Лос Анџелес Чарџерс

Од Википедија — слободната енциклопедија

Лос Анџелес Чарџерс (англиски: Los Angeles Chargers) ― професионален фудбалска екипа од Соединетите Држави со седиште во метрополитенската област Лос Анџелес. Чарџерс се натпреваруваат во Националната фудбалска лига (НФЛ) како член на Западната дивизија на Американската фудбалска конференција (АФК) и ги играат своите домашни натпревари на Стадионот Софи во Инглвуд, Калифорнија, кој го делат со Лос Анџелес Ремс.

Чарџерс биле основани во Лос Анџелес, во 1959 година, а почнале да играат во 1960 година како основачки член на Американската фудбалска лига (АФЛ). Тие ја поминале својата прва сезона во Лос Анџелес пред да се преселат во Сан Диего во 1961 година за да станат Сан Диего Чарџерс.[1] Тимот се приклучил на НФЛ како резултат на спојувањето на АФЛ-НФЛ во 1970 година. Во 2017 година, Чарџерс се преселиле во Лос Анџелес по 56 сезони во Сан Диего, една година откако Ремс се преселиле во градот откако поминале 21 сезона (1995–2015) во Сент Луис.[2][3][4] Тимот претходно играл во Меморијалниот Колосеум во Лос Анџелес за време на нивниот прв престој во Лос Анџелес, стадионот Балбоа и стадионот Сан Диего (исто така познат како Стадионот „Џек Марфи“ и Стадионот Квалком) додека бил во Сан Диего и Дигнити хелт спортс парк (порано наречен СтубХаб сентер) од 2017 до 2019 година, додека Стадионот СоФи бил во изградба.

Чарџерс го освоиле првенството во АФЛ во 1963 година, и стигнале до разигрувањето на АФЛ пет пати и натпреварот од првенството на АФЛ четири пати пред да се приклучат на НФЛ.[1][5] Оттогаш, Чарџерс направиле 15 учества во разигрувањето и забележале четири настапи во натпреварот од првенството на АФК.[1] Во 1994 година, Чарџерс го освоиле своето прво и единствено првенство на АФК и се соочиле со Сан Франциско 49ерс (Фортинајнерс) во Супер Боул XXIX, губејќи со 49–26.[1] Чарџерс имаат осум играчи и еден тренер примени во Куќа на славните за професионален фудбал: широк примач Ленс Алворт (1962–1970), одбранбен краен играч Фред Дин (1975–1981), заден четвртерец Ден Футс (1973–1987), главен тренер и главен раководител Сид Гилман (1960-1969, 1971), широко примач Чарли Џојнер (1976-1986), напаѓачки линиец Рон Микс (1960-1969), тесен заден играч Келен Винслоу (1979-1987), линиски заден играч Џуниор Сеу (19290) и повратен заден играч Ладејнијан Томлисон (2001–2009).[6]

Историја на франшиза[уреди | уреди извор]

Главни статии: Историја на Лос Анџелес Чарџерс и Сан Диего Чарџерс

Ерата на Барон Хилтон (1960-1965)[уреди | уреди извор]

Години на Сид Гилман (1960–69)[уреди | уреди извор]

Чарџерс биле основани со седум други екипи од Американската фудбалска лига во 1959 година. Тие започнале да играат во АФЛ во Лос Анџелес следната година во 1960 година.[1] Првичниот сопственик на Чарџерс бил наследникот на хотелот „Барон“ Хилтон, син на основачот на Хилтон Хотели Конрад Хилтон.[1] Според службената мрежна страница на Куќата на славните за професионален фудбал, Барон Хилтон се согласил откако неговиот главен раководител, Френк Лихи, го избрал името Чарџерс, кога купил франшиза од АФЛ за Лос Анџелес: „Ми се допадна затоа што извикуваат „тргни“ (англиски: charge, чарџ) и слушајќи го клеронот на Стадионот Доџер и на натпреварите во УСК“.[7]

Преселба во Сан Диего (1961)[уреди | уреди извор]

По сезоната 1960, имало гласини дека тимот размислувал за преселба во Сан Диего, Атланта или Сиетл. Во јануари 1961 година франшизата објавила дека бил склучен договор со Сан Диего да игра на Стадионот Балбоа во Балбоа Парк.

Тие играле за целото десет сезонско постоење во АФЛ, пред да се спои новата лига со постарата НФЛ. Нивниот единствен тренер за десетгодишниот живот на АФЛ бил Сид Гилман,[1] член на Куќата на славните,[8] кој бил широко признат како голем напаѓачки изумител.[9] Раните години во АФЛ на Сан Диего Чарџерс биле истакнати со извонредната игра на широкиот примач Ленс „Бамби“ Алворт со 543 приеми за 10.266 јарди во неговата кариера во 11. АФЛ/НФЛ сезона. Покрај тоа, тој поставил професионален фудбалски рекорд на последователни натпревари со прием (96) во текот на неговата кариера.

Со играчи како Алворт, Пол Лоу, Кит Линколн и Џон Хадл,[10] Чарџерс со високи резултати освоиле дивизиски круни пет од првите шест сезони во лигата и титулата во АФЛ во 1963 година со победата од 51–10 над Бостон Пејчриотс.[1] Тие, исто така, одиграле одлична одбрана, како што е наведено од нивниот професионален фудбалски рекорд од 49 пресретнувања на додавања во 1961 година,[11] и го вклучило одбранбениот дебитант на годината на АФЛ, Ерл Фејсон.[12] Чарџерс биле основоположници на поимот „Farsome Foursome“ (Страшна четворка) за да се опише нивната сеѕвездена одбранбена линија,[13] закотвена од Фејсон и Ерни Лад.

Ера на Јуџин Клајн (1966-1983)[уреди | уреди извор]

Хилтон ги продал Чарџерс на група предводена од Џин Клајн и Сем Шулман во август 1966 година.

Во 1970 година, Чарџерс биле ставени во дивизијата АФЦ Запад по завршувањето на спојувањето АФЛ/НФЛ.[14][15] Но, дотогаш, Чарџерс паднале во тешки времиња; Гилман, кој се вратил како главен раководител, се пензионирал во 1971 година, а многу од играчите на Чарџерс од 1960-тите веќе или се пензионирале или биле разменети.[16] Чарџерс добиле играчи ветерани како Дикон Џонс[17] и Џони Јунитас;[18] сепак, тоа било во подоцнежните фази од нивните кариери и екипата се борела, ставајќи се на третото или четвртото место на АФЦ Запад секоја година од 1970 до 1978 година. Во текот на сезоната 1973 година, Чарџерс биле вклучени во првиот голем скандал со дрога во НФЛ. Меѓутоа, истата година, дебитантот од Орегон по име Ден Футс послужил како катализатор за враќањето на Чарџерс на слава како што течеле 1970-тите.

Години на Дон Кориел (1978-1986)[уреди | уреди извор]

Ден Футс ги водел Чарџерс на неколку последователни сезони од 1979 до 1982 година, вклучувајќи го и познатиот натпревар „Епско во Мајами“ од 1981 година во дивизиското разигрување на АФК.

Чарџерс го ангажирале главниот тренер Дон Кориел во 1978 година, кој останал да ја тренира екипата до 1986 година. Кориел развил напаѓачка шема и филозофија позната како Ер Кориел, позната и како „Кориелов напад“ или „вертикален напад“. Со Ден Футс како заден играч, нападот на Сан Диего Чарџерс бил меѓу најголемите и највозбудливите додавачки напади во историјата на НФЛ,[19] поставувајќи лигашки и поединечни напаѓачки рекорди. Чарџерс ја воделе лигата со рекорд во НФЛ шест последователни години од 1978 до 1983 година[20] и повторно во 1985 година. Тие, исто така, ја воделе лигата во вкупни јарди во нападот 1978-83 и 1985 година. Под покровителство на Кориел, Ден Футс, широкиот приемач Чарли Џојнер и тесниот краен играч Келен Винслоу процветале на теренот и сите ќе бидат примени во Куќата на славните на професионалниот фудбал. Чарџерс се стекнале со четири последователни настапи во разигрувањето (1979-82) за време на ерата на Ер Кориел, вклучително и три првенства во Западната дивизија на АФК (1979-81). Како и да е, тие не успеале да стигнат до Суперболот, вклучително и два последователни порази во натпреварот од првенството на АФК во 1980 и 1981 година.

И покрај тоа што повторно се пласирале во разигрувањето за време на скратената, поради штрајк, сезона во 1982 година, Чарџерс го пропуштале разигрувањето секоја сезона од 1983 до 1991. Во 1984 година, Клајн ја намалил платата подготвувајќи се за продажба на франшизата, испраќајќи ги одбранбените играчи Џонсон и Келчер во Сан Франциско, каде што му се придружиле на Дин и го нападнале Били Шилдс за уште едно првенство на 49ерс во Супер Боул XIX.[21]

Ера на семејството Спанос (1984–денес)[уреди | уреди извор]

Алекс Спанос купил мнозински посед во Сан Диего од Клајн на 1 август 1983 година. Семејството на Спанос сè уште поседува 97% од тимот, а до неговата смрт во 2016 година, Џорџ Перникано ги поседувал останатите 3%. Ал Саундерс бил именуван за седми главен тренер во историјата на Чарџерс во 1986 година по оставката на Кориел во средината на таа сезона.[22] Во 1988, Футс се пензионирал по 15-годишна кариера во која поставил седум рекорди во НФЛ и 42 клупски рекорди, и станал вториот најплоден пасувач во НФЛ на сите времиња со 43.040 јарди. Бројот на дресот на Фоутс (14) бил повлечен на полувремето од натпреварот „Ден Футс“ во Сан Диего.[22]

Чарџерс како домаќини на претсезонски натпревар на Стадионот „Џек Марфи“ во Сан Диего во 1987 година.

Во 1989 година, Ден Хенинг, поранешен заден четвртерец на Чарџерс, помошник на Вашингтон Редскинс и главен тренер на Атланта Фалконс, бил прогласен за осми главен тренер во историјата на Чарџерс.[22] Првата година, повратниот заден играч Мерион Батс поставил клупски рекорд со 39 носења и рекорд на екипен дебитант со 176 јарди во победата на Чарџерс од 20–13 во Канзас Сити.[22] По тригодишен престој како директор за фудбалски операции, Стив Ортмаер бил ослободен по сезоната и заменет со Боби Бетард.[22]

Години на Боби Рос (1992-1996)[уреди | уреди извор]

По трисезонскиот престој на Хенинг со Чарџерс, Боби Рос бил ангажиран како деветти главен тренер во 1992 година. Дополнително, Чарџерс го купиле задниот четвртерец Стен Хемфрис во трампа со Вашингтон Редскинс.[23] Чарџерс ги загубиле своите први четири натпревари од сезоната и се вратиле за да станат првиот тим со 0-4 што влегол во плеј-офот бидејќи победиле на 11 од последните 12 натпревари и ја освоиле титулата во АФЦ Запад. Рос бил прогласен за тренер на годината во НФЛ за драматичниот пресврт на Чарџерс од Професионалната фудбалска недела.[23][24] Во првата рунда од разигрувањето, Чарџерс ги елиминирале Чифс со 17-0, но Делфинс ги елиминирале Чарџерс во дивизиското разигрување за да ги елиминираат Чарџерс. Во 1993 година, Чарџерс завршиле со 8-8 (четврти во нивната дивизија).[23]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 „History“. Chargers.com. NFL Enterprises, LLC. Архивирано од изворникот на 24 декември 2015. Посетено на 27 декември 2022.
  2. ↑ „Letter From Dean Spanos“. Chargers.com. NFL Enterprises, LLC. 11 јануари 2017. Архивирано од изворникот на 25 јуни 2020. Посетено на 27 декември 2022.
  3. ↑ Knoblauch, Austin (12 јануари 2017). „Chargers announce decision to relocate to Los Angeles“. NFL.com. NFL Enterprises, LLC. Архивирано од изворникот на 14 јануари 2017. Посетено на 27 декември 2022.
  4. ↑ Schrotenboer, Brent (12 јануари 2017). „What we know about Chargers' move to Los Angeles“. USA Today. Архивирано од изворникот на 13 јануари 2017. Посетено на 27 декември 2022.
  5. ↑ „Los Angeles Chargers Team History“. ProFootballHOF.com. NFL Enterprises, LLC. Архивирано од изворникот на 1 јануари 2020. Посетено на 27 декември 2022.
  6. ↑ „Hall of Famers by Franchise“. ProFootballHOF.com. NFL Enterprises, LLC. Архивирано од изворникот на 27 октомври 2018. Посетено на 27 декември 2022.
  7. ↑ „Franchise nicknames“. Куќата на славните за професионален фудбал. 1 јануари 2005. Архивирано од изворникот на 21 јануари 2018. Посетено на 27 декември 2022.
  8. ↑ SID GILLMAN Архивирано на 29 август 2007. Pro Football Hall of Fame. Пристапено на 27 декември 2022.
  9. ↑ Pierson, Don (4 јануари 2003). „Sid Gillman 1911-2003“. Chicago Tribune. Архивирано од изворникот на 28 јануари 2016. Посетено на 27 декември 2022.
  10. ↑ Chargers Hall of Fame Архивирано на 9 мај 2008 г. Chargers.com.
  11. ↑ „Football Players Are Better Than Ever, Right?“. Архивирано од изворникот на 2002-07-01. Посетено на 2022-12-27.
  12. ↑ NFL's Rookie of the Year Архивирано на 20 септември 2005. About.com: Football.
  13. ↑ Florence, Mal (16 септември 1985). „Remembering the Fearsome Foursome“. Los Angeles Times. Архивирано од изворникот на 14 јули 2014. Посетено на 27 декември 2022.
  14. ↑ NFL History: 1961–1970 Архивирано на 5 февруари 2007. NFL.com. Пристапено на 27 декември 2022.
  15. ↑ NFL Franchise Year-by-Year Genealogy Архивирано на 3 април 2006 г. Football.com.
  16. ↑ Chronology 1970–1979 Архивирано на 3 април 2009 г. Chargers.com.
  17. ↑ Deacon Jones – 'Secretary Of Defense' Архивирано на 29 март 2007. NFLPlayers.com. Пристапено на 27 декември 2022.
  18. ↑ Litsky, Frank (12 септември 2002). „Johnny Unitas, N.F.L.'s Genius of the Huddle, Dies at 69“. The New York Times. Архивирано од изворникот на 28 октомври 2014. Посетено на 27 декември 2022.
  19. ↑ „Pro Football Hall of Fame - "Air Coryell"“. Архивирано од изворникот на 18 јануари 2018. Посетено на 27 декември 2022.
  20. ↑ „Team Records: Passing“. NFL.com. Архивирано од изворникот на 27 декември 2007. Посетено на 27 декември 2022.
  21. ↑ Say It Ain't So: San Diego Chargers Sports Illustrated.
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 22,4 Chronology 1980–1989 Архивирано на 9 март 2009 г. Chargers.com.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Chronology 1990-1999 Архивирано на 6 јануари 2009 г. Chargers.com.
  24. ↑ Pro Football Weekly NFL Coach of the Year Архивирано на 16 октомври 2007. Answers.com.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Лос_Анџелес_Чарџерс&oldid=4914185“