Неокази (Леринско)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Неокази
Νεοχωράκι
Неокази is located in Грција
Неокази
Неокази
Местоположба во областа
Неокази во рамките на Лерин (општина)
Неокази
Местоположба на Неокази во општината Лерин и областа Западна Македонија
Координати: 40°50′N 21°33′E / 40.833° СГШ; 21.550° ИГД / 40.833; 21.550Координати: 40°50′N 21°33′E / 40.833° СГШ; 21.550° ИГД / 40.833; 21.550
ЗемјаГрција
ОбластЗападна Македонија
ОкругЛерин
ОпштинаЛерин
Општ. единицаОвчарани
Надм. вис.&10000000000000620000000620 м
Население (2011)[1]
 • Вкупно485
Часовен појасEET (UTC+2)
 • Лете (ЛСВ)EEST (UTC+3)

Неокази (грчки: Νεοχωράκι, Неохораки; книжевно: Νεοχωράκιον, Неохоракион; до 1928 година: Νεοκάζη, Νεοκάζι, Неокази; книжевно: Νεοκάζιον, Неоказион[2]) — село во Леринско, Егејска Македонија, дел од денешната Општина Лерин, во Западна Македонија, Грција.

Географија и местоположба[уреди | уреди извор]

Селото се наоѓа во самото Леринско Поле, оддалечено 13 километри од градот Лерин, на надморска височина од 620 метри.[3] Површината на селскиот атар изнесува 9 квадратни километри.

Како официјално седиште на поранешната Општина Неокази, но и денешно седиште на општинскиот оддел се води маалото Свети Атанас, кое се води како посебна населба. Во маалото по последниот попис живееле 33 жители.

Историја[уреди | уреди извор]

Војници на Антантата во Неокази

Населбата во минатото била мешана, со македонско и турско население.[3] Во почетокот на XX век, Неокази претставувало село во Леринската каза во Отоманското Царство.

По Илинденското востание, селото било опожарено, а 70 души биле убиени.

Селото било преименувано во текот на 1928 година кога му било доделено името Неохораки (Νεοχωράκι).

Стопанство[уреди | уреди извор]

Главни производи на населението се жито и тутун.[3]

Население[уреди | уреди извор]

Во 1900 година според Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) во Неокази живееле 650 Македонци христијани и 180 Турци муслимани.[3][4] По податоци на секретарот на Бугарската егзархија, Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 година во селото имало 608 жители.[5] Милоевиќ ја забележал со 60 македонски и само 4 турски куќи.

На Етнографската карта на Битолскиот Вилает од 1901 г. Неокази се води како мешано македонско-турско село во Леринската каза на Битолскиот санџак со 115 куќи.[6]

По иселувањето на малкуте Турци во 1924 година, тука се доселиле околу 20 бегалски семејства од Понд и Кавказ. Така, заедно со доселениците, Неокази во 1928 година имало 585, а 1940 година селото имало 828 жители. Во времето меѓу двете светски војни во прекуокеанските земји емигрирале 5 семејства, а во текот на Граѓанската војна во Грција 5 семејства и 15 поединци побарале засолниште во Македонија. Во селото, во 1951 година живееле 654 жители, во 1961 година 787, во 1971 година 632, во 1981 година 624, а во 1991 година имало 592 жители, од кои апсолутното мнозинство се Македонци.[3]

Во пописот спроведен во 2001 година, селото било попишано со 542 жители. Во најновиот спроведен попис од 2011 година во Грција, селото било забележано со 485 жители.

Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:

Година 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
Население 828 654 787 632 624 592 542 485
Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија

Самоуправа и политика[уреди | уреди извор]

Селото припаѓа на општинската единица Овчарани со седиште во селото Неокази, која припаѓа на поголемата општина Лерин, во истоимениот округ. Воедно, селото е дел од општинскиот оддел Неокази, во кој покрај селото Неокази влегува и неговото маало Свети Атанас.

Културни и природни знаменитости[уреди | уреди извор]

Цркви

Личности[уреди | уреди извор]

Родени во Неокази

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
  2. Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας. Νεοκάζη -- Νεοχωράκι
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Симовски, Тодор (1998). „Лерински округ“. Населените места во Егејска Македонија : географски, етнички и стопански одлики. II дел. Скопје: Институт за национална историја. стр. 164.
  4. К’нчов, Васил. Македонија. Етнографија и статистика, Софија, 1900, стр. 249.
  5. Brancoff, D.M. La Macédoine et sa Population Chrétienne, Paris, 1905, pp. 176-177.
  6. Михајловски, Роберт, уред. (2017). Етнографска карта на Битолскиот вилает (PDF). Каламус. стр. 26.