Корисник:Velichovskas

Здраво јас сум Сара :) !

                                                         ГОСЕЛ
   

Госел (тоа. госел ) е општина во германската покраина Тирингија. Еден од 44 општински окрузи Илм центар. Според проценките од 2010 година, општината има население од 505 жители. Таа има регионален код (AGS) 16070023.

Географски и демографски податоци [уреди]

Позицијата на општина во округот Илм Госел се наоѓа во состојба на Тирингија во округот Илм. Општината се наоѓа на надморска височина од 490 метри. Општината е 13.5 km². Во одморалиштето, според проценките од 2010 година, живеел 505 жители. Просечната густина на населението е 37 жители / km².

                                               Кристофер "Крис" Колумбус

Кристофер "Крис" Колумбус (Енглисх: Цхристопхер 'Цхрис' Колумбус) (рођен 10. септембра 1958, Спенглер, Пенсилванија) је амерички режисер. Колумбо је удата за Моница Деверукс од 1983. [1] Имају четворо деце, Елеанор, Виолет, Брендан и Изабела.

Његова ћерка Елеонора појавио као Сусан Бонес два Потер филма је режирао, што га, заједно са својим рођаком Роберт Аиерс (бои у сали учења у другом Потер филма), једини Американци који глутамат студенте. Такође, заједно са оцем она се појавила у Хоме Алоне 2: Лост ин Нев Иорк.

Његова друга деца, Виолет и Брендон, такође се појављују у још мањи, неименованих сувише малим улогама у Хари Потер и Дворана тајни.

Његова супруга Моника прави мали наступ у Хоме Алоне црвеном косом као стјуардеса и једини дом 2, као телефонског оператера на аеродрому.

                                                           Милош Црњански

Период помеѓу два светска рата

1919.во Белград се запишува на Универзитет каде што студира книжевност и уредува лист „Ден“.

мини|250п|Поштенска марка со ликот на Милоша Црњанског, дел од серија марака под име „Великани српске књижевности“ која је објави Србија марка, ПТТ Србија, 2010. година

Црњански оттогаш живее како повратник кој се, како несреќен Хомеров јунак, после дугата одисеја се враќа на својата Итаку. Меѓутоа, додека Одисеј да ја сочува свежината на духот и животната чврстина, Црњански се, со целата своја генерација, се врати у во разурнатата домовина со умор и резигнацијом. „У великом хаосу рата — зборуваше млад поет — био сам непоколебљив у својим тугама, замишљености и мутном осећању самоће”. И во цвоите ратни и повоените стихови, овој уморен повратник искрено пеал за својата резигнација и изгубени илузии. Од тие талкања по крвавитр светеки војувалиштва Црњански се враќа со мислите за потреби разрушавања лажног мита за „вечитим“ вредности граѓанската етика.

И во поезија и во животот тој живее како сентиментални анархист и уморен дефетист кој со тага ги гледа реликвиите за својата младост, сега испрскана со крв и извалкана со кал. Се чувствува припадник на напредните општествени сили и силно се изјаснива за социјализам, но неговото бунтовништво од тие години беше само „крвава експлозија“ на некој нејасен општествен талог донесен од војната.

                                                    Габријел Оноре Марсел

Габријел Оноре Марсел (7. декември 1889—8. октомври 1973.) тој бил француски филозоф, драмски писец, музички критичар и водечки христијански егзистенцијалист . Афтор на преку десетина книги и најмалку триесет представи. Често се смета за првиот француски егзистенцијалист.

Марсел како егзистенцијалист Егзистенцијализот на средината на XX век се нашол бо средиштето за расправа со марксизмот, психоанализот, структурализмот околу можностите за истражување на човекот како и можностите за филозофија; истовремено,тој барал да се изгради еден посебен тип на рационалност кој ќе можат да се противат на сцијентизмот и и на различни форми на детерминистички редукционизам и да при тоа го сочува специфичниот начин на гледањето на човечкипт опстанок. Со намаленото влијание на егзистенцијализмот не настанале ниту неговите метедолошки достигнувања, неговите идеи; при тоа, треба да се разликиваат егзистенцијалијалните како и филозофските правци и егзистенцијалистичката проблематика која останува трајно актуелна во иднината да е најтесно поврзани со човечките непо-средни преживувања во светот и неговата вечна потрагоа за смисол.

Габриел Марсел основач на католичкиот егзистенцијализм; помеѓу неговите важни документи се: МЕТЕФИЗИЧКО ДНЕВНИК (1925), Бити и имати (1935), Човек – скитница (1945), Људи против људског (1951), Тајна бивствовања И-ИИ (1951), Есеј о конкретној филозофији (1967).

Сите Марселови дела создадени се од кратки фрагменти, дневник белешки. Тоа нее само стилистичка особеност његове форме изражавања, већ последица фундаменталних принципа његове филозофије. Он је пре свега под утицајем хришћанске форме исповести, а циљ исповести је у томе да се мислима да интимни живот, њихова истинска егзистенција, која је данас од оне која је била јуче или од оне која ће бити стутра. Филозофија постојања која открива аутентичну суштину егзистенцију човека не треба да излаже мртвим језиком апстракција већ тако да би звучао усамљен глас човека који се чује сада и овде. Као убеђени католик Марсел је одбацивао томизам као рационалистичко учење које покушава да измири веру и позитивну науку. Постојање Бога треба изводити из постојања човека, из тајне која се налази у људској свести. Ако се истина не слаже са ортодоксном вером, утолико горе по ортодоксију.

Марсел је изградио сопствени оригинални систем филозофских категорија, упоредо с филозофским категоријама (бивствовање, трансцендентно, онтолошко) ставља и хришћанске појмове (љубав, оте-лотворење, верност, мучеништво, слобода, потчињеност, нада, очајање, доказ, тајна, жеља и др). Иако се све његове категорије обично јављају у паровима, већ овим непотпуним њиховим набрајањима видно је да ту налазимо читав низ типично "егзистенцијалних" појмова.

                                                          Џејмс Кан

Џејмс Ленгастон Едмунд Кан (енг. Џејмс Ленгастон Едмунд Кан) е американски филмски, театарски и телевизиски актер, кој е роден на 26 март, 1940 година во Бронкс (Њујорк).

Биографија

Кан е роден во Бронкс (Њујорк), од германски имигранти Софија и Артур Кана. Дипломирал на Neighborhood Playhouse, каде што учел да глуми со легендарниот актерски учител Sanford Majzner. Тој играше фудбал Државниот универзитет во Мичиген. Неговата кариера започна во ТВ серија како што се : The Untouchables, The Alfred Hitchcock Hour, Kraft Suspense Theatre, Combat!, Ben Casey, Dr. Kildare, The Wide Country, Alcoa Premiere, Route 66, и Naked City. Три години подоцна се појавил со Џон Вејн во филмот Ел Дорадо. Неговата прва награда му беше доделена за неговата улога во филмот дождот Луѓе (1969), која ја режираше Френсис Форд Копола. Покасно бил позајмен од страна на Кополе за филмот Кум во кој играл криминалец Сантина „Сонија“ Корлеонеа. За оваа улога бил награден за Оскар како најдобар споредрн глумец.

                                                        Флојд Ландис

Флојд Ландис (енгл. Floyd Landis; 14. октобар 1975 година) e бивш амерички професионалen бициклист во период од 1999 до 2010 година. Пред тоа, Ландис возел моунтајн бајк и бил 1993. година национален шампион за возачи до 23 години. Најголемиот успех во кариерата го остварил 2006 година кога ја освоил Тур де Франс, но му је одзеле победата после позитивен допинг тест и препишане е на Оскар Переир.

Детиинство и аматерска кариераа

Флојд е второ дете на Пола и Арлене Ландис, пораснал во Фармесвил. Ландис во почетокот точакот го користел само кога одел со другар му на риболов, а наскоро почнал да ужива во бозењето и одлучил да учествува бо локална трка, на којоа се појавил во долниот дел на тренерки бидејќи неговата религијата нему дозволубала да облече шортс. Ландис победил во таа трка и наставил да се трка на локални трки. На неговиот татко не му се допаѓало што син му се бави со бициклизам и се и се пбидувал да го обесхрабри давајки му додатни обавези да работи, така Ландис немал време да тренира преку ден и се извлекувал преку ноќта да тренира. Ландисов татко ја примил дојавата дека синот му се извлекувал преку ноќта, а пошто не ја ценил неговата страст за бициклизмот, мислил дека користи дрога или алкохол. Често пати го следел, да се осигура дека нема да падне во некоја невоља. Неговиот татко покасно биднал еден од најголемите Ландисових фанови.

Кариерата ја започнал во моунтајн бајк, 1993 година го освоил националното првенство во моунтајн бајк за јуниор. Со 20 години де преселил во Јужна Калифорнија.

Професионална кариера

Лaндис прејде во друмски бициклизам и ја почна професионалната кариера 1999 година во тимот Меркур. Во првата сезона остварил една победа и освоил трето место на трка Тур Авенир. 2000 година освоил трка во Француска Пуату—Шаренте. Во текот на првите две години, бил доста приметен и Ленс Армстронг го однел со себе, во тимот Ју ес постал и го изабрал да вози со него на три Тур де Франса по ред, од 2002 до 2004 година. Армстронг ги освоил сите три. Ландис во прва сезона освојил етапа на трето Тирено—Адриатико и друго место на Критеријуму Дофине Либере. Новата победа ја чекал до 2004 година кога ја освоил трката во Португал, Волта Алгарве, со една етапна победа. На Тур де Франс 2004 година Ландис бил прв помошник на Армстронг, во текот на етапата 17, благодарение на Ландис, некои од Армстронговите ривали се откажале при последниот успон, а за Ландис веќе пишувале како нов лидер на тимот. Сепак, на крајот на сезоната, поминал во тимот Фонак.

2005 година завршил трет на Турнир на Грузула и деветти на Тур де Франс, што му бил најдобар дотогашни резултат.

2006 година Ландис го освоил Тур Грузија, Калифорнија и Париз-Ница, после што станал лидер во УЦИ рангирање. На Тур де Франс возел со болки поради повреда, кој го опишал како ужасен “коска се трие од коска „ . И покрај болките Ландис го освоил Тур де Франс и победата ја нарекол “тријумф на упорност„, поради јакоте болк икои ги трпел. 27. септември 2006 година објавил дека колкот успешно му е заменет со метален.

Допинг

27 јул 2006 година тимот Фонак објавил дека Ландис бил позитивен на допинг тест, имал високо ниво на тстостерон при етапата 17. Ландис го отфрлил тоа, истакнувајќи дека се надева на негативниот резултат на Б је одбацио то, велејќи дека се надева на негативниот резултат на Б примерок. Но и тој бил позитивен, и Ландис бил отуштен од тимот Фонак. Со почетокот на август, свецката антидопинг агенција го прогласила Ландис крив за допинг, а светската бициклистичка федерациа (UCI) му ја одземала победата на Тур де Франс, и таа му припаднала на другопласираниот Оскар Переиру. 20 септември 2007 година Ландис е прогласен за крив за допинг пред званичниот комитет и суспендитан е на две години, ретко активно до 1 јануари 2007 година. Ландис на таа одлика се жалел на судот за спортска арбиража, и сослушувањето трајало од 19 со 24 март 2008 година, во Њујорк. Пресудата е донета на 30 јун, 2008 година, каде е само потврдено да е крив и суспензијата останала на снагата.

Враќање на бициклизмот

После истекот на суспензијата, 2009 година, се вратиј на возењето во малиот тим Максис, со кој учествувал на трката Калифорнија и го завршил на 23 место. Го напуштил тимот на крајот на сезоната, истакнувајќи дека сака да вози поголеми трки во Европа. На почетокот на 2010 година, прешол во Бахат тим, но откако што признал дека користел допинг и ги обвиниј голем број бивши американски возачи, тимот Бахат почнал да се растура. Ландис во јул 2010 година, возел класик во тимот Орегон, како самостален возач.

Во наредните неколку месеци не успеал да пронајде тим во кој ќе вози, и ја завршил кариерата во јануар 2011 годднина.

Приватен живот

Во јул 2011 година, Ландис дадел интервју на Грахам Бесинегер, во кој го опишал својот план и тренинг за натпреварот во НАСКАР. Во април 2012 година, откривено е дека федералните тужители водатистрага против Ландис, поради телегравски и мејл превари, почнувани додека Ландис се бранел од оптузби за допинг 1007 година. Во август 2012 година, Ландис ги признал преварите, и му е одредено да плати казна од 478 000 долари во рестаурација. 2016 година ја поткренал фабриката Канабис во Колорада.

                                                      Фердинанд Ходлер

Фердинанд Ходлер (14 март 1853 Берн – 19 мај 1918 Женева) бил Швајцарски сликар од 19 век. Роден е како најстар од шест деца. Неговиот татко, Жан Ходлер, водел скромен живот како столар, неговата мајка Маргарита била од земјоделско семејство. Холдер се родил во Берн, но се преселил во Женева и тука со 19 години ја започнал својата сликарска кариера. Негово дело се претежно се содржило од пејзаж, портрети и фигурални композиции. Во последните денови од својот живот се сврстува во редовите на сликарската сеценсија и симболизмот. Го развивал сопствениот стил кој го нарекувал паралелизам кој се состојувал во формирање на симетрични фигури, како во танц. Со своите дела го наговестил правецот на експерсионизам во сликарство во 20 век. 1889 година се оженил со Берта Жаксе (Berthe Jacques) и со неа имал син Хектор кој бил оснивач на свецкиот есперанто сојуз. Тој често му позирал на својот татко, или гол или, облечен во неприродни пози, иако тоа нее медицински потврдено оваа го влошало неговото здравје, и тој умрел на 33 години од животот. 1914 година Холдер го осудил германскиот барбарски напатна Ремс, и поради тоа ги отстранил своите слики од германските галерии. Умрел 1918 година.

                                                              Мeч 

Меч е оружје за блиска борба, иако постојат и други цели, како што се декоративни или ритуални. Се состои од заострена еднострани или двострани сечила, прицврстени за рачката (ефес) и заштитени со метална обвифка (тековна обвифка или корицата).

Историјски гледано, мечот настанал во бронзено време, со зголемување на димензиите и тежината на ножот. Мечовите на металното време останале кратки и без накрсница. Спарта, која се развила во касната римска војска, е претходник на европскитре мечеви на средниот век.

Неевропските мечеви вклучуваат мечеви со едно сечило, како што се блискоисточниот симитар, кинескиот дао и јапионската катана.

Кратрка историја на мечот

Првите мечеви за кои се знае ги правеле старите Грци. Поради непостоење на доволно квалитетен метал (мечевите првобитно се изработувале од бронза) тие мечеви биле кратки и воглавно се развивале во насоката на постизање на што поголема инерција за задавање на што појак удар. Римјаните први ги користеле челичните мечеви (гладиус, спарта). Римската техника на мечување се наслонувала на грчката, затоа и мечевите биле слични, со таа разлика што во римската војска мечотбил главно , а во стара грчка - споредно oружје.

На почетокотот на средниот век во Европа доаѓа до развој на поквалитетен челик и нови легури па мечовите станале гломазни и тешки. Средновековната спата се развива од римска. Феудалните витези, меѓу другите, користеле и многу тешки мечеви кои морале да ги држат со двете раце - меч за две раце, кои покасно ги превземале разни платенички групи низ Европа. Постојала и особена синтеза во вид на едноиспоручен меч, што можел да се користи и со една и со две раце (тн. енг. бастард), Во средниот бек, најдобрите мечеви биле правени во Пасау. Покасно на тој центар му се приклучубаат многу други оружарски центри. Преку Дамаск биле увезувани сабљи (тн. димискии ) во Европа. Иако по Дамаск добиле име , тие биле изработувани во разни работилници во блискиот, но највеќе во средниот Исток.

Номадски народи од Азија во главно се потпирале на сабљи, кои се во напади на коњица покажале како незаменливи, па сомистите завршиле со јако влијание на Европски мечеви, во истиот период. Развој на мечеви и мечување во Јапонија, имал многу необичен тек (што сигурно и допринело на географска изолација на таа држава) и боините на таа држава останале ослонети на катана или Јапонски мечеви.

Со пристапуванје на новиот век, мечовите губат на војната намена, маса и големина. Единствене сабљата се задржува во формавијска употреба, помеѓу коњитска единица и како дел од парадна униформа, помеѓу официрите.

Врсти на мечеви

Мечовите се разликуваат по тежина, облиик, период па и на посебна намена за која се правени. По намена мечовите можат да се поделат на: борбени, спорцки, декоративни, ритуални, танцувачки (како рекреативни) и други.

Основна поделба на борбените мечеви е на лесни и на тешки, Лесни борбени мечеви можат да се поделат на: сабји, рапиди и шпади. Тешки борбени или други мечеви можат да се поделат на: дворачни, едноипоручни (популарно наречени бастад) и еднорачни.

Спорцки мечеви се: (спорцки) меч, (спорцка) сабха и флорет

Мечевите денес

Со развој на огнено оружје, меч го попримил воглавно симболичното значење, па во денешните војски исклучиво се држи поради декорација. во прилика на предавање мечот се предава на непријателот, а во прилика на деградација мечот на официрот се зема и се крши.

Со мечот денеска највеќе се слузат спортистите, кои се бават со мечуванје.

Брат Јулијан (унг. Julianus barát), бил еден од групата на фратори на доминканскиод ред, кои во 1235 година пошле од Унгарија да најдат - оп хроника - остатоци од источна постојбина.

После многу денови патување, Јулијан со групата стигнал до главниот град Бугарска Волга, кој се наоѓал помеѓу реката Волга и реката Каме на територијата на денешните Руски републики Татарстана и Чувашије, каде му е кажано дека Унгариде се оддалечени само два дена патување.

Јулијан ги нашол и со тоа ја попунил празнината од 300 години, затоа што Унгарите кои отишле за Панонија и оние кои останале се раздвоиле во 9 век. Јазикон не им се многу променил, така Јулијан бил во мижност да комуницира без проблем. Јулијан оваа место го нарекол Магна хунгарија (лат. Magna Hungaria), или Голема Унгарија.

Тука Јулијан чул приказни за озоглашените Татари, кои биле нептијатели на источните Унгари и Бугари. Две години после првото патување, отишол повторно на истото место, но се сретнал со области уништени од Монголите. Се вратил во Унгарија со веста за големата опасност од истокот и изгубената комуникација со источниот огранок на Унгарите.

                                                         Ернесто Лаклау

Ернесто Лаклау (шп. Ernesto Laclau; 6. октобар 1935 — 13. април 2014) бил Аргентински политичар и филозоф. Често се зборувало за него како посмаркист. Познат е по соработка со својата долгогодишна партнерка Шантал Муфе.

Студирал историја во Буенос Ајрес, каде и дипломирал на Универзитет во Буенос Арсеј (University of Buenos Aires)1964 годинa, и докторирал на Универзитет во Есекс (University of Essex) 1977 године.

Од 1986 година предавал на факултетот за Пилитички Науки на Универзитетот во Есекс, каде основал и водел програм на Постдипломските студии по идеолигија и анализи за дискутси, како и Центар за територијски студии во хуманистичките и друштвени науки. Под неговото раководство, програмите на идеологија и анализите на дискурс обезбедиле рамка за истражување на посебен тип на дискурс, анализа која се ослонува поструктуралнaта теорија (посебна работа на Сосир, Дерид и Видгеншитај) и психоанализа (првенствена работа на Лакан), како би обезбедила понапредна анализа на конкретните политички феноменеи, како што се идентитет, говор и хегомонија. Оваа теориј и аналитичката орјентација позната е и денас како „Школата на анализа на дискурс“ (School of discourse analysis).

За време на кариерата, Лаклау предавал на Универзитетите ширум Севетната и Јужна Америка, Европа, Аустралија и Африка. Универзитетот Сани Бафало и Северозападниот Универзитет боле последните на кои предавал.

Починал Во Цевиља во 2014 година, од срцеф удар.

Биографија

Лаклау студирал историја на Универзитетот во Буенос Ајрес (University of Buenos Aires) до 1969 година, кога британскиот историчр Ерик Хобсбом (Eric Hobsbawm) го поддржал неговото доваѓање на Оксфорд. Бил близок со Хорхе Абелардо Рамосом (Jorge Abelardo Ramos), оснивачот на организацијата ПСИН. Во некои интервјуа тврдел дека дошол со семејствата Јиргојен (Yrigoyenista), и дека е перонистички политичар Артур Јаурече (Arturo Jauretche), силен противник на Јустовата диктатура, за време на током неславне деценије 30их година двадесетог века, био је близак пријатељ његовог оца.[4]

У каснијим годинама, био је уско повезан са аргентинском социјалистичком конфедерацијом[5] и у Аргентини је био повезан са перонизмом. [6]

Рад[уреди] Лаклауов најранији рад је био под утицајем алтисеровског марксизма и био је фокусиран на проблеме унутар нео – марксистичких кругова 70их година двадесетог века, као што су улога државе, динамика капитализма, значај изградње народних покрета и могућност револуције. Лаклауова најзначајнија књиа је „Хегемонија и Социјална стратегија“ (Hegemony and Socialist Strategy) из 1985. године, која је настала у коауторству са Шантал Муфе. Ова књига се често класификијује као пост-макрсистичка[7] јер садржи а) марксистички економски детерминизам; б) становиште да је класна борба најзначајнији сукоб у друштву. 2001. године у предговору другог издања књиге, Лаклау и Муфе признали су да су и они сами пост – марксисти. Њихов рад, иако одступа од традиционалног западног марксизма, задржава сличне интересе и идеје. Кључна новост у њихвом делу је је тврђење да левичарски покрети треба да стварају савезе са дргуим групама, ако желе да буду успешне и остварене левичарксе „хегемонија“. У последњем поглављу, пројекат „радикала и плуралистичке демократије“ препоручена је; демократија у којој субјект прихвата важност вредности једнакости и слободе, али се и бори за значај ових ствари.

У „Хегемонији и Социјалној стратегији“ Лаклау и Муфе представљају једиствено становиште дискурса, ослањајући се на рад Витгенштајна. Тврдили су да социјални ентитети једино постају значајни кроз дискурзивну артикулацију. Као такво, значење нечега није никада унапред дато, али је уместо тога конструисано кроз друштвене вежбе. Лаклау је користио становиште дискурса да преиспита природу идентитета, тврдећи да су сви политички идентитети дискурзивни – чак иако су искусни као „природне“ индивидуе (чак и до тачке кад идентитет није препознат као идентитет). Нпр. иако индивидуа мисли да је „рођени мушкарац“ ово није за Лаклауа случај мушкости, јер је друштвена конструкција категорија која нема урођени смисао.

У последњим радовима Лаклау се вратио његовим најранијим темама – популизму. У „Разлозима попопулизма“ (On Populist Reason), Лаклау је учврстио природу популизма у политичком дискурсу, створио је основу за стварање популарног хегемонијског блока као што су „људи“ и значај који они имају у политици. Тврдио је да основа популизма лежи у стварању „празних означитеља“, речи и идеја које изражавају универзалне идеје правде, симболичке структуре из политичког окружења. Лаклау је сматрао да је један од главних делова популизма чине управо они који популизам гледају као претњу демократији.[8]

Лаклауов однос са Славојем Жижеком[уреди] Лаклау је познат по свом дугогодишњем раду са Славојем Жижеком. Ово пријатељство датира још од 1989. године, када је Лаклау написао предговор у Жижековој првој књизи на енглеском језику „Високи предмет идеологије“ (The Sublime Object of Ideology)“. Жижек је директно утицао да Лаклау прихвати лакановске идеје, и у свом есеју „Изнад Дискурса Анализе“ (Beyond Discourse Analysis)[9], које је објављена у Лаклаовој књизи „Нови приказ револуције нашег времена“ (New Reflections on the Revolutions of Our Time) из 1990. године, обезбедила је психоаналитичку критику Лаклаувог рада. 2000. године Лаклау, Жижек и Џудит Батлер (Judith Butler) објавили су дијалог Случаја, Хегемоније и Универзалности, у којој је свако од њих анализирао туђи рад, који се састојао од писања есеја. Иако су Жижек и Лаклау имали сличности и међусобно су се поштовали, појавиле су се значајне политичке и теоријске разиле између њих. Након неколико оштрих објава, раних година 21. века, Лаклау је 2005. године у „Разлозима Популизма“ (Populist Reason) написао да је Жижек имао збуњујућ и делимичан приступ политици, описивајући га као „некога ко чека ванземаљце“. Њихова свађа ескалирала је у страницама „Критичког испитивања“ (Critical Inquiry) из 2006. године, где су у есејима, на свео оштрији начин раправљали о политичким дешавањима, марксизму, класној борби, Хегелу и популизму.[10][11][11] У 2014. години у интревјуу са Давидом Хаувартом, Лаклау је изјавио да се његов однос са Жижеком погоршао, јер је Жижек усвојио веома снажан ултра левичарски став, који је умотан у лењинизам.

                                                       Гистав Курбе

Густаве Курбе (Франц. Gustave Courbet, Орна, 10 јуни 1819 година - Тур де Пеј, 31 декември 1877 година) беше најголемиот претставник на реализмот во сликарството и даде печат на целото движење. Тој рече: "Јас не сликам ангели, бидејќи не ги гледам", со што ја негира мечтата и интуицијата, туку користи исклучиво онаа што го гледа, и онака како гледа. Според него целта на реализмот е да се укаже на социјалните неправди кои ги трпат селаните и работниците, а не да го прикажува историјското сликарство кое било на првото место во хиреархијата на Академијата. Поради големите монументални платна на кои анонимните селани и работници, луѓе од дното на општеството кои никогаш дотогаш не биле вредни за внимание. он е сликар на својата епоха, само на онаа време во кое живее. До тој момент уметниците ја идеализираат пеиродата, но реалистите напротив сликаат трауматични и банални ситуации. Го обвинуваат дека воведива естетика на грд. Сликите на Густав Курбер се во потполна спротивност во однос на владеачките стандарди на сликарство. Тогаш по прв пат се раздвојуваат официјалните ставови на академијата и тие незванични. 1855 година требало Париз да стане центар на свецката изложба. Густав Курбе донел 40 слики на комисијата и тие се одбиле. Тогаш направил поред изложбата малиот павиљон и внатре ги изложил сите тие дела. На сите свои нали слики, Курбе бил присутен. Едно од најпознатите дела на Густав Курбе е Туцачкиот камен, кој за жал е уништен. Идеолошки е најпровокативно. Срарец и теде подготвуваат камен за пат, што ни кажува за положбата на друштвените слоеви и нивната безизлена ситуација. Старецот почнал со тешките работи уште како помлад, и целиот живот работи напорно, без можност да напредубаат. Покажува дека не може да се напредува во друштвото, без разлика колкав труд да се вложи луѓето неможат да го променат својата положба.

                                                       Карим Абдул-Џабар 

Карим Абдул-Џабар (енгл. Kareem Abdul-Jabbar), право име Фердинанд Луис Алсиндор (енгл. Ferdinand Lewis Alcindor, Jr; Њујорк, 16. април 1947) е американски спортист и пензиониран професионалнлен кошаркар, кој се смета за еднен од најдобрите играчи на НБА на сите времиња. Во текот на 20 години во НБА 1969 - 1989 година тој постигнал 38387 поени - најеќе во историјата на НБА лига - освојивши шест пута наслов најбољег играча лиге. Он је био познат по шуту назван хорог или небеска удица. Три пута је изабран за универзитетског играча године, шест пута изабран за МВП (најкориснији играч) те шест пута изабран за МВП финалне серије. Фердинанд је, 1971, неколико година након прелаза у ислам, променио име у Карим Абдул-Џабар. У Кућу славних ФИБА је примљен 15. маја 1995. године.

Детињство и младост[уреди] Алсиндор је одрастао у близини Менхетна, Њујорк. Мајка Кора Лилијан је била продавачица, а отац Фердинанд Луис Алсиндор, је био полицајац и џез музичар.[1] Био је једино дете родитеља. У средњошколској каријери је постигао укупно 2067 поена.

Приватни живот[уреди] Абдул-Џабар је ожењен Хабибом Абдул-Џабар (рођена као Џенис Браун) са којом има троје деце: кћерке Хабибу и Султану, и сина Карима Џуниора, који такође игра кошарку. Развели су се 1978. Има сина Амира са Шерил Пистоно. Његов други син, Адам се појавио у ТВ серији Пуна кућа заједно са оцем. Карим је раније био у вези и са глумицом Пем Грир.

                                               Европска уметност гвозденог доба

Уметност на железното време, Халштатска и Латенска култура добила име по археплошкиот локалитет „La Tene“ на северната обала на Неухателското езеро во Швајцарска каде во 1857 година било пронајдено мноштво артефакати. Носителите на оваа култура се Келти и таа се развивала во текот на помладото железно време и од околу петтиот век п.н.е. се до крајот на распадот на нашата ера кога потпаднала на притисоците на римската експанзија и навали на Германците.

Види уште

• Рана келтска уметност
• Келтска уметност

надворешни врски

• Excellent and detailed summary of excavations and interpretations (in German)
• La Tène site: brief text, illustrations (in French)
• Images from World History: Iron Age Western Europe
• Charles Bergengren, Cleveland Institute of Art, 1999: illustrations of La Tène artifacts
• Otto Hermann Frey, "A new approach to early Celtic art". Setting the Glauberg finds in context of shifting iconography.
• Images from the Logan Museum of Anthropology at Beloit College

Шаблон:Клица-Уметност Викиншка уметност

[[КатегорВикиншка уметност, често нарекувана и нордијска уметност, се развијала на територијата на Скандинавија од крајот на 9. век – 11. века каде се Викинзи дел како пирати или трговци, дел како освојувачи и државотворци, оваа полуострово го заземале и тука биле настанати.

Стиловите во викинската уметност

мини|десно|300п|Викиншка брод Зботувајќи за уметност и, првенствено мислиме на резбарење во дрво, особено ценење кај Викинзите, и орнаментоте изработен од Метал (Бронза, Сребро, Злато), тоа во вистинската смисла е применета а уметност, видејќи ја наоѓаме на предметите на секојдневната употреба и декорација.

Викинзите користеле многу живи Бои, како во текстил от, така и во Архитектура, и резби од сите видови во сите материјали. Текстилот е боен со помош на растителните бои, а каменот и дрвото со различити природни пигменти, а бојата кај металите се добивала цо употреба на разни метали.

Иако тие се зооморфни орнаменти најраспространети, примајќи се бријни мотиви превземени од народите со кои имале контакт. Може се неколико стилова разликовати у викиншкој уметности.

• Во 9. век се појавува стил на закачените животни. Тој стил се одликува со фигури на животни кои се меќусебно испреплетуваат, борат и се гризаат создавајчи драматични призори препуни со динамика.
• стил Броа, наречен по наоѓалиштето Броа во Готланд во Шведска.
• стил Боре, према местото Боре во Вестфолд во Норвешка, наликува на стилот на закачените животни, но се карактеризира со еден додаток − животните имаат уши налик на оние во Мики Маус, а целиот дизајн го попримува обликот на триаголник и така добива оквир.
• стил Јелинге, према Јелинге во Данска, развива приказ на животно од профил и тоа во тракаст облик, тој се развива во следниот,
• стил Мамен
• во Норвешка во 11. век. се развива стил Рингерике. За него е карактеристична појавата на растението орнамената, но сеуште доминитаат мотивите тракасто обликовани животни.
• стил Урнес го добил името по древната црква од 11. век. Се чини дека се развил од претходниот стил, а доминантен бил помеѓу 1050. и 1150.
• стил рунског камења во Шведска пандан е на претходниот стил.

Послендите одвици на викинската уметност се рунските записи на камените стени и резбите во дрво во христијанските цркви (биле воглавно изградени од дрво, кое е и денес во Скандинавија најблагодарните инжинерски материлали).

По христијанизацијата во 11. век превласта ја превземува романскиот стил.

Викинските достигнувања во златарството и сребарството биле исклучителни, дури се споредуваат со денешната филигранска изработка, и кога земеме в предвид дека мајсторите тогаш изработувале без помош на очилата!

Викинската уметност е појава на уметноста на дивиот и авантуристичкиот народ.Тоа се рефинирани плетенки во кои се вмешале фантастичните митови и легенди и тука се огледуваат во богатиор и ладниот дих. И ако се во Скандинавија сите хранеле со земјоделство нивниот дух тезнеал за морепловствотои за ратовите кои во нивните животи многу значеле. Во Валхал северното небо можеле да стапат само херои.

Од ископините дознаваме дека нивните ниски и масивни куќи, нивните алати, познато ни е нивното оружје, а што е интересно имаме и пишани податоци. Се до денеска ни останаа скандинавските песнии нивните сагии кои се пишувани во христијанско време.

                                                         Горан Гоциќ

Горан Гоциќ е српски книжевник, филмски автор,преведувач и новинар. Се родил во Ужице, 6. мај 1962 година. Дипломирал англиски јазик и книжевноста на Фололошкиот факултет во Белград (1962) година. Магистрирал во областа медиа и комуникација на Лондонското училиште на економија и политички науки (-{The London School of Economics and Political Science}-). Радиото е како новинар и уредник во триесет медијски куќи (НИН, Дневниот телеграф, Борба (новини), Политика (новини), РТС-Телевизија Белград, Би-Би-Си, Ченел 4, Индипендент, Сајт енд саунд, итд).

Ги објаснил студиите „Енди Ворхол и стратегиите на попот“ (1997/2012) и „Емир Кустурица: Култ маргине“ (2001/2006). Автор е на долгометражните документарни филмови „Проклети странци“ (2000) и „Балканскиот дневник: Бугарска“ (2010).

За „Таи“, неговиот роман првенец, добил НИН-ова награда за најдобриот роман во 2013. година и Награда Милош Црњански за делото од периодот 2011/2013.

Надворешни врски

                                                        Карим Абдул-Џабар

Карим Абдул-Џабар (Шаблон:Јез-ен), правото име Фердинанд Луис Алсиндор (Шаблон:Јез-енгл; Њујорк, 16. април 1947) е американски спортист и пензиониран кошаркаш, кој се смета за еден од најдобрите НБА играчи на сите времиња. Во текот на 20 години у НБА 1969 - 1989, тој постигнал 38387 поена - највеќе во историјата на НБА лига - го освоил шњст пати хасловот за најдобриот играч на лигата. Тој бил познат по неговиот шут викан хорог, или пак небесната улица. Три пати бил избран за универзитетскиот играч на годината, шест пати избран за МВП (најкорисниот играч), и шест пати избран за МВП на финалната серија. Фердинанд е, 1971, неколку години после премин во исламот, го променил името во Карим Абдул-Џабар. Во Куќата на славнитњ ФИБА е примен на 15. мај 1995 година.

Детинство и младост

Алсиндор пораснал во близина на Менхетна, Њујорк. Мајкаму Кора Лилијан била продавачка, а татко му Фердинанд Луис Алсиндор,бил полицаец и џез музичар. Бил единствено дете на неговите родители. Во стедношколската кариера постигнал вкупно 2067 поени.

Кошаркашка каријера

Абдул-Џабар во дрес на Лејкер

Приватни живот

Абдул-Џабар е оженет со Хабиба Абдул-Џабар (родена како Џенис Браун) со која има три деца: керка Хабиба и Султана, и син Карим Џуниора, кој исто така игра кошарка. Сер азвеле 1978 година. Има син Амир со Шерил Пистоно. Неговиот друг син, Адам се појабил во ТВ серија Полна куќа заедно со таткому. Карим порано бил во врска и со глумуцата Пем Грир.

Надворешни врски

• Официјална страница на Карим Абдул-Џабар
• Џабарова статистика во НБА лига
• Биографија на НБА.com
• Џабар во Куќата на славните ФИБА

                                                        Реј Чарлс

Реј Чарлс Робинсон (Шаблон:Јез-енг, Олбани, САД, 23 септембар 1930 година — Беверли Хилс, САД, 10 јун 2004), попознат по скратеното име Реј Чарлс, бил американски текстописец, музичар и композитор. Колегите музичари и пријателите го викале "Brother Ray."

Во текот на педесетите години на 20 век Чарлс бил еден од зачетниците на Соул музичкиот стил, кој го снема со комбинација на ritam i bluz, госпел и bluz. Најголемото влијание на неговата музика имале тогашните џез, блуз, ритам и блуз и кантри уметници, а некои од нив се Арт Татум, Нат Кинг Коул, Луј Џордан, Чарлс Браун и Луј Армстронг.

Френк Синатра го нарекол Чарлс „единствениот вистински гениј во шоу бизнисот“.Списанието Ролинг стоун го сврстил во 2004 година на 10 место на својата листа „100 најголеми уметници на сите времиња“, и повторно 2008. на друго место на листата „100 најголеми пејачи на сите времиња“.

Реј Чарлс 2003 године

Албуми

• Ray Charles 1957
• The Great Ray Charles 1957
• Yes Indeed! 1958
• Soul Brothers 1958
• Ray Charles at Newport 1959
• What'd I Say 1959
• The Genius of Ray Charles 1959
• The Original Ray Charles 1959
• The Fabulous Ray Charles 1959
• Ray Charles in Person 1960
• The Genius Hits the Road 1960
• The Genius Sings the Blues 1961
• Soul Meeting 1961
• The Genius After Hours 1961
• Dedicated to You 1961
• Ray Charles and Betty Carter 1961
• Genius + Soul = Jazz 1961
• Ray Charles Greatest Hits 1962
• Modern Sounds in Country and Western Music 1962
• Modern Sounds in Country and Western Music Volume Two 1962
• Ingredients in a Recipe for Soul 1963
• Sweet & Sour Tears 1964
• Have a Smile with Me 1964

Литература

• Charles, Ray & Ritz, David (2004). Brother Ray: Ray Charles' Own Story (Third Da Capo Press издание). Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81431-0. 
• VH1 (списак контрибутора) (2003). 100 Greatest Albums. edited by Jacob Hoye. Simon & Schuster, USA. стр. 210. ISBN 978-0-7434-4876-5. 
• Lydon, Michael (1998). Ray Charles: Man and Music. Riverhead Books. ISBN 978-1-57322-132-0. 

Надвотешни врски

• Званични сајт
• Article from the St. Augustine Record noting Charles' being on WFOY.
• Ray Charles - Daily Telegraph obituary
• Ray Charles на Songwriters Hall of Fame

подебелен текст

                                                     Дучо ди Буонинсења

Дучо ди Буонинсења (Шаблон:Јaз-ит, *на средината на 13 века околу 1250 година. — † 1318/19.) е италијански сликар, припадник на уметничкипт правец Готика, и еден од најзначајните представници на Сијенске школа на Сликарство.

Биографија и дело

Ручелајска Мадона околу1285.

Роден е, живел и работел во Сијена. Работел воглавно во тека за темпера со пигменти и јајца. Сликал наративни религијски теми, вообичаено во времето во кое го стварал.

Неговата уметност се засновува на византијски примероци, особени на уметности епоха на Палеолози. Дучо ја познавал работата на својот фирентинскиот колега Чимабуе. За нив заеднилки начина на претставување на фигури - монументален и меланхоличен во исто време. Делата на Дучо се карактеризираат по меките елегантни линии и рафиниран избор на колорит.

За Дучевата младост нее ништо познато и не знаеме ни кој бил неговиот улутел. Историчарите сметаат дека на основа со сличностите со сликите на Чимабуе можел токму овој сликар да биде неговиот учител. Со името на Дучо прв пат се сретнуваме во  [[1278 година.

Првото познато дело на Дучо е Мадона со ангелите околу 1285 године. Кој ја уметникот нацртал за црквата Санта Марија Новела бо кој а уште видлив ирационален контекст кој го тој одстрани. На другта страна на неговото лице на медаљоните имаат физиогномски црти.

Едно од неговите најпознати дела е мадона во тонот на Маест кој бил во катедрала во Сијена. Слика била сликана и од предна и од бочна страна. На енда страна била девицата Марија која е во тронот на златна позадина опкружена со ангели и светците за на задната страна биле прикажани од распнувањето.

Мајеста музеј на уметност во Сијена

Најпознатите негови ученици биле Симон Мартини и браќата Лоренцети и со нивната заслуга во 13. век Сијена станала втор најзначителен сликарски центар после Фиренца.

Литература

• H,W. Janson, Istorija na umetnost, Belgrad 1962.
• Ѓина Пискел, Општа историја на уметност, Белград 1972.
• Svetové dejiny umenia, B.F. Groslier, Larusse, Praha 1996
• Istorija na drevnata umetnost, J.J. Vinkelman, Novi Sad 1996.
• Priručni slovnik naučni ČS Akademia vied, Praha 1966.

Види уште

• Список на сликари

Надворешни врски

• Интернет галерија

                                                       Дејан Алексиќ

Дејан Алексиќ (роден на 1 мај 1972) е српски книжевник. На книжевната сцена се појавува во средина на деведесетите, со првото објавено дело во 22 години. Победува на Фестивал на поезија на млади во Врбас во1995 година. Се смета за еден од најзначајните книжевни творци на помладата генерација. Неговите песни се сместени во бројни зборници и антологии, а преведуван е на англиски, германски, норвешки, бугарски, грчки, македонски, унгарски, словачки, словенечки и руски јазик. Живее во Краљево и работи како уредник за поезија во книжевното списание Повеља.

                                                       Хорас Волпол

Хорејшио Волпол четвртиот гроф од Орфорд, (ез-eng|Horatio Walpole, 4th Earl of Orford; Лондон, 24 септември, 1717година - Лондон, 2. март 1797године) познат како Хорас Волпол (ез-eng|Horace Walpole), бил англиски книжевник, политичар, колекционер и архитект. Роден како најмлад син на првиот англиски премиер серот Роберт Волпол. Се школувал во Koledž Iton и на Универзитетот во Кембриџ. Во младоста биднал близок пријател со песникот Томас Греј.sfn|Murray|2013|p =1205}} Извршил пресвртница во англиската архитектура изградувајќи ја вилата Стробери Хил (ез-eng|Strawberry Hill) во Твикенам. Ја изградил како имитација на Готичките средновековни градби, воспоставувајќи нова мода во англиската култура, која ќе се развие во Неоготика. Готиката ја вовел во книжевноста, со пишувањето на романот Онтрантски замок (ез-eng|The Castle of Otranto}}) 1764 година прв готички роман на светската книжевност. Во историјата останал познат и по својата огронма преписка во која со виспрен јазик опишал обичаи, луѓе и случки на своето време. Волпол уште за неговиот живот па се до денешниот ден предизвикуваше спротивни мислења на јавноста. Така на стедината на 19 век Томас Бабингтон Маколи го дискредитирал како тривијална будалеста седелица и какодволичен лицемерец, додека историчарот Џон Х. Пламб го викал минорна фигура и минорен извор. Од другата страна, од историчарска култура Марион Харни неговата куќа Strawberry Hill ја викал уникатна, оригинална... визија на страст и мечта, додека Лесли Стивен отишол чекор понапред и нарекувајќи ги Волполовите дела Синоним на англискиот осумнаести век.

Издање сабраних писама

Вилмарт Шелдон Луис (1895 - 1979) пасиониран љубитељ и колекционер на Волполовите предмети, го финансирал на критичкото издание на Волполовите собрани писама во изданието на Јејл универзитет. Првиот том искочил во 1937 година, а последниот, то ест 48-от том, 1983 година . Тоа е воедно и една од најобемните објавени преписки на сите времиња. Денеска оваа издание на собраните песни е достапно онлајн.

Литература

• Murray, Christopher John (2013). Encyclopedia of the Romantic Era, 1760-1850. Routledge. ISBN 978-1-136-17210-6. http://books.google.com/books?id=8GS8DWMLRYEC. 
• Sabor, Peter (2013). Horace Walpole: The Critical Heritage. Routledge. ISBN 1-135-45579-1. http://books.google.com/books?id=CTrfAQAAQBAJ. 

Надворешни врски

• Критичко издане на собраните писма до Хораса Волпола Во издание на универзитетот Јејл.
• Онлајн изданија на избраните дела на Проект Гутенберг

                                                     Церска битка 

Вовед

[[Податотека:General Stepa Stepanovic.jpg|мини|right|210px|Генерал Степа Степановиќ, командант на Другата српска армија и најзаслужен за победата на Србија во Церската битк, а после битката е унапреден во чинот војвода. Во период од 29. јул до 11. август, аустроугарската армија започнала артирељијски напади во северна и северизападна Србија и успеала да створи систем на понтонски мост преко реките Сава и Дунав. Србите знаеле дека е невозможно да ја бранат целата аустроунгарска граница , во должина од 550 km. Поради тоа Војводата Путник наредил да се повлече српската војска на традиционалните одбрамбени лини во Шумадија, каде што можеле брзо да дејствуваат на западот и северот. Јаките одреди се поставени во Ваљево и Ужице, а извидниците се поставени на секоја важна точка по должината од границата. Во оваа фаза српската команда можела само да чека, додека планот на Аусроунгари не се материлизира. Белград, Смедерево и Велико Градиште се јако бомбардовани и бројните обиди на Аустроунгарска војска да ја прејдат реката Дунав пропаднале, со големи губитоци. Српската врховна команда знаелла дека голем дел аустроунгарските сили е стациониран во Босна и не реагирала претерано на овие лажни напади. Аустроугарите истотака се обидуцале да ја прејдат реката Дрина кај Љубовија и реката Сава кај Шабац, а српската команда на овие напади гледала поозбилно. Аустроугарските војници на 12. август влегле во Лозница. Тука и во селото Лешница, 13. Аустроугарски корпус ја прешол реката Дрина, а истиот ден 4 аустроугарски корпус ја прешој реката Сава северно од Шабец. До 13. август на гронтот долг 160 km, Аустроугари ги прешле реките и го окупирале Шабац. Другата и петтата армија пошче на лај Белград, каде наишле на Првата, Другата и Петтата армија, Војводата Радомир Путник на 15. Август наредил контранапад.

                                                         Ајванхо

Шаблон:Град во САД Ајванхо (ез-енгл|Ivanhoe) градот се наоѓа во Соединетите Американски Држави сојузна држава на Тексас. По пописот на становништвото од 2010. Во него живееле 887 становници.

Демографија

По пописот на становништвото од 2010 година во градот живееле 887 становници.

Група	2000.	2010.
Белци	. (.%)	797 (89,9%)
Афроамериканци	. (.%)	32 (3,6%)
Азијати	. (.%)	7 (0,8%)
Хиспаноамериканци	. (.%)	22 (2,5%)
Вкупно	.	887

Литература

• Шаблон:MorrisEncyclopediaOfAmericanHistory
• Шаблон:MancallEncyclopediaOfAmericanHistory
• Шаблон:KutlerDictionaryOfAmericanHistory
• Шаблон:BoyerOxfordCompanionToUnitedStatesHistory
• Шаблон:KazinConcisePrincetonEncyclopedia

Види уште

• Список на градовите во САД по бројот на становници
• Најголеми градови во САД по децениите

Надворешби врски

                                                      Ратна морнарица

Шаблон:Bez izvora [[Датотека:Victory Portsmouth um 1900.jpg|200п|мини|ХМС Виктори, најстарији ратни брод и даље у употреби]] Ратна морнарица је назив за вид оружаних снага који је намењен борбеним дејствима на мору и унутрашњим водама или уз помоћ бродова или других пловила.

Састоји се од бродова и пловила, односно њених посада, те низа припадајућих инсталација и институција на копну. Понекад може садржавати и јединице обалне артиљерије, те властиту морнаричку авијацију и морнаричку пешадију.

Као институција се први пут јавља у Медитерану где ће дуго времена бити најразвијенија. Касније ће многим државама западне Европе управо постојање снажне ратне морнарице омогућити стецање доминације над остатком света.

Чинови ратне морнарице

Официрски чинови

• потпоручник
• поручник корвете
• поручник фрегате
• поручник бојног брода
• капетан корвете
• капетан фрегате
• капетан бојног брода
• контраадмирал
• вице адмирал
• адмирал

Спољашње везе

• Ратна морнарица и море Дневне вести о ратној морнарици и мору

                                                        Тики шоља

Тики шоља изглед на идол

Класичн барски тики шољи

Тики шоља е керамички сад за пиење, настанал во пеестите години на дваесетиот век за потреби на тики барови и тропските тематски ресторани. Ги измислил Дон Бичкомбер, кој истотака имал уддел во модернизрање на Коктелски кишобрани. На ваквите шољи, кои се најчесто во обликот на полинежанскиот идол, можат да бидат представени гравири и останати симболи и теми од животот на становниците на Полинезија, Микронезија и Меланезија. Во најопштиот случај. Присутен е тропскиот мотив – Плаши, вахини („хавајски девојки“), сурфање, море и др. .

Испрва, овој суд за испивање е створен како карактеристично и маркетиншко дело на тики култура. Во шеестите години на дваесеттиот век компании и други производители на Керамика биднале заинтересирани и за Тики шољи и така ги пласирале на тржиштето. Најпознати биле безбојните примероци, овај суд за испијање створен је као карактеристично и маркетиншко дело тики културе. Шездесетих година двадесетог века, предузећа и други прозвођачи керамике постали су заинтересовањи и за тики шоље и тако их пласирали на тржиште. Најпопуларнији су били безбојни примерци, т.н калупи, кои хобистите можат да ги украсуваат и осликуваат по желба. Во осумдесетите и деведдесетите, продавниците како „се за долар“ се преплавени со ваквите артикли. Тоа било дел на обновата на интересирање за „рајски дестинации“ и нивната култура.

Иако после тоа, употребата на тики шољата беше мртва, а хобистите и уметниците чиј интерес за керамиката продолжи со домашното производство на нивните сопствени примероци, но во мал број. Со истата работа се занимава и поединачни тропски тематаски ресторани, за чии потреби овие шољи се прават. Тие служат како украси сувенири, но ретко за пиење на пијалаци. Уметникот познат под името Боско е еден од најистакнатите производители на тики шоља на мало. Заедно со другуте уметници, тој основал работилница Мантики (-{Munktiki}-). Во современиот свет, уште постои одреден број на тики Ревивализам, кој „со секој нов производ ги помера граноците“..

Собирачи и производители на тики шољи ги делат овие садови за испивање на поголем број на врсти и стилови, помеѓу кои се следниве : идол, кофа, кокос, декантер, фу манчу, хед хантер, вахина (исто таках хула девојка), моаи, хавајски ку (исто така лоно), маори, маркезан, раротонган, оријенталија, ананас, пирати, буре рума, скорпион, череп, мајмун, сурфер, вулкан, шот (чашичка), стакленик. Присутни се и многу други стилови, а разлика на секој е по начинот на украсувањето, како и во самиот облик на фигурата. Најчест е оној на полинежански (тики) идоли. .

• 
• 
• 
• 
• 

Литература

• Teitelbaum, James (2003). Tiki Road Trip. Santa Monica Press. ISBN 978-1595800190. 
• Kirsten, Sven (2003). The Book of Tiki. Taschen. ISBN 978-3-8228-2433-7. 
• Carter, Duke (2003). Tiki Quest. Pegboard Press. ISBN 978-0-9743283-0-0. 

                                                         Лекит

Лекит, око 500. године п. н. е. (Археолошки музеј во Атина)

Лекит (Шаблон:Ез-гр)е облик на старогрчка керамика посуда, кој спада во групата на на сликарски вази на помали димензии. Лекитите служеле за зување на течни мириса и други течности, кои имале сепулкрарна намена. Слични на лекитите се и арибали.

Лекитите со црните фигури во текот на 6. века п. н. е. намале фумерален карактр, туку служеле како посуда за чување на масла и мириси. На средината на 5. век се појавуваат се бели лекити,, каде кои површината е бело обоена си украсени тенки црни или мркри линии.

Бели лекити

Наменети се на култот на покојникот и претставуваат атички обичај. Ако се најдени во гробовите надвор од Атика, се укажуваат на колонисти или емигранти. Превлака кај овие садовие бела и го покрива стомакот на вазата. Вратот, дршката и стапката се превлечени со црти на фирнис. На најстарите садови орнаментот е скромен; најчесто е претставена една фигура во сцена на секојдневниот живот. Со времето се појавуваат сцени поврзани за покојникот. Се прикажува Хермес кој ги одведува душите, Харон чиј чамец ги превезува покојниците.

На лекитите од помладиот период фигурите имаат изразена емоциа.

Се верува дека врвот во производството е постигнат во третата четвртина од 5 век. п. e. Најубавите примероци се поврзани со сликарот Ахил.

Литература

• Александрина Цермановиќ Кузмановиќ (1991), Грчки сликани врски, Научна книга, Белград
• Бранко Гавела (1991), Историја на уметноста на античка Грчка, Научна книга, Белград

Надворешни врски

• Облици на грчка керамика

                                                       Кратер (сад)

Кратер откривен у Микени 1200-1100. година п. н. е., Национални арехеолошки музеј у Атини

Кратер (јаз-гр|κρατήρ од глагол јаз-гр|κεράννυμι - мешати) е голем сад со две дршки, која во времето на антика Античка Грчка служела за мешање на вино и вода Во текот на 4. век п. н. е. омилениот бил кратерот со дршките во облик на стубче, келебе. Во истиот период во јужна Италија се појавил кратер волутни дршки. Как звонестите кратери дршките биле поставени на ободот, а на бази дршките се кај кратерот - пехар

Галерија

• 

  Кратер со колумни

• 

  Каликс кратер

• 

  Кратер со волутни дршки

• 

  Звонест кратер

Литература

• Александрина Цермановиќ Кузмановиќ, Грчки сликани вази, Научна књига, Белград, 1991.

                                                Угвентаријум

Шаблон:Bez inlajn referenci

Римски сталени угвентаријум, слика превземена од Ancienttouch.com)

Угвентаријум или балсамаријум (јез-лат|unguentarium) е врста од стакло или Керамика (материјал) во кои се чувале мириси или миризливи масти, а кои се откриени во голем број во хеленистичка ера и римски локалитета. Најмногу овие садови се наоѓале во гробовите, по што порано довиле име лакримариум (јаз-лат|lacrimarium) – сад за совирање солзи који се исплакани за покојникот.

Угвентаријумот е првобитно производ од исток, каде мирисите и маслата се произведени.

Балсамариите можат да бидат во различни форми. Во текот на 1. век најраспространет балсамариј бил во форма на капка со помалку или повеќе профилиран обод и заоблено или благо заострено дно, кој се јавува од времето на Нерон и Флавијеваци. Често се во плаво-зелена боја. Во текот на 1. век во времето на Клаудије се јавуваат и тоалетни боци, со поголеми димензии, кај кои телото чини половина од цела боца. Кендлстик или балсамариј во облик на светилник, со проширени реципијент, благо вовлечено дно, долг врат и профилилиран ободо е трет тип на садови за чување мириси и масла за јадење.

Литература

• Александрина Цермановиќ Кузмановиќ, Римско стакло, Нучна книга, Белград, 1991.

                                                           Киси

Ханти обуени во кисе

Киси (јсз-рус|Кисы) е врста на традиционални зимски обувки кои ги носат номадските племиња и Сибир. Највеќе се поврзуваат со угро-финскиот народ Ханти. Кисите се и машки и женски обувки, но се разликуваат по големината и шарите. .

Овие чевли се зашиени од многу силни траки кои се направени кожа со ноџзе од елен. Овие траки се отпорни на хабање. Ѓонот на киса се потопува во масти да не пропушта вода кога поминуваат преку снег. Мушки и женски „киси“ се разликуваат по големина и шари. Под колена кисите се врзуваат со траките како во нив не би влегувал снег..

Традиционално израбоден пар на киси се прави од четири нозе на елен. Ханти кожата од нозете на еленот од која се изработуваат кисите се викаат камуси (јаз-рус|камусы). Долниот дел на чевлите се изработува од кожа која се наоѓа помеѓу големо и мало копито на еленот и наликува на четка. Ваква изработка на ѓонови овозможува да чевлите не се лизгаат по снегот. . Традиционално изработени киси често место конец се шијат со жилите на еленот . Чевлите после изработката се зачадува, видејќи да не се населатмолци.

Ручна изработка на еден пар на киси трае до една година. Должина на изработката зависи од сложеноста на шарите со кои се кисите украсуваат .

Испод кисите се облекуваат чиже — чарапа од крзно.

Денес помодерно изработените киси се продаваа како сувенири или оригинални чевли. Во сибирските градови во аутономноа област Хантија-Мансија се носи попроста верзија на овие чевли, од вештачко крзно, со ѓонови и необработени .

Надворешни врски

• Шаблон:Ср Руска реч: „Јурта на точкови и „моржево“ жезло“; Вадим Кантор, Московске новости (6. децембар 2012 година)
• Шаблон:Ру Исечок за традиционалните обувки киси во модното списание Bein — „Традиционная обувь. Пимы“ (18. фебруар 2011 година).

                                                       Чорапи

200px|thumb|right|Црна волнена чорапа со шари Чорапи представуваат текстилен предмет кои се навлекуваат на стапала (тогас се вообичаено нарекуваат назувници), потколеници (сокни и доколенки), а понекогаш и над коленици. Тие ги чуваат нозете, да останат топли возима, а преко лето да не се знои. Чорапите исто така ја чуваат ногата од плускавци кои можат да се добијат со триење на со чевли. Чорапите обично се прават од волна, памук, најлон и разни врсти на синтетика, зависно од предвидената намена. Ако е намена да се заштити ногата од ладно, тогаш се употребува по правило волна. Спортски чорапи обично се прават од памук или синтетика. Свечани женски чорапи се најчесто направени од најлон. Умеат да бидат од чипка. Кога се исцепаат, обично на петата или прстите, воденешното време обично не се поправаат (шијат), како што се работело некогаш, туку се најчесто купуваат други. Некогаш бил обичајот да домаќинот, испраќајќија свијата родбина или пријатели од куќата, му поклувува на најмладиот од нив едни бели чорапи за пат.

Види уште

• Обојци

Надворешни врски

                                                              Ели Саб

Шаблон:Биографија Ели Саб (jaз-ар| إيلي صعب}}; Бејрут, 4. јул 1964 godina), познат и под иницијали ЕС, e креатор на висока мода на либанско порекло.

Година 1982, Ели Саб го лансирал своето име во модната индустрија кога немал ни пуни 20 години. Денеска, Ели Саб ги облекува свецки познатите уметници, Глумци и манекенки, но и понатаму работи ба Бејрут. Седиштето на неговата компанија е и ден денес во Либан, земја со која е приврзан. Исто така има и канцеларија во Милано и Париз.

Ели Саб сосем сам го створиј своето име во индустријата, без никаква претходна обука или студија. Како дете почнал да шие, што му ишло од раце, и сметал дека може тоа еден ден да му бидне и работа. Негови канцеларии денес можеме да ги видиме во целиот свет.

Познати личносто кои се верни на неговите креации

• Кристина Агилера
• Хали Бери
• Салма Хајек
• Кетрин Зита-Џоунс
• Шарлиз Трон
• Дијана Кригер
• Ева Лонгорија
• Тери Хачер
• Патриша Хитон
• Бијонсе Ноулс
• Николет Шеридан
• Џесика Симпсон
• Кралица Јордана Ранија

Надворешни врски

• Званична презентација (англиски)

                                                     Арахна

Шаблон:Bez inlajn referenci

Арахна

Арахна е личност од грчка митологија која е во цела Либија била славна по својата вештина на ткаење.

Митологија

Нимфе често доаѓале од падините Тмола и од обали на Пактол да се диват на нејзината вештина. Архана ткаела од влакна налик на облаци од тканина прозрачени преку воздухс. Таа се гореела со својот талент и бола убедена дека никој не може да ја надмине во таа вештина. Еднаш викнала «Нека дојде самата Атена Палада да се натпреварува со мене. Нема да ме победи, не се плашам од тоа.»

Атена и се признала во обликот на старица и се обидела да ја одврати од предизвикот на Зевсове ќерка. Но таа била самоуверена и не сакала да го послуша нејзиниот совет. Атена се вратила во својот прав облик, но Архана и понатаму сакала да се натпреварува со неа.

За натпреварувањето, Атена исткаа на средина на својот покривач атина Акропољ и на њего спор Посејдон за власт над Атика. Дванаесет богови, а помеѓу нив и Зевс, седнале како судии во тој спор. Посједон со својата трозубица од стенета направил слан извор. Атена со своето копје удрила во земјата од која израснала света маслинка. Боговите тогаш предудиле во Атенина чест. По аглите, Атена ги прикажа боговите како ги казнуваат луѓето за непокорност.

Арахна на својот покривач исткаа многу сцени од животот на боговите, каде тие се појавуваат со своите слабости, обземени со човечките страсти. Околу сето тоа извезе венец од цветови завиткан со бршлан. Нејзинината работа не застанувала по убавината од Атениниот, но на сликите се гледало очигледно непочитување на богови. Атена заплакала, ја исцепала сопствената изработка и ја удари со ткачким чунком. Архане не можела да го поднесе срамот и се обидела да се обеси. Атена ја ослободи од омча и и рече:«Живи, непокорна! Вечно ќе висиш и вечно ќе ткаеш и таа казна ќе трае во твоето потомство.»

Атена ја попрска Арахна со сок од чаробна трава и нејзиното теле се собра, густата коса и опадна и девојката се прњтвори во пајак. Од тоа време виси пајак-Архана во својата пајажина и вечно ткае, какои за времето на својот живот.

Литература

• Н. А. Кун, Легенди и митови на стара Грчка, Децка книга 1990 година, Белград.

Надворешни врски

                                                         Коса

Шаблон:Друго значење2 мини|desno|250p|Слика „Млада девојка намешта косу“, од Софије Генгембр Андерсон Коса (Шаблон:Јез-лат) представља скуп длака на глави човека. Животни век косе на глави варира од 2 до 4 године тако да се сва коса обнови за 6 година. Сматра се да на сваких 15 минута човек остане без једне длаке у коси. То је од 30 до 100 власи дневно што зависи од самог броја власи у коси и њене боје. Просечан човек има око 100, 000 длака на глави. Коса штити главу, самим тим и мозак од негативних утицаја споља као што су Сунце, ветар и слично. Она има и естетску улогу. Њена боја варира због односа пигмената и кисеоника, па се не могу одредити све боје и нијансе косе. Наравно, постоји основна подела на плаву, црну, смеђу и риђу боју косе. Свака боја карактеристична је за сваки континент, као и њен облик. Тако је, на пример, за афрички континент карактерисична густо локнаста црна коса, за Европу смеђе- благо заталасана коса. Власи нису једнаке дебљине свих боја косе, па ни њихов број. У зависности од дебљине саме власи и њене боје на глави може бити власи према следећој табели:

	Боја	Број власи
1	Плава коса	146.000
2	Црна коса	110.000
3	Смеђа коса	100.000
4	Риђа коса	86.000

Занимљивости

• Најдужа измерена влас косе има дужину од 560,27 центиметара, а мерење је извршено 8. маја 2004. године.

Спољашње везе

                                                  Васа Чубриловиќ

Васо или Васа Чубриловиќ (Градишка, 14. јануар 1897 година — Белград, 11. јун 1990) бил српски академик, професор на Белдрадски универзитет, министар и историчар. Како гимназијалец бил учесник во Сарајевски атентат.

Биографија

Детињство

Роден е на 14. јануара 1897 година во Градишца, од мајка Савка, родена Лазаревиќ и татко Јове. Мајкаму била Крајишкиња, едниот брат и бил директор на банка, а другиот поп. Била писмена, што претставувало права реткост помеѓу нејзините врснички. Таткому бил со порекло до Крупа на Врбасу, одкаде потекнуваат многу Чубриловиќи. Таткото се бавел со трговина, учествувал во Востанието 1875–1878 и бил доброволец во Српско - турски рат 1876.

Бил најмлад од десетте деца, кои се раѓале по следниот редослед: Јованка, Чедо, Здравко, Стака, Вељко, Лепа, Вида, Милорад, Бранко и Васо. Троицата првородени рано умреле.

Како таткото после раѓањето на Васа умрел, а после десет годими им умрела и мајката, грижата за децата водел вујкото на таткоим Васо Видовиќ, кој важел за важен трговец во Градишца. Грижата за младите деца ја превземале постариот брат Вељко и сестрата Станка и Вида.

                                               Карађорђева звијезда

Шаблон:Друго значење2 мини|221п|Орден Карађорђеве звијезде првог реда

Карађорђева звијезда је орден установљен 1993. године системом одликовања Републике Српске дефинисаним Уставом Републике Српске у коме се каже: "ордени су јавно државно признање Републике Српске које се додјељује лицима или институцији за изузетне заслуге према држави."

Орден Карађорђеве звијезде Републике Српске је војно одликовање. Овај орден има три реда. Орден Карађорђеве звијезде се додјељује за изванредне успјехе у командовању и руковођењу јединицама оружаних снага Републике Српске у оружаној борби. Може се изузетно додијелити у миру само за изванредне заслуге у руковођењу и организовању оружаних снага.

Орден Карађорђеве звијезде другог и трећег реда

• Orden Karadjordjeve zvijezde drugog reda.jpg

  Орден Карађорђеве звијезде другог реда

• Orden Karadjordjeve zvijezde treceg reda.jpg

  Орден Карађорђеве звијезде трећег реда

Овај орден је додијељен (посљедњих година)

• Бивши начелник Генералштаба Војске Републике Српске, генерал-пуковник Момир Талић је одликован Орденом Немањића и Орденом Карађорђеве звијезде првог реда због заслуга у отаџбинском рату, у којем су, захваљујући њему, у судбоносним тренуцима добијене многе пресудне битке које су очувале Републику Српску, посебно истичући операцију пробијања Коридора.

Види још

• Одликовања Републике Српске
• Карађорђе

Спољашње везе

• Глас Српске: Орден вриједи онолико колико вриједи дјело, 28.11.2009. Шаблон:Ср

                                            Рича Рард Вилијам „Рик“јт

Рича Рард Вилијам „Рик“јт (Шаблон:Јез-енг; Лондон, 28. јул 1943 — Лондон, 15. септембар 2008) је био клавијатуриста групе Пинк Флојд.

Биографија

Био је једини иоле музички образован члан бенда, будући да је једно време студирао музику, након што је напустио студије архитектуре које је похађао заједно са басистом Пинк Флојд Роџером Вотерсом и бубњарем Ником Мејсоном. Ипак, Рајт није завршио ни једне ни друге студије.

Иако није био продуктиван аутор као остали чланови бенда, Дејвид Гилмор, Сид Барет или Роџер Вотерс, значајно је музички допринео класицима Пинк Флојд, као што су албуми -{Meddle}-, -{The Dark Side of the Moon}- и -{Wish You Were Here}- као и на последњем албуму -{The Division Bell}-. Рајтове богато саткане деонице на клавијатурама су увек биле виталан део и изражена карактеристика звука Пинк Флојда. Био је коаутор неких од најпознатијих песама бенда, као што су Shine On You Crazy Diamond, Us And Them i Time.

Умро је 15. септембра 2008. године у својој кући у Лондону, од галопирајућег рака чији облик његова породица никада није саопштила јавности. Након његове смрти, Роџер Вотерс и Дејвид Гилмор и званично су потврдили да до поновног окупљања Пинк Флојда никада више неће доћи.

Дискографија

Са Пинк Флојд

• -{The Piper at the Gates of Dawn}- (1967)
• -{A Saucerful of Secrets}- (1968)
• -{More}- (1969)
• -{Zabriskie Point}- (1970)
• -{Ummagumma}- (1969)
• -{Atom Heart Mother}- (1970)
• -{Meddle}- (1971)
• -{Relics}- (1971)
• -{Obscured by Clouds}- (1972)
• -{The Dark Side of the Moon}- (1973)
• -{Wish You Were Here}- (1975)
• -{Animals}- (1977)
• -{The Wall}- (1979)
• -{A Momentary Lapse of Reason}- (1987)
• -{Delicate Sound of Thunder}- (1988)
• -{The Division Bell}- (1994)
• -{P.U.L.S.E.}- (1995)

Соло албуми

• -{Wet Dream}- (1978)
• -{Broken China}- (1997)

Остало

• -{Identity}- (1984 - са групом Zee)
• -{On An Island}- (2006 - албум Дејвида Гилмора)
• -{Remember That Night}- (2007 - концерт Дејвида Гилмора)
• -{Live In Gdansk}- (2008 - живи албум Дејвида Гилмора)

Занимљивости

• Рајт је напустио Пинк Флојд за време снимања албума "The Wall", због несугласица са Роџером Вотерсом. Међутим, остали чланови бенда ангажовали су га као пратећег музичара на турнеји која је пратила албум.
• На албуму "A Momentary Lapse Of Reason" из 1987. године такође је био ангажован као пратећи музичар. Званично је поново постао пуноправни члан бенда тек на турнеји која је пратила овај албум.
• Последњи басиста Пинк Флојд, Гај Прат, ожењен је Рајтовом кћерком Гајом.

Спољашње везе

• The Richard Wright Archives
• Пинк Флојд

                                                          Класицизам

Шаблон:Друго значење3 [[Датотека:Warszawa_Teatr_Wielki.jpg|300п|мини|десно| Велико позориште у Варшави]] [[Датотека:Vienna Parlament 2005.jpg|300п|десно|мини|Парламент у Бечу]] [[Датотека:La Madeleine Paris.jpg|300п|мини|Црква Ла Мадлене у Паризу]] Класицизам је уметнички правац који је настао у Француској на краљевском двору „Краља сунца“, Луја XIV, одакле се проширује. Прва фаза се назива „барокни класицизам“ због употребе барокних елемената у њему. Ово се доба сврстава још у барокно доба. После њега долази рококо који се одвраћа до неке мере од класицизма. Нови наступ класицизма је донела Француска револуција.

Чињеница је да се од 18. века могло очекивати једно револуционарно време и француска је буржоазија била у свом прогресивном кретању, видимо како она има своје друштвене политичке циљеве и мишљење које је, као и мишљење античке идеологије, пружало грађанству слободе. Целокупна уметност, и римска и грчка постала је идеал уметности буржоазије. “Лепота се не налази у природи, већ су је створили Грци”. Уметници је требало да задовоље тежњу буржоазије у античком, римском и грчком свету. Такве се идеје распростиру по целој Европи.

Класицизам се труди да се одвоји од барока и рококоа и да постане умеренији и једноставнији. У доба Наполеона Бонапарте се назива ампир који је преузимао елементе из античке Грчке и ренесансе и давао је нагласке на разум и разумљивост у стварању. У њему се сматра да се појединац мора подвргавати друштву.

Класицизам је у највећем замаху у доба апсолутистичких монархија у Европи. Подржавале су се класичне форме које су биле инспирисане узорима из антике.

Карактеризовао се филозофским разматрањима о идеалима и о истинама, лепоти и љубави, као и тежњом верног саображавања разних карактерних црта човека (херој, лопов, преварант...), већ какви год да су.

Класицизмом се у француској и енглеској литератури назива неокласицизам. Класицизам се развија у првој половини 19. века, а у народним срединама и много касније.

Архитектура класицизма

[[Датотека:Lazienki-Palac na Wodzie.jpg|мини|десно|300п|Замак у парку у Варшави]] Архитектонски објекти су једноставни са поједностављеном декорацијом, имају троугласте штитове, равне и чисте линије, употребљавају стилске античке ступове у архитектури и граде се објекти као банке, уреди, болнице, позоришта, док се не граде сакрални објекти у ово доба. Типични су француски паркови који се карактеришу симетричним стазама, алејама, водоскоцима и у којим се стабла шишају у геометријским формама. Све се одликује строгим редом и чврстим правилима.

У класицистичкој архитектури 16. века је италијански архитекта Андреа Паладио (1508- 1580) развијао паладионизам у коме се труди за установљавањем пропорција грађевина и њених елемената, а израз је достојанствен и хладан. Овај правац је пренесен у друге земље Европе (Француска, Енглеска, Холандија и Немачка- у једном делу).

Сликарство

[[Датотека:Nicolas Poussin 078.jpg|мини|300п|Никола Пусен, Аутопортрет (1650), Лувр, Париз]] [[Датотека:Nicolas Poussin - Et in Arcadia ego (deuxième version).jpg|мини|300п|Никола Пусен, Аркадијски пастири (Les Bergers d’Arcadie)]] Слично као и у архитектури и сликарство се заснива на пропорцији и композицијским канонима. Основ сликарске композиције је јасно раздвајање сликарске површине и упредношЋавање композиционих линија.

Класицизам се у сликарству формирао у првој половини 17. века. Познати сликари класицизма били су Клод Желе звани Клод Лорен (1600 - 1682), који је сликао велике композиције по узору на антику и ренесансу, природне амбијенте са бљештавом светлошћу, као и Никола Пусен (1594—1665) који је био најистакнутији сликар 17. века и чији је идеал склад облика и строгост композиције. Поред овог класицизма развијао се и академски класицизам.

У 19. веку се класицизам у потпуности иживео и преко покушаја рестаурације класицизма и појединих значајних појава (Енгр) постао је реакционарни правац. Жан Доминик Енгр (1780 - 1867), савременик и противник Ежена Делакрое (1978 - 1863) који је имао напреднија схватања, и за разлику од њега Доминик Енгр је тежио за историјским сликарством и историјским мотивима и био је сликар и актова као и портрета, односно у области коју је ускоро заменила фотографска камера.

Филозофија

Филозофски смер класицизма је био рационализам, и као пример мишљења и схватања може бити цитат Ренеа Декарта: " Мислим, дакле постојим“.

Књижевност

Гајила је строга естетска правила, тражила је тачност и разумљивост као и јасноћу, те подвлачила важност и значај интелекта, неизбежност друштвеног реда и држала се чврстих моралних принципа. Одобравала је владавину и моћ владара.

Култ истинитог треба да буде и основни принцип књижевног дела, јер је истина једина разумна форма лепоте. А истина - то је природа. (Драгиша Живковић)

Природа је била јако битна, али прво је требало уредити је, ослободити од свега што би је чинило не тако посебном, идеализовати је, а онда је приказати. За разлику од барока, у класицизму није довољна генијалност, већ и знање.

За класицизам су типични и салони који се појављују и који формирају мишљења, а никле су и академије које су гајили језик и прецизност форме.

Литерарна форма се дели на три правца:

• висока - епови, оде, химне, трагедије.
• ниска - комедије, бајке.
• средња - елегије, сатире и дидактички списи.

Представници

У свету представници су били Никола Боало, Корнеј, Молијер, Готхолд Ефраим Лесинг и Гете, Ла Фонтен, а у Србији Лукијан Мушицки.

Литература

• PSN ČS Akademia vied, Praha 1962.
• Istorija umetnosti, HW Janson, Beograd 1982.

Спољашње везе

• Helmut Pfotenhauer, Klassizismus als Anfang der Moderne? Überlegungen zu Karl Philipp Moritz und seiner Ornamenttheorie
• Klassizistische Werke im Museumsportal Schleswig-Holstein
• Klassizistische Architektur im Südwesten Deutschlands unter badischewanderungen.de

                                                      Статие за Дојран

                                                         Бигфут

Замислен изглед на Бигфут

Бигфут (англиски јазик |Bigfoot, -{IPA}-: /ˈbɪɡˌfʊt/), исто така познат и под името Сасквоч или Сасквач (англиски јазик |Sasquatch, -{IPA}-: /ˈsæskwɒtʃ/, /ˈsæskwætʃ/), е големо мајмунолико суштество кое наводно талка во дивините во Соединетите Американски Држави и Канада, особено околу Големите езера, Тихиот океан, Карпестите планини, на северозападот и на југот на САД.

Бигфут се опишува како човеколиково суштество обраснато со влакна, со силно торзо и височина од 2—3 метри. Главата му е мала и заострена кон врвот, нема истакнат врат и чело. Очите му се мали, а над нив се наоѓа силен коскен гребен. Влакната му се релативно меки и кадрави, потемни кај помладите примероци, а поцрвенести кај постарите. Суштеството има карактеристични големи стапала (англиски јазик |Bigfoot), чији отпечатоци се со големина до четириесет сантиметри.

Бигфут го видувале уште и американските Индијанци на западнот брег на Северна Америка, во претколумбовското време. Индијанскиот називи за тоа суштество се разликувало од плене до племе. Така припадниците на племето Лум Бигфут го нарекувале Тs'emekves, племињата кои живееле околу планината Ст. Хелен го нарекувале Sкооcооm, а најпознато индијанско име е Sasquatch кое го измислиле припадниците на племето Халкомелем. Во индијанските приказни Бигфут е опасен ханибал кој ги тероризира селата.

Првиот и посилен доказ за неговото постоење го пронашол Ерик Шиптон во 1951 година. Тоа бил отпечаток за кој тој сметал дека припаѓа на Јети, дивиот човек од Хималаите. Најпознатиот и најсилен доказ за неговото постоење е филмот кој го снимиле трагачите на Бигфут, Роџер Патерсон и Роберт Гимлин на 20 октомври 1961 година во Блаф Крик во Калифорнија. Таа снимка и денес е предмет на различни расправи. Предложени се разни видови на животни за да се објаснат видувањата на Бигфут, но ниту едно тврдење не е докажано. Криптозоолозите Бигфут го објаснуваат како неоткриен вид на мајмуни, а некои кои веруваат во Бигфут го објаснуваат со различни паранормални феномени. Научни заедници го отфрлаат постојењето на Бигфут, бидејќи нема докази за постоење на било какво слично суштество. Постојат неколку организации кои се посветени за фаќање на Бигфут во Соединетите Американски Држави.

Цитирана библиографија

• Coleman, Loren (2003). Bigfoot!: The True Story of Apes in America. ISBN 978-1-4391-8778-4. https://books.google.com/books?id=CsDBqy9oHHkC&lpg=PP1. 

Литература

• Buhs, Joshua Blu (1. 8. 2009). Bigfoot: The Life and Times of a Legend. University of Chicago Press. стр. 227. ISBN 978-0-226-50215-1. https://books.google.com/books?id=RI4SlHwH7h0C. 
• Daegling, David J. (2004). Bigfoot Exposed: An Anthropologist Examines America's Enduring Legend. Altamira Press. стр. 62—63. ISBN 978-0-7591-0539-3. 
• Napier, John Russell (1973). Bigfoot: The Sasquatch and Yeti in Myth and Reality. E.P. Dutton. ISBN 978-0-525-06658-3. 
• Wágner, Karel. Bigfoot alias Sasquatch. Jonathan Livingston. Корисник:Velichovskas

• Arment, Arment (2006). The Historical Bigfoot. Coachwhip Publications. ISBN 978-1-930585-30-0. https://books.google.com/books?id=2M9qt_aDi-4C&lpg=PP1. 
• Debenat, Jean-Paul; LeBlond, Paul H.; Murphy, Christopher L. (2009). Sasquatch/Bigfoot and the mystery of the Wild Man. Hancock House. ISBN 978-0-88839-685-3. https://books.google.com/books?id=J-LaSqpxX8MC&lpg=PA37. 
• Guttilla, Peter (2009). The Bigfoot Files. ISBN 978-1-892264-15-2. https://books.google.com/books?id=RJrIbpK9mf4C&lpg=PP1. 
• Wallace, David Rains (1983). The Klamath Knot. University of California Press. ISBN 978-0-520-23659-2. 

Надворешни врски

• Tolowa Indian Bigfoot recollections

                                                        Гигантска анаконда

Зелена анаконда

Извештаите за џиновските анаконди потекнуваат уште од откривањето на Јужна Америка, кога наводно е видена анаконда долга и до 50 метри. Тогаш наводно ги напаѓала колонистите. Џиновската анаконда е предмет на спор помеѓу зоолозите и криптозоолозите. Анакондите можат на пораснат долги до 6 метри и повеќе. Тешки се околу 150 килограми. Иако некои питони можат да пораснат и подолги, зелената анаконда е најтешка и најголема змија. Таа е втора најдолга змија зад питонот Ретикулатус. Најдолги пронајдени анаконди биле со должина од 7,5 метри. Постојат твдења за анаконда долги помеѓу 26 и 29 метри, иако тие останале непотврдени.

Историја

Првата џиновска анаконда била видена во времето на откривањето на Америка, кога европските истраживачи заминале во џунгла и тврделе дека виделе змија долга 18 метри. Домородците исто така зборувале дека видувале змии подолги од 10 метри. Анакондите кои се подолги од 7 метри се многу ретки. Друштвото за зачувување на дивите животни на почетокон на 20 век понудило голема парична награда (50000 американски долари) на оној кој би фатил змија подолга од 9 метри. И покрај бројните видувања на џиновски анаконди, никогаш не е фатена анаконда подолга од 9 метри.

Литература

• Weldon, Kevin (1993). Encyclopedia of Animals: Mammals, Birds, Reptiles, Amphibians. Sydney, Australia: Reader's Digest Association Inc. стр. 489. ISBN 978-1-875137-49-7. 

                                                         Драган Манце

Драган Манце (Белград, 26 септември 1962 година — Белград, 3. септември 1985 година) бил фудбалер на ФК Партизан.

Биографија

Живел во Земун со таткому Фердинанд, мајкаму Душанка и помладиот брат Горан. Бил неоженет. Погинал во сообраќајна несреќа на патот Белград — Нови Сад, на делот кој проаѓа преку Земун, во својата 23 година. Девојката на Драган била Емилија Ерчић некогажна југословенска ракометарка.

Фудбалска каријера

Почнал да игра фудбал во Галеница (сегашен „ФК Земун“). Бил многу талентиран играч, така да до непуни 17 години биднал првотимец на Галеника, тогашниот друголигаш. На 15. септеври 1980 година се прегрла во тимот ФК Партизан. Последниот гол во дресот на ФК Партизан го постигнал во првенствениот меч на Партизан - ФК Иднина на Подгорица 2:1 изигран на стадионот ЈНА, 1. Септември од пеналот во 8 минута од играта. Ќе остане запамтен како најголем идол на Гробари.

Во дресот нс Фудбалска репрезентација на Југославија дебитираше во Париз на 23. април 1983 година во пријателска утакмица против Фудбалска репрезентација на Француска (0:4). Истата година ја одиграл четвртата утакмица за репрезентацијата, пофторно против Франвуска 12. ноемри во Загреб (0:0).

Смрт

Манце починал на 3. септеври 1985 година во сообраќајна незгодадодека се брзал за тренинг. Денеска многи Гробари мислат дека е тој легенда на српскиот фудбал бидејќи бил најдобар стрелец и играч во историјата на ФК Партизан. По него е истотака наречена и една улува во Белград, недалеку од стадионот ЈНА.

Статистика

• Играл 4 пати за А репрезентација, 7 пати за младата и 2 пари за Олимпијска репрезентација на Југославија.
• За ФК Партизан одиграл 279 утакмици и постигнал 174 гола, од тоа во првенството одиграл 117 утакмици и постигнал 42 гола.
• Со Партизан освоил едно шампионска титула на Југославија
  • 1982/83 година
• Истата година бил и прв стрелец на Партизан
  • 1982/83 година  15' (голови)

Надворешни врски

• Јужни Фронт
• QPR-PFC (1984)
• Партизан - Звезда - 2-1 - Драган Манце -
• Драган Манце - 23 године од смрти
• Историја ФК Партизан
• Профил на сајту фудбалске репрезентације Југославије, СЦГ и Србије

                                                        Жорж Пјер Сера

Жорж Пјер Сера (јазик француски|Georges-Pierre Seurat; , 2. декември 1859 година — , 29. март 1891) година е француски сликар, оснивач на неоимпресионизам. Неговото големо дело Недеља попладне на островот Ле Гранд Жат представува пример на слика од 19 век.

Биографија

Недеља попладне на островот Ле Гранд Жат, 1884—-1886 година, Уметнички институт во Чикаго

Циркус 1891 година

Роден е во добро стоечко семејство во Париз. Студирал како вајар. На Школата за убави уметности (Екол де Боз ар) вил од 1878 до 1879 година. Една година бил во војска во Брест, па се вратил во Париз 1880. Сепосветил на усовршувањето на сликарството со црно бела техника. Во текот на 1883 година ја насликал својата прва слика "Капење кај Аснијер".

Пошто одбиле да ја примат неговата слика да биде прикажана во парискиот салон, се окренал од етаблирани према независните уметници. Заедно со другите независни уметници основал во 1884 година Салон на независните уметници. Тука се спријателил со Пол Сињак со кој ги споделувал истите идеи за поентилизам. Во летото 1884 тој ја започна својата голема работа Недеља поподне на острву Ле Гранд Жат. Две години го работел тоа големо платно.

Покасно се преселил во помитно студио, каде тајно живеел со младиот модел Младен Клобнох.  Со неа добил и син 1890 година. Два дена пред смртта ги запознал своите родители со своето семејство. Кратко после смртта на Жорж Младен родила уште еден син. Жорж Сера умрел од менингитис 1891 година. Неговото последно дело Циркус останало недовршено.

Научна позадина и утицаји

Во текот на 19 век мнои научници пишувале за сетилата на видот, а посебно за боите. Шеврол бил француски хемичар, кој ги рестаурирал старите таписерии. Открио дека две бои една покрај друга даваат впечаток на некој атрета боја, кога се гледа од поголемо растојание. Тој пронајдок бил клип за техниката поентилизам.

Жорж Сера и Пол Сињак ја користеле техниката поентилизам или дивизионизам. Боите се нанесувале на платното во точки една до друга, по принципот на комплементарност. Настојале да постигнат хармонија на боите и ја нанесувале во точки. Сера сем тоа верувал дека боите можат да се користат да се постигне хармонија и емоција во уметноста. На сличен начин како музичарите ја користат варијацијата на звукот и темпото да би ја створиле хармонијата. Веселбата на сликата се постигнува со доминација на свеетлите тонови и топлите и ладни бои, а линиите треба да бидат хоризонтални. Жалоста се постигнува со користење на темни тонови, ладни бои и линии усмерени надоле.

Галерија

• 

  Позерке (1887-1888)

• 

  Детаљ са слике Парада (1889) го покажува поентилизмот

• 

  Тмурно време, Гранд Жет (1888)

• 

  Капење кај Анијера

• 

  Ајфелова кула, (1889)

• 
• 

  Утринска прошеткА

• 

  Работник со мотика

Понатамошна литература

• Cachin, Françoise, Seurat: Le rêve de l’art-science, Paris: Gallimard/Réunion des musées nationaux, 1991
• Fénéon, Félix, Oeuvres-plus-que-complètes, ed., J. U. Halperin, 2v, Geneva: Droz, 1970
• Gage, John T., “The Technique of Seurat: A Reappraisal,” Art Bulletin 69:3(Sep87)
• Halperin, Joan Ungersma, Félix Fénéon: Aesthete and Anarchist in Fin-de-Siècle Paris, New Haven, CT: Yale U.P., 1988
• Homer, William Innes, Seurat and the Science of Painting, Cambridge, MA: MIT Press, 1964
• Lövgren, Sven, The Genesis of Modernism: Seurat, Gauguin, Van Gogh & French Symbolism in the 1880s, 2nd ed., Bloomington, IN: Indiana U.P., 1971
• Rewald, John, Cézanne, new ed., NY: Abrams, 1986
• Rewald, Seurat, NY: Abrams, 1990
• Rewald, Studies in Impressionism, NY: Harry N. Abrams, 1986
• Rewald, Post-Impressionism, 3rd ed., revised, NY: Museum of Modern Art, 1978
• Rewald, Studies in Post-Impressionism, NY: Harry N. Abrams, 1986
• Rich, Daniel Catton, Seurat and the Evolution of La Grande Jatte (U. of Chicago Press, 1935), NY: Greenwood Press, 1969
• Russell, John, Seurat, (1965) London: Thames & Hudson, 1985
• Seurat, Georges, Seurat: Correspondances, témoignages, notes inédites, critiques, ed., Hélène Seyrès, Paris: Acropole, 1991 (NYU ND 553.S5A3
• Seurat, ed., Norma Broude, Seurat in Perspective, Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall, 1978

Надворешни врски

• Georges Seurat dans Artcyclopedia

                                                 Зверо друма Брај

Звер од друмот Брај (англиски јазик |Beast of Bray Road) е криптозоолошко суштество кое се појавува во близина на друмот Брај во американската сојузна држава Висконсин. Прв пар е забележано во 1949 година кај градот Елкхорн (Висконсин). Слични суштества наводно се забележани на подрачјето од северниот Илиноис до острвот Ванкувер во Канада.

Друм Брај е селски пат во близина на градот Елкхорн (Висконсин).

Опис

Ѕверот од друмот Брај е опишан на неколку начина; како суштество кое наликува на мечка, влакнест двоножец, кој наликува на Бигфут, невообичаено голем волк (висок помеѓу 2 и 4 метри кој оди на две нозе), интелигентно суштество кое наликува на волк, кое оди на задните нозе и тешко е помеѓу 400 и 700 килограми. Исто така се мисли дека неговото крзно е во сива или темно кафеава боја и дека со изгледот потсетува на куче или мечка. Многи новински статии зборуваат дека оваа суштество всушност е врколак .

Објаснувања

Се предложени многу животни кои би можеле да бидат оваа суштество. Најчесто се мисли на диво куче, волк и хибрид. Исто така е можно тоа да биде некое обично животно, но дека некој измислил приказна дека тоа е врколак. Многумина мислеле дека тоа е всушност човек под маска, но луѓето кои го виделе тоа суштество, не се сложуваат. Тие зборуваат дека оваа суштество е високо 2 метри, дека трча многу бргу и дека има црвени очи. Оваа суштество еднаш е видено како лови елен во 1992 година. Двајца мажи се возеле со автомобил по патот. Едниот маж видел чудно суштество како јаде неке животно. Кога ги видело суштеството се исправило на задните нозе и ги нападнало. Возачот на автомобилот бргу дал гас и успеале да побегнат. Набргу повикале полиција, но таа на местото на настанот не пронашла никакви траги. .

Надворешни врски

• BeastofBrayRoad.com — Site by Linda S. Godfrey
• Michigan Dogman Several pages of sighting reports, including photographs

                                                         Раул Дифи

Податотека:DufyRaoul RegattaAtCowes.jpg

Раул Дифи, Регата код Кова 1934 година Вашингтон- Национална галерија на уметностаi

Гроб на Раул Дифи

Раул Дифи (јазик француски|Raoul Dufy|el; Avr, 3. jun 1887 година — Forkalkje, 23 март 1953 година) бил значаен Француски сликар, грагичар, керамичар индустријски уметник.

На почетокот ја посетувал вечерната уметничка школа во Avr додека не добил стипендија од својот роден град за париска академија во Екол де бозар (јазик француски|École des Beaux-Arts|el), а потоа бил во атељето Леона Воната. Во првите почетоци своите дела ги работел под влијание на импресионисти. Прешол од импресионистички почетоци во фозизам, а потоа и во кубизам и го изградил својот стил на модерен реалистички израз.

Една слика на Анри Матис го окренула и го заинтересирала за фовизам. 1909 година со својот пријател и колега го посетил Емил Отон Фриком Минхен и западнал под влијание на Пол Сезан.

Бидејќи неможен да живее од сликарството, се бавел и со керамика, дрворези и предлагал таписерии. Само кога од средината на 1920 година и после 1937 година го променил својот стил и прешол од еден лесен и елегантен стил во еден впечатлив и монументален стил тој се доживувал со признание и уживање. Тој за Париската светска изложба 1937 година за павиљонот на светлоста и електрицитетот (-{Paviljion de la Lumiere}-) изработил и насликал слика од големина од 600 –{m²} и тогаш најголема слика на светот.

Дифи е сликар ос сончевиот југ, плажи, борови и убавините на женското тело, и како декоратер се прославил со предлозите за за декорација на момументални јавни објекти. После неговата смрт 1953 година неговите слики биле прикажувани на на Документа Касел (докимент 1, документ 2 и документ 3) и во Германија.

Дела

• 14.јул во Aвр, 1907 година Приватна збирка - Париз,
• Jedlilice u Sent Andersi 1912 година Музеј на модерната уметност - Њујорк
• Во част на Mocart (akvarel), 1915 година, Уметничката академија Албреј т- Буфало
• Портрет на Мишел Бинјун, 1934 година, Збирка на Мишел Бинју - Париз
• Регате во Довил, збирка на Пјер Лерви-Троа
• Askout (akvarel), [[1931] година. Збирка на др Рудинска - Париз
• Концерт на Моцарт, 1948 година Приватна збирка - Швајцарија
• Црн карго, 1952 година Приватна збирка - Париз

Литература

1. PSN Čekoslovenska akademia vied, Praha 1966.
2. Istorija umetnosti, Nolit, Beograd 1973.
3. Mayers Lexikon - ONLINE,
4. de Wikipedia

Надворешни врски

• Hommage à Mozart, (Web Gallery Private Art Collection)
• Le 14 juillet au Havre, rue pavoisée, (1906, Web Gallery Private Art Collection)ul_dufy.htm Raoul Dufy - His life, His paintings]
• О стваралаштву Дифија на српском, Раул Дифи

                                                        Ричард Вилијам

Ричард Вилијам „Рик“ Рајт (јaз-енг|Richard William Wright; Лондон, 28. јул 1943 — Лондон, 15. септембар 2008) билклавијатурист на групата Пинк Флојд.

Биографија

Бил единствен иоле музички образовен член на бендот, бидејќи едно време студирал музика,откако ги напуштилл студиите по архитектура во кои присувствувал заедно со басистот Пинк Флојд Роџер Вотерс и со тапанарот Ник Мејсон. Сепак Рајт не ги завршил ни првите ни другите студии.

Иако не бил толку продуктивен афтор како останатите чланови а бендот Дејвид Гилмор, Сид Барет или Роџер Вотерс, значајно придонел со музичките класици Пинк Флојд, како што се албумите -{Meddle}-, -{The Dark Side of the Moon}- и -{Wish You Were Here}- како и на последниот албум -{The Division Bell}-. Бил афтор и на некои од најпознатите песми на бендот, како што се Shine On You Crazy Diamond, Us And Them и Time.

Умрел на 15. Септември 2008 година во својата куќа во Лондон, од Рак (болест) што галопира и неговото семејство никогаш не изјавило во јавноста. По неговата смрт Роџер Вотерс и Дејвид Гилмор званично потврдиле дека повторно обединување на Пинк Флојд нема да дојде.

Дискографија

Со Пинк Флојд

• -{The Piper at the Gates of Dawn}- (1967)
• -{A Saucerful of Secrets}- (1968)
• -{More}- (1969)
• -{Zabriskie Point}- (1970)
• -{Ummagumma}- (1969)
• -{Atom Heart Mother}- (1970)
• -{Meddle}- (1971)
• -{Relics}- (1971)
• -{Obscured by Clouds}- (1972)
• -{The Dark Side of the Moon}- (1973)
• -{Wish You Were Here}- (1975)
• -{Animals}- (1977)
• -{The Wall}- (1979)
• -{A Momentary Lapse of Reason}- (1987)
• -{Delicate Sound of Thunder}- (1988)
• -{The Division Bell}- (1994)
• -{P.U.L.S.E.}- (1995)

Соло албуми

• -{Wet Dream}- (1978)
• -{Broken China}- (1997)

Останато

• -{Identity}- (1984 – согрупата Zee)
• -{On An Island}- (2006 – албум на Дејвид Гилмор)
• -{Remember That Night}- (2007 - концерт на Дејвид Гилмор)
• -{Live In Gdansk}- (2008 - жив албум на Дејвид Гилмор)

Занимливости

• Рајт го напуштил Пинк Флојд за време на снимањето на албумот "The Wall", поради несугласици со Роџеро Вотерсо. Међутоа, останатите членови на бендот го ангажирале како придружувачки музичар на турнејата која го следела албумот.
• На албумот "A Momentary Lapse Of Reason" од 1987 година исто така бил ангажиран како придружувачки музичар. Званично биднал полноправен член на бендот на турнејата што го следела албумот.
• Последен басист Пинк Флојд, Гај Прат, е оженет со керкаму на Рајт Гаја.

Надворешни врски

• The Richard Wright Archives
• Пинк Флојд

                                                       Хали Марија Бери

Шаблон:Кутијица за глумце

Хали Марија Бери (Јaз-енг|Halle Maria Berry) афроамериканска глумица родена на 14. август 1966 година во Кливленд, Охајо (САД). Најпозната е по улогата Ороро Манро / Сторм, во трилогијата Икс људи и Бондовата девојка во филмот Умри друг ден.

Биографија

Хали Бери е родена во Кливленд, Охајо (САД), 14. август 1966 година во брак Англичанка со афроамериканец. Родителите и се развеле кога имала четири госини, а таа продолжила да живее со мајкаи. Бери била доста популарна во Bedford High School, бидејќи била чирлидерсица, почесен школски член, уредник на школските новини, председник на одделението и кралица на матурата. Прд да почне да се бави со глума била на разни натпревари за убавина ,била прва на Мис Охајо, прва на Miss Teen All-American, друга на Мис САД и шеста на Miss World 1986 година. Во касните осумдесетти оди во Чикаго, да се бави со глума и мода. Една од нејзините први улоги била во ТВ серијата Chicago Force. Покасно игра уште во неколку ТВ серии, а потоа добива улоги и за филмови. Нејзините први филмови биле: Jungle Fever (1991), Strictly Business (1991), The Last Boy Scout (1991) и [[Бумернаг (филм од 1992 година) во кој глумела со Еди Марфи. После тоа игра во се познатите филмови како што се: Executive Decision, во трите серијали Икс људи (X-Men, X2: X-Men United, X-Men: The Last Stand), Умри друг ден, Готика (филм), Жена-мачка (филм) и Бал на монструми, за кој добива Оскар како најдобра главна глумица(таа е единствена афроамериканка која ја добила оваа награда).

Приватен живот

Бери се мажела два пати, прв пат 1992 година за бејзбол играч Дејвид Џастис, а другиот пат 2001 година за музичарот Ерик Бенет.

Награди

• Добитничка на Оскар како најдобра главна глумица во филмот Бал на монструми, 2002 година.
• Номинирана за БАФТА како најдобра главна глумица во филмот Бал на монструми, 2002 година.

Филмографија

Шаблон:Филмографија |- | 1989. || || -{Living Dolls}- || Емили Френклин || |- | 1991. || || -{Knots Landing}- || Деби Портер || |- | 1991. || Љубавна грозница || -{Jungle Fever}- || Вивијан || |- | 1991. || || -{Strictly Business}- || Натали || |- | 1991. || || -{The Last Boy Scout}- || Кори || |- | 1992. || Бумеранг || -{Boomerang}- || Анђела Луис || |- | 1993. || || -{Queen: The Story of an American Family}- || Краљица || |- | 1993. || || -{CB4}- || себе || |- | 1993. || || -{Father Hood}- || Кетлин Мерсер || |- | 1993. || || -{The Program}- || Јесен Хејли || |- | 1994. || Породица Кременко || -{The Flintstones}- || Шерон Стоун || |- | 1995. || || Solomon & Sheba || Никхол/Краљица Шиба || |- | 1995. || || -{Losing Isaiah}- || Каила Ричардс || |- | 1996. || Коначна одлука || -{Executive Decision}- || Џин || |- | 1996. || Трка са Сунцем || -{Race the Sun}- || г-ђа Сандра Бичер || |- | 1996. || || -{Girl 6}- || || |- | 1996. || || -{The Rich Man's Wife}- || Џоси Потенца || |- | 1997. || Лепотице са Беверли Хилса || -{B*A*P*S}- || Ниси || |- | 1998. || || -{The Wedding}- || Шелби Колс || |- | 1998. || || -{Bulworth}- || Нина || |- | 1998. || || -{Why Do Fools Fall In Love || Зола Тејлор}- || |- | 1998. || || -{Introducing Dorothy Dandridge}- || Дороти Дендриџ || |- | 2000. || Икс људи || X-Men || Ороро Монро / Олуја || |- | 2000. || || -{Welcome to Hollywood}- || || |- | 2001. || Шифра Сабљарка || -{Swordfish}- || Џинџер Ноулс || |- | 2001. || Бал монструма || -{Monster's Ball}- || Летиција Мазгроу || |- | 2002. || Умри други дан || -{Die Another Day}- || Ђакинта „Џинкс“ Џонсон || |- | 2003. || Икс људи 2 || X2: X-Men United || Ороро Монро / Олуја || |- | 2003. || Готика || Gothika || Миранда Греј || |- | 2004. || Жена-мачка || Catwoman || Пејшенс Филипс / Жена-мачка || |- | 2005. || || -{Their Eyes Were Watching God}- || Џејни Старкс || |- | 2005. || Роботи || -{Robots}- || Кепи || |- | 2006. || Икс-мен 3: Последње упориште || -{X-Men: The Last Stand}- || Ороро Монро / Олуја || |- | 2007. || Савршени странац || Perfect Stranger || Ровина Прајс || |- | 2007. || || -{Things We Lost in the Fire}- || Одри Берк || |- | 2014—данас || || -{Extant}- || Моли Вудс || |- | 2014. || Икс-људи: Дани будуће прошлости || X-Men: Days of Future Past || Ороро Монро / Олуја || |- | 2017. || Кингсман: Златни круг || Kingsman: The Golden Circle || Џинџер || |}

Познати глумци со кои соработувала

• Брус Вилис (The Last Boy Scout)
• Еди Марфи (Бумеранг)
• Самјуел Л. Џексон (Losing Isaiah)
• Курт Расел (Executive Decision)
• Стивен Сигал (Executive Decision)
• Пирс Броснан (Die Another Day)
• Пенелопе Круз (Готика)
• Шерон Стоун (Catwoman)
• Брус Вилис (Perfect Stranger)
• Џон Траволта (Swordfish)
• Џејмс Кан (The Program)

Надворешни врски

• Шаблон:ИМДб име

                                       Чудовиштa од Големата раседна долина

илустрација на наводен изглед на Чудовиштa од Големата раседна долина (према описот каде наликува наСпиносаурус)

илустрацијана наводен изглед на Чудовиштa од Големата раседна долина (према описот каде наликува на Диметродон)

Чудовиштa од Големата раседна долина (јазик англиски|Rift Valley monster) е назив за Криптиди кој наводно живее на подручјето на Голема раседна долина во Кенија. Оваа суштество прв го опишал шкотски истражувач Џон Валтер Грегори.

Опис на криптидот

Постојат два описа на оваа суштество:

• Опис во кој е налик на Тероподски диносаурус;
• Опис во кој е налик на Диметродон;

Обите описи се слични на описите на криптидот Нгума-монене.

Опис налик наТероподскио диносаурус

Се опишува како Тероподски диносаурус налик на Спиносаурус. На грбот има голема "криеста" ("пераја"), долга опашка реп, крљуштава кожа, остри заби и одаи на две нозе.

Опис налик на Диметродон

Се поишува како рептиј налик на Диметродон. На фрбот има голема"кријеста" ("пераја"), долга опашка, крљуштава кожа, остри заби и оди на четири нозе.

Можно објаснување/Научен став за овој криптид

Криптозоолози сматрају да се у случају Чудовиште из Велике расjедне долине ради о неистинитим тврдњама и да је могућност постојања овог бића је немогућа. Они тврде како туристички опустошена Кенија не би могла сакрити овакво створење.

Види уште

• Живи диносаури
• Криптoзooлoшки рептили и вoдoзeмци

Надворешни врски

• http://itsmth.wikia.com/wiki/Rift_Valley_Monster
• http://cryptid-tidbits.wikia.com/wiki/Rift_Valley_Monster
• http://www.americanmonsters.com/site/2010/05/rift-valley-monster-kenya/

                                               Чудовиште од Лох Нес

Чудовиште од Лох Нес, уште наречено Неси или Нес (Шкотски галски јазик: -{Niseag}-), е суштество или група од суштества за кои се зборува дека живеат во езерото Лох Нес, длабокото, чистоводно езеро кое се наоѓа близу градотИнвернес во севернаШкотска. Неси е категоризиран како езерско чудовиште од легендарните sверки.

Заедно со Бигфут и Јети е една од најголемите мистериии на криптозоологијата. Многи научници и експерти сметаат докази за Несиното постојање или варка или кривоа идентификација, но многу луѓе кои живеат таму веруваат дека Неси постои, бидејќи во тој регион се случуваат мистериозни работи од кои се плашат. Чудовиштето прв пат е видено 565 година, а првата фотографија на која е снимено потекнува од 1933 година.

Забележани појавувања

Фотографија од 1933 година

12. ноември 1933 година, Хуг Греј одел покрај езеро, кога во езерото видел чудно суштество во водата. Греј наптавил неколку снимки но само едениот е развиен. Тоа била првата фотографила на наводното суштество.

Фотографија од 1934 година

Податотека:Nessie1934.jpg

Фотографија од 1934 година.

1934 година на езерото е сликана фотограгија на која се види глава и вратот на една чудна шивотиња. Тоа тогаш било доказ дека чудовиштето постои. Човекот кој ја направи снимката покасно признал дека го лажирал но никој не му верувал.

Видео од 1938 година

1938 година јужноафрички турист Г. Е Тејлор снимил видео од 16 минути. Одбил да го покаже видеото на јавноста па само едниот дел го покажал.

Динсдаледовото видео од 1960 година

1960 година инжинерот Тим Динсдале ја снимил грбата која плива и ствара силни таласи. Он сакал да го пронаајде чудовиштето и оваа видео го направил од последниот ден на потрагата.

Холмсовото видео од 2007 година

26. мај 2007 година 55-годишен лаборант Гордон Холмс снимил видео на кое се види суштество долго 14 метри како плива по водата. Снимката е облавена на 27. мај. 2007.

Сонарна слика од 2011 година

24. август 2011 година, скипер на бродот, Маркус Аткинсон снимил сонарна слика на суштество долго околу 1,5 метар. Еткинсон ја исклучил мошноста дека тоа е некаков вид на риба видејки тој верува во чудовиштето.

Фотографија од 2011 година

3. август 2011 година, скипер Џорџ Едварс објавил фотографија за која рекол дека е најубедливиот доказ дека Неси постои. На фотографијат се види грба која наводно ишла према него и била ван водата околу 5 минути.

Видео од 2013 година

27. август 2013 година 50-годишен турист Дејвид Елдер снимил видео на кој се види мистериозни талас во езерото. Наводно бил долг околу 4,5 метра. Видеото трае околу 5 минути.

Фотографија од 2014 година

19. април 2014 година од Епл мапа е пријавено како е во езерото снимено чудно суштество кое се чинило како чудовиште. Многи веруваат дека тоа е Неси.

Види уште

• ЕзерскИ чудовишта

Надворешни врски

• Чудовиште из Лох Неса ипак није мит? Мистериозно створење снимљено у шкотском језеру („Блиц“, 11. новембар. 2014.)
• Пронађено Шерлоково "чудовиште из Лох Неса" (Б92, 13. април 2016)

                                                     Џерзијски ѓавол

Илустрација на џерзијски ѓавол.

Џерзијски ѓавол (јазик англиски|Jersey Devil) е легендарно суштество кое се појавува во Пајн Баренс во Њу Џерзи. Често се опишува како летчкосуштество кое има две нозе со копита. Сите воглавно зборуваатдека личи на кенгур со глава на јарец и дека има крилја, рогови, канџи и опашка. Луѓето кои го виделе зборуваат дека се движело многу брзо и дека неговиот врисок леди крв. Исто така се појавува и во Американски голклор. .

Надворешни врски

• The Devil Hunters: The Official Researchers of The Jersey Devil
• The Jersey Devil: This creature has been haunting New Jersey for nearly 300 years. From whence did it come?
• Paranormal researcher Joe Nickell on the Jersey-Devil Expedition, May 2010
• The Jersey Devil: Legends, Eyewitness Accounts and Video Documentary
• Pinelands Preservation Alliance - Jersey Devil Hunt & Pinelands Folklore
• What is the Jersey Devil New Jersey Digital Highway

                                                  Громовита птица

Шаблон:Друго значење3

Громовита птица (Шаблон:Јез-енг) је митолошко биће из митологије сјеверноамерички индијанаца. Ово биће наводно обитава у дивљини Сјеверне Америке. По неким особинама овај биће је слично криптиду „великој птици”.

Други називи

Диљем Сјеверне Америке постоје и други називи за громовита птицу, као што су:

• алкунтам (Шаблон:Јез-енг) (код Бела Кула индијанаца),
• анимики (Шаблон:Јез-енг), и бинеси (Шаблон:Јез-енг) или пинеси (Шаблон:Јез-енг) (код Оџибва индијанаца и код алгонкинските народи),
• ачијалабопа (Шаблон:Јез-енг) (код Пуебло индијанаца),
• ба'а (Шаблон:Јез-енг) (код Команча и Јутоастека),
• дуквали (Шаблон:Јез-енг) или теуклут (Шаблон:Јез-енг) (код Маках племена),
• хахнес (Шаблон:Јез-енг) (код Чехалис племена),
• хухук (Шаблон:Јез-енг) (код Пауни племена),
• јело-кин (Шаблон:Јез-енг) (код Мивоки племена),
• квунусела (Шаблон:Јез-енг) (код Квакиутл племена),
• кулу (Шаблон:Јез-енг) (код Милмак племена),
• кулона (Шаблон:Јез-енг) (код Малисит племена),
• куна-кат-ех (Шаблон:Јез-енг) (код Тлингит племена),
• мечкуан (Шаблон:Јез-енг),
• мет'ко (Шаблон:Јез-енг) (код Монтагнаис племена),
• нуниенук (Шаблон:Јез-енг) (код Шошона),
• ну-туг-о-вик (Шаблон:Јез-енг) (код Инуктитут народа),
• омаксапитау (Шаблон:Јез-енг) (код Блекфут племена),
• пач-ан-а-хо (Шаблон:Јез-енг) (код Јакима племена),
• пилханав (Шаблон:Јез-енг),
• санува (Шаблон:Јез-енг) или тланува (Шаблон:Јез-енг) (код Черокија),
• тсе'на'хале (Шаблон:Јез-енг) (код Навахо племена),
• чекуа (Шаблон:Јез-енг) (код Потаватоми индијанаца).

Опис громовите птице

мини|alt=Илустрација.|илустрација наводног изгледа мини|alt=Илустрација.|илустрација наводног изгледа (према мишљењу креациониста)

Опис громовите птице у митологији и народним предањима

У митологији громовита птица је велика натприродна птица велике моћи и снаге која је способна да ствара својим великим крилима громове, олује и грмљавину док лети. Она се често приказује у умјетности и пјесмама. Наводно има и два рога на глави и оштре зубе унутар кљуна. Храни се китовима, а зна и нападати људе и отимати малу дјецу.

Опис громовите птице из модерног доба

Описује се као биће налик на велику птицу грабљивицу прекривеног са тамносивим/смеђим перјем. Има танак и кратак врат који није прекривен перјем, оштар кљун и мале кратке ноге са оштрим канџама. Распон крила овог бића је око 3 до 9,1 метра. Храни се живим животињама и стрвинама. Зна нападати људе и дјецу. Гнијезди се на клисурама.

У креационизму

Према ријечима креациониста громовита птица је један од доказа постојања живи диносауруса. Они га описују као биће налик на птеросауруса. Има кожната крила распона око 2,74 до 21 метра налик крилима код шишмиша, тамносиву кожу без длака, танак и кратак врат, дуг кљун и мале кратке ноге.

Хронологија сусрета са овим бићем и виђења

• 26. априла 1890. године у Аризони два каубоја су наводно упуцала биће налик на велику птицу. Описали су га да има глатку кожу, перната крила и лице слично алигатору. Слика тог бића је објављена у локалним новинама. Касније се утврдило да је ова прича била фиктивна;
• 25. јула 1977. године у Илиноису двије велике птице су напале три дјечака су се играла у дворишту. Једна од птица је ухватила канџама за мајицу једног од дјечака, подигла га 60 центметара изнад земље и пустила пошто ју је дјечак ударао;
• 2002. године у новинама "Дејли Њуз" је објављено да је на подручју Аљаске наводно виђено створење које је описано као огромна птицу са распоном крила од 6 до 8 метара;
• У јулу 2007. године у околици града Сан Антонија (Тексас) је виђена велика птица;

Могуће објашњење овог криптида

Постоји неколико могући објашњења за овог криптида. Што се тиче виђења громовите птице могућа објашњења су:

• амерички суп (Шаблон:Јез-лат) - врста птице грабљивице која настањује Сјеверну Америку,
• амерички црни суп (Шаблон:Јез-лат) - врста птице грабљивице која настањује Сјеверну Америку,
• калифорниски кондор (Шаблон:Јез-лат) - врста птице грабљивице која настањује Сјеверну Америку (која је највећа врста птице са подручја Сјеверне Америке),
• канадски сури орао (Шаблон:Јез-лат) - подврста сурог орла која настањује Сјеверну Америку,
• обични црни сокол (Шаблон:Јез-лат) - врста птице грабљивице која настањује Сјеверну Америку,
• аудубонова каракара (Шаблон:Јез-лат) - врста птице грабљивице која настањује јужне дјелове САДа,
• велика плава чапља (Шаблон:Јез-лат) - врста птице мочварице која настањује Сјеверну Америку,
• канадски ждрал (Шаблон:Јез-лат) - врста птице мочварице која настањује Сјеверну Америку,
• амерички ждрал (Шаблон:Јез-лат) - врста прице мочварице која настањује Сјеверну Америку,
• и амерички бјели пеликан (Шаблон:Јез-лат) - врста птице која настањује Сјеверну Америку.

• 

  амерички суп

• 

  амерички суп у лету

• 

  амерички црни суп

• 

  амерички црни суп у лету

• 

  калифорниски кондор

• 

  калифорниски кондор у лету

• 

  канадски сури орао

• 

  канадски сури орао у лету

• 

  обични црни сокол

• 

  обични црни сокол у лету

• 

  аудубонова каракара

• 

  аудубонова каракара у лету

• 

  велика плава чапља

• 

  велика плава чапља у лету

• 

  канадски ждрал

• 

  канадски ждрал у лету

• 

  амерички ждрал

• 

  амерички ждрал у лету

• 

  амерички бјели пеликан

• 

  амерички бјели пеликан у лету

Громовита птица у индијанској умјетности

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Види још

• „Велика птица”
• Живи диносауруси
• Криптозоолошки гмизавци и водоземци
• Криптозоолошке птице

Спољашње везе

• "Thunderbird" on Cryptids Wiki
• "Thunderbird" on Cryptids Wiki
• U'mista Cultural Centre
• Edward Curtis Film - Kwan’wala "Thunderbird Dance"
• Thunderbirds in Cryptozoology
• The Thunderbird Myth
• Vaeslaps käoks
• Pterosaurus – lendav sisalik!
• Arvustus. Uku Masing teadlasena
• Cryptozoology.com - Thunderbird
• Unknownexplorers.com - Thunderbird
• Suurim maakeral elanud lind kasvas peaaegu kolme meetri pikkuseks, kaalus 500 kilo, oli partide perekonnast ja lennuvõimetu
• Coast Salish Spindle Whorl
• Image of Thunderbird

Литература

• Eells, Myron (1889.). The Thunderbird. American Anthropologist. 
• Chamberlain, Alexander F. (1890.). The Thunder-Bird amongst the Algonkins. American Anthropologist. 
• Stansbury, Hagar (1895.). Micmac Customs and Traditions. American Anthropologist. 
• Jack, Edward (1895.). Maliseet Legends. Journal of American Folklore. 
• Nelson, Edward William (1896.). The Eskimo about Bering Strait. Annual Report of the Bureau of American Ethnology. 
• Mooney, James (1900.). Myths of the Cherokee. Annual Report of the Bureau of American Ethnology. 
• Burlin, Nathalie C. (1907.). The Indians' Book: An Offering by the American Indians of Indian Lore, Musical and Narrative, to Form a Record of the Songs and Legends of Their Race. Harper and Brothers. 
• Skinner, Alanson (1914.). The Algonkin and the Thunderbird. American Museum Journal. 
• Hart, Albert Bushnell (1915.). American Historical Liars. Harper’s Monthly Magazine. 
• Speck, Frank G. (1925.). Montagnais and Naskapi Tales from the Labrador Peninsula. Journal of American Folklore. 
• Sass, Herbert Ravenel (1940.). Hear Me, My Chiefs!. New York: William Morrow. 
• Webster, John Clarence (1940.). An Historical Guide to New Brunswick. Fredericton, N.B., Canada: New Brunswick Government Bureau of Information and Tourist Travel. 
• Vestal, Stanley (1941.). Short Grass Country. New York: Duell, Sloan, Pearce. 
• Métraux, Alfred (1944.). South American Thunderbirds. New York: Journal of American Folklore. 
• Brown, Dorothy Moulding (1948.). Wisconsin Indian Place-Name Legends. Madison, Wis.: Dorothy Moulding Brown. 
• Schaeffer, Claude E. (1951.). Was the California Condor Known to the Blackfoot Indians?. Journal of the Washington Academy of Sciences. 
• Pearl, Jack (1963.). Monster Bird That Carries Off Human Beings. Saga. 
• Grant, Campbell (1967.). Rock Art of the American Indian. New York: Crowell. 
• Wherry, Joseph H. (1969.). Indian Masks and Myths of the West. New York: Funk and Wagnalls. 
• McClure, Harry F. (1970.). Tombstone’s Flying Monster. Old West, Summer. 
• Stewart, Hilary (1979.). Looking at Indian Art of the Northwest Coast. Seattle: Douglas & McIntyre, Vancouver - Toronto / Univ. of Washington Press. ISBN 0-88894-229-X. 
• Hall, Mark A. (1988.). Thunderbirds! The Living Legend of Giant Birds. Minneapolis, Minn.: Mark A. Hall. 
• Fradkin, Arlene (1990.). Cherokee Folk Zoology: The Animal World of a Native American People. New York: Garland. 
• Blackburn, Abner (1992.). Frontiersman: Abner Blackburn’s Narrative. Salt Lake City: University of Utah Press. 
• Patterson, Alex (1992.). A Field Guide to Rock Art Symbols of the Greater Southwest. Boulder, Colo.: Johnson Books. 
• Hall, Mark A. (1997.). Thunderbirds Are Go. Fortean Times. 
• Coleman, Loren (2002.). Mothman and Other Curious Encounters. New York: Paraview. 
• Eberhart, George M. (2002.). MYSTERIOUS CREATURES A Guide to Cryptozoology. ISBN 1-57607-283-5. 
• Hall, Mark A. (2004.). Thunderbirds. Americas Living Legends of Giant Birds. New York, NY: Paraview Press. ISBN 1-931044-97-X. 
• Lankford, George E. (2011.). Native American Legends of the Southeast: Tales from the Natchez, Caddo, Biloxi, Chickasaw, and other Nations. Tuscaloosa, AL: University of Alabama Press. 

Литература

                                                     Катапулт

Катапулт

Катапулт е направа за опсада која користи лост за фрлање на пројектили на голема одалеченост. Името е создадено од грчкиот збор κατα (за) и βαλλειν (фрлање на (проектил)). Катапулт обично бил правен за време на самата опсада, многу армии носеле само делови од катапултот, бидејќи дрво за негова изработка било многу достапно.

Видови

Катапултите можат да се поделат по начинот на создавање и испуштање на енергија потребна за лансирање на проектилот. Првиот катапулт настанал во Грција од рачните лансери (лакови, самострели, праќки...). Тој бил всушност голем самострел вкопан во земјата. Следната генерација бил уште поголем самострел, но овој пат намонтиран на подметач. После тоа се развиваат и торзиони катапулти, тие имале два кабла кои се свиткувале, подоцнежни верзии на балиста и орангер. Преку долниот дел кој содржи проектил и горниот дел на подметачот се провлекувало јаже, кое се увртувало и така создавало торзијална енергија. Тие имале рака со корпа на крајот и обично праќка која го држела крајот на раката Последниот модел на катапулт е Требочет кој ја користи земјината гравитацја за придвижување на раката.

Историја

Француска војска користи катапулт за фрлање на рачни гранати во непријателски ровови

Првите катапулти во Европа се појавиле во Грција околу 400 години п. н. е. Александар Велики ја вовел идејата да ги користи како поддршка на военото поле. Римјаните исто така ја користеле оваа направа. Катапултот се користел се додека не го заменил топот во 14-от век, меѓутоа има и записи дека се користел и после тоа. Во средновековниот период катапултот служел и како биолошко оружје, тој се корислетел за фрлање на заразени животни (на пр. чума) во опколените градови. Последната воена употреба на катапултот била во текот на Првата светска војна, во текот на првите денови на војната кога се користени за фрлање на рачните гранати преку ничија земја во непријателските ровови.

Види уште

• Список на оружја во средниот век