Опсада на Цариград (941)
- За другите опсади на градот видете Опсада на Цариград
| Опсада на Цариград од Киевска Русија | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Употреба на течен оган partof=Руско-византиски војни |
|||||||
|
|||||||
| Завојувани страни | |||||||
| Византија | Киевска Русија | ||||||
| Команданти и водачи | |||||||
| Тефанис Џон Коркуас Бардас Фокас | IИгор I Киевски | ||||||
| Сила | |||||||
| 15 брода(initially) | 1,000 брода, 40,000 војска[1] | ||||||
Руско-византиската војна од 941 година е воена експедиција од страна на Киевска Русија кон обидот да завладеат со Цариград. Походот се случил во времето на Игор I Киевски.[2] Походот дополнително бил поддржан од страна на Хазарите, главно поради прогонот на Евреите од страна на византискиот цар Роман I Лакапин.
Во текот на мај 941 година, на северниот брег од Мала Азија пристигнала руската армија. Претходно, Киевска Русија била добро информирана за учеството на византиската флота во војната против Арапскиот калифат во Средоземјето, а додека најголемиот дел од императорската армија била стационирана на источниот брег.
Сепак, руската армија доживеала пораз, главно поради насилното оружје на Византија, т.н. течен оган. Голем број на Руси биле заробени или убиени. На тој начин, Византија успеала да го отфрли нападот на Киевска Рус, но не и да го сперечи грабежот на паганите во градот Цариград.
Во септември истата година, двајца водечки генерали на Византија, Џон Коркуас и Бардас Фокас се упатиле кон главниот град. Веднаш по ова, руските сили се насочиле кон Тракија, каде биле поразени од страна на водачот Тефан. Скоро сите руски флоти биле уништени или заробени, а само неколку успеале да побегнат кон Крим. Царот Игор I Киевски исто така успеал да побегне но бил убиен во борбта со Арапите.
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Sources give varying figures for the size of the Rus fleet. The number 10,000 ships appears in the Primary Chronicle and in Greek sources, some of which put the figure as high as 15,000 ships. Liudprand of Cremona wrote that the fleet numbered only 1,000 ships; Liudprand's report is based on the account of his step-father who witnessed the attack while serving as envoy at Constantinople. Modern historians find the latter estimate to be the most credible. Runciman (1988), p. 111
- ↑ Some scholars have identified Oleg of Novgorod as the leader of the expedition, though according to traditional sources he had been dead for some time. See, e.g., Golb 106-121; Mosin 309-325; Zuckerman 257-268; Christian 341-345.
Наводи[уреди | уреди извор]
- Christian, David (1998). A History of Russia, Central Asia and Mongolia. 1. Oxford: Blackwell. ISBN 0631183213.
- Golb, Norman; Pritsak, Omeljan (1982). Khazarian Hebrew Documents of the Tenth Century. Ithaca: Cornell Univ. Press. ISBN 0801412218.
- Harris, Jonathan (2007). Constantinople: Capital of Byzantium. London: Hambledon Continuum. ISBN 9781847251794.
- Kendrick, Thomas D. (2004). A History of the Vikings. Mineola, NY: Courier Dover Publications. ISBN 048643396X.
- Logan, Donald F. (1992). The Vikings in History (2. изд.). London: Routledge. ISBN 0415083966.
- Mosin, V. (1931). „Les Khazars et les Byzantins d'apres l'Anonyme de Cambridge“. Revue des Études Byzantines. 6: 309–325.
- Runciman, Steven (1988), The Emperor Romanus Lecapenus and His Reign: A Study of Tenth-Century Byzantium, Cambridge University Press, ISBN 978-0521357227
- Uspensky, Fyodor (1997). The History of the Byzantine Empire. 2. Moscow: Mysl.
- Zuckerman, Constantine (1995). „On the Date of the Khazar's Conversion to Judaism and the Chronology of the Kings of the Rus Oleg and Igor“. Revue des Études Byzantines. 53: 237–270.