Младинска активност

Од Википедија — слободната енциклопедија

Младинската активност претставува ангажман на младите во нивнито општество и заедница. Често се користи како стенографија за учество на младите во какви било форми вклучувајќи донесување одлуки, спорт, училишта и каква било активност каде што младите историски не се ангажирани.

Ново значење[уреди | уреди извор]

Учествотото на младите кое е исто така наречено младинска активност се користи од владини агенции, истражувачи, едукатори и други за да се дефинира и испита активниот ангажман на младите во училиштата, спортот, владата, развојот на заедницата и економската активност .

Во 1975 година, Националната комисија за ресурси за млади во САД ја дефинираше младинската активност како:

. . . Младинската активност е вклучување на младите во одговорна, предизвикувачка акција што ги исполнува вистинските потреби на можности за планирање и / или донесување одлуки кои влијаат и на другите кои не спаѓаат во групата на млади активисти. Други пожелни одлики на активноста на младите се одредбите за критичко размислување за партиципативната активност, и можноста за групни напори кон заедничка цел.

Во 1995 година, Канадското здружение за ментално здравје (CMHA) воспостави дефиниција за значајно учество на младите како:

Значајното учество на младите подразбира препознавање и негување на силните страни, интересите и способностите на младите преку обезбедување реални можности на младите да се вклучат во одлуки што влијаат врз нив на поединечно и системско ниво.

Во 2006 година, Програмата за млади на Комонвелтот и УНИЦЕФ забележаа: „Бидејќи има многу видови на развојни процеси, култури и уникатни поединци во светот, учеството не е само една појава. Постојат различни дефиниции за учество, но сепак, основен концепт на учество е дека луѓето можат слободно да се вклучат во социјалните и развојните процеси, и дека само-вклучувањето е активно, доброволно и информирано“.[1]

Платформата за вклучување на младите продолжува да се зголемува во современото општество, но сепак овие можности не го зголемуваат доволно гласот на младите во општеството.[2]

Модели[уреди | уреди извор]

Постојат различни модели на активност на младите во општеството кои можат да се следат кога се прават напори да се вклучат младите лица во донесување одлуки или дејствување на некоја промена.

Марк Јанс и Курт Де Бакер го претставуваат Триаголникот на младинско учество. Ова сугерира дека младите луѓе активно ќе се вклучат во општеството кога ќе бидат претставени со три специфични димензии; прво тие мора да имаат нешто што ќе можат да го предизвикаат. По ова, тие мора да сметаат дека имаат капацитет да направат разлика и конечно мора да бидат во можност да се поврзат со другите за ефикасно решавање на проблемот.[3]

Скалата за учество на Харт е модел што може да се користи при развој и работа на проекти за младинско улество.[4] Таа има за цел да им овозможи на младите да земат активно учество во донесувањето одлуки и да им даде можност да имаат „глас“ во општеството.

Харт изјавува дека има 8 чекори на „Скалата за учество“ Првите три чекори како манипулација, декорација и токенизам не се сметаат за ангажирање на млади луѓе во активно учество на младите, туку наместо тоа обезбедуваат патека за премин кон другите фази на младоста учество.[5] Следните пет чекори по ова разгледуваат како целосно да ги интегрираат младите во процесот на донесување одлуки и како активно да се вклучат. Овие чекори еволуираат со тоа што следниот чекор што возрасните го преземаат е организирање на настани за младите да можат да волонтираат (млади луѓе назначени за одредени активности, но не и информирани). По ова, мислењата на младите ќе имаат одредено влијание врз донесените одлуки и тие ќе добијат повратни информации за овие мислења (Младите се консултираат и информираат). Следниот чекор вклучува донесување првични идеи од страна на возрасните, а потоа преземање на неопходни чекори за имплементирање на со свои идеи и организација од страна на младите (иницирана од возрасни, заедничка моќ со младите). Претпоследниот чекор за младите луѓе кои имаат целосна моќ и креативна лиценца над своите идеи и проекти (Младите водат и иницираат акција). Последниот чекор се однесува на спојувањето на некои од последните неколку чекори, со тоа што младите ја иницираат идејата и ги покануваат возрасните да се приклучат, што доведува до еднакво партнерство. (Младите и возрасните споделуваат донесување одлуки.)

Примери[уреди | уреди извор]

Активностите за учество на младите можат да вклучуваат некои од овие форми:

Учеството на младите честопати бара одредена мерка на студентски глас или младински глас, како и партнерства за млади / возрасни . Резултатите често се мерат со развојните цели на младите, академските резултати или враќањето на социјалниот капитал. Тие можат да бидат во форма на граѓански ангажман, младински права или меѓугенерациски правичност .

Видови на активности[уреди | уреди извор]

Работејќи под УНИЦЕФ во 1992 година, социологот Роџер Харт создал модел за размислување за учеството на младите како континуитет на активности. Под наслов „Скала на учество“, овој спектар идентификува осум типа на младинско учество, почнувајќи од токенизам и манипулација, до ангажирање на младите како партнери. Адам Флечер од Фричилд Проектот идентификуваше низа младински учества во социјалните промени преку неговиот „Циклус на ангажман“.[6] Дејвид Дрикел, друг истражувач поврзан со ООН, идентификувал неколку „чекори“ кон учеството на младите, додека Даниел Хо-Санг ги анализирал моделите според хоризонталниот континуитет.[7]

Начин на учење на домородните американски заедници[уреди | уреди извор]

Во некои домородни заедници на Америка, децата се сметаат за легитимни учесници и имаат пристап до учење со цел да имаат важно влијание во нивната заедница.[8] Нивната висока вклученост во семејните напори им овозможува да ги набудуваат и искусат вештините што ќе им бидат потребни како членови на заедницата. Децата се во можност да учат затоа што имаат шанса да соработуваат со сите во заедницата. Тие исто така се желни да учествуваат и да преземат иницијатива да се вклучат во семејни настани и настани во заедницата.[9]

На различна возраст децата извршуваат различни задачи во нивната заедница. Во заедницата Јукатеј Маите во Мексико, без оглед на возраста може да се забележи како секој член учествува во секојдневните напори на нивното семејство. На возраст од 18 месеци, Мари е најмалото дете во своето семејство. Мари ја имитира својата мајка користејќи лист за чистење на столицата како нејзината мајка. Мајката на Мари пријатно ја набљудува додека таа продолжува да го чисти мебелот. Иако е многу млада, нејзината мајка ја поздравува нејзината желба да учествува во секојдневните активности на семејството.[10]

Домородните деца на Сан Педро се занимаваат со активности како игра, часови, работа и самостоен разговор со семејството и членовите на заедницата од различна возраст. Децата на возраст од две до три години се интегрирани во активности со нивните постари. На пример, многу деца од две до три години прават работи околу заедницата и продаваат овошје или друга стока.[11] Ова им дава на децата поголема пристапност до напорите на нивните постари, и поголеми шанси да научат корисни вештини.

Околу три години, домородните деца од Маите од Сан Педро, Гватемала се занимаваат со зрели работи како земјоделство, готвење и згрижување. На оваа возраст тие набљудуваат што прават другите околу нив, но околу пет-годишна возраст тие започнуваат директно да помагаат преку самостојно водење на работите.[12] Децата од Маите се во можност да учат така што се многу вклучени во работата на возрасните.

Во заедницата Чилихуани во високиот перуански Андите, деца на возраст од околу четири години придонесуваат за своето семејство преку завршување на основни работи околу куќата, и помагаат во грижата за помладите браќа и сестри.[13] Четиригодишниот Виктор придонесува за своето семејство преку извршување на домашни задачи, преку помагање во одгледувањето на неговите две помлади сестри, носење на пелени на неговата мајка, чистење на прашина на нивните мали ќебиња, и држење на шишиња додека неговите сестри пијат млеко. Ова им овозможува на децата да набудуваат, слушаат и учат за да можат значајно да придонесат во овие потфати како што стареат.

Како што децата стареат, тие можат да преземат повеќе одговорности. Исто така како што нивните вештини стануваат понапредни, децата можат да преземат иницијатива за различни задачи. Во Гвадалахара, Мексико, децата околу девет до десет години редовно преземаат иницијатива и придонесуваат за семејни работи во домаќинството и активности, како на пример чистење на куќата.[14] Оваа иницијација им овозможува на децата да бидат повеќе вклучени во нивната заедница. На пример, во Јукатан, Мексико, деца на возраст од петнаесет години ја преземаат работата на полето што нивниот татко го поседува, со што помагаат неизмерно на нивното семејство.[10] Децата покажуваат интерес да преземаат иницијатива, и учествуваат колку што можат во домашните активностите.

Во еден експеримент, браќа и сестри од мексиканско потекло биле поканети да изградат играчка заедно.[15] Тие биле во можност да научат како да ја градат играчката работејќи заедно, разгледувајќи ги идеите на другите и комбинирајќи ги нивните методи. Оваа студија покажува дека за да се биде дел од заедницата, децата на рана возраст треба да научат важни вредности како што се вклученост и придонес во заедницата што ги учат преку вршење на нивните активности.

Во многу домородни американски заедници децата се сметаат за легитимни учесници кои придонесуваат. Децата се интегрирани во секојдневните напори на семејството и заедницата. Тие имаат поголем пристап до разни можности за набљудување и учење за да можат да имаат значајно влијание во нивното семејство и заедница.

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ UNICEF/Commonwealth Youth Programme Participation Toolkits (2006) Book One p7
  2. ↑ Forbrig, Joerg (ed.) (2005) Revisiting Youth Political Participation. Strasbourg: Council of Europe.
  3. ↑ De Backer, Kurt and Jans, Marc (2002) Youth (-work) and Social Participation: Elements for a Practical Theory. Brussels: Flemish Youth Council.
  4. ↑ http://www.myd.govt.nz/working-with-young-people/youth-participation-in-decision-making/youth-participation-models.html
  5. ↑ http://www.myd.govt.nz/documents/engagement/harts-ladder.pdf
  6. ↑ Fletcher, A. and Vavrus, J. (2007) Guide to Social Change Led By and With Young People Архивирано на 29 септември 2011 г.. Olympia, WA: CommonAction Consulting. Retrieved 8/9/11.
  7. ↑ Checkoway, B. and Gutierrez, L. (2006) "An introduction," in Checkoway and Gutierrez (eds) Youth Participation and Community Change. New York: Hawthorne Press. p 3.
  8. ↑ Rogoff, B. (2003). The cultural nature of human development Oxford University Press, New York, NY.
  9. ↑ Rogoff, B. (2014). Learning by observing and pitching in to family and community endeavors: An orientation. Human Development, 57(2-3), 69-81.
  10. ↑ 10,0 10,1 Gaskins, S. (1999). Children's daily lives in a mayan village: A case study of culturally constructed roles and activities. In A. Goncu (Ed.), Children's engagement in the world: Sociocultural perspectives; children's engagement in the world: Sociocultural perspectives (pp. 25-60, Chapter x, 269 Pages) Cambridge University Press, New York, NY.
  11. ↑ Rogoff, B. Morelli, G. & Chavajay, P. (2010). Children’s integration in communities and segregation from people of differing ages. Perspectives on Psychology Science, 5 (4), 431-440.
  12. ↑ Morelli, G., Rogoff, B., & Angelillo, C. (2003). Cultural variation in young children’s access to work or involvement in specialized child-focused activities. International Journal of Behavioral Development, 27 (3), 264-274.
  13. ↑ Bolin, I. (2006). Growing up in a culture of respect: Childrearing in highland Peru. Austin: University of Texas.
  14. ↑ Coppens, A. D., Alcalá, L., Mejía-Arauz, R., & Rogoff, B. (2014). Children’s initiative in family household work in Mexico. Human Development, 57(2-3), 116-130. doi:https://dx.doi.org.oca.ucsc.edu/10.1159/000356768[мртва врска]
  15. ↑ López, A., Najafi B., Rogoff, B., Mejia-Arauz, R., (2012). Collaboration and Helping as Cultural Practices. The Oxford Handbook of Culture and Psychology, 869-884.

Надворешни врски и понатамошно читање[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Младинска_активност&oldid=5050457“