Ослободителен фронт на словенечката нација
Ослободителниот фронт на словенечката нација, или едноставно Ослободителен фронт, првично наречен Анти-империјалистички фронт, било словенечка антифашистичка политичка партија. Анти-империјалистичкиот фронт имале идеолошки врски со Советскиот Сојуз (кој во тоа време било во пакт за ненапаѓање со нацистичка Германија) во својата борба против империјалистичките тенденции на Соединетите Држави и Обединетото Кралство (западните сили), на Комунистичката партија. Во мај 1941 година, неколку недели по германската окупација на Југославија, во првото воено издание на нелегалниот весник Словенечки репортер (сло: Словенски порочевалец), членовите на организацијата го критикувале германскиот режим и ги опишале Германците како империјалисти. Тие почнале да собираат пари за ослободителен фонд преку вториот број на весникот објавен на 8 јуни 1941 година. Кога Германија го нападнала Советскиот Сојуз, Антиимперијалистичкиот фронт бил формално преименуван и станал главен антифашистички словенечки граѓански отпор и политичка организација под водство и контрола на словенечките комунисти. Биле активни во Словенија за време на Втората светска војна. Нејзината воена рака биле словенечките партизани. Организацијата била основана во провинцијата Љубљана на 26 април 1941 година во куќата на литературниот критичар Јосип Видмар. Нејзини водачи биле Борис Кидрич и Едвард Кардељ.
Програма
[уреди | уреди извор]Програмата на Фронтот била зацртана од следниве основни точки:
- Вооружена борба
- Обединета Словенија
- Континуитет на Југославија како словенечка држава, натамошна интеграција на Словенија во југословенскиот идентитет и блискост со рускиот народ
- Лојалност на сите фракции кон Ослободителниот фронт, а потоа и кон југословенските партизани
- Придржување кон демократијата по ослободувањето
- Прифаќање на Атлантската повелба
- Израснување на партизанските единици и народната гарда во поширок фронт на Народноослободителната борба.
Внатрешна политичка ситуација
[уреди | уреди извор]Фронтот првично се состоел од повеќе политички групи со левичарска ориентација, вклучително и некои христијански социјалисти, дисидентска група словенечки соколи (исто така познати како „националдемократи“) и група либерални интелектуалци дел од списанијата „Содобност“ и „Љубљански ѕвон“. За време на војната, влијанието на Комунистичката партија на Словенија почнало да расте, сè додека основачките групи не ја потпишале таканаречената Доломитска декларација (Доломитска Изјава), давајќи им ексклузивно право да се организираат како политичка партија само на комунистите, на 1 март 1943 година.
На 3 октомври 1943 година, на седницата, позната како Собрание на делегатите на словенечката нација, која се одржала во Кочевје од 572 директно избрани и 78 индиректно избрани членови, 120-члениот пленум бил конституиран како највисок граѓански управен орган на антифашистичкото движење во Словенија за време на Втората светска војна.
По војната, Ослободителниот фронт бил трансформиран во Социјалистички сојуз на работниот народ на Словенија.