Изгубеното писмо
„Изгубеното писмо“ (1831) ― четвртата украинска приказна во збирката Вечери во селцето крај Диканка од Николај Гогољ.
Приказната е раскажана од бујниот наратор, стариот секстон Фома, кој ќе се врати со друга приказна, „Проколнато место“, во следниот том. Направен е анимиран филм со истото име во 1945 година.
Заплет[уреди | уреди извор]
Секстонот на хумористичен начин ја раскажува приказната за авантурата на неговиот дедо во пеколот. Еднаш, кога неговиот дедо добил задача да достави писмо до Царицата (очигледно императорката Елисавета), тој дошол на панаѓур во Конотоп каде што сретнал запорожски Козак. Брзо стануваат пријатели и си го пијат здравјето. За време на нивниот вртелешки, Козакот открива дека ја продал својата душа на ѓаволот и ако бил каков било вистински пријател, би ветил дека ќе остане буден и ќе го чува во текот на тековната ноќ за да остане безбеден.
Дедото и неговите пријатели се согласуваат, се качуваат во кафана. Кога ќе седнат да се одморат, другите Козаци заспиваат, оставајќи го дедото сам да гледа. Почнува да гледа како работите се движат под количка, но сепак завршува заспивајќи, разбудувајќи се дека Козакот и шапката што му ја разменил недостасуваат. Тој го сошил писмото до Царицата во капа и сака да го врати. Освен тоа, му недостасува и коњот, а тој образложува дека ѓаволот, бидејќи е толку долго одење назад во пеколот, му го украл коњот за да го направи побрзо патување.
Дедото бара помош од сите и на крајот чуварот на таверната му дава инструкции како да го најде она што го бара така што ќе направи чудно патување низ шумата надвор од патот. Тој ги следи упатствата на чуварот на крчмата, поминувајќи низ гребени и трње и наидува на огромно поле со потокот што требаше да го најде среде него, гледајќи како светлина се движи. Тој се движи кон неа и затекнува мала група „луѓе со свинско лице“ (ѓаволи) како седат околу неа. Тие не реагираат, туку се фокусираат на тоа да фрлат нешто во оган. Дедото решава да седне бидејќи тие не му одговараат и бара од нив светло за лулето. Едниот му турка запален стап во лицето, за малку ќе му го извади окото, а потоа им ја раскажува својата приказна за да му помогнат. Тие не реагираат, туку само ги вадат празните дланки, па дедото ги фрла парите што ги донел со себе на земја.
Следува огромен метеж и одеднаш тој се наоѓа меѓу голем собир на чудни суштества со кучешки, свински лица и слично, вклучувајќи неколку вештерки, од кои едната е најубава, а тој мисли дека е водач. Таа вели дека може да ја врати капата ако победи на една од трите натпревари на „будала“. Додека игра, открива дека палубата изгледа натоварена, бидејќи секоја рака што ќе ја извлече, без разлика колку е добра, станува безвредна кога ќе ја фрли на масата. Во бес, и заборавајќи на својот страв, тој удира со тупаница на масата, запрепастувајќи ја групата и го става крстот под картите за да не го видат, и тие одеднаш повторно стануваат за играње. Дедото почнува да исфрла еден адут по друг, а вештерките летаат во бес.
Одеднаш, капата му лета во лице, но тој го бара и својот коњ назад. Групата вештерки се покорува и се појавува куп коски, но тој сепак бара да им го одземат, па му даваат демонски коњ кој го носи дома скокајќи преку огромни клисури и области кои никогаш никому нема да ги опише. Тој добива да го даде писмото на Царина и единственото нешто што останува по неговата искушение е фактот дека еднаш годишно, на датумот кога ја запознал групата демони, неговата сопруга има неконтролиран нагон да танцува и го прави тоа, без можност. да ја запреш.
Поврзано[уреди | уреди извор]
- Изгубеното писмо, украински филм од советско време, заснован на приказната на Гогољ
Надворешни врски[уреди | уреди извор]
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
