Пенчо Давчев
| Пенчо Давчев | ||
| ||
| Роден | 15 јуни 1922 Велес | |
|---|---|---|
| Починал | 25 ноември 1995 Скопје,  Македонија | |
| Националност | Македонец | |
| Занимање | интернист-гастроентеролог, професор на Медицински факултет | |
Пенчо Давчев (Велес, 15 јуни 1922 - Скопје, 25 ноември 1995) - интернист-гастроентеролог, редовен професор на Медицинскиот факултет во Скопје, академик и основоположник на Клиниката за гастроентерохепатологија и пионер на модерната гастротерохепатологија во Скопје.[1]
Животопис[уреди | уреди извор]
Основно и средно образование завршил во Велес, по што студирал медицина во Софија и Белград. Бил учесник во НОБ. Дипломирал на Медицинскиот факултет во Белград во 1948 година. Специјализација по внатрешни болести завршил во 1952 г. Го одбранил хабилитациониот труд „Прилог кон биолошката дијагностика на функционалните и органските заболувања на стомакот“ (1957). За редовен професор бил избран во 1969 г. Бил продекан во два мандатни периода. Декан на Медицинскиот факултет и шеф на Катедрата по интерна медицина.[1]
Се усовршувал во клиниките за гастроентерологија во Париз, Лондон и Берлин. Под негово непосредно раководство е организирано Одделението за гастроентерологија во состав на Интерната клиника, кое подоцна прераснува во модерна Клиника за гастроентерологија и хепатологија, една од водечките во тогашната Југославија. Тој бил основач на модерната гастроентерохепатологија во РМ. Од воведените нови методи треба да се одбележат: интервентната трансабдоминална вирсунгографија изведувана под контрола на ехо, визуализација на жолчните патишта преку директно уфрлање на контрастно средство под контрола на ехо „real time“, техника со помош на тенка и фина игла, биопсиони техники на абдоминалните органи со сомнителни патолошки творби, ендоскопски истражувања на гастроинтестиналниот тракт, црниот дроб и перитонеумот. Притоа, основната и главна преокупација му е хепатоцелуларниот канцер и вирусниот хепатит, со што се афирмирал во југословенската медицинска научна јавност и во странство.
Негов особен научен придонес претставува изучувањето на црнодробниот карцином особено поврзан со 5-вирусната инфекција. На клиниката формирал имунолошка лабораториЈа за испитување на хепатит В и С антигените во хистолошките исечоци на црнодробно ткиво. Дал придонес во употребата на ендоскопијата во гастроинтестиналната дијагностика, како и во лекувањето на асцистот кај црнодробната цироза, за што издал и монографија. Бил претседател на МЛД, член на редакцискиот одбор на списанијата ММП и „Асta Medica Iugoslavica“. Основач е на Секцијата по гастроентерологија при МЛД и бил нејзин претседател повеќе од 20 години, претседател на Здружението за гастроентерологија на Југославија и организатор на повеќе конгреси и симпозиуми.
За својата успешна и мошне плодна работа, има добиено голем број признанија, меѓу кои: Орден на заслуги за народот со сребрени зраци, Орден на трудот со златен венец, Одрен на трудот со црвено знаме, повелбата „Д-р Трифун Пановски“, наградата „11 Октомври“, наградата „Климент Охридски“ и други.[1] Автор и ко- автор е на повеќе од 400 научни и стручни публикувани трудови во наши и во странски медицински списанија. Автор е на учебникот „Клиничка гастроентерологија“, на монографијата „Прирачник по ендоскопија и биопсија во гастроентерологијата“ и на „Понови погледи во третирањето на циротичниот асцит со посебен осврт на тврдокорниот облик“. Соавтор е на југословенското издание на учебник по гастроентерологија и хепатологија во 1990 година. Раководел два научни проекта во МАНУ. За дописен член на МАНУ е избран на 21 декември 1983, а за редовен член на 7 октомври 1988 г. Бил секретар на Одделението за биолошки и медицински науки на МАНУ (1992- 1995). Починал на 25 ноември 1995 година.
