Поглавје VI од Повелбата на Обединетите нации

Од Википедија — слободната енциклопедија

Поглавјето VI од Повелбата на Обединетите нации се занимава со мирно решавање на споровите. Потребно е земјите кои се во спорови кои можат да доведат до војна, пред сè да се обидат да бараат решенија преку мирни методи како што се „ преговори, истраги, медијации, помирувања, арбитражи, судски спогодби, прибегнување кон регионални агенции или договори или други мирни средства“. Доколку овие методи за алтернативно решавање на спорови не успеат, тогаш тие мора да ги упатат до Советот за безбедност на ООН . Според членот 35, на која било земја и е дозволено да донесе спор пред Советот за безбедност на ООН или Генералното собрание. Ова поглавје го овластува Советот за безбедност да издава препораки, но не му дава моќ да донесува обврзувачки резолуции; тие одредби се содржани во Поглавје VII .[1] Поглавје VI е аналогно на членовите 13-15 од Пактот на Лигата на нациите кои предвидуваат арбитража и доставување на работи до Советот што не се доставени на арбитража. Резолуцијата 47 на Советот за безбедност на Обединетите нации и Резолуцијата 242 на Советот за безбедност на Обединетите нации се два примери на резолуции од Поглавје VI кои остануваат неимплементирани.

Природа на резолуциите според Поглавје VI[уреди | уреди извор]

Постои општ договор меѓу правните научници надвор од организацијата дека резолуциите донесени според Поглавје VI ( Тихоокеанско решение на спорови ) не се законски применливи, иако тоа не спречува да бидат опишани како законско обврзувачки.[2][3][4][5][6][7][8][9] Еден аргумент е дека бидејќи тие немаат механизам за спроведување, тие не можат да бидат законски применливи.[10] Некои држави им даваат уставен или посебен правен статус на резолуциите на Повелбата на ООН и Советот за безбедност. Во такви случаи, режимите на непризнавање или други санкции може да се спроведат според одредбите на законите на одделните земји-членки.[11]

Репертоарот на практики на органите на Обединетите нации бил основан затоа што „Евиденцијата за кумулираната практика на меѓународните организации може да се смета како доказ за вообичаеното меѓународно право во врска со односите на државите кон организациите“.[12] Репертоарот ги цитира забелешките дадени од претставникот на Израел, г-дин Ебан, во врска со резолуцијата од Поглавје VI. Тој тврдел дека резолуцијата на Советот за безбедност од 1 септември 1951 година поседува, според значењето на членот 25, привлечна сила над тоа што се однесува на која било резолуција на кој било друг орган на Обединетите нации, според него, треба да се предвиди важноста на резолуцијата на членот 25, според кој одлуките на Советот за прашања што влијаат на меѓународниот мир и безбедност добиле задолжителен карактер за сите земји-членки. Египетскиот претставник не се согласил за овој став.[13]

Генералниот секретар Бутрос Бутрос-Гали рекол дека за време на прес-конференција, поради неговите забелешки за „необврзувачка“ резолуција започнал спор. Неговиот асистент објавил избрзано појаснување, што само ја влошило ситуацијата. Во него се вели дека секретарот сакал само да каже дека Поглавје VI не содржи средства за да се обезбеди усогласеност и дека резолуциите донесени според нејзините услови не можат да се спроведат. Кога секретарот конечно го доставил прашањето до правниот советник на ООН, одговорот бил долг меморандум, чијашто крајна глава гласело со големи букви: „НИТУ ЕДНА РЕЗОЛУЦИЈА ЗА СОВЕТОТ ЗА БЕЗБЕДНОСТ НЕ МОЖЕ ДА СЕ ОПИШЕ КАКО НЕИЗВОДЛИВА“. Секретарот на тоа изјавил: „Ја добив пораката“.

Проф. Џ.Шот објаснува дека „И покрај тоа што поседуваше судски јазик, без законски обврзувачка сила од Поглавје VII, ваквите декларации беа во најлош случај политички и во најдобар случај советодавни“.[14]

Во 1971 година, мнозинството членови на Меѓународниот суд на правдата (МСП) во советничкото мислење за Намибија сметале дека резолуцијата содржи правни декларации што биле дадени додека Советот дејствувал во име на членовите во согласност со член 24. Судот исто така изјавил дека толкувањето на повелбата што го ограничува доменот на обврзувачка одлука само за оние донесени според Поглавје VII, ќе го направи членот 25 „излишен, бидејќи овој [обврзувачки] ефект е обезбеден со членовите 48 и 49 од Повелбата“, и дека „јазикот на резолуцијата на Советот за безбедност треба внимателно да се анализира пред да се донесе заклучок за неговиот обврзувачки ефект“. Пресудата на МСП е критикувана од Ерика Де Вет и други.[15] Де Вет тврди дека резолуциите од Поглавје VI не можат да бидат обврзувачки. Нејзиното резонирање, делумно наведува:

Дозволувањето на Советот за безбедност да донесе обврзувачки мерки според Поглавје VI ќе ја наруши структурната поделба на надлежностите предвидени со Поглавјата VI, VII, соодветно. Целата цел на одвојување на овие поглавја е да се направи разлика помеѓу доброволните и обврзувачките мерки. Со оглед на тоа што тихоокеанското решавање на споровите обезбедени од претходното е поткрепено со согласност на страните, обврзувачките мерки во смисла на Поглавје VII се одликуваат со отсуство на такво одобрување. Понатамошно наведување на необврзувачката природа на мерките преземени во смисла на Поглавје VI е обврската членовите на Советот за безбедност кои се страни во спор, да се воздржат од гласање кога ќе бидат усвоени резолуциите според Поглавје VI. Не постои слична обврска во врска со обврзувачките резолуции донесени според Поглавје VII. . . Доколку некој го примени ова образложение за мислењето за Намибија, одлучувачката точка е дека ниту еден член не е олеснет за усвојување на видот на обврзувачки мерки што беа донесени од Советот за безбедност во Резолуцијата 276 (1970). . . Резолуцијата 260 (1970) навистина беше усвоена во смисла на Поглавје VII, иако МСП се одолговлекуваше за да даде спротивен впечаток.[16]

Други пак не се согласуваат со ова толкување. Професорот Стивен Зунс тврди дека „не значи дека резолуциите според Поглавје VI се само советодавни. Овие сè уште се директиви на Советот за безбедност и се разликуваат само по тоа што ги немаат истите строги опции за спроведување, како што е употребата на воена сила “.[17] Поранешниот претседател на Меѓународниот суд на правдата Розалин Хигинс тврди дека местото на членот 25, надвор од Поглавјата VI и VII и без никакво повикување, укажува на тоа дека неговата примена не е ограничена на одлуките за Поглавје VII.[18] Таа тврдела дека претставниците на Травоу на Повелбата на ООН „обезбедуваат некои докази дека членот 25 не бил наменет да биде ограничен на Поглавје VII, или да не биде применлив за Поглавје VI“.[19] Таа тврдела и дека раната пракса на државата што членовите на ООН ги сметале за обврзувачки е донекаде двосмислена, но се чини дека „не се потпира на тоа дали тие треба да се сметаат за резолуции од„ Поглавје VI или „Поглавје VII“ [...], туку од тоа дали партиите имаа намера да бидат „одлуки“ или „препораки“. . . Останува мислењето дека во одредени ограничени, а можеби и ретки случаи, може да се донесе обврзувачка одлука според Поглавје VI “.[20] Таа го поддржува гледиштето дека „јасно ги сметаше поглавјата VI, VII, VIII и XII како lex specialis додека членот 24 содржеше lex generalis ... [и] дека резолуциите валидно донесени според член 24 се обврзувачки за членството како целина " [21]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ History of failed peace talks, BBC, 2007-11-26
  2. ↑ Köchler, Hans. The Concept of Humanitarian Intervention in the Context of Modern Power, International Progress Organization, 2001, ISBN 3-900704-20-1, p. 21.
  3. ↑ De Wet, Erika, "The Security Council as a Law Maker: The Adoption of (Quasi)-Judicial Decisions", in Wolfrum, Rüdiger and Röben, Volker. Developments of International Law in Treaty Making, Springer, 2005, ISBN 3-540-25299-1, p. 203.
  4. ↑ Werksman, Jacob. Greening International Institutions, Earthscan, 1996, ISBN 1-85383-244-8, p. 14.
  5. ↑ Neuhold, Hanspeter. "The United Nations System for the Peaceful Settlement of International Disputes", in Cede, Franz & Sucharipa-Behrmann, Lilly. The United Nations, Martinus Nijhoff Publishers, 1 Jan 2001, p. 66.
  6. ↑ Schweigman, David. The Authority of the Security Council Under Chapter VII of the UN Charter, Martinus Nijhoff Publishers, 1 Jan 2001, p. 33.
  7. ↑ Hillier, Timothy, Taylor & Francis Group. Sourcebook on Public International Law, Cavendish Publishing, ISBN 1-84314-380-1, 1998, p. 568.
  8. ↑ De Hoogh, Andre. Obligations Erga Omnes and International Crimes, Martinus Nijhoff Publishers, 1 Jan 1996, p. 371.
  9. ↑ Philippe Sands, Pierre Klein, D. W. Bowett. Bowett's Law of International Institutions, Sweet & Maxwell, 2001, ISBN 0-421-53690-X, p. 46.
  10. ↑ Magliveras, Konstantinos D. Exclusion from Participation in International Organisations, Martinus Nijhoff Publishers, 1 Jan 1999, p. 113.
  11. ↑ See National implementation of United Nations sanctions: a comparative study, by Vera Gowlland-Debbas, Djacoba Liva Tehindrazanarivelo, Brill, 2004, ISBN 90-04-14090-5; and Recognition and the United Nations, by John Dugard, Cambridge University Press, 1987, ISBN 0-949009-00-8.
  12. ↑ „Ways and means for making the evidence of customary international law more readily available“ (PDF). Report of the International Law Commission, 1950. United Nations.
  13. ↑ Repertory of Practice of United Nations Organs, Article 25, Sup. 1, Vol 1, para 5–9. .
  14. ↑ Chapter VII as Exception: Security Council Action and the Regulative Ideal of Emergency Архивирано на 2 февруари 2013 г., page 56
  15. ↑ Frowein, Jochen Abr. Völkerrecht – Menschenrechte – Verfassungsfragen Deutschlands und Europas, Springer, 2004, ISBN 3-540-23023-8, p. 58.
  16. ↑ De Wet, Erika. The Chapter VII Powers of the United Nations Security Council, Hart Publishing, 2004, ISBN 1-84113-422-8, pp. 39–40.
  17. ↑ Zunes, Stephen, "International law, the UN and Middle Eastern conflicts". Peace Review, Volume 16, Issue 3 September 2004, pages 285 – 292:291.
  18. ↑ Higgins, Rosalyn. "The Advisory opinion on Namibia*: Which un Resolutions are Binding under Article 25 of the Charter?" International & Comparative Law Quarterly (1972), 21 : 270–286:278.
  19. ↑ Higgins, Rosalyn. "The Advisory opinion on Namibia*: Which un Resolutions are Binding under Article 25 of the Charter?" International & Comparative Law Quarterly (1972), 21 : 270–286:279.
  20. ↑ Higgins, Rosalyn. "The Advisory opinion on Namibia*: Which un Resolutions are Binding under Article 25 of the Charter?" International & Comparative Law Quarterly (1972), 21 : 270–286:281–2.
  21. ↑ Higgins, Rosalyn. "The Advisory opinion on Namibia*: Which un Resolutions are Binding under Article 25 of the Charter?" International & Comparative Law Quarterly (1972), 21 : 270–286:286.
Текст
Историја
Органи
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Поглавје_VI_од_Повелбата_на_Обединетите_нации&oldid=5097324“