Наталија Наришкина

Од Википедија — слободната енциклопедија
Наталија Наришкина
портрет од доцниот 17 век
Царица на Русија
На престол1 февруари 1671 – 29 јануар 1676
Роден(а)1 септември 1651(1651-09-01)
Москва, Царство Русија
Починал(а)4 февруари 1694(1694-02-04) (возр. 42)
Москва, Царство Русија
Почивалиште
Манастир на Воскресението (Москва)
Архангељска катедрала (1929)
Сопружник[[Алексеј I Романов ]] (в. 1671; d 1676)
Деца
Полно име
Наталија Кириловна Наришкина
ДинастијаNaryshkin
ТаткоКирил Полуектович Наришкин
МајкаАна Леонтјевна Леонтјева
ВероисповедПравославна црква

Наталија Кириловна Наришкина (рускиː Ната́лья Кири́лловна Нары́шкина; 1 септември 1651 година - 4 февруари 1694 година) била Царица на Русија од 1671 – 1676 година како втора сопруга на царот Алексеј I Романов и регент на Русија како мајка на царот Петар I од Русија (Петар Велики) во 1682 година.

Живот[уреди | уреди извор]

Потекнувајќи од руско благородно семејство со татарско потекло,[1][2][3] ќерка на Кирил Полуектович Наришкин (1623–1691),[4][5] и сопруга Ана Леонтјевна Леонтјева (р. 1706 година, ќерка на Леонти Димитријевич Леонтјев и сопругата Праскоја Ивановна Рајевскаја, која почина во 1641 година), таа била воспитана во куќата на големиот западно-приклонет болјар Артамон Матвејев.[6] Таа доби послободно и позападно воспитание од повеќето Русинки од тоа време.

Царица[уреди | уреди извор]

Во март 1669 година, првата сопруга на царот Алексис Михајлович, царицата Марија Милославска, починала за време на раѓањето на она што би било нејзино четиринаесетто дете.[7] И покрај нивниот број, малку од децата на Алексис и Марија биле здрави. За шест месеци по нејзината смрт имало само два преживеани сина, Феодор и Иван, и двајцата биле слаби или инвалидни. Алексис, поддржан од руската јавност, иако не од семејството на Марија, решил да се ожени повторно во надеж дека ќе создаде повеќе потенцијални наследници. Царот организирал преглед на жени за кои сметал дека се квалификувани на почетокот на 1670 година [8] Наталија била додадена на оваа инспекција по средбата со царот во домот на нејзиниот посвоител Артамон Матвејев.[9] Алексис бил импресиониран од убавината на Наталија, и ја избрал да биде негова невеста без да има потреба да продолжи со планираната втора инспекција. Семејството на Марија се обидело да го запре бракот тврдејќи дека Матвејев користел магични билки на Алексис за да го измами во врска со убавината на Наталија. Овие тврдења биле испитани, но на крајот биле отфрлени, и парот се венчал на 1 февруари 1671 година.[10]

Алексис и Наталија имале среќен брак, поминувајќи многу време заедно во разни палати и вили околу Москва. [11] Првото дете на двојката, идниот император Петар Велики, се родил во мај 1672 година, [11] по што следеле ќерките Наталија и Теодора.[12] Во тоа време било обичај сојузникот на царот да одржува низок клучен начин на живот, одложувајќи му го на сопругот за сите работи и извршувајќи работа во домаќинството. [11] Наталија, воспитана во либерално западно инспирирано домаќинство, негодувала за тоа и успеа постепено да стекнува повеќе слободи во текот на целото време како царица, како што е дозволено да се вози во отворен кочија и да се појавува во црква без превез. [13] Таа обожувала да танцува и посетуваше дипломатски настани, исто така, станала првата жена што посетила театарска претстава.[14]

Таа останала вдовица во 1676 година; синот од претходниот брак на царот се искачил на престолот како Феодор III. Феодор и братот Иван се однесувале со својата маќеа со наклонетост, секогаш повикувајќи се на неа како „мама“.

Регент[уреди | уреди извор]

Кога Феодор починала во 1682 година, нејзиниот 10-годишен син станал цар. Таа станала регент, со нејзиниот негувател татко Артамон Матвеев како советник, кој бил повикан од егзил. Сепак, за време на бунтот на Штрелтси на 15 мај 1682 година, двајца нејзини браќа и Матвејев биле убиени, а нејзиниот биолошки татко Кирил Наришкин бил принуден да стане монах во манастир. Постарата сестра на Феодор, Софија Алексеевна, ја заменила како регент.

Регентност на Софија[уреди | уреди извор]

Со Софија како регент за синот на Наталија и нејзиниот полубрат Питер, кој бил ко-цар со Иван, Наталија живеела во релативна сиромаштија, добивајќи финансиска поддршка од Патријархот или други во Православната црква. Наталија своето време го поминала главно во летната палата на Алексис во Преображенско, околу 5 години км од Москва, заедно со Петар.

Правило на Петар[уреди | уреди извор]

Во август 1689 година, Петар ја симнала Софија и тој и неговиот полубрат Иван продолжиле да бидат ко-цареви. Наталија се вратила како номинален лидер во судот. Нејзиниот брат, Лев Наришкин, бил назначен за министер за надворешни работи и де факто премиер.

Кога починал патријархот Јоаким во 1690 година, Петар сакал да го назначи за нов патријарх Марселус, епископ од Псков, кој патувал во странство и зборувал повеќе јазици. Сепак, Наталија ја предводела конзервативната фракција во судот да го номинира конзервативниот Адријан, епископ од Казан, за претседател на Руската православна црква.

Белешки[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Troyat, Henri (1987). Peter the Great. Translated from the French by Joan Pinkham (1 American. изд.). New York: Dutton. ISBN 978-0525245476.
  2. ↑ Allen, W. E. D. (2014). The Ukraine. Cambridge University Press. стр. 121. ISBN 978-1-107-64186-0.
  3. ↑ Prokofieff, Sergei O. (1993). The Spiritual Origins of Eastern Europe and the Future Mysteries of the Holy Grail. Temple Lodge Publishing. стр. 460. ISBN 9780904693553.
  4. ↑ Natalya Kirillovna Naryshkina.
  5. ↑ de la Neuville, Foy (1994). A Curious and New Account of Muscovy in the Year 1689. chool of Slavonic and East European Studies (Ssees), University of London. стр. 7. ISBN 9780903425346.
  6. ↑ Grey, Ian (2015). Russia: A History. New Word City. стр. 86. ISBN 9781612309019.
  7. ↑ Massie, Robert K. (2012). Peter the Great: The compelling story of the man who created modern Russia, founded St Petersburg and made his country part of Europe. Head of Zeus. стр. 28. ISBN 9781908800978.
  8. ↑ Massie, Robert K. (2013). The Romanovs - Box Set: Peter the Great, Catherine the Great, Nicholas and Alexandra: The story of the Romanovs. Head of Zeus. ISBN 9781781855669.
  9. ↑ Farmer, Lydia Hoyt (2015). The Boys' Book of Rulers. Library of Alexandria. стр. 349. ISBN 9781465605665.
  10. ↑ Zitser, Ernest A. (2004). The Transfigured Kingdom: Sacred Parody and Charismatic Authority at the Court of Peter the Great. Cornell University Press. стр. 177. ISBN 9780801441479.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Browning 1898.
  12. ↑ shubin, Daniel H. (2004). A History of Russian Christianity, Vol. II: The Patriarchal Age, Peter, the Synodal System. Algora Publishing. стр. 159. ISBN 9780875863467.
  13. ↑ Browning 1988.
  14. ↑ Manaev, G. (14 June 2019). „The fascinating, boring lives of Russian tsarinas“ (англиски). Russia Beyond the Headlines. Посетено на 19 February 2020.

Користена литература[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Наталија_Наришкина&oldid=5186260“