Портрет на Мадам Рекамиер
_Bernard_-_Jacques-Louis_David_-_Mus%C3%A9e_duLouvre_Peintures_INV_3708.jpg)
| |
| Творец | Жак-Луј Давид |
|---|---|
| Година | 1800 |
| Димензии | 174 см × 224 см |
| Место | Лувр, Париз |
Портрет на Мадам Рекамиер е портрет од 1800 година на париската социјалистка Жулиет Рекамиер од Жак-Луј Давид што ја покажува во висина на неокласичната мода, потпрена на ампир троседот во едноставна класицистичка линија фустан со речиси голи раце и кратка коса „à la Titus“.
Историја на создавањето[уреди | уреди извор]
Давид ја започнал во мај 1800 година, но можеби ја оставил недовршена кога дознал дека Франсоа Жерар добил нарачка пред него да го наслика портрет од истиот модел (Жерар портрет е завршен во 1802 година); од друга страна, многу портрети на Давид имаат иста гола позадина. Позата на лежечка фигура што гледа наназад преку нејзиното рамо бил потенциран во 1814 година од Жан Огист Доминик Енгр за неговата „Grande Odalisque“. Сега е во Лувр. Сликана на 23-годишна возраст, Жилиет Рекамиер (моминско Жана Бернар) била ќерка на советник на Луј XVI и се омажила во 1793 година, на 15-годишна возраст, за богатиот банкар Жак-Розе Рекамиер. Позната по својата убавина и нејзиниот дух, таа имала салон во нејзиниот приватен замок сместен на 7 rue de la Chaussée-d'Antin, кој го посетуваат особено Жермен де Стаел и Бенџамин Констан, сè до 1803 година кога владата го затворила бидејќи се сметаше за жариште на противење на првиот конзул.
Во издолжен формат, сликата ја претставува Жилиет Рекамиер полулегната на меридијан во држење на страна, горниот дел од телото свртен кон гледачот . Нејзиниот поглед го фиксира сликарот. Таа е облечена во долг антички бел фустан, чиј долен дел паѓа обвиткан на подот. Нејзината кратка, виткана коса е врзана со широка лента, таа е боса. Таа се потпира на троседот, левата рака се потпира на две перничиња, десната на ногата. Во подножјето на софата столче, лево од сликата канделабри во антички стил како и останатиот мебел, сосема спартанско. Сликата не е потпишана.
Сликата раскинува со традиционалното врамување на портрети, кои се позатегнати на лицето на моделите. Така Давид создава вистинска дистанца меѓу гледачот и полулегнатата млада жена, како римски патрициј. Тежината на антиката е ослабена со благодатта на моделот. Сликарот Ежен Делакроа ја поздравува „суптилната психологија и слика слика со „единечна мешавина на реализам и идеализам“. Тоа го илустрира општественото искачување отворено за буржоазијата, која се обидува да се наметне преку искористување на вредностите и претставите од антиката.
