Прејди на содржината

Продажбата на Алјаска

Од Википедија — слободната енциклопедија
Чекот од 7,2 милиони долари со кој САД ја купиле Алјаска од Руската Империја.

Продажбата на Алјаска (руски: продажа Аляски, англиски: Alaska Purchase) било американско купување на Алјаска од Руската империја . Алјаска била официјално префрлена на САД на 18-ти октомври 1867 година, со договор ратификуван од Сенатот на Соединетите Американски Држави.

Русија го воспоставила своето присуство во Северна Америка во првата половина на 18 век, но малкумина Руси се населиле на Алјаска. По Кримската војна, рускиот император Александар II почнал да ја истражува можноста за продажба на Алјаска, поради потешкотии во одбрана во случај на идна војна со нивниот главен ривал Велика Британија. По завршувањето на американската граѓанска војна, американскиот државен секретар Вилијам Сјуард започнал преговори со рускиот министер Едуард де Стекл за купување на Алјаска. Сјуард и Стекел постигнале договор на 30 март 1867 година и Сенатот на САД го ратификувал договорот со големо мнозинство.

Со купувањето се додадени нови територии на САД со површина од 1.518.800 км2 за цена од 7,2 милиони долари. Имајќи ја предвид инфлацијата, цената во 2017 година би била 129 милиони долари или 0,9 долари по хектар.[1] Реакциите на купувањето во Соединетите држави биле главно позитивни, бидејќи многумина верувале дека поседувањето на Алјаска ќе послужи како основа за проширување на американската трговија во Азија. Некои противници го означиле купувањето како „ глупоста на Сјуард “(англиски: Seward's Folly), или „ Ладилникот на Сјуард “ (англиски: Seward's Icebox), затоа што тие тврделе дека Соединетите Држави купиле бескорисно земјиште. Речиси сите руски доселеници ја напуштиле Алјаска по купувањето; Алјаска останала ретко населена сé до златната треска во Клондајк во 1896 година.

Првично организирана како Департман на Алјаска (англиски: Department of Alaska), областа била преименувана во 1884 година во Дистрикт на Алјаска (англиски: District of Alaska), а во 1912 година во Територија на Алјаска (англиски: Territory of Alaska), пред да стане модерна држава Алјаска во 1959 година.

Историја

[уреди | уреди извор]
Териториите на САД и Руската Империја во 1866 година.

Руска Америка ја населиле промишленики, трговци и ловци на крзно кои се ширеле од Сибир. Тие пристигнале на Алјаска во 1732 година, а во 1799 година руско-американската компанија (RAC) добила повелба за лов на крзно. Колонијата не била основана, но Руската православна црква испратила мисионери кај домородците и изградила цркви. Околу 700 Руси спроведувале суверенитет над територија двојно поголема од Тексас. [2] Во 1821 година, царот Александар I издал указ со кој се прогласува рускиот суверенитет над северноамериканскиот брег на Пацификот северно од 51-та северна паралела. Указот, исто така, им забранувал на странските бродови да доаѓаат на 185км од руските утврдувања. Американскиот државен секретар Џон Квинси Адамс силно протестирал против указот, кој потенцијално ја загрозувал трговијата и експанзионистичките амбиции на Соединетите Држави. Барајќи поволни односи со САД, Александар се сложил со Руско-американскиот договор од 1824 година. Во договорот, Русија ги ограничила своите претензии на земјиште северно од 54°40′ паралелата, и се согласила да ги отвори руските пристаништа за американски бродови. [3]

До 1850-тите, популацијата од некогаш 300.000 морски видри била речиси истребена, а на Русија и биле потребни пари по поразот од Франција и Велика Британија во Кримската војна. Калифорниската златна треска покажала дека ако се открие злато на Алјаска, Американците и канадските Британци би го совладале руското присуство во она што еден научник подоцна го опиша како „Сибирски Сибир“. [2] Сепак, главната причина за продажбата била тоа што британските сили со седиште во соседна Канада лесно би ја освоиле тешко одбранливата колонија во можен иден конфликт, а Русија не сакала да го види својот главен ривал, Британија, веднаш преку Беринговото Море. Затоа, царот Александар II решил да ја продаде територијата. Руската влада расправала за предлогот во 1857 година и во 1858 година и понудила да ја продаде територијата на САД, надевајќи се дека нејзиното присуство во регионот ќе ги наруши плановите на Британија. Сепак, не бил постигнат договор, бидејќи ризикот од американска граѓанска војна бил горлив проблем во Вашингтон. [4]

Големиот војвода Константин, помладиот брат на императорот, почнал да врши притисок за продавање на Руска Америка на Соединетите Држави во 1857 година. Ова го изјавил во меморандум до министерот за надворешни работи Александар Горчаков:

Не смееме да се залажуваме и мора да предвидиме дека Соединетите Американски Држави, стремејќи постојано да ги заокружат своите поседи и сакајќи да доминираат неразделено со цела Северна Америка, ќе ни ги одземат гореспоменатите колонии и нема да можеме да ги вратиме.[5]


Писмото на Константин му било покажано на неговиот брат, императорот Александар II, кој на насловната страница напишал „оваа идеја вреди да се разгледа“. [6] Меѓу поддржувачите на предлогот на Константин веднаш да се повлече од Северна Америка биле адмиралот Евфимиј Путјатин и рускиот министер во САД, Едуард де Стекл. Горчаков се согласил со неопходноста од напуштање на Руска Америка, но се залагал за постепен процес кој би водел до нејзина продажба. Тој нашол поддржувач во министерот за морнарица и поранешен извршен директор на руско-американската компанија, Фердинанд фон Врангел. Врангел побарал некои приходи да се инвестираат во економскиот развој на Камчатка и на басенот Амур.[6] Царот на крај застанал на страната на Горчаков, решавајќи да ги одложи преговорите додека не истече лиценцата на Руско-американската компанија, која истекла во 1861 година.

Во текот на зимата 1859-1860 година, Стекл одржал состаноци со официјални претставници на Соединетите Држави, иако му било наложено да не иницира дискусии за продажба на имотот на Руско-американската компанија. Комуницирајќи првенствено со помошникот државен секретар Џон Еплтон и сенаторот од Калифорнија Вилијам М. Гвин, Стекл известил за интересот на Американците за преземање на Руска Америка. Додека претседателот Џејмс Бјукенен ги одржувал овие сослушувања неформални, биле направени подготовки за понатамошни преговори.[6] Стекл известил за разговорот во кој тој прашал „попатно“ која цена би можела да ја плати американската влада за руската колонија, а сенаторот Гвин одговорил дека „тие би можеле да одат и до 5.000.000 долари“, што Горчаков го сметал за премногу ниско. Стекл ги информирал Еплтон и Гвин, кои рекле дека неговите колеги од конгресот во Орегон и Калифорнија ќе поддржат поголема сума. Сè понепопуларното претседателство на Бјукенен го принудило прашањето да се одложи до новите претседателски избори. Со оглед на тоа што се наѕирала Американската граѓанска војна, Стекл предложил обновување на повелбата на руско-американската компанија. Две нејзини пристаништа требало да бидат отворени за странски трговци, а требало да се потпишат комерцијални договори со Перу и Чиле за да и се даде на компанијата „свеж потрес“.[6]

Првата страница од ратификацијата на договорот од страна на императорот Александар II .

Русија продолжила да гледа можност за ослабнување на британската моќ така што ќе ја опколи или припои Британска Колумбија, и базата на Кралската морнарица во Есквималт, на американската територија. [7] По победата на Унијата во Граѓанската војна во 1865 година, царот му наложил на Стекл повторно да влезе во преговори со Вилијам Х. Сјуард со почеток на март 1867 година. Претседателот Ендру Џонсон бил зафатен со преговорите за реконструкција на САД, а Сјуард се одалечил од бројни републиканци, па и двајцата верувале дека купувањето ќе помогне да се одвлече вниманието од домашните прашања.[8] Преговорите завршиле по целоноќна седница со потпишување на договорот во 04:00 часот на 30 март 1867 година со куповна цена од 7,2 милиони долари, или околу 2 центи по акар. [1] [9]

Американски имот

[уреди | уреди извор]

Името „Алјаска“ го избрале Американците, од алеутскиот збор, алашка или alaesksu, што значи „голема земја“ [10] или „копно“. [11] Во руско време, името се користело за полуостровот Алјаска.

Сјуард и многу други Американци верувале дека Азија ќе стане важен пазар за производите на нивната земја и очекувале Алјаска да служи како основа за американската трговија со Азија на глобално ниво и за американската моќ во Пацификот. Додека се согласил со Сјуард за придобивките од трговијата, сенаторот Чарлс Самнер бил уверен дека територијата била вредна сама по себе; откако ги проучувал записите на истражувачите, тој верувал дека содржи вредни животни и шуми. Тој ја споредил аквизицијата со модерниот европски колонијализам, како на пример француското освојување на Алжир. [12] [13] Како претседател на Комитетот за надворешни работи, тој го спонзорирал нацрт-законот за преземање на територијата. Сјуард во обраќањето до нацијата рекол дека Русите проценуваат дека има околу 2.500 Руси и оние со мешано потекло кои живеат на Алјаска (т. е. руски татко и мајка домородец) и 8.000 домородци, вкупно околу 10.000 луѓе под директно управување на руската компанија за крзно, и веројатно 50.000 Инуити и Алјаскини домородци кои живеат надвор од нивната јурисдикција. Русите биле населени во 23 трговски места, лоцирани на достапни острови и крајбрежни локации. На помалите станици, само четворица или пет Руси биле стационирани да земат крзно од домородците за складирање и испраќање кога чамците на компанијата пристигале да го однесат. Имало два поголеми градови Нов Архангелск, сега наречен Ситка бил основан во 1804 година за вклучување во вредната трговија со кожи од морска видра и 1867 година вклучувал 116 мали дрвени колиби со 968 жители. Свети Павле на Прибилофските Острови имал 100 домови и 283 луѓе и бил центар на индустријата за крзно од лисици. Договорот го усвоил Сенатот на САД со 37 гласови за и 2 гласа против. [14]

Јавното мислење го фаворизира купувањето

[уреди | уреди извор]

Многу Американци во 1867 година верувале дека процесот на купување бил корумпиран, [13] но В. Х. Дал во 1872 година напишал дека „нема сомнеж дека чувствата на мнозинството граѓани на САД се во нејзина корист“. [15] Идејата дека купувањето било непопуларно меѓу Американците, еден научник 120 години подоцна образложил дека: „тоа е еден од најсилните историски митови во американската историја кој опстојува и покрај огромните докази за спротивното и напорите на најдобрите историчари да го отфрлат“, веројатно делумно затоа што му одговарал на ставот на американските и алјаските писатели за оддалечена територија и исполнета со самодоволни пионери. [12]

Портрет на Вилијам Х. Сјуард, 24. државниот секретар на САД под претседателите Абрахам Линколн и Ендрју Џонсон .

Повеќето весници го поддржувале купувањето или биле неутрални. [13] Истражувањето на десетици современи весници откриле општа поддршка за купувањето, особено во Калифорнија; повеќето од 48-те главни весници го поддржувале купувањето. [12] [16] Јавното мислење не било универзално позитивно; за некои, купувањето било познато како „лудоста на Сјуард“, „Валрусија“ [2] или „ладилникот на Сјуард“. Уредниците тврделе дека парите на даночните обврзници биле залудно потрошени на „градина на поларни мечки“. Сепак, повеќето уредници на весници тврделе дека САД најверојатно ќе има голема економска корист од купувањето; пријателството со Русија било важно; и тоа би го олеснило стекнувањето на Британска Колумбија. [17] [18] [19] Четириесет и пет проценти од весниците поддршката ја објаснувале со зголемениот потенцијал за анексија на Британска Колумбија, [7] а Њујорк Тајмс изјавил дека, во согласност со образложението на Сјуард, Алјаска ќе ја зголеми американската трговија со Источна Азија. [13]

Главниот урбан весник што се спротивставил на купувањето бил New York Tribune, издаван од Хорас Грилеј, противникот на Сјуард. Контроверзност за Реконструкција која била во тек, се проширила и на други акти, како што било купувањето на Алјаска. Некои се спротивставиле да Соединетите Американски Држави добијат своја прва не соседна територија, гледајќи ја како колонија; други не гледале потреба да платат за земјата што очекувале да ја добијат преку Манифестот на судбината. [12] Историчарот Елис Паксон Оберхолцер го сумирал мислењето на малцинството на уредници на американските весници кои се спротивставиле на купувањето: [20]

Веќе, како што беше кажано, бевме оптоварени со територија која немавме население да ја пополни. Индијанците во рамките на сегашните граници на републиката ја оптоваруваа нашата моќ да владееме со домородните народи. Дали е можно сега, со отворени очи, да бараме да ги зголемиме нашите тешкотии со зголемување на бројот на такви народи под наша национална грижа? Откупната цена беше мала; годишните трошоци за администрација, цивилна и воена, ќе бидат уште поголеми и континуирани. Територијата вклучена во предложената отстапка не беше соседна на националниот домен. Се наоѓаше на непријатна и опасна далечина. Договорот беше тајно подготвен, потпишан и наметнат на земјата во еден часот по полноќ. Тоа беше мрачно дело сторено во ноќта… „Њујорк Ворлд“ рече дека тоа е „исцеден портокал“. Не содржеше ништо вредно освен крзнени животни, а тие беа ловени додека речиси не изумреа. Освен Алеутските Острови и тесен појас на земја што се протега по јужниот брег, земјата не би вредела да се земе ниту на подарок… Освен ако не се најде злато во земјата, ќе помине многу време пред да биде благословена со печатарски преси „Хоу“, методистички капели и метрополициска полиција. Тоа беше „замрзната пустина“.


Потпишување на Договорот за отцепување на Алјаска од Русија на 30 март 1867 година. Од лево кон десно: Роберт С. Чу, Вилијам Х. Сјуард, Вилијам Хантер, г-дин Бодисго, Едуард де Стекл, Чарлс Самнер и Фредерик В. Сјуард.

Церемонијата на трансфер се одржала во Ситка на 18. Октомври 1867 година. Руски и американски војници парадирале пред куќата на гувернерот; руското знаме било спуштено, а американското знаме било подигнато, придружено со плотун од артилерија.

Опис на настанот бил објавен во Финска шест години подоцна. Го напишал ковач по име Томас Алунд, кој бил ангажиран да работи во Ситка:

Не поминаа многу недели откако бевме во Ситка кога пристигнаа два големи парни брода, носејќи работи што припаѓаа на американската круна, а неколку дена подоцна пристигна и новиот гувернер со брод заедно со своите војници. Дрвената двокатна палата на рускиот гувернер стоеше на висок рид, а пред неа во дворот на крајот од висока јарбола се вееше руското знаме со двоглавиот орел на средината. Се разбира, ова знаме сега мораше да му отстапи место на знамето на Соединетите Држави, кое е полно со ленти и ѕвезди. На однапред одреден ден попладне, група војници дојдоа од американските бродови, предводени од еден што го носеше знамето. Марширајќи свечено, но без придружба, тие дојдоа до гувернерската палата, каде што руските трупи веќе беа наредени и ги чекаа Американците. Сега почнаа да го спуштаат [рускиот двоглав] орел, но – што и да му влегло во главата – тој се спушти само малку, а потоа ги заплетка канџите околу јарболот, така што не можеше да се спушти понатаму. Затоа на еден руски војник му беше наредено да се искачи на јарболот и да го одврзе, но се чини дека орелот му фрлил магија и на неговите раце – бидејќи тој не успеа да стигне до местото каде што беше знамето, туку наместо тоа се лизна надолу без него. Следниот што се обиде не успеа ништо подобро; само третиот војник успеа да го симне непослушниот орел на земја. Додека знамето се спушташе, се свиреше музика и се пукаше од топови од брегот, а потоа, додека другото знаме се подигаше, Американците пукаа од своите топови од бродовите исто толку пати. После тоа американски војници ги заменија руските на портите од оградата што го опкружуваше селото Колош [т.е.Тлингит].


По завршувањето на транзицијата на знамето, капетан од 2. ранг Алексеј Алексејевич Пешуров рекол: „Генерал Русо, по овластување на неговото височество, императорот на Русија, ја префрлам на Соединетите Држави територијата на Алјаска. Генералот Лоуел Русо ја прифатил територијата. (Пешчуров бил испратен во Ситка како комесар на руската влада за пренос на Алјаска.) На Американците им биле предадени голем број тврдини, блокови и дрвени згради. Војниците ја зазеле касарната; генералот Џеферсон Ц. Дејвис ја поставил својата резиденција во куќата на гувернерот, а повеќето руски граѓани отишле дома, оставајќи неколку трговци и свештеници кои одлучиле да останат.

Последици

[уреди | уреди извор]

По трансферот на власта, дел од руски државјани останале во Ситка, но речиси сите многу брзо решиле да се вратат во Русија, што било можно на сметка на руско-американската компанија. Приказната на Алунд „потврдува сосема други извештаи за церемонијата на префрлање, во кои се гледа вознемиреност што ја чувствувале многу Руси и Креолци, безработници и сиромашни од бунтовничките трупи и вооружените цивили кои ја гледале Ситка како само уште една населба на западната граница. Алунд дал живописен приказ за тоа како изгледал животот на цивилите во Ситка под американска власт и помагал да се објасни зошто ретко кој руски поданик сакал да остане таму. Покрај тоа, написот на Алунд е единствениот познат опис на повратното патување на Крилестата стрела, брод специјално купен за транспорт на Русите назад во нивната родна земја. „Преполниот брод, со членови на екипажот кои се опиваа на секое пристаниште, сигурно го направија патувањето незаборавно. Алунд споменува застанувања на Сендвичките (Хавајски) Острови, Тахити, Бразил, Лондон и на крајот Кронштат, во пристаништето Санкт Петербург, каде што пристигнале на 28. август 1869 година

Американските доселеници кои го делеле верувањето на Самнер во богатството на Алјаска побрзале таму, но откриле дека е потребен голем капитал за да се искористат нејзините ресурси, од кои многу биле поблиску до пазарите во непрекинатите Соединети Американски Држави. Повеќето од нив набрзо си заминале, а до 1873 година, населението на Ситка се намалило од околу 2.500 на неколку стотици. [12] Соединетите Држави стекнале површина двојно поголема од Тексас, но само по Големата златна треска во Клондајк во 1896 година, Алјаска генерално почнала да се смета за вреден додаток на американската територија.

Ловот на фоки бил една од главните причини што ги поттикна САД да ја купат Алјаска. Тој обезбедувал значителен приход од закупот на привилегијата за лов на фоки, износ што всушност ја надминувала цената платена за Алјаска. Од 1870 до 1890 година, ловот на фоки давал 100.000 кожи годишно. Компанијата на која и било доверено управувањето со рибарството со закуп од владата на Соединетите Американски Држави плаќала кирија од 50.000 долари годишно и дополнително 2,62½ долари по кожа за вкупниот број уловени фоки. Кожите биле транспортирани во Лондон за да се обработат и да се подготват за светските пазари. Бизнисот пораснал толку многу што заработувачката на англиските работници по припојување на Алјаска од страна на Соединетите Држави до 1890 година изнесувала 12.000.000 долари.

Сепак, ексклузивната американска контрола врз овој ресурс на крајот била предизвикана, а „контроверзноста на Беринговото Море“ резултирала кога Соединетите Држави заплениле над 150 бродови за лов на фоки под британско знаме со седиште во близина на брегот на Британска Колумбија. Конфликтот меѓу Соединетите Држави и Велика Британија бил решен од арбитражен суд во 1893 година. Водите на Беринговото Море се сметале за меѓународни води, спротивно на тврдењето на САД дека се нејзини внатрешни мориња. Од САД се барало да ѝ исплатат на Британија, а двете нации морале да се усогласат со прописите направени за зачувување на фоките.

Финансиски повраток

[уреди | уреди извор]

Набавката на Алјаска била означена како „подрумска зделка со поволна цена“ [21] и како големо позитивно достигнување на претседателствувањето на Ендрју Џонсон.

Економистот Дејвид Р. Баркер тврдел дека американската федерална влада не заработила позитивен финансиски принос од купувањето на Алјаска. Според Баркер, приходите од даноците од минерали и енергија и хонорарите за федералната влада биле помали од федералните трошоци за водење на Алјаска плус каматата на позајмените средства користени за купувањето. [22]

Џон М. Милер го продолжил овој аргумент тврдејќи дека американските нафтени компании кои развиле нафтени ресурси во Алјаска не заработиле доволно профит за да ги компензираат ризиците што ги направиле. [23]

Други економисти и историчари, вклучувајќи ги Скот Голдсмит и Теренс Кол, ги критикувале метриките што се користат за да се дојде до тие заклучоци, истакнувајќи дека повеќето соседни западни земји нема да успеат да го исполнат прагот за „позитивен финансиски принос“ користејќи ги истите критериуми и тврдејќи дека гледајќи го зголемувањето во нето национален доход, наместо само од приходите на американското Министерство за финансии, ќе даде многу попрецизна слика за финансискиот принос на Алјаска како инвестиција. [24]

Денот на Алјаска

[уреди | уреди извор]

Денот на Алјаска ја одбележува годишнината од формалното предавање на Алјаска на Соединетите држави, кое се случило на 18. октомври 1867 година, според Грегоријанскиот календар (6 октомври според јулијанскиот календар). Следниот ден, Алјаска се префрлила од Јулијанскиот на Грегоријанскиот календар, а локалната временска зона се променила, од 14:58:40 пред Гринич до 9:01:20 зад Гринич. Денот на Алјаска е празник за сите работници во државните институции. [25]

Поврзано

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 Federal Reserve Bank of Minneapolis Community Development Project. „Consumer Price Index (estimate) 1800–“. Federal Reserve Bank of Minneapolis. Посетено на January 2, 2018.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 (англиски) https://www.smithsonianmag.com/travel/alaska-russian-heritage-smithsonian-journeys-travel-quarterly-180959449/. Посетено на 2018-01-20. Наводот magazine бара |magazine= (help); Отсутно или празно |title= (help)
  3. ↑ Herring.
  4. ↑ Claus-M Naske; Herman E. Slotnick (15 March 1994). Alaska: A History of the 49th State. University of Oklahoma Press. стр. 330. ISBN 978-0-8061-2573-2.
  5. ↑ Russian Opinion on the Cession of Alaska. The American Historical Review 48, No. 3 (1943), pp. 521–531.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Bolkhovitinov, Nikolay N. (1990). „The Crimean War and the Emergence of Proposals for the Sale of Russian America, 1853–1861“. Pacific Historical Review. 59 (1): 15–49. doi:10.2307/3640094. JSTOR 3640094.
  7. ↑ 7,0 7,1 Neunherz, R. E. (1989). „"Hemmed In": Reactions in British Columbia to the Purchase of Russian America“. The Pacific Northwest Quarterly. 80 (3): 101–111. JSTOR 40491056.
  8. ↑ Kennedy, Robert C. „The Big Thing“. Harp Week. Архивирано од изворникот на March 26, 2013. Посетено на 31 August 2015.
  9. ↑ „Treaty with Russia for the Purchase of Alaska“. Library of Congress. Архивирано од изворникот на 29 March 2015. Посетено на 30 August 2015.
  10. ↑ Sandy Nestor (2003). Indian Placenames in America., Vol. 1 (2015), p. 11
  11. ↑ Elspeth Leacock, (2009). The Exxon Valdez Oil Spill.CS1-одржување: излишна интерпункција (link), p. 14
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Haycox, Stephen (1990). „Truth and Expectation: Myth in Alaska History“. Northern Review. 6: 59–82. Посетено на 31 August 2015.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Cook, Mary Alice (Spring 2011). „Manifest Opportunity: The Alaska Purchase as a Bridge Between United States Expansion and Imperialism“ (PDF). Alaska History. 26 (1): 1–10.
  14. ↑ „A Century of Lawmaking for a New Nation: U.S. Congressional Documents and Debates, 1774–1875“. loc.gov.
  15. ↑ Dall, W. H. (1872). „Is Alaska a Paying Investment“. Harper's New Monthly Magazine. NY: Harper & Brothers. XLIV: 252.
  16. ↑ photographs, Preston Jones; Holland, illustrations edited by Neal (2013). The fires of patriotism : Alaskans in the days of the First World War 1910–1920. стр. 21. ISBN 978-1-60223-205-1. Посетено на 30 August 2015.
  17. ↑ Welch, Richard E. Jr. (1958). „American Public Opinion and the Purchase of Russian America“. American Slavic and East European Review. 17 (4): 481–494. doi:10.2307/3001132. JSTOR 3001132.
  18. ↑ Kushner, Howard I. (1975). „'Seward's Folly'?: American Commerce in Russian America and the Alaska Purchase“. California Historical Quarterly. 54 (1): 4–26. doi:10.2307/25157541. JSTOR 25157541.
  19. ↑ „Biographer calls Seward's Folly a myth“. The Seward Phoenix LOG. 3 April 2014. Архивирано од изворникот на June 22, 2017. Посетено на 31 August 2015.
  20. ↑ Ellis Paxson Oberholtzer, (1917). A History of the United States since the Civil War.CS1-одржување: излишна интерпункција (link)1:541.
  21. ↑ "Seward’s Folly: Who’s Laughing Now?", by Karen Harris, History Daily, January 2, 2019. [мртва врска][мртва врска]
  22. ↑ Powell, Michael (18 August 2010). „How Alaska Became a Federal Aid Magnet“. The New York Times. Посетено на 27 April 2014.
  23. ↑ Miller, John (2010). The Last Alaskan Barrel: An Arctic Oil Bonanza that Never Was. Caseman Publishing. ISBN 978-0-9828780-0-2.
  24. ↑ Powell, Michael (20 August 2010). „Was the Alaska Purchase a Good Deal?“. The New York Times. Посетено на 24 September 2014.
  25. ↑ State of Alaska 2014 Holiday Calendar (PDF), Архивирано од изворникот (PDF) на 20 August 2014, Посетено на 18 December 2014
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Продажбата_на_Алјаска&oldid=5326802“