Пештера Шпанагел

Пештера Шпанагел Spannagelhöhle
Пештерата Шпанагел
Место	Тукс, Тирол, Австрија
Координати	47°04′49″N 11°40′18″E
Длабочина	44 м.
Должина	10 км.
Надм. височина	2521 м.
Откриена	1919
Влезови	2
Пристап	слободно
Должина на посетителскиот дел	500 м.

Пештера Шпанагел (германски: Spannagelhöhle) — туристичка пештера во близина на Тукс, на Алпите во австриската држава Тирол. Во моментов се откриени околу 10 километри долги тунели во пештерата; Турите со водич овозможуваат пристап до 500 метри од пештерата. Нејзиниот влез се наоѓа под планинска колиба на 2531 м. надморска височина, порано управувана од Австрискиот туристички клуб (ОТК). Пештерата и колибата се именувани по Др. Рудолф Шпанагел, кој бил претседател на ОТК од 1902 до 1904 година.

Формирање

Огромен дел од Цилерталните Алпи се состои од кристални примарни карпи, плутони и метаморфни карпи, кои не поддржуваат формирање на пештери. Единствен исклучок се неколкуте карпи способни за карстификација како варовник, доломити, гипс и други карбонати. Овие карпи обично се со прилично мала дебелина и дозволуваат формирање на мали пештери. Формирањето на оваа обемна пештера како резултат на геолошка корозија (и мешана корозија) се објаснува со тектониката на регионот.

Одлики

Пештерата се одликува со силно присуство на влага и голема пенетрација на влага (дури и што доведува до каскади). Различните поточни премини формираат сифони на места до кои се пристапува само со нуркање. Во тие пештерски премини далеку од дневна светлина има ретки хеликтити. Пештерата Шпанагел се протега од ледникот Гефрорне-Ванд-Кис до Лармстанге, 2.686 м, и е највисоката голема пештера во Европа со измерена должина до денес од 10 километри. За време на обиколките со водич, се објаснети многуте одлики на пештерата (обоен мермер, разни формации на калцинтер, спелеотеми, кристали, мермери со лента и колкови). Дополнително, опишана е староста на пештерата и нејзиното формирање, како и нејзината флора и фауна, климата и пештерската атмосфера која е корисна за оние кои страдаат од белодробни заболувања. Лилјаците се појавуваат само во близина на излезите од пештерата - иако некои се губат во влезната област. Во источниот дел на овој премин е формиран пештерски музеј каде се изложени неколку откритија од внатрешноста на планината.

Откривање

Пештерата Шпанагел

Во 1919 година, Алоис Хотер, сопственикот на планинската колиба, го открил влезот во пештерата. Пештерата ја нарекол Грауслише Лох и ја користел, како и неколку други станари по него, како јама за ѓубре.

Во 1960 година Рудолф Радислович за прв пат го истражил предниот дел на пештерата со нејзиниот главен влез (Хауптанг) и „водниот влез“ (Васерганг), и двата се среќаваат во „Салата на Унијата“. Во следната година, Макс Х. Финк го истражил познатиот дел од пештерата и го открил Лавиринтот. Во 1964 година, Федералната канцеларија за споменици ја назначил пештерата како природен споменик поради нејзиното научно значење. Во 1968 година, Валтер Кнежек и Гинтер Ј. Волф откриле два отвора кои воделе во тунел околу 10 метри подолу. Ова бил почеток на она што подоцна станало познато како „Кањонот на завртките“. Во 1970 година, Ханес Јодл го открил „Поштенско сандаче“ на левиот крај на „Салата на Унијата“, што се покажало дека е продолжение на пештерата. Првиот човек кој влегол во овој дел бил Гинтер Ј. Волф со седум други истражувачи.

Од 1972 до 1975 година биле забележани четири истражувачки експедиции од страна на Државниот спелеолошки клуб во Тирол, кои напредувале до потокот Гнајсбах. Во 1978 година Ф. Мајбергер и В. Мајр стигнале до најзападната точка на пештерата, Баухбад.

Во 1984 година, германските спелеолози во Тиролскиот спелеолошки клуб под раководство на К. Кавелијус го истражиле Јужниот систем. Во 1987 и 1988 година, влезната област на пештерата била исчистена, а галеријата што ги спојувала Трумерхале и Гнајсбах биле откриени и испитани од В. Мери и Г. Волкл.

Надворешни врски

• Официјално мрежно место