Институт за поларни и морски истражувања „Алфред Вегенер“
| Институт за поларни и морски истражувања „Алфред Вегенер“ | |
|---|---|
| Alfred-Wegener-Institut, Helmholtz-Zentrum für Polar- und Meeresforschung | |
| |
| Податоци за органот | |
| Основан | 1980 |
| Седиште | Бремерхафен, Германија |
| Вработени | >1000 во 2021[1] (2009: 770) |
| Годишен буџет | 140 милиони евра годишно
|
| Мрежно место | |
| www.awi.de/ | |
Институт за поларни и морски истражувања „Алфред Вегенер“ (ИАВ) (германски: Alfred-Wegener-Institut, Helmholtz-Zentrum für Polar-und Meeresforschung) — институт кој се наоѓа во Бремерхавен, Германија и е член на Здружението на германски истражувачки центри Хелмхолц. Спроведува истражување на Арктикот, Антарктикот и океаните со висока и средна географска ширина. Дополнителни теми за истражување се: Истражување на Северното Море, морски биолошки мониторинг и технички морски случувања. Институтот е основан во 1980 година и го носи името на метеорологот, климатологот и геологот Алфред Вегенер.
Историја[уреди | уреди извор]
Основањето на институтот се случило во политичко опкружување кое се одликувало со системска конкуренција помеѓу Истокот и Западот. ГДР спроведувала свои истражувања на Антарктикот со децении. Во 1970-тите станало јасно дека ќе има еден недостиг на биолошки и минерални ресурси. Исто така, поради искуството од нафтената криза од 1973 година, Сојузна Република Германија одлучила да ги интензивира своите активности во поларните истражувања од геостратешки причини и да преземе поголеми истражувачки проекти во Антарктичкиот Океан и на Антарктикот. Во 1975/76 и 1977/78 година биле спроведени експедиции за истражување на миграциските патишта на крилот.[2]
Во 1978 година, германскиот Бундестаг одлучил дека поларното истражување ќе биде владина задача од национален интерес, дека Западна Германија ќе стане членка на Антарктичкиот договор и ќе основа институт за поларни истражувања. Во 1980 година, „Актот“ бил одлучен од Бургершафт од Бремен.[2]
Основачки директор бил Готилф Хемпел. Изградбата на првата германска антарктичка база, првата станица Георг фон Нојмајер (станица I), веќе започнала во 1979 година. Во 1981 година станицата станала оперативна.[2] Во 1978 година, Сојузното Министерство за образование и истражување го нарачала тендерот за истражувачки мразокршач. По јавниот тендер, трупот на првиот германски брод за истражување на поларна енергија бил поставен од HDW Howaldtswerke-Deutsche Werft во 1981 година. РВ Поларстерн работи за институтот од 1982 година.
На 24 февруари 1985 година, Полар 3, истражувачки авион на институтот од типот Дорниер 228, бил соборен од членови на фронтот Полисарио над Западна Сахара. И пилотите и механичарот загинале. Полар 3, заедно со неповреден Полар 2, се враќале од Антарктикот и полетале во Дакар, Сенегал, за да стигнат до Аресифе, Канарските Острови.
Во 1986 година, главната зграда на институтот била изградена во „Старото пристаниште“ (Алтен Хафен) во центарот на Бремерхавен според плановите на архитектот Освалд Матијас Унгерс (зграда Д). Во 2004 година, седиштето на институтот се преселило и нова зграда била изградена во Ам Ханделшафен.
Во јануари 2005 година, Полар 4 бил сериозно оштетен за време на грубото слетување на британската станица за презимување Ротера на Антарктичкиот Полуостров. Бидејќи било невозможно да се поправи авионот, авионот морал да биде деактивиран. Оттогаш, Полар 2 ги извршува научните и логистичките задачи на поларните летови.
По долгогодишна подготовка Институтот Алфред Вегенер од септември 2019 година ја спроведува меѓународната арктичка експедиција MOSAiC 2019-2020, која била една од најголемите истражувачки акции од ваков вид. Околу 600 научници од повеќе од 20 земји работеле на различни задачи во екстремни околности. Истражувачката акција е со буџет од 140 милиони евра. Исто така, ниту едно друго поларно истражувачко патување не е толку многу искористено во медиумите како експедицијата MOSAiC оттогаш. Институтот Алфред Вегенер го зголемил својот оддел за печат пред и за време на експедицијата, ангажирала „Менаџер за комуникации MOSAiC“ и сопствен фотограф за да ги храни каналите „MOSAiC“ на Твитер и Инстаграм.
На почетокот, фокусот на институтот бил да се постави комплексна инфраструктура за истражување во регионите на Арктикот и Антарктикот. Покрај меѓународниот престиж, територијалното претензии за ресурси од копнени и поморски области биле една од причините за Германија за интензивната работа на Институтот Алфред Вегенер. Климатолозите и геофизичарите од институтот ги препознале фаталните ефекти од глобалното затоплување во најпогодените географски области во 1980 година рано, но добиле помалку внимание надвор од научната заедница. Во 1990-тите, главно геофизичко-океанографско истражување било проширено за да ги вклучи биолошките аспекти на поларните и длабокоморските живеалишта, меѓу другото. Од 2000-тите, проблемот со климатските промени допрел до свеста на германското општество и политиката што го финансирал институтот. Фокусот и промоцијата на работата на институтот се прифатени на дебатата за глобалните промени. Тековните проекти честопати имаат и цел да ги истражат посебните аспекти на климатските промени и ефектите од глобалното затоплување особено на поларните региони. Со режисерот Боетиус, односите со јавноста и маркетингот на поларното истражување биле турнати напред.
Истражување[уреди | уреди извор]
Институтот има три главни оддели:
- Оддел за климатски систем, кој ги проучува океаните, мразот и атмосферата како физички и хемиски системи.
- Оддел за бионауки, кој ги проучува биолошките процеси во морските и крајбрежните екосистеми.
- Геонаучен оддел, кој го проучува развојот на климата, особено како што е откриено од седиментите.
Објекти[уреди | уреди извор]
Институтот е дистрибуиран на неколку локации во Северна Германија и Лабораторијата Ото Шмит за поларни и морски истражувања (ЛОШ) на Институтот за истражување на Арктикот и Антарктикот (ИИАА) во Санкт Петербург како руско-германска соработка на полето на истражување на Арктикот, именувана по поларниот истражувач Ото Шмит.
Бремерхавен[уреди | уреди извор]
Седиштето е основано од Готилф Хемпел . Денес, институтот има неколку згради во градот Бремерхавен.[3]
- Зградата Д се наоѓа веднаш до старото пристаниште (германски: Alter Hafen). Зградата од темна тула е дизајнирана од Освалд Матијас Унгерс во 1985 година, кој ја добил наградата за архитектура BDA-награда за зградата. Тој е домаќин на библиотеката наинститутот, главната сала за предавања и разни лаборатории и канцеларии.
- Главната зграда Е е веднаш доDoppelschleuse. Главни одлики се карираните плочки и фактот што има три канцелариски кули. Зградата е дизајнирана од Ото Стајдл и изградена во 2004 година како продолжение на комплексот А, Б, В.
- Куќата F е блиску до ферибот Везер на вливот Геесте. Здружението за домување StäWoG (германски: Städtische Wohnungsgesellschaft ) ја реновирало зградата на поранешниот наутички колеџ (германски: Hochschule für Seefahrt) во 1999 година. Поради оваа причина, постои планетариум кој во денешно време го користат пријателите на ѕвездите на Бремерхавен.
- Малата зграда за батиметрија се наоѓа блиску до Радарската кула.
- Вилата Нордсе порано припаѓала на синџирот ресторани за брза храна Nordsee и е домаќин на неколку канцеларии на институтот. Денес е Haus der Technik [4] и дел од најстариот германски институт за техничко дополнително образование со тесна соработка со RWTH Ахен и други универзитети.
- Пристанишниот Склад (германски: Hafenlager ) се наоѓа во рамките на Лојд Верфт.
Потсдам[уреди | уреди извор]
Forschungsstelle Potsdam се наоѓа на Телеграфенберг веднаш до Потсдам. Припаѓа на институтот од 1992 година. Истражувањето се фокусира на атмосферската физика и атмосферската хемија на атмосферата од една страна и периглацијалните истражувања од друга страна.
Зилт[уреди | уреди извор]
Станицата Ваденско Море Зилт се наоѓа на северногерманскиот остров Зилт. Основана е во 1924 година како лабораторија за остриги за да го проучува намалувањето на залихите на остриги и со цел да проучува како тие можат да се одгледуваат. Во 1937 година, името се сменило од лабораторија за остриги во станица Ваденско Море. Станицата пораснала, а во 1949 година станицата била преместена од најсеверниот раб на островот на сегашната местоположба, веднаш до пристаништето Лист. Во 1998 година станицата станала дел од институтот. Во денешно време има околу 30 научници и техничари. Две куќи за гости овозможуваат да се изведуваат работилници, а можни се и видео конференции со седиштето на институтот.
Истражувањето се фокусира на крајбрежната екологија и крајбрежната геологија. Во 1930 година имало гребени од остриги под бреговите на школки на нивото на водата. Под нив имало гребени сабеларии кои биле уништени од риболовот. Во денешно време останаа само банките од школки.
Станици[уреди | уреди извор]
Институтот одржува неколку истражувачки станици околу Северноледениот Океан и на континентот Антарктик.[5]
Станица Нојмајер[уреди | уреди извор]
Станицата Нојмајер III се наоѓа на 70°40′08″S 8°16′02″W / 70.66889° ЈГШ; 8.26722° ЗГД, околу 5 километри подалеку од претходната станица, Нојмајер II која сега е напуштена и покриена со дебела ледена покривка. Новата станица (Веб камера) е комбинирана платформа со футуристички изглед над снежната површина која нуди простор за истражување, операции и живеење од 2009 година. Станицата стои на 16 хидраулични столбови кои се користат за прилагодување на зградата на растечката снежна покривка. На покривот на станиците се наоѓа сала за лансирање балони. Во лето, станицата може да прими до 40 луѓе. Станицата содржи неколку лаборатории, има објект за лансирање на метеоролошки балон и болница со телемедицинска опрема. Станицата има скалило и неколку помошни и складишни простории во гаражата. На станицата има топење на снег и енергетска единица.
Лабораторија Далман[уреди | уреди извор]
Во соработка со Аргентинскиот антарктички институт, во 1994 година германскиот институт отворил истражувачка станица на островот на Кралот Џорџ на 62°14.00′S 58°40.00′W / 62.23333° ЈГШ; 58.66667° ЗГД . Станицата е именувана по Едуард Далман, германски китоловец, трговец и поларен истражувач кој живеел во близина на Бремен.
Станица Колдевеј[уреди | уреди извор]
Станицата Колдевеј на78°55′24″N 11°55′15″E / 78.92333° СГШ; 11.92083° ИГД е именувана по германскиот поларен истражувач Карл Колдвеј и дел од француско-германското истражување на Арктикот.[6]
Станица Конен[уреди | уреди извор]
Станицата Конен е основана во 2001 година како логистичка база за дупчење јадро на мраз во Земја на Кралицата Мод, Антарктик, на75°0′S 0°4′E / 75.000° ЈГШ; 0.067° ИГД
Станица Самојлов[уреди | уреди извор]
Станицата Самојлов е руска истражувачка станица во 72°22′6″N 126°28′29″E / 72.36833° СГШ; 126.47472° ИГД се наоѓа во делтата Лена во близина на Лаптевското Море. Станицата била поставена како логистичка база за заеднички руско-германски проучувања за вечниот мраз од страна на резерватот Лена Делта (LDR) и AWI.[7]
Бродови[уреди | уреди извор]
Вкупно има шест бродови кои припаѓаат на институтот.[8]
РВ Поларстрен[уреди | уреди извор]
Предводникот на институтот е германскиот истражувачки мразокршач РВ Поларстрен. Бродот бил пуштен во употреба во 1982 година. Мразокршачот работи до температури до −50 °C (-58 °F). РВ Поларстрен може да го пробие морскиот мраз од 1,5 m дебелина со брзина од 5 јазли, подебелиот мраз мора да се скрши со удирање. Можен, но не и веројатен последователен предводник може да биде истражувачкиот мразокршач Аурора Бореалис.
РВ Хајнке[уреди | уреди извор]
Бродот РВ Хајнке е мултифункционален и нискошумен брод за истражување во води без мраз, именуван по германскиот зоолог и ихтиолог Фридрих Хајнке. Со должина од 54,6 метри, ширина од 12,5 м и нацрт 4.16 м, бродот е категоризиран како „средно истражувачки брод“ во рамките на германската истражувачка флота. Бродот бил пуштен во употреба во 1990 година, трошоците за неговата изградба се околу 16 милиони евра. На бродот, до 12 научници и 8 членови на екипажот можат да работат до 30 денови. Ова одговара на оперативен опсег од околу 7500 наутички милји. Сопственикот на бродот е Briese Schiffahrts GmbH & Co. KG од Лер, град во Источна Фризија.[9]
РВ Утхерн[уреди | уреди извор]
Истражувачкиот секач РВ Утхерн е именуван по малиот остров Утхерн веднаш до Зилт во Северното Море. Бродот е редовно на истражувачки патувања во Германскиот залив. Двајца научници и четворица членови на екипажот можат да живеат и работат на бродот до 180 дена, но бродот главно се користи за еднодневни патувања.[11] Друга цел на операцијата се краткорочни крстарења од неколку часа за најмногу 25 студенти за да се демонстрираат океанографски и биолошки методи на земање примероци.
Авиони[уреди | уреди извор]
Поранешни авиони[уреди | уреди извор]
Институтот Алфред Вегенер управувал со пет авиони под името Полар, од кои:[12]
- Полар 1, Дорниер128 нарачан во 1983 година, сега во сопственост на TU Braunschweig
- Полар 2, Дорниер 228 пуштен во употреба во 1983 година, сè уште во служба
- Полар 3, како и Полар 2 пуштен во употреба во 1983 година, соборен веројатно со ракета на 24 февруари 1985 година над Западна Сахара
- Полар 4, Дорниер 228 пуштен во употреба во 1985 година, сериозно оштетен при слетување на британската истражувачка станица Ротера во 2005 година, сега изложен во Институтот
Тековни авиони[уреди | уреди извор]
_front.jpg)
Институтот моментално користи два Баслер BT-67. Овие авиони се 20 м долги, 5,2 метри високи и распон на крилја од 29 м. Празната тежина е 7680 кг, со опрема за скијање тежи 8340 килограми. Минималната брзина на крстарење е 156 km/h. Без носивост, опсегот на летање е околу 3900 км. Авионите ги одржува компанијата Kenn Borek Air сместена во Калгари, Алберта, Канада.
Полар 5[уреди | уреди извор]
Трупот на авионот е изграден во 1942 година, но целосно е реновиран откако институтот го купил авионот во 2007 година. Оттогаш „испорача голем обем на вредни податоци“, изхавил проф. Хајнрих Милер, поранешен директор на институтот.
Полар 6[уреди | уреди извор]
Овој авион со знак за повик C-GHGF бил купен од институтот во 2011 година. БМБФ, германскиот сојузен министер за образование и истражување го финансирал купувањето и опремувањето на авионот со вкупно 9,78 милиони евра.[13]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Das Alfred-Wegener-Institut (AWI): Profil. Retrieved 21 September 2021
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Salewski, Christian; Krause, Reinhard; Angele, Elias (2020-01-01). „Das Alfred-Wegener-Institut in der Geschichte der Polarforschung : Einführung und Chronik ; 2., erweiterte und überarbeitete Auflage“ (англиски). TIB-Technische Informationsbibliothek Universitätsbibliothek Hannover, Alfred-Wegener-Institut Für Polar- Und Meeresforschung. Alfred-Wegener-Institut, Helmholtz-Zentrum für Polar- und Meeresforschung: 203 pages. doi:10.2312/bzpm_0748_2020. Наводот journal бара
|journal=(help) - ↑ „Address and route planner“. Alfred-Wegener Institute for Polar- and Marine Research, Bremerhaven. Посетено на 18 September 2012.
- ↑ Kikker, Ursel (5 June 2012). „szmtag Haus der Technik eröffnet Zweigstelle“ (германски). Nordsee Zeitung. Архивирано од изворникот на 2022-10-07. Посетено на 18 September 2012.
- ↑ „Stations in the Arctic and in the Antarctic“. Alfred Wegener Institute.
- ↑ Mengedoht, Dirk. „AWIPEV Arctic Research Base“. Alfred-Wegener-Institute for Polar- and Marine Research.
- ↑ Langer, Moritz. „Samoylov Station“. Alfred-Wegener Institute for Polar- and Marine Research. Посетено на 20 September 2012.
- ↑ „Ships and boats“. Official Website. Alfred-Wegener-Institute for Polar- and Marine Research. Архивирано од изворникот на 11 October 2012.
- ↑ „Forschungsschiffe“. Архивирано од изворникот на 7 June 2012.
- ↑ „Details of the research cutter "RV Uthörn" (in German)“. Reederei F. Laesiz. Архивирано од изворникот на 27 January 2011. Посетено на 12 September 2012.
- ↑ „Schiffseinsatzplan RV Uthörn“. Bundesamt für Seeschifffahrt und Hydrographie. Архивирано од изворникот на 1 November 2012. Посетено на 12 September 2012.
- ↑ Ehemalige Flugzeuge Архивирано на 11 април 2013 г. (на германски) Alfred Wegener Institute – Former airplanes, accessed: 18 April 2009
- ↑ Mehrtens, Folke. „New aircraft for research – Polar 6 ready for first assignment in Antarctica“. Alfred-Wegener-Institut für Polar- und Meeresforschung. Посетено на 11 September 2012.