Мала Лангобардија

Од Википедија — слободната енциклопедија
Лангобардските (сини) и римските (портокалови) поседи при смртта на Агилулф (616 г.)

Мала Лангобардија (латински: Langobardia Minor) - името што, во раниот среден век, било дадено на власта на Лангобардите во средно-јужна Италија, што одговара на војводствата Сполето и Беневенто. По освојувањето на Лангобардското Кралство од Карло Велики во 774 година, таа останала под лангобардска контрола.

Еднаш во Италија преку Фриули во 568 година, Ломбардите откинале од Римјаните голем дел од земјата јужно од Алпите, но не претставувале, барем првично, еднообличен и продолжен посед. Покорните земји биле групирани, според терминологијата на тоа време, во две важни области: Голема Лангобардија, од Алпите до денешна Тоскана и Мала Лангобардија која ги опфаќала поседите јужно од римските територии (кои во тој последен дел од 6 век се протегала од Рим до Равена низ сегашните Умбрија и Марке). Равенската Егзархија била поврзана со Рим преку „римскиот коридор “, кој минувал низ Орвјето, Кјузи и Перуџа и ја одделувал Мала Лангобардија од Голема.

Додека Голема Лангобардија била распарчена и се менувала во многу војводства и гасталди, Мала Лангобардија одржувала извонредна установна стабилност за време на Лангобардското Кралство (568–774), останувајќи поделена на двете војводства Сполето и Беневенто. Тие биле создадени веднаш по лангобардското навлегување, во 570-тите години на минатиот век, а првите војводи биле Фаролд во Сполето и Зото во Беневенто. На почетокот тие ги вклучувале географски само внатрешните области, оставајќи ги Римјаните под контрола на крајбрежните области; дури подоцна (особено за време на владеењето на Агилулф, 591–616) поседите на Лангобардите биле проширени и на крајбрежјето. Така станало покорно на двете војводства на целиот јадрански брег помеѓу римските упоришта Анкона на север и Отранто на југ; Јонците и Тиренците, сепак, само делумно потпаднале под власта на војводата на Беневенто, кој никогаш не бил во можност трајно да ги заземе Неапол, Саленто и врвот на Калабрија (јужно од Козенца и Кротоне), и секако, Рим и неговите предградија.

Извори[уреди | уреди извор]

  • Павле Ѓакон, Historia Langobardorum (Storia dei Longobardi, Лоренцо Вала/Мондадори, Милано 1992 година)