Приказната на Агатон

Од Википедија — слободната енциклопедија

Приказната на Агатон (германски: Geschichte des Agathon) — роман од германскиот писател Кристоф Мартин Виланд, напишан во 1766 и 1767 година, и за првпат објавен во два тома во 1773 и 1794 година.

Тој се смета за прв главен образовен роман во германската литература, но и како претходник на современиот психолошки роман. Заплетот се одвива во транзиција од 5 - 4 век п.н.е., прикажувајќи го растот на прекрасната атинска младина Агатон во зрел човек. Авторот покажува дека, преку низа разочарувања и разочарувања, Агатон постепено постигнува пореален, просперитетен и посреќен однос кон животот.

Содржина[уреди | уреди извор]

Мотото на романот е: Quid Virtus, и на тој начин може да се пристапи на свој начин. „Каква доблест и мудрост може да направиме / ни покажа корисен пример.“

Младиот Агатон е ентузијаст кој верува во идеали коишто според Виланд, не се погодни за реалноста. Прво, тој мора да го научи двојниот стандард и заднината на свештениците во светилиштето на Делфи. Тогаш Атињаните го разочараа со својата завист и политичка несигурност. Софистот Хиппиас потоа го мами неговиот идеал за вистинска духовна љубов. Конечно, Агатон пристигнува во дворот на тиранот на Сиракуза и, користејќи го примерот на Платон, мора да почувствува дека не може да ги применува филозофските идеали во политичката практика. Во оваа фаза Агатон е во опасност да стане мизантроп како Хипјас. Но, тогаш среќни околности го спасуваат: Во Тарантумот тој во Архитектите наоѓа вистински учител на практичен живот и светска мудрост, што го одведува во калокагација - хармоничен баланс на доблест, разум, чувство и естетско чувство.

Литература[уреди | уреди извор]

Надворешни врски[уреди | уреди извор]