Тој ја започнал својата клупска кариера со италијанскиот клуб Болоња во 2000 година, и останал во клубот до 2004 година, освен едногодишната позајмица во Специја. Тој потоа се преселил во Палермо, каде што станал познат во текот на неговите четири сезони во клубот. Во 2008 година, тој се преселил во германскиот клуб Волфсбург за една сезона, каде ја освоил титулата во Бундеслигата 2008-09. Тој се вратил во Италија следната сезона, приклучувајќи се на Парма, а во 2013 година се преселил во Милан, пред да му се приклучи на Карпи во 2015 година; тој ја поминал сезоната 2016-17 на позајмица со Виченца во Серија Б. Во октомври 2017 година, тој се приклучил на малтешкиот прволигаш Хамрун Спартанс. Во јануари 2019 година, тој потпишал со Тре Фиори, каде го освоил Копа Титано, пред да го објави своето пензионирање во јули.
Како производ на младинскиот систем на Болоња, Закардо бил промовиран во првиот тим во 2000 година, но ил испратен на позајмица во Специја за сезоната 2000-01. Тој го направил своето деби во Серија А и за првиот тим на Болоња на 18 октомври 2001 година, во поразот со 1–0 на гости против Лече, под водство на тренерот Франческо Гвидолин; тој потоа веднаш станал редовен играч и за репрезентацијата на Италија до 21 година. Тој ја напуштил Болоња во 2004 година за да му се придружи на својот поранешен тренер Гвидолин во Палермо. Тој бил редовен стартер за Палермо и го направил својот пробив со клубот, настапувајќи на 142 првенствени натпревари и постигнувајќи осум гола.
По една сезона помината во Германија во Волфсбург,[4] во која му помогнал на клубот да ја освои првата титула во Бундеслигата, тој повторно му се придружил на Гвидолин во Парма во август 2009 година [5] Во неговите три и пол сезони со тимот, Закардо настапил на 118 првенствени натпревари и постигнал десет гола.
На 24 јануари 2013 година, Закардо потпишал од Милан,[6] дел од безготовинска трампа во која Џамел Месбах се преселил во Парма.[7] Кон крајот на летниот преоден рок 2014 година, Милан имал договор со Парма во кој тој и Џонатан Бјабијани ќе ги заменат клубовите, но првиот го одбил потегот. На 1 февруари 2015 година, Закардо го постигнал својот прв гол за Милан во победата од 3–1 на домашен терен против Парма.
По истекот на неговиот договор со Милан во летото 2015 година, Закардо се преселил во неодамна промовираниот тим Карпи во Серија А преку слободен трансфер. Тој потпишал двегодишен договор.[8] Тој забележал 27 настапи за клубот во текот на сезоната 2015-16 во Серија А, постигнувајќи еден гол,[9] иако Карпи на крајот испаднал во Серија Б на крајот од сезоната.[10]
На 31 август 2016 година, Закардо потпишал за Виченца, на позајмица со обврска за купување.[11][12] Според La Gazzetta dello Sport, тој потпишал двегодишен договор.[13] Тој го носел дресот со број 9 за тимот.[14][15] На 13 јули 2017 година, тој објавил дека го откажал договорот со клубот, станувајќи слободен агент.[16][17]
Во октомври, тој потпишал од малтешкиот прволигаш Хамрун Спартанс.[18][19] На 20 мај 2018 година, тој објавил дека ќе го напушти клубот,[20] и подоцна станал слободен агент.[21] Во декември, тој ја добил својата диплома за спортски директор преку Техничкиот центар Коверчиано.[22]
Во јануари 2019 година, тој изјавил во интервју дека бил поврзуван со неколку клубови, вклучувајќи го неговиот поранешен тим Болоња и канадскиот тим Торонто, и дека доколку не добие понуда од некој тим до мај, дека ќе се повлече од професионалната кариера.[23] На 31 јануари 2019 година, Закардо објавил на Фејсбук дека потпишал со Санмаринскиот клуб Тре Фиори, но дека ќе му се приклучи на тимот во март.[24] Со клубот го освоим Копа Титано. На 9 јули 2019 година, точно 13 години откако го освоил Светското првенство со Италија, тој го објавил своето повлекување од професионалниот фудбал на Инстаграм.[25]
Закардо ја претставувал репрезентацијата на Италија до 16 години (еквивалент на сегашниот тим до 17 години) на 15-годишна возраст, учествувајќи и на Европското првенство за играчи до 16 години во 1998 година што се одржало во Шкотска. За време на турнирот, тој го постигнал решавачкиот гол во полуфиналето што и овозможило на Италија да се пласира во финалето на турнирот, каде што била поразена од Република Ирска.[26] Во 2001 година, тој бил член на италијанската репрезентација до 23 години која освоила сребрен медал на Медитеранските игри одржани во Тунис.[27] Закардо, исто така, ја претставувал Италија на ниво до 21 година, освојувајќи го Европското првенство за играчи до 21 година во 2004 година под менаџерот Клаудио Џентиле.[28][29]
Закардо го направил своето сениорско деби за Италија под водство на Марчело Липи на 17 ноември 2004 година во домашната пријателска победа на Италија со 1–0 над Финска.[30] Почнал да се распоредува со поголема фреквенција и на 8 октомври 2005 година, тој го постигнал својот прв и единствен меѓународен гол во победата од 1–0 на домашен терен над Словенија во Палермо во квалификацискиот натпревар за Светското првенство 2006 година; победата и овозможило на Италија да се квалификува за претстојното Светско првенство во 2006 година во Германија.[31] Закардо бил вклучен во списокот со 23 играчи на Италија за турнирот,[32] и забележал три настапи во последното натпреварување. Тој ги започнал првите два натпревари од групната фаза,[33] помагајќи ѝ на Италија да ја зачува мрежата во првата победа од 2-0 над Гана на 12 јуни,[34] но тој постигнал автогол по слободен удар во вториот натпревар на Аѕурите на 17 јуни, кој завршил нерешено 1–1 против САД; ова било еден од двата гола што Италија ги примила во текот на целиот турнир.[35] Тој забележал уште еден настап, негов трет за време на турнирот, влегувајќи како замена во победата на Италија со 3-0 над Украина во четврт-финалето на 30 јуни,[36] додека Италија го освоила Светското првенство во 2006 година.[29] Поради неговата грешка за време на Светското првенство, тој често бил занемарен од националниот тим по завршувањето на турнирот, и имал само уште два настапи под водство на Роберто Донадони. Тој го направил својот последен настап за Италија во пријателската победа од 2-0 против Јужна Африка на 17 октомври 2007 година [37] Севкупно, Закардо одиграл 17 настапи за Италија помеѓу 2004 и 2007 година, постигнувајќи еден гол.[33]
Брзиот, тактички разноврсен и вреден десен фудбалер, во своите најдобри години, Закардо бил познат особено по неговата издржливост, професионализам и позиционираност како фудбалер, како и неговата интелигенција, сестраност и неговата силна ментална и физичките одлики, кои му овозможиле да игра на неколку позиции во одбраната и средниот ред долж десното крило во текот на неговата кариера, и покрај тоа што не бил најпрецизен нафрлач на топката. Иако првенствено бил десен бек, тој бил способен да игра и како крилен бек, или во средниот ред, како крилен играч, па дури и како централен или дефанзивен играч за врска, улога во која исто така бил способен да започне напад по враќање на поседот на топката; за време на неговиот престој во Парма, неговиот менаџер, Франческо Гвидолин, го опишал како „центромедијано методист“ (термин кој првично се користел за да се опише позицијата на централен бек во формацијата Методо или 2–3–2–3., но кој подоцна станала користена во италијанскиот фудбалски жаргон за да се опише играч од средниот ред со креативни и одбранбени одговорности), поради неговиот уникатен стил на игра на оваа позиција, што во суштина го гледа и како освојувач на топка и како длабок лежечки плејмејкер во средниот ред. Со оглед на тоа што го загубил чекорот со годините во неговата подоцнежна кариера, тој обично бил распореден како централен бек, и во одбрана со три или четири играчи, поради неговата исчекување и способност во воздухот.[23][30][38][39][40][41]
Закардо е оженет со Алесија Серафини.[42] Закардо и неговата сопруга имаат две деца, Николо и Џиневра Закардо.[42]
На левата рака Закардо ги има истетовирано имињата на неговите две деца Николо и Гиневра, додека на десната ја има тетоважата на сопругата Алесија Серафини.[43] На 6 март 2008 година, Закардо станал почесен граѓанин на Полина, во провинцијата Палермо.[43]
Болоња.png){kind=small}
Специја (п)
Волфсбург_e_Blu_e_Giallo_(Strisce).png){kind=small}
Парма_e_Rosso_e_Nero_(Strisce).svg){kind=small}
Милан
Карпи
Виченца (п)
Италија 21
Словенија
