 80.000-90.000, но забележува дека според некои извори овој број достигнува до 500.000. Сепак, оваа бројка се смета дека е нереална. Околу 1% од муслиманското население на Ангола се придржува на шиитскиот ислам..[6]

Останати религии[уреди | уреди извор]

Во Ангола постојат и припадници на други религии кои се во минимален процент. Така бахајството за првпат во земјата се појавило во 1952 година[7] за да по десетина години, кога биле основани првите собори во Лаунда и други градови во земјата.[8]. Се проценува дека во земјата живеат околу 1,800 верници на оваа религија[9]. Во земјата живеат и мал број на еврејско население.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. See Fátima Viegas, Panorama das Religiões em Angola Independente (1975-2008), Luanda: Ministério da Cultura/Instituto Nacional para os Assuntos Religiosos, 2008
  2. 2016 Yearbook of Jehovah's Witnesses reports 115,948 active members (those who report time in their door-to-door preaching work) in 2015.
  3. International Religious Freedom Report 2008 - Amgola
  4. 4,0 4,1 4,2 Oyebade, Adebayo O. Culture And Customs of Angola, 2006. Pages 45-46.
  5. „Angola accused of 'banning' Islam as mosques closed | World news | The Guardian“. theguardian.com. Посетено на 2016-02-04.
  6. „Estimated Percentage Range of Shia by Country“ (PDF). Pew forum. Архивирано од изворникот (PDF) на 2012-08-01. Посетено на 2013-07-30.
  7. Effendi, Shoghi (1971). Messages to the Bahá'í World, 1950-1957. Wilmette, Illinois, USA: Bahá'í Publishing Trust. стр. 27. ISBN 0-87743-036-5.
  8. Compiled by Hands of the Cause Residing in the Holy Land. „The Bahá'í Faith: 1844-1963: Information Statistical and Comparative, Including the Achievements of the Ten Year International Bahá'í Teaching & Consolidation Plan 1953-1963“. стр. 25, 56.
  9. „Most Baha'i Nations (2005)“. QuickLists > Compare Nations > Religions >. The Association of Religion Data Archives. 2005. Архивирано од изворникот на 2010-04-14. Посетено на 2009-07-04.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]