Оризари (Скопје)
| Оризари | |
Црквата „Св. Атанасиј“ во Оризари | |
  Оризари | |
| Координати 42°00′22.4″N 21°20′58.7″E / 42.006222° N; 21.349639° EКоординати: 42°00′22.4″N 21°20′58.7″E / 42.006222° N; 21.349639° E | |
| Регион | Скопски |
| Општина | Ѓорче Петров |
| Население | 15637 жит. (поп. 2002) |
| Надм. вис. | 259 м |
|
Оризари на општинската карта | |
 Оризари на Ризницата
| |
Оризари во постарата литература познато како Сарајско Оризаре — историско село и современа скопска населба на територијата на Општина Ѓорче Петров. Името го добила по бројните оризови полиња во селото.
Населбата се наоѓа помеѓу населбите Ѓорче Петров и Дексион, на патот Скопје-Тетово кој поминува низ неа. Во минатото патот го делел тогашното село на два дела. Северното маало било јадрото на селото и било постара населба. Додека јужното маало, под патот, било основано во 1919 година од српски доселеници. Како и секое село, така и Оризари имало свој атар чија обработлива површина кај селаните била позната под имињата: Чашурка, Сливче, Влашко Поле, Бањиште, Ранак, Сув Дуб, Паламида, Орманче, Црвлица, Башалг, Динг, Оризарски Јаз, Чатал, Ветерник, Бунариште, Веле Поле, Рамниште, Крст, Зимниче, Чушк и Страња. Во 1949 година селото броело 49 домаќинства.[1] Оризари било стара населба. Заради својата поволна местоположба и плодното поле, селото уште во турско време брзо постанало чифлишка населба. Еден од беговите имал и кула во селото која била срушена во 1944 година. Додека селото било чифлишко во него живееле Македонци и Роми кои работеле како момоци. Кога селото се ослободило од чифлигарството тогаш се населиле и други домаќинства од различни националности кои добиле и земја со самата прераспределба на земјиштето. Во 1944 година селото било бомбардирано и скоро целосно разрушено. Потоа повторно било обновено. Селото постепено со ширењето на Скопје почнало да се поврзува од двете страна со соседните населби и некаде во 60-тите годни на XX век целосно прераснува во урбана населба. Денес има централно место во урбаниот дел на Општината Ѓорче Петров.
Население[уреди | уреди извор]
| Националност | Број |
| Македонци | 13 394 |
| Албанци | 346 |
| Турци | 303 |
| Роми | 279 |
| Власи | 48 |
| Срби | 534 |
| Бошњаци | 429 |
| други | 304 |
Родови[уреди | уреди извор]
Оризари е мешана населба.
Според истражувањата од 1949 година, родови во Оризари се:
- Македонци: Јанковци (3 к.) и Трајковци (2 к.) староседелци; Најдовци (6 к.) доселени се во турско време од селото Барово; Миајлевци (4 к.) доселени се од селото Катланово. Некое време живееле и во селото ’Ржаничино, па во Скопје и на крај во Оризари. Ја знаат следната генеологија Спиро (жив на 70 г. во 1949 година) Никола-Мијајле, кој се доселил; Здравковци (1 к.) доселени се од битолско. Ја знаат следната генеологија Димче (жив на 55 г. во 1949 година) Стојче-Здравко, кој се доселил; Митковци (4 к.) порано живееле во селата Злокуќани и Волково, па дошле овде; Стаменковци (1 к.) доселени се од селото Бардовци; Марко (1 к.) дошол Марко од некое село во дебарско; Капламов (1 к.) основачот на родот дошол како домазет од мијачкото село Требиште; Стојковци (2 к.) и Крстовци (1 к.) доселени се од некое село во Порече; Ѓоргија (1 к.) доселени се од некое село во кумановско.
- Срби: Младеновиќи (2 к.), Павичевиќи (3 к.) и Поповиќи (1 к.) доселени се како колонисти од србските власти после 1918 година, доселени се од областа Топлица во Јужна Србија.
- Роми: Мустафовци (2 к.), Шаиновци (1 к.), Исовци (1 к.), Усеиновци (1 к.) и Бако (1 к.) во селото живеат уште од турско време, подалечното потекло не го знаат; Рашитовци (2 к.) доселени се пред крај на турското владеење од некое село во кумановско; Салија (1 к.) доселени се од селото Злокуќани; Метуш (1 к.) доселени се од околината на Гнилане во Косово и Метохија; Бајрамовци (3 к.) доселени се во 1944 година од селото Злокуќани, пред тоа живееле во некое село кај Куманово.
- Албанци: Алитовци (3 к.) по потекло се од северна Албанија. Од старото место најпрво се населиле во селото Крушопек на планината Водно, па потоа дошле во денешното село.[2]
Знаменитости[уреди | уреди извор]
- Црква „Св. Атанасиј“ — единствената црква во населбата. Изградена е во 2002 година;[3]
- Бањиште — археолошко наоѓалиште со неопределен тип и период поради неистраженоста. Тука биле пронаоѓани плочи со латински натписи и големи керамички садови;
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Јован Трифуноски – Сеоска насеља Скопског Поља; Одељена друштвених наука САН; 1955
- ↑ Трифуноски, Јован (1955). Скопско поле. Скопје.
- ↑ Културни споменици од христијански карактер
| ||||||||
