Млади и попреченост

Во светот, има помеѓу 180 и 220 милиони млади со попреченост. Осумдесет проценти од младите со посебни потреби живеат во земјите во развој и затоа имаат уште помалку пристап до образование, здравствена заштита, работни места и општи права.^[1] Инвалидитетот вклучува физички, ментални попречености или ментални болести. Многу млади живеат нормален и стабилен живот, меѓутоа, малдите со попреченост дожиуваат повеќе пречки од оние без нив, поради потенцијални ограничувања, кои што се создадени од физички ограничувања и социјални ограничувања.

Попреченост и образование[уреди | уреди извор]

Законски регулативи во Соединетите држави[уреди | уреди извор]

Пред 1970-тите, немаше значајни федерални закони што ги штитат граѓанските или уставните права на жителите на САД со попреченост. Движењето за граѓански права го започна „движењето за права на попреченост“, кое се фокусирало на социјални и терапевтски услуги за лицата со попреченост, а во 1975 година бил создаден Законот за образование на лица со попреченост (ИДЕА). Со овој закон се уредуваат правата на децата со попреченост и се донесува одлука децата со попреченост да одат во јавни училишта, да користат услуги бесплатно, како и да добиваат настава во училници за редовно образование заедно со деца кои не се инвалидни.^[2]

ИДЕА, исто така ги одобрила федерални грантови на државите за покривање на некои од трошоците за специјални образовни услуги за млади на возраст од три до дваесет и една година.^[2] Дополнувањата на законот се фокусирале на подобрување на пристапот до општо образование и наставна програма (односно програми за вклучување), развој на соодветни проценки, спроведување соодветни дисциплински постапки и алтернативни поставувања и создавање услуги за транзиција за млади кои го напуштаат образовниот систем . Во 2004 година, биле направени промени за да се промовира подобра одговорност за резултатите, да се зајакне вклученоста на родителите, да се поттикне употребата на докажани практики и материјали (да се зголемат истражувањата за тековните практики) и да се намалат административните оптоварувања за наставниците, државите и локалните училишни области . Пред 1975 година, само едно од пет деца со идентификувана попреченост посетувало јавно училиште, а многу држави експлицитно ги исклучувале децата од одредени видови на попреченост од училиште; во нив спаѓале деца кои биле слепи или глуви, а децата биле означени како „емоционално вознемирени“ или „ментално заостанати“.

Тековен систем за специјално образование[уреди | уреди извор]

Тековен систем за специјално образование може да понуди многу различни олеснувања и услуги, вклучително транспорт, патологија на говорен јазик, услуги за аудиологија, психолошки услуги, физичка и работна терапија, терапевтска рекреација, советодавни услуги, вклучително и советување за рехабилитација, услуги за ориентација и подвижност, медицински услуги за дијагностицирање или цели за евалуација, училишни здравствени услуги, услуги за социјална работа во училиште и советување и обука на родители за деца.^[2] Секој уникатен студент и нивните уникатни симптоми на нивната попреченост бараат различни поддршки од другата младина со попреченост (дури и ако е истата попреченост). Во рамките на училницата, постојат многу различни начини на кои наставниците и администрацијата можат да ја прилагодат својата работа за да ги задоволат потребите на младите во нивната училница со попреченост.

Предизвици и тешкотии[уреди | уреди извор]

Ефекти во семејството[уреди | уреди извор]

Да се биде млад со попреченост може да создаде финансиски товар за поединецот, како и за оние кои обезбедуваат грижа и поддршка. Нивните семејства исто така прават дополнителни директни и индиректни трошоци. Семејствата со попреченост трошат пари на здравствена заштита, терапевтски, бихевиорални или образовни услуги, превоз, негуватели и други услуги за лица посебни потреби . Индиректните трошоци вклучуваат намалување на способноста на родителите да работат поради дополнително време потребно за згрижување на дете со попреченост во комбинација со високи трошоци или недостапност на соодветна грижа за децата.

Семејствата со повеќе ресурси може да бидат во можност да ја одржат финансиската стабилност, дури и со финансискиот напор да имаат млади со попреченост. Овие ресурси можат да обезбедат третман, доделување на станови, терапија и сл. За млади со посебни потреби. Како заклучок од истражувањето наведено погоре, овие деца имаат поголема веројатност да можат да функционираат независно од своето семејство и да живеат сами на порана возраст, отколку оние од семејства кои не можат да си ги дозволат овие дополнителни ресурси.

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ „Youth with Disabilities“. Youth Social Policy and Developmental Division. Архивирано од изворникот на 2014-01-27. Посетено на 12 ноември 2020.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Laudan, Aron; Loprest, Pamela (пролет 2012). „Disability and the Education System“. The Future of Children. 22.1 (1): 97–122. PMID 22550687.

Претходник Предадолесценција	Развој на човековото тело Адолесценција	Наследник Млада возрасна личност

[1] „Youth with Disabilities“. Youth Social Policy and Developmental Division. Архивирано од изворникот на 2014-01-27. Посетено на 12 ноември 2020.

[Princeton-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Laudan, Aron; Loprest, Pamela (пролет 2012). „Disability and the Education System“. The Future of Children. 22.1 (1): 97–122. PMID 22550687.

[1]

[2]