Македонски вина
Република Македонија произведува вино на некој 22,400 hectares (55,000 acres) винови насади,[1] и производството изнесувало 108,100 тони во 2008 година.[2] Исто така постојат 30,000 hectares (74,000 acres) и дополнителни винови насади се посветени натрпезното лозје. Црвеното вино доминира во македонското производство на вино, со околу 80 проценти.
Историја[уреди | уреди извор]
Додека Македонија била дел од Југославија, таа била главен производител на вино. Во 1980-тите години, производството изнесувало околу две третини од југословенското производство на вино. По распадот на Југославија, македонското производство на вино драстично се намалило, од 1,8 милиони хектолитар во средината на 1990-тите години до 447,000 хл во 2002 година.[1]
Вински региони[уреди | уреди извор]
Македонија има три вински региони и тоа:[1]
- Поврадарие, во долината на реката Вардар, главно околу градовите Неготино и Кавадарци. Тоа е најважниот регион и во поглед на квантитетот и квалитетот на виното.
- Пчиња - Осогово, на исток на границата со Бугарија.
- Пелагонија - Полог, околу Охридско Езеро, на запад на границата со Албанија.
Сорти на грозје[уреди | уреди извор]
Сортата на грозје, која е вообичаена за одгледување, вклучува голем дел од домородните сорти и сорти што се заеднички за Средна Европа и Балканот, како и некои меѓународни сорти. Црвените сорти вклучуваат Вранец (најчестата разновидност на Македонија), Кратошија, Каберне Совињон и Мерло. Станушина Црна е единствена сорта на грозје од македонско потекло, способна да произведува многу квалитетни вина, таа е многу популарна на домашниот пазар, малку позната надвор од својата родна земја. Белите сорти ја вклучуваат Смедеревка, Welschriesling (обично се нарекуваат Лашки Ризлинг), Шардоне, Совињон бланк и Жилавка.[1]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Jancis Robinson, уред. (2006). „Macedonia“. Oxford Companion to Wine (3. изд.). Oxford: Oxford University Press. стр. 414. ISBN 0-19-860990-6.
- ↑ „Wine production (tons)“. Food and Agriculture Organization. стр. 28. Архивирано од изворникот на 20 May 2011. Посетено на 2011-02-11.