Разрешување (музика)
Разрешување во теоријата на музиката е движење на нота или акорд од дисонатен (нестабилен звук) во консонантен (поконечен или постабилен звук).
Дисонанта, разрешувањето и неизвесноста може да се користат за да се создаде музички интерес. Онаму каде што се очекува мелодија или акордска шема да се разреши до одредена нота или акорд, наместо тоа може да се реши различна, но слично соодветна нота, создавајќи интересен и неочекуван звук. На пример, измамничката каденца .
Основа[уреди | уреди извор]
A dissonance has its resolution when it moves to a consonance. When a resolution is delayed or is accomplished in surprising ways—when the composer plays with our sense of expectation—a feeling of drama or suspense is created.
—Roger Kamien (2008), p.41[2]
![{
\override Score.SpacingSpanner.strict-note-spacing = ##t
\set Score.proportionalNotationDuration = #(ly:make-moment 1/12)
\new PianoStaff <<
\new Staff <<
\relative c' {
\clef treble \key bes \major \time 2/4
r8 <es a>-.\p <d bes'>-.[ <c' es a>-.] <bes d bes'>-.\ff r
}
>>
\new Staff <<
\new Voice \relative c {
\clef bass \key bes \major \time 2/4
\stemUp <d bes'>8 \stemNeutral <f c'>-.[_\markup { \concat { "V" \raise #1 \small "7" \hspace #1.5 "I" \hspace #2 "V" \raise #1 \small "7" \hspace #1.4 "I" } }
bes-.] <f, f'>-. <bes, bes'>-. r \bar "|."
}
\new Voice \relative c, {
\clef bass \key bes \major \time 2/4
\stemDown bes8
}
>>
>> }](http://upload.wikimedia.org/score/n/d/ndqlm05zdm1icea67pifbnfmxnc8yo3/ndqlm05z.png)
Резолуцијата има силна основа во тонската музика, бидејќи атоналната музика генерално содржи поконстантно ниво на дисонанца и нема тонски центар во кој може да се разреши.
Концептот на „резолуција“ и степенот до кој се „очекува“ е контекстуален во однос на културата и историскиот период. Во класично дело од барокниот период, на пример, додадена шестакорд (на пример, составен од нотите C, E, G и A) има многу силна потреба да се разреши, додека во помодерно дело, таа потреба е помалку силна - во контекст на поп или џез дело, таков акорд би можел комотно да го заврши делото и да нема посебна потреба да се разрешува.
Пример[уреди | уреди извор]
Пример за единечна дисонантна нота која бара разрешување би било, на пример, F за време на акорд во C-дур, C–E–G, што создава дисонанца и со E и G и може да се реши на било кое, иако обично на E. (колку што е поблиску висински). Ова е пример за суспендиран акорд. Во однос на акорди и прогресии, на пример, фразата што завршува со следната каденца IV–V, половина каденца, нема висок степен на разрешување. Меѓутоа, доколку оваа каденца се смени во (IV–)V–I, автентична каденца, таа би се разрешила многу посилно завршувајќи на тоничен акорд (I).
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Benjamin, Horvit, and Nelson (2008). Techniques and Materials of Music, p.46. ISBN 0-495-50054-2.
- ↑ Kamien, Roger (2008). Music: An Appreciation, 6th Brief Edition, p.41. ISBN 978-0-07-340134-8.
- ↑ Forte, Allen (1979). Tonal Harmony in Concept & Practice, p. 145. Third edition. ISBN 0-03-020756-8.