Прејди на содржината

Комунален цврст отпад

Од Википедија — слободната енциклопедија

Комуналниот цврст отпад (КЦО), попознат како ѓубре — вид на отпад што се состои од секојдневни предмети што јавноста ги фрла. „Ѓубре“ може да се однесува и конкретно на отпад од храна, како на пример во отстранување на ѓубре; двете понекогаш се собираат одделно. Во Европската Унија, семантичката дефиниција е „мешан комунален отпад“, со оглед на кодот за отпад 20 03 01 во Европскиот каталог за отпад. Иако отпадот може да потекнува од голем број извори кои немаат никаква врска со општината, традиционалната улога на општините во собирањето и управувањето со овие видови отпад ја создала посебната етимологија „општински“.

Состав

[уреди | уреди извор]

Составот на цврстиот комунален отпад е различен го голема мера од општина до општина,[1] и значително се менува со текот на времето. Во општините кои имаат добро развиен систем за рециклирање на отпад, отпадот главно се состои од непреработен отпад како што се пластична фолија и материјали за пакување што не се рециклираат. На почетокот на 20 век, поголемиот дел од домашниот отпад (53%) во Велика Британија се состоел од јагленов пепел од отворени огнови. Во развиените области без значителна активност за рециклирање, претежно вклучува отпад од храна, отпад од пазар, отпад од дворови, пластични садови и материјали за пакување на производи, како и друг разновиден цврст отпад од станбени, комерцијални, институционални и индустриски извори. Повеќето дефиниции за комунален цврст отпад не вклучуваат индустриски отпад, земјоделски отпад, медицински отпад, радиоактивен отпад или канализациска талог. Собирањето на отпадот го врши општината во рамките на одредена област. Терминот резидуален отпад се однесува на отпадот што останува од домашни извори и содржи материјали што не се одвоени или испратени на преработка. Отпадот може да се класифицира на неколку начини, но следниот список претставува типична класификација:

На пример, типичниот комунален цврст отпад во Кина се состои од 55,9% остатоци од храна, 8,5% хартија, 11,2% пластика, 3,2% текстил, 2,9% дрвен отпад, 0,8% гума и 18,4% незапаливи материјали.[3]

Компоненти на управувањето

[уреди | уреди извор]
Канти за собирање хартија, алуминиум, стакло, пластичнишишиња и отпад што може да се согорува

Индустријата за комунален цврст отпад има четири компоненти: рециклирање, компостирање, отстранување и претворање на отпадот во енергија преку согорување. Не постои единствен пристап кој може да се употреби за управување со сите текови на отпад, па затоа Агенцијата за заштита на животната средина, агенција на федералната влада на САД, развила стратегија за хиерархиско рангирање на комуналниот цврст отпад.[4] Хиерархијата за управување со отпад е составена од четири нивоа кои се подредени од најпосакуваните до најмалку посаканите методи врз основа на нивната еколошка исправност: намалување на изворот и повторна употреба; рециклирање или компостирање; обновување на енергија; третман и отстранување.[5]

Колекција

[уреди | уреди извор]

Функционалниот елемент на собирањето вклучува не само собирање на цврст отпад и рециклирачки материјали, туку и пренесување на овие материјали, по собирањето, до местоположба каде што се празни возилото за собирање. Оваа местоположба може да биде објект за преработка на материјали, претоварна станица или место за отстранување на отпад.

Ракување и сепарација, складирање и преработка

[уреди | уреди извор]

Ракувањето и сепарацијата на отпадот вклучува активности кои се поврзани со управувањето со отпад сè додека отпадот не се смести во контејнери за складирање за собирање. Ракувањето исто така опфаќа и движење на натоварени контејнери до местото на собирање. Одвојувањето на различните видови компоненти на отпадот е важен чекор во ракувањето и складирањето на цврстиот отпад на местото на собирање.

Сегрегација, преработка и преобразба

[уреди | уреди извор]

Видовите средства и објекти кои денес се употребуваат за обновување на отпадните материјали што се одвоени на изворот вклучуваат центри за собирање покрај тротоарот, центри за оставање и центри за откуп. Одвојувањето и преработката на отпадот што е одвоен на изворот и одвојувањето на измешаниот отпад обично се случува во постројки за рециклирање на материјали, претоварни станици, постројки за согорување и постројки за третман.

Пренос и превоз

[уреди | уреди извор]

Овој елемент вклучува два главни чекори. Најпрвин, отпадот се префрла од помало возило за собирање на поголема превозна опрема. Потоа отпадот се превезува, обично на долги растојанија, до место за преработка или отстранување.

Отстранување

[уреди | уреди извор]

Денес, отстранувањето на отпадот со депонија или преку расфрлање на земјиште е крајната судбина на целиот цврст отпад, без разлика дали станува збор за отпад од домаќинствата собран и пренесен директно на депонија, остатоци од постројки за преработка на материјали, остатоци од согорување на цврст отпад, компост или други супстанции од разни постројки за преработка на цврст отпад. Современата санитарна депонија не пртетставува депонија; тоа е инженерски дизајниран објект што се употребува за отстранување на цврст отпад на копно без да создава проблеми или опасности за јавното здравје или безбедност, како што се проблемите со инсекти и загадувањето на подземните води.

Повторна употреба

[уреди | уреди извор]

Во последниве години, еколошките организации, како што се Freegle или The Freecycle Network, добиваат на популарност поради нивните интернет мрежи за повторна употреба. Овие мрежи обезбедуваат светско поврзување преку регистар на несакани предмети што инаку би биле фрлени, за поединци и непрофитни организации да ги употребуваат повторно или да ги рециклираат. Затоа, оваа бесплатна услуга базирана на интернет го намалува загадувањето од депониите и ја промовира економијата на подароци.

Депонии

[уреди | уреди извор]
Trash bin segregated by colour for separated waste to disposal
Сегрегација на ѓубре

Депониите се создаваат со фрлање отпад. Методите за фрлање отпад се разликуваат, најчесто тоа вклучува масовно фрлање отпад во одредена област, обично дупка или страничен рид. Откако ќе се фрли отпадот, тој се компактира со големи машини. Кога ќелијата за фрлање е полна, таа се „запечатува“ со пластична фолија и се покрива со неколку стапки земја. Ова е примарен метод на фрлање во Соединетите Американски Држави поради ниската цена и изобилството на неискористено земјиште во Северна Америка. Депониите се регулирани во САД од страна на Агенцијата за заштита на животната средина, која ги спроведува стандардите предвидени во Законот за зачувување на ресурсите, како што се барањата за облоги и мониторинг на подземните води. Ова е затоа што депониите претставуваат закана од загадување и можат да контаминираат подземните води. Знаците на загадување се ефикасно маскирани од компаниите за отстранување и често е тешко да се видат какви било докази. Обично, депониите се опкружени со големи ѕидови или огради што ги кријат купиштата отпад. Големи количини на хемиски агенс за елиминирање на мириси се прскаат во воздухот околу депониите за да се сокријат доказите за скапаниот отпад во фабриката.[6]

Генерирање на енергија

[уреди | уреди извор]

Цврстиот комунален отпад произведува огромни количини на метан, моќен стакленички гас.[7][8] Сепак, речиси 90% од овие емисии на метан би можеле да се избегнат со постојните технологии.[8][7]

Особено, комуналниот цврст отпад може да се употреби за производство на енергија поради содржината на липиди присутна во него. Голем број на производи од цврст отпад можат да се претворат во чиста енергија доколку содржината на липиди може да се пристапи и да се искористи.[9] Биле развиени неколку технологии кои ја прават обработката на цврстиот комунален отпад за производство на енергија почиста и поекономична од кога било досега, вклучувајќи собирање на депониски гас, согорување, пиролиза, гасификација и плазмова гасификација.[10][11]

Иако постарите постројки за согорување на отпад испуштале многу загадувачи, неодамнешните регулаторни промени и новите технологии значително ја намалиле оваа загриженост. Прописите на Агенцијата за заштита на животната средина на Соединетите Американски Држави (EPA) од 1995 и 2000 година, согласно Законот за чист воздух, успеале да ги намалат емисиите на диоксини од постројките за преработка на отпад во енергија за повеќе од 99% под нивоата од 1990 година, додека емисиите на жива биле намалени за над 90%.[12]Агенцијата за заштита на животната средина ги забележала овие подобрувања во 2003 година, наведувајќи го претворањето на отпадот во енергија како извор на енергија „со помало влијание врз животната средина од речиси кој било друг извор на електрична енергија“.[13]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Kumar, Sunil; Dhar, Hiya; Nair, Vijay V.; Bhattacharyya, J. K.; Vaidya, A. N.; Akolkar, A. B. (2016). „Characterization of municipal solid waste in high-altitude sub-tropical regions“. Environmental Technology. 37 (20): 2627–2637. doi:10.1080/09593330.2016.1158322. PMID 26915419.
  2. ↑ „Organics -Green Bin“. Christchurch City Council. Посетено на 19 March 2016.
  3. ↑ Zhou, Hui; Meng, AiHong; Long, YanQiu; Li, QingHai; Zhang, YanGuo (August 2014). „An overview of characteristics of municipal solid waste fuel in China: Physical, chemical composition and heating value“. Renewable and Sustainable Energy Reviews (англиски). 36: 107–122. doi:10.1016/j.rser.2014.04.024.
  4. ↑ „System Overview > Solid Waste - GSA Sustainable Facilities Tool“. sftool.gov.
  5. ↑ US EPA, OSWER (22 September 2015). „Advancing Sustainable Materials Management: Facts and Figures“. US EPA.
  6. ↑ Rogers, Heather (2006). Gone Tomorrow: The Hidden Life of Garbage. New York: The New Press. ISBN 9781595581204.
  7. ↑ 7,0 7,1 Webber, Michael; Glazer, Yael (17 November 2023). „Solid waste, a lever for decarbonization“. Science (англиски). 382 (6672): 762.
  8. ↑ 8,0 8,1 Hoy, Zheng Xuan; Woon, Kok Sin; Chin, Wen Cheong; Fan, Yee Van; Yoo, Seung Jick (17 November 2023). „Curbing global solid waste emissions toward net-zero warming futures“. Science (англиски). 382 (6672): 797.
  9. ↑ Caircross, Richard (1 January 2018). „Longitudinal Study of Wastewater Greases and Their Potential for the Production of Biofuels“. Energy and Fuels. 32 (2): 1831–1842. doi:10.1021/acs.energyfuels.7b03550. Посетено на 25 February 2022.
  10. ↑ „Environmental and Energy Study Institute Issue Brief“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 2011-07-17. Посетено на 2025-06-05.
  11. ↑ Agaton, Casper Boongaling; Guno, Charmaine Samala; Villanueva, Resy Ordona; Villanueva, Riza Ordona (2020-10-01). „Economic analysis of waste-to-energy investment in the Philippines: A real options approach“. Applied Energy (англиски). 275: 115265. doi:10.1016/j.apenergy.2020.115265. ISSN 0306-2619.
  12. ↑ US EPA, ORD (26 March 2015). „Research Grants“. US EPA.
  13. ↑ U.S. EPA Letter to Maria Zannes, President, Integrated Waste Services Association Архивирано на 28 септември 2011 г.

Дополнително читање

[уреди | уреди извор]
  • Vergara, S. E.; Tchobanoglous, G. (2012). „Municipal Solid Waste and the Environment: A Global Perspective“. Annual Review of Environment and Resources. 37: 277–309. doi:10.1146/annurev-environ-050511-122532.
  • Kumar, Sunil; Dhar, Hiya; Nair, Vijay V.; Bhattacharyya, J. K.; Vaidya, A. N.; Akolkar, A. B. (22 March 2016). „Characterization of municipal solid waste in high-altitude sub-tropical regions“. Environmental Technology. 37 (20): 2627–2637. doi:10.1080/09593330.2016.1158322. PMID 26915419.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Комунален_цврст_отпад&oldid=5382068“