Лев Анински

Лев Анински
Роден(а)	Лев Александрович Анински 7 април 1934 Ростов на Дон, СССР
Починал(а)	6 ноември 2019 (возр. 85) Москва, Русија
Националност	Русин

Лев Александрович Анински (руски: Лев Александрович Аннинский, 7 април 1934 - 6 ноември 2019) — советски и руски литературен критичар, историчар, публицист, есеист и автор на повеќе од 30 книги. Бил и сценарист и како таков трикратен лауреат на ТЕФИ (1996 и 2004 година, двапати).

Животопис

Анински е роден во Ростов на Дон, од Александар Анински, козак од Станицата Ново-Анинскаја, и Ана (Кана Залманова) Александрова, родена во Љубеч, Украина. Неговата баба Бронислава Гершенович била убиена во 1921 година на селски пат од членовите на бандата на Иван Галака од Чернигов, бидејќи била Евреин. Во раните години читал многу, главно руски класици и историски книги, но и филозофи како Хегел и Кант. Во 1939 година, како петгодишник, се појавил на екранот, како момче од градинка во филмот Подкидиш (Подкидыш). Таткото на Анински, првично учител во училиште, подоцна продуцент на Мосфилм, во 1941 година заминал во војна и исчезнал. Како што дознал Анински години подоцна, тој се повредил за време на напад на германската авијација во средината на 1942 година во близина на Полоцк, бил заробен и подоцна застрелан од украинскиот полизеј. Мајката на Анински предавала хемија на техничкиот факултет до крајот на нејзиниот живот.

Во 1956 година, сè уште студент на филолошкиот факултет на Московскиот универзитет, Анински дебитирал како книжевен критичар со анализа на романот на Владимир Дудинцев, Не само со леб. По дипломирањето тој требало да се приклучи на постдипломските курсеви, но тоа се совпаднало со настаните во Унгарија. Бидејќи востанието таму било поттикнато од книжевната елита на оваа земја, КПСС одлучила да ја „пробие идеологијата“ во советските академски кругови и Анински дознал дека за повторно да се приклучи на Универзитетот ќе мора прво да работи практична работа. Поминал половина година во списанието „Советски Сојуз“, добил отказ, се приклучил на „Литературнаја газета“ (1957-1960), потоа во списанието „Знамија“ (1960-1967).

По потпишувањето писмо за поддршка на дисидентот Андреј Сињавски, неговиот поранешен универзитетски учител, тој бил протеран од Знамија. Во 1968-1972 година, Анински работел во Институтот за социолошки истражувања на Академијата на науките, а потоа се приклучил на списанието „Дружба Народов“ (1972-1991 година), започнувајќи кариера на хонорарец што му донело репутација на остроумен и оригинален автор чии есеи биле добредојдени и во Октјабр и во Нови Мир, двете списанија кои припаѓаат на конкурентските („патриоти“/„либерали“) фракции. Анински никогаш не се приклучил на Советската комунистичка партија.

Во 1970-тите биле објавени неколку книги од Анински, меѓу кои и „Свршени со идејата“ (за „Како се калеше челикот“ на Николај Островски, 1971 година) и „Василиј Шукшин“ (1976). Книгите на Анински од 1980-тите ги вклучувале „Ловците на Лео“ (Лав Толстој во кино), 1980; Лесковски ѓердан (1982, 1885), Контакти (1982), Гранки полни со сончева светлина (студија за литванската фотографија, 1984 година), Николај Губенко (1986) и Тројцата еретици (1988).

Неговата книга „Сребрена и црна“ од 1997 година (со поднаслов: „Руската, советската, словенската и светската поезија во сребреното доба“), за 12-те поети од почетокот на 20 век, ја формирал основата за ТВ документарната серија на истиот наслов. Режиран од Виталиј Максимов и премиерно прикажан на ТВ Култура во 2004 година, на Аннински му донело два ТЕФИ (во категориите „Најдоброто сценарио“ и „Најдобар ТВ документарен филм“). Во 2010 година, Лев Анински ја добил наградата „Белиот слон“, наградата на Рускиот еснаф на филмски критичари. Од 2003 година, Анински бил член на жирито на книжевната награда „Јаснаја Полјана“.

Анински починал на 6 ноември 2019 година.