Исповед

Од Википедија — слободната енциклопедија
Џузепе Молтени: Исповед, 1838

Исповед — една од христијанските тајни во која верникот му ги исповеда своите гревови на свештеник (исповедник) и добива прошка за гревовите направени по крштевањето, заради обновување на заедницата со Бога и помирување со литургиската заедница чиј член е.

Во христијанската традиција светите тајни на покајанието и исповедта се сметаат за неизбежни начела во животот на верникот.

Тајната на исповедта претпоставува четири елементи:

  1. каење
  2. исповедање на гревовите
  3. молитва за прошка
  4. помирување со заедницата, што се манифестира со светата причест.

Покајанието има траен карактер и може да се врши независно од причеста.

Начин на исповед[уреди | уреди извор]

Исповедта се прави во храм или исповедалница, пред свештеник. Верникот тогаш исповеда сè што го мачи во душата и ја оптоварува неговата совест. Гревовите се исповедаат, дури и оние направени во мислите и желбите.

Чување тајна[уреди | уреди извор]

На современите исповедници им е забрането да ги откриваат гревовите на оние што се исповедале, иако во древно време исповедта била отворена и јавна (првите христијани се срамеле да хулат на Бога, а не на луѓето). До 1917 година биле дозволени два исклучоци од ова правило:

  • ако некој во признанието изјавил зла намера против суверениот и јавниот ред, без притоа да изрази негирање на таквата намера
  • ако некој, иако тајно, намерно создал искушение меѓу луѓето (верска фикција, лажно чудо) и признал, но не изразил согласност со јавна објава, дека последиците од искушението ќе бидат уништени.

Денес, гревовите откриени во исповедта не се објавуваат под никакви услови, дури и кога се сведочи за време на истрага и на суд.[1]

При исповедањето, забрането е да се прави разлика меѓу луѓе кои се благородни и едноставни, да им се опростува на едните, а со другите да се постапува строго, исповедта се претвора во средство за принуда и нескромни барања. Забрането е да се врши исповед на неколкумина истовремено, не само на возрасни, туку и на деца. Во исповедта на глуви или на странски државјани кои не го зборуваат локалниот јазик, на исповедникот му е дозволено да се обрати и да се запознае со моралната состојба на исповедникот пред неговите роднини, а исто така да го покани писмено да се изјасни за своите гревови; овој запис мора да биде запален во негово присуство. Заедно со опоменувањето на покајникот и одредувањето на епитимијата, исповедникот е должен да ги разликува гревовите што се простени (направени од незнаење и слабост) од оние што се сметаат за смртни, во случај кога покајанието го лиши христијанинот од Божјата благодат.

Исповедта како тема во уметноста[уреди | уреди извор]

Поврзано[уреди | уреди извор]

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ Приручник свештеника. - Т. 8. Пасторална теологија. - М .: Издавачка кућа Моск. Патријархата, 1988.

Литература[уреди | уреди извор]

  • Daniel H. Ludlow, уред. (1992). „Interviews“. Encyclopedia of Mormonism. Macmillan Publishing Company. стр. 697–98.
  •  Hanna, Edward Joseph (1911). „Penance“ . Catholic Encyclopedia. 11. New York: Robert Appleton Company.
  • Edward L. Kimball (1996–97). „Confession in LDS Doctrine and Practice“. BYU Studies. 36 (2). Архивирано од изворникот на 2020-11-11. Посетено на 2022-08-27.
  • Edward L. Kimball (1998). "The History of LDS Temple Admission Standards". Journal of Mormon History 24 (1): 135–176.
  • Patrick Francis Moran, уред. (1883). „Confession—How to Make a Good Confession“ . The Catholic Prayer Book and Manual of Meditations. Browne and Nolan.
  • The Sacrament of Forgiveness, by Gilbert Prower Symons, in series, The Advent Papers, Cincinnati, Ohio: Forward Movement Publications, [196-]. N.B.: Expresses an "Anglo-Catholic" viewpoint of Anglicanism.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Исповед&oldid=4911331“