Питер Стил

Од Википедија — слободната енциклопедија
Питер Стил
Стил при делење автограми во продавница во Лондон, околу 1997 година.
Животописни податоци
Познат(а) и какоПит Стил,
Лорд Петрус Стил,
Зелениот Човек,
Веселиот Зелен Џин
Роден(а)4 јануари 1962(1962-01-04) (62 г.)
Бруклин, Њујорк, САД
ЖанровиГотик метал, Doom метал, Готик рок
ИнструментиВокал, Бас-гитара
Период на активност1979–2010
ИздавачиRoadrunner Records
Мреж. местоhttps://typeonegative.net

Петрус Томас Ратајчик[1] (4 јануари 1962 - 14 април 2010), познат професионално како Питер Стил, бил американски музичар, пејач и текстописец. Тој бил најпознат како главен вокал, басист и композитор на готик метал бендот Type O Negative.[2] Пред да се формира Type O Negative, Стил ја создал метал групата Fallout и треш групата Carnivore.[3]

Како фронтмен на Type O Negative, Стил бил познат по својот вампирски изглед,[4][5] 2.03м раст,[6] богат бас вокал,[7][8][9] и темна, честопати самопонижувачка смисла за хумор.[10] Неговите стихови се опишани како „често интензивно лични, кои се занимаваат со теми, вклучувајќи љубов, загуба и зависност“.[11] Стил ги смета Блек Сабат и Битлси како негови клучни музички влијанија. Тој е наведен меѓу „66-те најдобри хард рок и метал фронтмени на сите времиња“ од Loudwire.[2]

Раниот живот[уреди | уреди извор]

Стил е роден на 4 јануари 1962 година, во Ред Хук, Бруклин, Њујорк, во католичко семејство,[12] и посетувал средно училиште Едвард Р. Мароу, сместено во населбата Мидвуд во Бруклин. Неговиот татко бил од полско и руско потекло и мајка му од шкотско-ирско, норвешко и исландско потекло. Израснат е во населбите Бенсонхурст и Брајтон Бич во Бруклин.[13][14][15] Стил бил најмладиот од шест деца, со пет постари сестри.[16] Неговиот татко се борел во Втората светска војна[12] а подоцна работел во бродоградилиште.[17] Стил започнал да зема часови по гитара на 12 -годишна возраст, пред да продолжи со бас шест месеци подоцна.[16]

Иако Стил природно бил левак, тој свирел на бас гитари за десна рака во текот на неговата кариера. Ова се случило кога еден од неговите најрани бендови, Aggression (исто така со Џош Силвер), за кој Стил свирел ритам гитара за лева рака, му се заканиле дека ќе го исфрлат доколку не се префрли на бас гитара. Бидејќи бас гитара за лева рака била премногу скапа во тоа време, Стил купил бас за десна рака и се научил да свири.[18]

Стил работел за Одделот за паркови и рекреација во Њујорк сè додека не започнал турнеи со Type O Negative во летото 1994 година.[12] Тој бил со седиште во шеталиштето Бруклин Хајтс,[19] каде што неговата работа вклучувала одржување паркови,[20] возење возила, вклучително и камиони за ѓубре и парни тркала, а подоцна добил и унапредување во надзорник на паркот.[12] Стил сметал дека неговите денови поминати работејќи во одделот за паркови биле меѓу неговите најсреќни.[21]

Музичка кариера[уреди | уреди извор]

Fallout и Carnivore (1979–1987)[уреди | уреди извор]

Во 1979 година, Стил го формирал хеви-метал бендот Fallout. Во 1982 година, по разделбата на Fallout, Стил го формирал треш метал бендот Carnivore. Со Carnivore, стиховите на Стил честопати биле остри, кои се занимавале со религија, војна, раса и мизогинија. Carnivore го издале својот деби албум со исто име во 1985 година. Во 1986 година, Стил напишал стихови за неколку песни на вториот албум на хардкор панк групата Agnostic Front „Cause for Alarm“. Во 1987 година, Carnivore ја објавилe „Retaliation“, пред да се распаднат подоцна истата година.

Type O Negative[уреди | уреди извор]

Стил на настап во 2007г.

Формирање[уреди | уреди извор]

Стил го формирал бендот во 1989 година заедно со неговите пријатели од детството Џош Силвер, Кени Хики и Сал Абрускато (подоцна заменет со Џони Кели). Бендот првично го користел името „Repulsion“, но морале да го сменат во 1990 година поради правни проблеми со истоимениот американски грајндкор бренд. Тогаш бендот го користел името „Subzero".[22] Стил имал тетоважа со знакот минус содржан во бројот 0, за кој првично имал намера да го претставува логото на бендот „Subzero".[22] Откако открил дека друг бенд веќе го користи името „Subzero", и имајќи ја предвид неговата тетоважа, Стил излегол со името „Type O Negative“, откако слушнал радио реклама каде се барало дарување на крв од крвна група О (нулта) негативна.[22] Кога Type O Negative потпишале со Roadrunner Records, Стил го потпишал својот договор за снимање со мешавина од регенератор за коса и чоколаден сируп помешан со боја за храна, спротивно на популарното верување дека тоа е негова крв и сперма.[23]

Slow, Deep and Hard and The Origin of the Feces (1991–1992)[уреди | уреди извор]

Деби албумот на Type O Negative, Slow, Deep and Hard, бил објавен во 1991 година. Албумот ги вклучил треш елементите на Carnivore споени со doom metal. Стил ја напишал музиката во една ноќ откако раскинал со девојка,[24] и тоа се одразило на лирските теми за кршење на срцето, фантазии за одмазда и размислување за самоубиство; нешто што Стил самиот се обидел: „На 15 октомври, 1989 година, си ги исеков вените. Се’ што можам да кажам е дека се заљубив во погрешна личност“.[12]

Стил предизвикал некои контроверзи при турнејата низ Европа за поддршка на „Slow Deep and Hard“, благодарение на гласините за неговите социјални и политички ставови, при што некои критичари отишле дотаму што го нарекле симпатизер на нацистите,[25][26] иако неговиот колега од групата, Џош Силвер, е Евреин.[21] Стил сугерирал дека европскиот печат погрешно го разбрал неговиот хумор[24] и дека неговиот сарказам понекогаш се губел во преводот при печатење.[16]

Во 1992 година, Type O Negative го издале албумот "во живо" - „The Origin of the Feces“. Албумот вклучува фиктивна непријателска публика и евакуација на местото каде што наводно имало повик кој велел дека има бомба.[26] Ова симулира дел од реалниот одговор што Стил и Type O Negative неодамна го добиле додека биле на турнеја во Европа.[26] Оригиналната насловна страница на албумот имала слика од близу од анусот на Питер Стил.[27]

Bloody Kisses, October Rust and World Coming Down (1993–2002)[уреди | уреди извор]

Во 1993 година, Type O Negative го издале својот breakthrough албум „Bloody Kisses“. Албумот се фокусирал првенствено на романса, љубов, секс и смрт. Песната „Black No.1“ и оддава почит на готската субкултура и е ода за поранешна готик девојката на Стил.[24] Питер ги нападнал своите противници со песните „We Hate Everyone“ и „Kill All the White People“, кои директно се занимавале со гласините за расистичката идеологија на бендот и служеле да ги еродираат сите такви обвинувања.[26][28] „Bloody Kisses“ на крајот го добиле платинестиот статус и го воспоставил Type O Negative како еден од највлијателните метал бендови.

Type O Negative го издале албумот „October Rust“ во 1996 година. Се одликувал со повеќеслоен и мелодичен звук од неговиот претходник, иако задржале слични лирски теми. Стил го напишал поголемиот дел од материјалот на October Rust додека патувал,[29] иако некои замисли биле од музички идеи од раните тинејџерски години.[29] Стил го дизајнирал Винландското знаме, кое за првпат се појавило на каверот на „October Rust“. Оттогаш се појавува на секое следно издание на бендот. Знамето опфаќа различни интереси на Стил, политички верувања и неговото наследство.[30] Стил го базирал дизајнот на нордиско знаме што ги вклучува неговите омилени бои.[30] Концептот на Винланд се споменува и во насловот на нумерата "The Glorious Liberation of the People's Technocratic Republic of Vinland by the Combined Forces of the United Territories of Europa".[30] „My Girlfriend's Girlfriend“ е приказна за љубовна тројка[31] што Стил ја засновал на неколку искуства од вистинскиот живот.[16] Песната „Green Man“ имала две значења за Стил; напишана била за келтското олицетворение на природата и времето на Стил во одделот за паркови, кога малите деца го нарекле „Green Man“ поради зелената униформа што ја носел на работа.[32] Воведот на песната вклучува примерок од камионот за ѓубре што некогаш го управувал Стил.[29] Песната „Red Water (Christmas Mourning)“ е за смртта на неговиот татко.[19] October Rust на крајот го добил златниот статус.[33]

Стил се справувал со лични проблеми за време на снимањето и миксањето на „World Coming Down“ во 1999 година.[33] Теми за злоупотреба на дрога и зависност се појавиле на албумот, особено на песната „White Slavery“.[34] Смртта исто така се нашла во голема мера на албумот, а Стил жалел за загубата на најблиските на песните „Everyone I Love is Dead“ и „Everything Dies“. Стил го раскажал своето искуство со психијатриско лекување на песната „Who Will Save the Sane?“. Во „Pyretta Blaze“ Стил раскажува за својата сексуална фантазија која вклучува оган.[35] Стил го забележал емоционалното оптоварување предизвикано од изведување песни од World Coming Down во живо.[2][17] Во сет листите за емисии во живо, изведени од почетната турнеја за поддршка на „World Coming Down“, обично се прикажувале многу малку селекции од албумот.

Во 2000 година, Стил гостувал во песната „Just Say No To Love“ од „Iommi“, првиот соло албум на гитаристот на Блек Сабат, Тони Ајоми.[36] Во 2001 година, Стил се појавил како гостин на песната "Cross the Line" од албумот на Biohazard, „Uncivilization“.[37] Во 2002 година, тој гостувал на нумерата „Descent“ од албумот на Doro, „Fight“.

Life Is Killing Me and Dead Again (2003–2010)[уреди | уреди извор]

Стил настапува во Берлин со Type O Negative, 2007 година

Type O Negative го објавиле албумот „Life Is Killing Me“ во 2003 година. Лирски, албумот се занимава со теми, вклучувајќи самосожалување, омраза, дрога, смрт и религија.[33] На истоимената песна „Life Is Killing Me“ Стил ја нуди својата критика за медицинската професија.[21] Песната „Nettie“ се фокусира околу мајката на Стил, додека „Todd's Ship Gods (Above All Things)“ е за неговиот татко.[33] „The Dream is Dead“ се однесува на фактот што на Стил му е тешко да го прослави Денот на вљубените, бидејќи датумот се совпаѓа со годишнината од смртта на неговиот татко. Стил ја напишал песната „(We Were) Electrocute“ за „прекрасна“ поранешна девојка и како го привлекувале интересот на минувачите кога ќе излезеле заедно како двојка.[38] Омилените женски телевизиски ликови на Стил се инспирација за песната „How Could She?“.[33] „I Like Goils“ го истакнува вниманието што Стил го добил од хомосексуалците, поточно по неговата фотосесија за списанието „Playgirl“.[38]

Во 2005 година, Type O Negative ги напуштил Roadrunner Records. Стил никогаш не бил задоволен од условите на договорот за снимање и го опишал како „тешка и неизбежна одговорност“.[35] Стил тврдел дека разделбата на Type O Negative од Roadrunner Records, настрана од лошата понуда, имала врска со неовластено објавување на компилација „best of“.[39] Стил останал во пријателски односи со вработените во Roadrunner Records и во октомври 2005 година се појавил на албумот „Roadrunner United“ за да помогне да се прослави 25 -годишнината од издавачката куќа.[15]

Имало непотврдени гласини во еден момент за смртта на Стил, откако веб-страницата на бендот објавила слика од надгробен споменик со неговото име и датумот 1962-2005 година.[40] Според написот од 14 мај 2005 година, Стил не бил мртов; шегата била поврзана со нивното ново потпишување со СПВ Рекордс. Веб-страницата ја симнала сликата од надгробната плоча во октомври 2005 година.

Во 2006 година, Стил повторно го активирал Carnivore со нова постава во која беше вклучен долгогодишниот соработник од Type O Negative, Пол Бенто. Бендот свирел на фестивалот Wacken Open Air во 2006 година.[41]

Стил го завршил своето последно снимање со Type O Negative со албумот „Dead Again“. Тој открил на Headbangers Ball на МТВ дека новиот сојуз со СПВ Рекордс била веројатно неговата омилена работа за „Dead Again“ од гледна точка на продукцијата.[42] Стил сметал дека „Dead Again“ бил помалку меланхоличен и попозитивен во споредба со претходните албуми на бендот.[43] Омотот на албумот го прикажува рускиот мистик Распутин, историска личност на која Стил се восхитувал.[21] Насловната песна допира до злоупотреба на дрога и чувството на Стил дека убил дел од себе откако доживеал релапс.[43] „Tripping a Blind Man“ е критика за тоа како се чувствувал Стил по неговото присилно хоспитализирање од страна на неговото семејство.[44] „Halloween in Heaven“ е песна за мртви рок sвезди за чија креација Стил бил инспириран по смртта на неговиот близок пријател Дајмбег Дарел од Pantera.[43] Последниот настап во живо на Стил бил на Ноќта на вештерките во концертниот театар Харпос во Детроит, Мичиген, последното шоу на турнејата Type O Negative во 2009 година.

Понатамошни појави[уреди | уреди извор]

Playgirl[уреди | уреди извор]

По успехот на „Bloody Kisses“, Стил почнал да добива внимание и надвор од музиката. Тој се појавил разголен во Playgirl во 1995 година.[45] Подоцна Стил преку контактите на колегата од групата Кени Хики дознал дека само 23% од претплатниците на списанието се жени,[46] и откако мажи почнале да го молат за автограми на примероци од списанието, Стил донекаде се покајал за одлуката: „Откако го направив тоа, си помислив, 'О Боже, што направив?' Беше повеќе од вознемирувачки што го имаа толку многу момци. Девојки, во ред, но се чинеше дека има барем исто толку момци. Не дека сум хомофобичен, но секако дека беше иритирачки“.[35] Во интервју од 2007 година, Стил гледал на позирањето само како наивен трик за публицитет.

Телевизија и филм[уреди | уреди извор]

Стил продолжил да се појавува како гостин во ток-шоуата Рики Лејк, шоуто Џери Спрингер и шоуто Хауард Стерн. Во 2003 година, Стил имал глумечка улога во епизодата „Exeunt Omnes“ од серијата Оз. Во 2003 година, тој се појавил во филмот „Dirtbags (Armpit of Metal)“.[47] По ова следела мала улога во „Bad Acid“ во 2005 година.[48] Стил е меѓу музичарите вклучени во документарниот филм „Living the American Nightmare“ во 2011 година.[49]

Личен живот[уреди | уреди извор]

Стил на настап во 2007г.

Стил бил 203цм висок,[6] што му давало заканувачки изглед на сцената. И покрај таквата перцепција, Стил признал дека страда од страв од сцена, кој го совладал пиејќи алкохол пред емисиите, и пиејќи црвено вино кога бил на сцена.[38] Исто така, тој бил опишан како личност која била „пријателски, смешен и имаше репутација дека е дарежлив кон своите долгогодишни колеги од групата ... и љубезен кон бендовите со кои патуваше“.[21] Во својата автобиографија „Iron Man“, Тони Ајоми од Блек Сабат го опишал својот шок од смртта на Стил, додавајќи: „Питер беше голем, висок и многу, многу убав човек“.[50]

Надвор од музиката, Стил трошел време кревајќи тегови и дома и во својот автобус за турнеи.[16][51][52] Стил исто така уживал во читањето книги на тема наука[16][51] и имал интерес за европската култура.[20][38] Стил сакал да работи на својата куќа[16][17] и бил заинтересиран за архитектура и градежништво.[12][17] Стил, исто така, работел на своите автомобили,[16] вклучувајќи силно модифицирано Pontiac Grand Prix 1985 година што тој го избрал самиот.[53] Стил обожавал мачки[54] и чувал неколку како домашни миленици.[12] Во брошурата за повторното издание на „Bloody Kisses“ во 2009 година, Стил потврдил дека 11-минутната насловна песна на албумот всушност била напишана за смртта на семејната мачка наречена Венера, која ја чувал 17 години.

Во текот на 2005 година, Стил исчезнал подолг период без објаснување. Гласините за неговата смрт, смртна болест и други шпекулации се зголемиле сè додека мистеријата не била разоткриена во интервјуто за ДВД-то „Symphony for the Devil“ во 2006 година. Во интервјуто, Стил накратко го споменува неговото затворање на островот Рикерс и „психијатриското одделение во болницата во округот Кингс“. Членовите на семејството на Стил организирале интервенција и инсистирале да оди во ментална установа.[6] Стил подоцна потврдил дека страдал од параноја предизвикана од злоупотреба на тешки супстанции.[6] Стил користел кокаин од 35-годишна возраст, одлука за која изрази големо жалење.[43] Стил потоа присуствувал на рехабилитација за зависност од кокаин и алкохолизам,[55] а подоцна отслужил 30-дневна затворска казна за напад врз „љубовен соперник“.[6][55] Стил го осветлил своето затворање облекувајќи затворска униформа на сцена за време на настапи во живо.

Стил во интервју во 2003 година изјавил дека имал биполарно растројство и ги поврзал промените на расположението со видовите песни што ги напишал.[38] Исто така, добивал повремено психијатриско лекување за депресивни епизоди.[56][57] За време на интервјуто во 2007 година, Стил објаснил:

„Отсекогаш сум бил многу депресивна личност, но тоа е само едната страна од мене, знаете. Ме прави да се чувствувам подобро кога можам да ја изразам депресијата, гневот, фрустрацијата преку музика ... звучна терапија.“[43]

Во април 2007 година, Стил открил дека започнал да се идентификува како римокатолик во последниве години, по децении на самопроповедање атеизам.[12] Во интервју за списанието „Decibel“, Стил објаснил:

„Во лисичјото дувло нема атеисти, велат тие, а јас долго време бев атеист од лисичјо дувло. Но, откако поминав низ средовечна криза и многу работи се сменија многу брзо, тоа ме натера да ја сфатам мојата смртност. И кога ќе почнете да размислувате за смртта, ќе почнете да размислувате за она што е после неа. И тогаш почнуваш да се надеваш дека постои Бог. За мене, тоа е застрашувачка мисла да не се оди никаде. Исто така, не можам да поверувам дека луѓе како Хитлер ќе одат на истото место како Мајка Тереза.“

Биографијата на Стил „Soul on Fire - The Life and Music of Peter Steele“ била напишана од уредникот на Metal Maniacs, Џеф Вагнер, а објавена била во 2013 година. Ниту еден од преживеаните членови на бендот не соработувал со Вагнер во создавањето на книгата.[58]

Смрт и трибјути[уреди | уреди извор]

Стил починал од сепса предизвикана од дивертикулитис[59][60][61] (првично пријавена како срцева слабост) на 14 април 2010 година на возраст од 48 години.[62][63][64][65] Пред неговата смрт, тој се подготвувал да пишува и снима нова музика. Останатите членови на Type O Negative одлучиле да го распуштат бендот наместо да го заменат Стил, а Џони Кели изјавил „Дури и ако има некој што може да го заземе неговото место, не е важно. Немаме интерес да продолжиме. Невозможно е - дури и не се појави во каква било дискусија. Кога умре Питер, Type O Negative умре со него“.[66]

Питер Стил со обожавателка.

Трибјути[уреди | уреди извор]

  • На 21 ноември 2011 година, бил засаден даб во паркот Проспект во спомен на Стил.[67]
  • Во 2011 година, групата Necrophagia ја посветила песната „Trick R’ Treat (The Last Halloween) “од албумот Deathtrip 69 во спомен на Питер Стил.
  • На нивниот деби албум t's Night Again... На На , Пејачката Black No.1 Теми Блек го споменува само Питер Стил во нејзините лични заслуги. Бендот започнал како почит кон Стил во 2011 година како начин да се справи со неговата прерана смрт.[68]
  • По неговата смрт, метал групата Voyager напишала песна со наслов „Iron Dream“ во спомен на Стил, објавена на нивниот албум „The Meaning of I“ од 2011 година.[69]
  • Lacuna Coil ја напишале песната „My Spirit“ во спомен на Стил за нивниот албум „Dark Adrenaline“ во 2012 година.
  • Песната на Moonspell "New Tears Eve", од албумот Alpha Noir / Omega White од 2012 година, е посветена на Стил.[70]
  • Biohazard го посветиле својот албум од 2012 година Reborn in Defiance на Стил.[71]
  • Swallow the Sun ја напишаке песната „14 -ти април“ како почит кон Стил за нивниот албум „Emerald Forest and the Blackbird“ 2012 година.[72]
  • Meridian Dawn снимиле кавер -верзија на песната Type O Negative "I Don't Wanna Be Me" во чест на Стил за нивното деби издание во 2014 година, The Mixtape EP.[73]
  • Песната на Crowbar „Symbolic Suicide“, од албумот „Symmetry in Black“ од 2014 година, е инспирирана од наследството на Питер Стил.
  • Бендот Danzig, меѓу кои и поранешниот колега на групата Стил, Џони Кели, на Стил им посветија настапи во живо од песната „On a Wicked Night“.
  • Рок групата Starset објавиле преработка на „Love You to Death“.
  • Дум метал квартетот Pallbearer, исто така ја извеле песната „Love You to Death“ на нивното ЕП „Fear and Fury“ во 2016 година.
  • Во 2019 година, Trivium ја преработиле „I Don't Wanna Be Me“ во спомен на Стил.
  • На 14 април 2020 година, метал бендот Renegade Angel ја преработиле „Love You To Death“ во чест на Питер Стил, 10 години по неговото умирање.

Наводи[уреди | уреди извор]

Наводи

  1. ↑ O'Shea, Mick (2014-07-01). Cemetery Gates: Saints and Survivors of the Heavy Metal Scene. Plexus Publishing. ISBN 978-0-85965-890-4.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Rose, Lisa (April 17, 2010). „Peter Steele: The Humor Behind the Somber Image“. The Star-Ledger. Посетено на September 16, 2013.
  3. ↑ Harper, Kate (April 15, 2010). „Everything Dies ... Including Peter Steele“. CHARTattack. Архивирано од изворникот на 2018-03-31. Посетено на April 17, 2010.
  4. ↑ Stingley, Mick (April 15, 2010). „Type O Negative Frontman Peter Steele Dies“. Billboard.com. Посетено на September 12, 2012. Known for his vampiric good looks ...
  5. ↑ „Live Report: Type O Negative in Arizona“. Rollingstone.com. February 14, 1997. Архивирано од изворникот на 2018-06-26. Посетено на September 12, 2012. If Tuesday night's show at the Electric Ballroom was any indicator, things have changed for the vampiric foursome.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 „Type O Negative Frontman Recalls Fearing For His Life in Prison“. Starpulse. March 31, 2007. Архивирано од изворникот на December 3, 2013. Посетено на November 27, 2010.
  7. ↑ Pratt, Greg (15 April 2010). „Type O Negative's Peter Steele Dies at 48“. Exclaim!. Посетено на 1 September 2019.
  8. ↑ Blabbermouth (10 April 2013). „TYPE O NEGATIVE Members 'Not Cooperating' In Telling Of PETER STEELE's Story“. Blabbermouth.net. Посетено на 1 September 2019.
  9. ↑ „Type O Negative Essentials“. Apple Inc. Посетено на 6 October 2019.
  10. ↑ Roberts, Soraya (April 15, 2010). „Type O Negative, is dead at 48“. Daily News. Архивирано од изворникот на 2010-04-20. Посетено на April 24, 2010.
  11. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Billboard.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 12,5 12,6 12,7 Ling, Dave (March 2008). „Peter Steele“. Metal Hammer. Future (July 2010): 44–46.
  13. ↑ „# TYPE O NEGATIVE # Peter Steele's Chat [wywiad] #“. Архивирано од изворникот на 2020-08-11. Посетено на 2021-08-31.
  14. ↑ „Peter Steele is now sober; into God and shit“. Metal Injection. November 3, 2009. Посетено на April 21, 2010.
  15. ↑ 15,0 15,1 Stingley, Mick (April 15, 2010). „A Look Back: Exclusive! Type O Negative's Peter Steele Is Alive and Speaks to Mick Stingley“. KNAC. Посетено на 2010-06-11.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 16,5 16,6 16,7 Fortunato, John (May 11, 2010). „Lost Interview with Peter Steele of Type O Negative, Circa October Rust“. The Aquarian Weekly. Посетено на 2010-05-20.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 Octavia (January 2000). „Type O Negative: Interview with Peter Steele“. Outburn. Архивирано од изворникот на 2011-06-25. Посетено на 2010-07-06.
  18. ↑ Getmusic.com. „Type O Negative interview 14th Oct 2000 PT1“. YouTube. Посетено на 29 October 2019.
  19. ↑ 19,0 19,1 „Type O Negative – Peter Steele's Sonicnet Chat“. Sonicnet. January 29, 1998. Архивирано од изворникот на 2010-04-17. Посетено на July 26, 2010.
  20. ↑ 20,0 20,1 „Interview with Pete Steele of Type O Negative“. Wolfshead. Архивирано од изворникот на May 30, 2010. Посетено на 2010-06-15.
  21. ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 Wiederhorn, Jon (April 15, 2010). „Peter Steele of Type O Negative: A Remembrance“. MTV. Посетено на May 19, 2010.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 „Santa Cruz, CA Public Access "Hard Rock TV" Interviews Peter Steele – Type O Negative in 1997“. Hard Rock TV. 1997. Посетено на 2010-06-03.
  23. ↑ „26 Things about TYPE O NEGATIVE's Bloody Kisses You May Not Know | Metal Injection“. metalinjection.net.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Zander, Alex. „Interview with the Vampire: Peter Steele of Type O Negative“. Rock Out Censorship. Архивирано од изворникот на September 1, 2014. Посетено на 2010-06-07.
  25. ↑ Huey, Steve. „Type O Negative Biography“. Yahoo!. Посетено на 2010-06-08.[мртва врска]
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Spaink, Karin (October 19, 1994). „Your Roots are Showing“. De Groene Amsterdammer. Посетено на 2010-06-08.
  27. ↑ „The Greatest Album Covers in Roadrunner History. #1 – Type O Negative Bloody Kisses“. Roadrunner Records. March 25, 2010. Посетено на 2010-06-08.
  28. ↑ Graef, Jon (April 15, 2010). „Type O Negative bassist Peter Steele dead at 48“. College News. Посетено на 2010-06-10.
  29. ↑ 29,0 29,1 29,2 Rene, Sheila (1996). „Q&A with Peter Steele“. Hard Radio. Посетено на 2010-07-08.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 „Flags Used by Musicians“. Flags of the World. Архивирано од изворникот на September 10, 2012. Посетено на 2010-06-03.
  31. ↑ Williams, Rhiannon (April 16, 2010). „SPHERE's tribute to Peter Steele of Type O Negative“. Sphere Mag. Архивирано од изворникот на October 7, 2011. Посетено на 2010-06-26.
  32. ↑ „October Rust Press Release“. Roadrunner Records. 1996. ... and 'Green Man' has two meanings for Steele: 'When I first wrote the song, I wrote it about the Celtic embodiment of nature, but the thought occurred to me that when I worked for the Parks Department [in NYC], these little kids at the playground used to call me the green man
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 33,3 33,4 „Type O Negative Biography“. Roadrunner Records. Посетено на 2010-06-12.
  34. ↑ Perrone, Pierre (May 28, 2010). „Peter Steele: Towering, Deep-Voiced Frontman of the Goth-Metal Band Type O Negative“. The Independent. Посетено на 2010-06-03.
  35. ↑ 35,0 35,1 35,2 „Pete Steele of Type O Negative: Even Vampires Crack a Smile“. NY Rock. November 1999. Архивирано од изворникот на January 2, 2010. Посетено на 2010-06-09.
  36. ↑ „Tony Iommi Official Website“. Архивирано од изворникот на September 23, 2010. Посетено на 2010-05-22.
  37. ↑ Moss, Corey (July 11, 2001). „Slipknot, Pantera, Sen Dog Show Up on Biohazard LP“. MTV. Посетено на April 24, 2010.
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 Worley, Gail (October 2003), The Power of Negative Thinking: An Interview with Peter Steele of Type O Negative, Архивирано од изворникот на 2006-11-06, Посетено на June 3, 2010
  39. ↑ „Steele discussing Touring and Roadrunner“. Youtube.com. Посетено на 2010-04-15.
  40. ↑ „Roadrunner Records Article“. Roadrunner Records Article. Архивирано од изворникот на April 18, 2010. Посетено на 2010-04-15.
  41. ↑ Jeffries, Liz (July 16, 2006). „Wacken 2006“. HailMetal. Посетено на 2010-06-16.
  42. ↑ „MTV Headbangers Blog“. Headbangersblog.mtv.com. Посетено на 2010-04-15.
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 43,4 Cederberg, Tina (February 12, 2007). „Interview – Peter Steele and Johnny Kelly – Type O Negative“. GetMetal. Архивирано од изворникот на January 5, 2008. Посетено на 2010-06-02.
  44. ↑ „Type O Negative Talks Jail and Family Betrayal, Wanted Death“. Ultimate Guitar. May 30, 2007. Посетено на 2010-06-17.
  45. ↑ Sharpe-Young, Garry (2007). Metal: The Definitive Guide. стр. 293.
  46. ↑ „The Official Type O Negative Website“. July 5, 2003. Архивирано од изворникот на July 5, 2003. Посетено на March 29, 2012.
  47. ↑ „Dirtbags: Armpit of Metal“. Rotten Tomatoes. February 26, 2011. Посетено на 2012-09-20.
  48. ↑ „Peter Steele; at 48; fronted metal group Type O Negative“. The Boston Globe. April 17, 2010. Посетено на 2010-06-04.
  49. ↑ „Living the American Nightmare“. Архивирано од изворникот на January 6, 2012. Посетено на 2011-12-30.
  50. ↑ Iommi, Tony (November 8, 2012). „Chapter 80: Iommi, the album“. Iron Man: My Journey Through Heaven and Hell with Black Sabbath. Simon & Schuster Ltd. ISBN 978-1849833219.
  51. ↑ 51,0 51,1 „Remembering Peter Steele (1962–2010)“. Roadrunner Canada. April 16, 2010. Архивирано од изворникот на July 6, 2011. Посетено на April 18, 2010.
  52. ↑ „Interview with Pete Steele 1999“. Wolfshead. 1999. Архивирано од изворникот на May 31, 2010. Посетено на 2010-06-15.
  53. ↑ „Interview: Peter Steele“. Duff's Brooklyn. May 21, 2007. Посетено на 2010-06-15.
  54. ↑ Bato (April 18, 2010). „Carnivore Guitarist Paul Bento: 'Peter Steele Gave Me Life'“. Metal Revolution. Архивирано од изворникот на July 14, 2011. Посетено на 5 јули 2010.
  55. ↑ 55,0 55,1 Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име Decibel.
  56. ↑ „Metal Icon Peter Steele Dead at 48“. Blast Magazine. April 15, 2010. Посетено на 2010-06-02.
  57. ↑ „Peter Steele Confirmed Dead“. Complete Music Update. April 16, 2010. Архивирано од изворникот на July 12, 2010. Посетено на 2010-06-03.
  58. ↑ „TYPE O NEGATIVE Members 'Not Cooperating' In Telling Of PETER STEELE's Story“. blabbermouth.net. April 10, 2013. Посетено на February 22, 2017.
  59. ↑ „10 years ago today, Type O Negative frontman Peter Steele died in Scranton“. NEPA Scene (англиски). 2020-04-15. Посетено на 2020-06-03.
  60. ↑ „Type O Negative: Bloody Kisses“. Pitchfork (англиски). Посетено на 2020-06-03.
  61. ↑ „My Cousin The Rock Star“. Talkhouse (англиски). Посетено на 2020-06-03.
  62. ↑ „BLABBERMOUTH.NET – TYPE O NEGATIVE Keyboardist Confirms PETER STEELE's Death“. Roadrunnerrecords.com. April 15, 2010. Посетено на September 16, 2013.
  63. ↑ „Peter Steele CONFIRMED Dead of Heart Failure (1962–2010) – Metal Injection“. April 15, 2010.
  64. ↑ „BLABBERMOUTH.NET – TYPE O NEGATIVE To Issue Statement Regarding PETER STEELE's Death Later Today“. Roadrunnerrecords.com. April 15, 2010. Посетено на September 16, 2013.
  65. ↑ Type O Negative's Peter Steele is dead!
  66. ↑ „Type O Negative Died with Steele, says Kelly“. Rock News Desk. July 13, 2011. Архивирано од изворникот на 2014-02-22. Посетено на 2014-02-14.
  67. ↑ sonictherapy. „Peter Steele Commemorated with Tree Planting in Brooklyn Park“. Metal Underground. Посетено на March 29, 2012.
  68. ↑ „архивска копија“. Архивирано од изворникот на 2021-07-31. Посетено на 2021-08-31.
  69. ↑ „Voyager Release Artwork and Track Listing for New Album“. Earsplit Compound.
  70. ↑ „Moonspell interview“. MetalReviews. July 2012. Посетено на 2013-06-08.
  71. ↑ „Biohazard Dedicating New Album To Late Type O Negative Singer Peter Steele“. AntiMusic. June 21, 2011. Посетено на 2013-06-08.
  72. ↑ Lyons, Todd. „Swallow the Sun – Emerald Forest and the Blackbird review“. About.com. Архивирано од изворникот на May 13, 2013. Посетено на 2013-07-06.
  73. ↑ „The Mixtape EP“. The Age of Metal. March 24, 2014. Архивирано од изворникот на March 28, 2014.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Питер_Стил&oldid=5192798“