Магнус III од Шведска

Од Википедија — слободната енциклопедија
Печат на кралот Магнус
Гробниот споменик на Магнус од 16 век над неговите семејни крипти во црквата Ридархолм

Магнус III (околу. 1240 година– 18 декември 1290 година) бил крал на Шведска од 1275 година до неговата смрт во 1290 година.[1]

Име[уреди | уреди извор]

Тој бил „првиот Магнус “ кој владеел со Шведска долго време, не се сметал генерално за узурпатор или претендент (туку третиот Магнус кој бил прогласен за шведски крал и кој владеел таму). Подоцнежните историчари го припишуваат епитетот „Ладулас“– Барнлок– на кралскиот декрет од 1279 или 1280 година, со кој се ослободуваат Јеомарите од должноста да обезбедат егзистенција за патувачките благородници и епископи („Селани! Заклучете си ги амбарите!“); друга теорија е дека се работи за корупција на Ладислав, што веројатно би било неговото второ име, со оглед на неговото словенско наследство. (Прабабата на Магнус по мајка била Софија од Минск, принцезата Рурикид. ) Овој крал исто така се нарекува и Магнус I, но тоа не го признава ниту еден шведски историчари денес.[2]

Раниот живот[уреди | уреди извор]

Магнус, чија година на раѓање никогаш не била потврдена во модерното време, веројатно бил втор син на Биргер Јарл (1200–66) и принцезата Ингеборг, и самата сестра на бездетниот крал Ерик XI и ќерка на кралот Ерик X. Така, Валдемар Биргерсон (1239-1302) бил најстариот син и владеел како Валдемар, крал на Шведска од 1250-1275 година, наследувајќи го кралот Ерик, нивниот вујко по мајка кој владеел до 1250 година. Биргер Јарл го назначил Магнус како Јарл, отсега наречен војвода од Шведска, и како наследник на Валдемар. Дури и по полнолетството на Валдемар во 1257 година, Биргер Јарл ја задржал својата контрола над земјата. По смртта на Биргер во 1266 година, Валдемар дошол во конфликт со Магнус кој го сакал тронот за себе.[3]

Пристапување и брак[уреди | уреди извор]

Во 1275 година, војводата Магнус започнал бунт против својот брат со данска помош и го соборил од тронот. Валдемар бил соборен од Магнус по битката кај Хова во шумата Тиведен на 14 јуни 1275 година. Магнус бил избран за крал на Камењата на Мора. Во 1276 година, Магнус наводно се оженил со втората сопруга Хелвиг, ќерка на Џерард I од Холштајн. Преку нејзината мајка, Елизабета од Мекленбург, Хелвиг била потомок на Кристина, наводната ќерка на кралот Сверкер II. Папското поништување на наводниот прв брак на Магнус и дозвола за вториот брак (неопходен поради сродство ) им биле издадени десет години подоцна, во 1286 година. Хелвиг подоцна дејствувал како регент, веројатно 1290–1302 и 1320–1327 година.[4][5]

Царување[уреди | уреди извор]

Соборениот крал Валдемар успеал, со помош на Данска за возврат, да ги врати провинциите во Јетеланд во јужниот дел на кралството, а Магнус морал да го признае тоа во 1277 година. Меѓутоа, Магнус ги вратил околу 1278 година и ја презел дополнителната титула крал на Готите, започнувајќи ја традицијата на „Кралот на Швеѓаните и Готите“. Најмладиот брат на кралот Магнус, Бенедикт (1254–1291), тогаш архиѓакон, дејствувал како негов лорд висок канцелар на Шведска, а во 1284 година Магнус го наградил со Војводството Финска.[6]

Магнус умрел кога неговите синови биле уште малолетни. Магнус му наредил на својот роднина Торкел Кнутсон, лорд високиот полицаец на Шведска да биде чувар на неговиот наследник, идниот крал Биргер, кој имал околу десет години кога умрел таткото.

Модерни истражувања[уреди | уреди извор]

Во пролетта 2011 година, археолозите и остеолозите од Универзитетот во Стокхолм добиле дозвола да отворат еден од кралските гробови во црквата Ридархолм со цел да ги проучат посмртните останки на Магнус Ладулас и некои од неговите роднини. СВТ емитувала емисија на прелиминарните студии, каде биле презентирани голем број резултати; меѓу другите и неговата болна наклонетост. Тестовите за јаглерод-14 ги датирале коските во 15 век, што покажува дека посмртните останки не можеле да бидат на кралот и неговото семејство. Во декември 2011 година, истражувачите побарале дозвола да го отворат соседниот саркофаг, за кој досега се претпоставувало дека ги содржи коските на подоцнежниот крал, Чарлс VIII.

Деца[уреди | уреди извор]

Од неговиот наводен прв (поништен) брак со непозната жена:

  • Ерик Магнусон (роден околу 1275 г– в. 1277)

Од неговиот втор брак со Хелвиг од Холштајн:

  • Ингеборг Магнусдотер од Шведска (роден околу 1279 година); се омажила со кралот Ерик VI од Данска.
  • Биргер, крал на Шведска (роден околу 1280 г.)
  • Ерик Магнусон, војвода од Судерманија во 1302 година и Халанд итн. в 1305 година, роден в. 1282 година. Умрел од глад во 1318 година во замокот Никопингшус додека бил затворен од неговиот брат кралот Биргер.
  • Валдемар Магнусон, војвода од Финска во 1302 година и Еланд 1310 година. Починал од глад 1318 година во замокот Никопингшус додека бил затворен од неговиот брат, кралот Биргер.
  • Ричеза Магнусдотер од Шведска (р. по 1347 г.), игуманија на манастирот Сент Клер, Стокхолм.

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. Ulf Sundberg (1999). „Magnus Birgersson "Ladulås". pennanochsvardet.se. Архивирано од изворникот на 2020-04-11. Посетено на January 1, 2019.
  2. John E. Morby, "The Sobriquets of Medieval European Princes", Canadian Journal of History, 13:1 (1978), p. 12.
  3. „Valdemar Birgersson, kung av Sverige“. KulturNav. Посетено на January 1, 2019.
  4. „Mora Stenar“. knivstashistoria.se. Посетено на January 1, 2019.
  5. „Magnus Ladulås (ca 1240–1290)“. Biografiskt lexikon för Finland. Посетено на January 1, 2019.
  6. Sten Engström. „Bengt Birgersson“. Svenskt biografiskt lexikon. Посетено на January 1, 2019.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]