Кралство Саксонија

Кралство Саксонија
	Кралство Саксонија
	Königreich Sachsen
	Конфедеративна држава на Рајнски Сојуз; (1806–13); Држава на Германски Сојуз; (1815–66); Федеративна држава на Германско Царство; (1871–1918)
Знаме	Грб
	Местоположба на Саксонија Кралството Саксонија (зелено) во рамките на Рајнскиот Сојуз (темно сива) во 1812 година
	Местоположба на Саксонија Кралството Саксонија во рамките на Германската Империја
Главен град	Дрезден
Јазици	Германски
Вероисповед	Лутеранство, но монарсите биле римокатолици
Уредување	Уставна монархија
	Крал
Министер-претседател
Законодавство	Парламент на Саксонија
Историски период	Наполеонови војни / Прва светска војна
	Површина
	Население
Густина	320.6 жит/км²
Валута	Саксонски талер,; (1806–1857); Саксонски веринсталер,; (1857–1873); Германска златна марка,; (1873–1914); Германска Папирмарка; (1914–1918)

Кралство Саксонија (германски: Königreich Sachsen) — германска држава која го наследила поранешното Изборно Кнежевство Сакасонија во 1806 година и продолжило да постои до 1918 година, до крајот на Првата светска војна. Од 1871 година била дел од Германската Империја. По завршувањето на Првата светска војна и абдикацијата на кралот Фридрих Аугуст III од Саксонија станала слободна држава во ерата на Вајмарската Република во 1918 година. Нејзин главен град бил градот Дрезден, а негова модерна наследничка држава е Слободната покраина Саксонија.

Историја[уреди | уреди извор]

Наполеонската ера и Германскиот Сојуз[уреди | уреди извор]

Пред 1806 година, Саксонија била дел од Светото Римско Царство, ентитет стар илјада години кој станал многу децентрализиран во текот на вековите. Владетелите на Изборното Кнежевство Саксонија од Домот на Ветин ја носеле титулата избирач неколку векови. Кога Светото Римско Царство било распуштено во август 1806 година по поразот на императорот Франц II од Наполеон во битката кај Аустерлиц, електоратот бил подигнат на статус на независно кралство со поддршка на Првото Француско Царство, тогаш доминантната сила во Европа. Последниот избирач на Саксонија, Фридрих Август III станал крал на Саксонија Фридрих Август I.

По поразот на сојузникот на Саксонија Прусија во битката кај Јена во 1806 година, Саксонија се приклучила на Сојузот на Рајна и останала во рамките на Конфедерацијата до нејзиното распуштање во 1813 година со поразот на Наполеон во битката кај Лајпциг. По битката, во која Саксонија - практично сама од сите германски покраини - се борела заедно со Французите, кралот Фридрих Август I бил напуштен од неговите трупи, заробен од Прусите, и се сметало дека го загубил својот престол од страна на сојузниците, кои ја ставиле Саксонија под пруска окупација и администрација. Ова веројатно се должело повеќе на пруската желба да ја припои Саксонија отколку на кое било злосторство од страна на Фридрих Август I, а судбината на Саксонија ќе се покаже како едно од главните прашања на Конгресот во Виена. На крајот, 40% од Кралството, вклучувајќи го и историски значајниот Витенберг, домот на протестантската реформација, бил припоен од Прусија, но Фредерик Август бил вратен на тронот во остатокот од неговото кралство, кое сè уште ги вклучувало главните градови Дрезден и Лајпциг. Кралството, исто така, се приклучило на Германскиот Сојуз, новата организација на германските држави за замена на паднатата Светото Римско Царство.

Австро-пруската војна и Германската Империја[уреди | уреди извор]

За време на Австро-пруската војна од 1866 година, Саксонија застанала на страната на Австрија, а саксонската војска генерално се сметала за единствен сојузник што донел значителна помош за австриската кауза, откако ја напуштила одбраната на самата Саксонија за да се придружи на австриската армија во Бохемија. Оваа делотворност веројатно и овозможило на Саксонија да ја избегне судбината на другите северногермански држави во сојуз со Австрија - особено Кралството Хановер - кои биле анектирани од Прусија по војната. Австријците и Французите инсистирале како почесна точка дека Саксонија мора да биде поштедена, а Прусите се согласиле. Сепак, Саксонија се приклучила на Северногерманскиот Сојуз предводен од Прусија следната година. Со победата на Прусија над Франција во Француско-пруската војна од 1871 година, членовите на Сојузот биле организирани од Ото фон Бизмарк во Германското Царство, со Вилијам I како нејзин император. Јован, како актуелен крал на Саксонија, морал да го прифати императорот како primus inter pares (латински: прв меѓу еднаквите), иако тој, како и другите германски принцови и кралеви, задржал некои од правата на суверен владетел, вклучително и способноста да стапи во дипломатски односи со други држави.

Крај на кралството[уреди | уреди извор]

Внукот на Вилхелм I, Кајзерот Вилхелм II абдицирал во 1918 година како резултат на револуцијата која започнала во деновите пред поразот на Германија во Првата светска војна. Кралот Фридрих Август III од Саксонија го следел абдицирајќи и поранешното Кралство Саксонија станало Слободна држава Саксонија во рамките на новоформираната Вајмарска Република.

Власт[уреди | уреди извор]

Устав од 1831[уреди | уреди извор]

Уставот на Саксонија од 1831 година ја воспоставил државата како парламентарна монархија.

Крал[уреди | уреди извор]

Кралот бил именуван за глава на нацијата. Од него се барало да ги следи одредбите на уставот и не можел да стане владетел на која било друга држава (освен со крвно наследство) без согласност на сообанието или парламентот.^[1] Круната била наследна во машката лоза на кралското семејство преку агнатичко првородство, иако постоеле одредби кои дозволувале женската лоза да наследува во отсуство на квалификувани машки наследници.^[1] Додадените одредби се однесувале на формирање на регент доколку кралот бил премногу млад или на друг начин не можел да владее, како и одредби во врска со образованието на престолонаследникот.^[1]

Сите акти или декрети потпишани или издадени од кралот морале да бидат потпишани од најмалку еден од неговите министри, кој на тој начин ја презел одговорноста за нив. Без министерскиот контрапотпис, ниту еден акт на кралот не требало да се смета за валиден.^[1] На кралот му било дадено право да го прогласи секое обвинето лице за невино, или наизменично да ја ублажи или одложи казната или да ги помилува (но не и да ги зголеми казните).^[1] Тој, исто така, добил врховна моќ над верските прашања во Саксонија.^[1] Тој го назначил претседателот на горниот дом на сообранието, заедно со полномошникот од тројцата кандидати предложени од тој дом,^[1] и ги назначил и претседателот и полномошникот на Долниот дом.

На кралот му била дадена единствена моќ да објавува закони и да ги спроведува во сила, и само со негова согласност можело да се стави каков било предлог за закон во сообранието.^[1] Тој подеднакво имал овластување да издава декрети за итни случаи, па дури и да издава закони за неитни случаи за кои сметал дека се потребни или „поволни“, иако за таквите инструменти бил потребен контра-потпис на најмалку еден од неговите министри, и морало да бидат претставени на следната диета за одобрување. Меѓутоа, тој не можел да го промени самиот устав или изборните закони на овој начин.^[1] Нему му било дозволено да стави вето на законите донесени од сообранието (иако од него се барало да ги наведе своите причини за тоа, во секој случај), или да ги врати назад со предложените амандмани на повторно разгледување.^[1] Нему му било дозволено да издава вонредни декрети за да добие пари за државни трошоци одбиени од Диетата, преку Врховниот суд, иако таквите декрети можеле да траат само една година.^[1] Нему му било дозволено да го распушти сообранието, иако требало да се одржат нови избори за долниот дом во рок од шест месеци; му било дозволено и да свикува вонредни седници на законодавниот дом по негова дискреција.^[1]

Од 1697 година, електорите на Саксонија станале римокатолици со цел да ги прифатат круните на Полска и Литванија, од кои тие биле кралеви до 1763 година. Кралското семејство останало римокатоличко, владеејќи со доменот кој бил 95% протестанти.

Министерство[уреди | уреди извор]

Министерството било дефинирано во уставот како составено од шест одделенија, од кои сите биле одговорни за исхраната:^[1]

Главниот суд на правдата;
Судот за финансии;
Управата за внатрешни работи;
Воената канцеларија;
Црковниот суд;
Канцеларијата за надворешни работи.

Членовите на министерството имале право да се појават во која било комора на Диетата по желба и таму да учествуваат во дебата, но по поделбата на домот тие морале да се повлечат.

Законодавно тело[уреди | уреди извор]

Диетата, или законодавниот дом бил поделен на два дома, кои биле уставно еднакви во нивните права и статус, и ниту еден дом не требало да се состанува без другиот.

Членовите на горниот дом ги задржале своите места сè додека останале квалификувани да го сторат тоа според уставот, или во одредени случаи додека не наполнат шеесет години или не учествуваат во три сесии на Диетата.^[1]

За секој претставник, исто така, требало да се избере полномошник, кој ќе го заземе местото на претставникот, доколку тој биде неспособен, отсутен, поднесе оставка или биде сменет. Секој претставник бил избран за девет години; сепак, од приближно една третина требало да поднесуваат оставки на секои три години (точните бројки биле поставени во уставот и биле утврдени со ждрепка на почетокот на првата седница на Диетата), иако сите биле подобни за итен реизбор. Долниот дом требало да предложи четворица членови, од кои кралот требало да избере еден за претседател на тој дом, а друг за негов полномошник.^[1]

Членовите на сообранието морале да имаат најмалку 30 години; избирачите морале да имаат 25 години, да не се осудени за какво било прекршок на суд, да не им е финансиски оптоварен личниот имот на кој било начин и да не се под старателство.^[1]

Законите би можеле да се усвојат со едноставно гласање една третина плус еден во двата дома на диетата; не било потребно мнозинство гласови во ниту еден дом. Секој отфрлен или изменет предлог-закон морало да содржи изјава зошто е одбиен или изменет. Не можело да се наметнат нови даноци без согласност на диетата, иако на кралот му било дозволено да го заобиколи ова во одредени случаи. Парламентот можел да ги отповика членовите на министерството со едногласно гласање на двата дома; министрите кои биле отповикувани така требало да бидат судени од специјален суд; одлуката на овој суд била конечна, па дури и правото на помилување на кралот не се однесувало на лица осудени од него.^[1]

Судството[уреди | уреди извор]

Судството било независно од граѓанската влада. Високиот суд на судството, создаден во деловите од 142 до 150 од уставот, исто така добил овластување да одлучува за „сомнителни“ точки во уставот; неговата одлука била декретирана да биде конечна и била заштитена од мешање на кралот.

Административна реорганизација[уреди | уреди извор]

По усвојувањето на уставот од 1831 година, со наредба од 6 април 1835 година биле формирани окружни дирекции (германски: Kreisdirektionen). Тие подоцна биле познати како Kreishauptmannschafts. Првично имало четири: Бауцен, Дрезден, Лајпциг и Цвикау, а во 1900 година бил додаден петти, Кемниц.

Пратеници на Рајхстагот од 1867 до 1918[уреди | уреди извор]

По Северногерманскиот договор за сојуз, Кралството Саксонија влегло во Северногерманскиот Сојуз во 1866 година.^[2] Како последица на тоа, Кралството пратило пратеници во Рајхстагот. По основањето на Германската Империја на 18 јануари 1871 година, пратениците биле пратени во Рајхстагот на Германската Империја. По ова, Саксонија учествувала на изборите за Рајхстагот од февруари 1867 година.^[2]