Иван Петрович Павлов

Иван Петрович Павлов
Павлов во 1904 година
Роден	14 септември 1849 Русија
Починал	27 февеуари 1936 Ленинград, Советски сојуз
Националност	Русин
Поважни награди	Нобелова награда за физиологија или медицина (1904)

Иван Петрович Павлов (14 септември 1849 - 27 февруари 1936) — руски научник и физиолог познат по неговите експерименти со кучиња. Со својата теорија за условните рефлекси и со други трудови од областа на вишата нервна дејност ги удрил темелите на материјалистичкото толкување на највисоките функции на кората на големиот мозок. Во 1904 ја добил Нобеловата награда за медицина и за физиологија за научно истражување однесувајќи се на системот за варење.

Неговото познато иследување[уреди | уреди извор]

Едно од кучињата на Павлов

Павлов им ја презентирал храната на кучињата во исто време заѕвонувајќи со ѕвоно. Откако ќе ја повторел оваа постапка неколкупати, кучето со антиципирање почнувало да лачи плунка уште на звукот од ѕвончето, без оглед дали храната му била донесена или не. Павлов заклучил дека сите стекнати навики, дури и повисоките ментални активности на човекот, зависат од условните рефлекси.

Павлов како тема во уметноста[уреди | уреди извор]

„Разговор меѓу Павлов и Шагал“ - песна на македонскиот поет Анте Поповски.^[1]

„Иван Петрович Павлов“ на Ризницата ^?

Оваа биографска статија за е никулец. Можете да помогнете со тоа што ќе ја проширите.

Нормативна контрола	WorldCat VIAF: 36977716 LCCN: n79091172 ISNI: 0000 0000 8115 516X GND: 118592297 SELIBR: 174446 SUDOC: 031568513 BNF: cb12275842k (податоци) BIBSYS: 90160185 NLA: 35413027 NDL: 00452332 NKC: nlk19990075732 ICCU: IT\ICCU\RAVV\052452 RLS: 000001801 BNE: XX977138 CiNii: DA00834905

п р у Добитници на Нобеловата награда за физиологија или медицина

1901–1925	1901 Емил фон Беринг 1902 Роналд Рос 1903 Нилс Риберг Финсен 1904 Иван Павлов 1905 Роберт Кох 1906 Камилио Голџи и Сантијаго Рамон и Кахал 1907 Алфонс Лаверан 1908 Иља Иљич Мечников и Паул Ерлих 1909 Емил Теодор Кохер 1910 Албрехт Косел 1911 Алвар Гулстранд 1912 Алексис Карел 1913 Шарл Робер Рише 1914 Роберт Барањ 1915 1916 1917 1918 1919 Жил Борде 1920 Аугуст Крог 1921 1922 Арчибалд Вивијан Хил и Ото Фриц Мајерхоф 1923 Фредерик Бантинг и Џон Џејмс Ричард Маклауд 1924 Вилем Ајнтховен 1925

1926–1950	1926 Јоханес Фибигер 1927 Јулијус Вагнер-Јаурег 1928 Шарл Никол 1929 Кристијан Ајкман и сер Фредерик Гауланд Хопкинс 1930 Карл Ландштајнер 1931 Ото Варбург 1932 Сер Чарлс Скот Шерингтон и Едгар Даглас Адријан 1933 Томас Хант Морган 1934 Џорџ Хојт Випл, Џорџ Ричардс Мајнот и Вилијам Пари Мерфи 1935 Ханс Спеман 1936 Сер Хенри Халет Дејл и Ото Леви 1937 Алберт Сент-Ѓерѓи 1938 Корнеј Аман 1939 Герхард Домаг 1940 1941 1942 1943 Хенрик Карл Петер Дам и Едвард Адалберт Дојзи 1944 Џозеф Ерлангер и Херберт Спенсер Гасер 1945 Сер Александар Флеминг, Ернст Борис Чејн и сер Хауард Волтер Флори 1946 Херман Џозеф Мјулер 1947 Карл Фердинанд Кори, Герти Кори и Бернардо Хусеј 1948 Паул Херман Милер 1949 Валтер Хес и Антонио Мониц 1950 Едвард Калвин Кендал, Тадеуш Риштејн и Филип Шоволтер Хенч

1951–1975	1951 Макс Тајлер 1952 Селман Ваксман 1953 Ханс Адолф Кребс и Фриц Алберт Липман 1954 Џон Френклин Ендерс, Томас Хакл Велер и Фредерик Чапман Робинс 1955 Аксел Хуго Теодор Теорел 1956 Андре Курнанд, Вернер Форсман и Дикинсон В. Ричардс 1957 Данијел Бове 1958 Џорџ Велс Бидл, Едвард Лори Тејтум и Џошуа Ледерберг 1959 Северо Очоа и Артур Корнберг 1960 Сер Френк Макфарлан Бернет и Питер Брајан Медавар 1961 Ѓерѓ фон Бекеши 1962 Франсис Хари Комптон Крик, Џејмс Дјуи Вотсон и Морис Хју Фредерик Вилкинс 1963 Сер Џон Кару Еклс, Алан Лојд Хоџкин и Ендру Филдинг Хаксли 1964 Конрад Блох и Феодор Линен 1965 Франсоа Жакоб, Андре Луоф и Жак Моно 1966 Пејтон Раус и Чарлс Б. Хагинс 1967 Рагнар Гранит, Халдан Кефер Хартлајн и Џорџ Волд 1968 Роберт В. Холи, Хар Гобинд Корана и Маршал В. Ниренберг 1969 Макс Делбрик, Алфред Херши и Салвадор Е. Лурија 1970 Бернард Кац, Улф фон Ојлер и Џулијус Акселрод 1971 Ерл В. Садерланд Помладиот 1972 Џералд М. Еделман и Родни Р. Портер 1973 Карл фон Фриш, Конрад Лоренц и Николас Тинберген 1974 Алберт Клод, Кристијан де Дуве и Џорџ Е. Паладе 1975 Дејвид Балтимор, Ренато Дулбеко и Хауард Мартин Темин

1976–2000	1976 Барук С. Блумберг и Данијел Карлтон Гајдусек 1977 Роже Гијмен, Ендру В. Шали и Розалин Јалоу 1978 Вернер Арбер, Данијел Нејтанс и Хамилтон О. Смит 1979 Алан М. Кормак и Годфри Н. Хаунсфилд 1980 Барух Бенасераф, Жан Досе и Џорџ Д. Снел 1981 Роџер В. Спери, Дејвид Х. Хјубел и Торстен Н. Визел 1982 Суне Бергстром, Бент И. Самуелсон и Џон Р. Вејн 1983 Барбара Маклинток 1984 Нилс К. Јерн, Жорж Ј. Ф. Келер и Сезар Милстајн 1985 Мајкл С. Браун и Џозеф Л. Голдстајн 1986 Стенли Коен и Рита Леви-Монталчини 1987 Сусуму Тонегава 1988 Сер Џејмс В. Блек, Гертруда Елајон и Џорџ Х. Хичингс 1989 Џ. Мајкл Бишоп и Харолд Е. Вармус 1990 Џозеф Е. Мари и Е. Донал Томас 1991 Ервин Нехер и Берт Сакман 1992 Едмонд Х. Фишер и Едвин Г. Кребс 1993 Ричард Џ. Робертс и Филип А. Шарп 1994 Алфред Г. Гилман и Мартин Родбел 1995 Едвард Б. Луис, Кристијана Нислајн-Фолхард и Ерик Ф. Вајсхаус 1996 Питер Ц. Доерти и Ролф М. Цинкернагел 1997 Стенли Б. Прузинер 1998 Роберт Ф. Ферчгот, Луис Игнаро и Ферид Мурад 1999 Гинтер Блобел 2000 Арвид Карлсон, Пол Грингард и Ерик Р. Кандел

2001–до денес	2001 Лиланд Х. Хартвел, Р. Тимоти Хант и сер Пол М. Нерс 2002 Сидни Бренер, Х. Роберт Хорвиц и Џон Е. Салстон 2003 Пол Лотербер и сер Питер Менсфилд 2004 Линда Б. Бак и Ричард Аксел 2005 Бари Џ. Маршал и Робин Ворен 2006 Ендру Фајер и Крејг Мело 2007 Марио Капеки, сер Мартин Еванс и Оливер Смитиз 2008 Харалд цур Хаузен, Франсоаз Баре Синуси и Лик Монтањије 2009 Елизабет Блекберн, Керол Грајдер и Џек Шостак 2010 Роберт Едвардс 2011 Брус Бојтлер, Жил Офман и Ралф Стајнман 2012 Џон Гердон и Шинја Јаманака 2013 Џејмс Ротман, Ренди Шекман и Томас Зидхоф 2014 Џон О’Киф, Меј-Брит Моузер и Едвард Моузер 2015 Вилијам Кемпбел, Сатоши Омура и Ту Јоујоу 2016 Јошинори Осуми 2017 Џефри Хол, Мајкл Росбаш и Мајкл Јанг 2018 Џејмс Р. Елисон и Тасуку Хонџо 2019 Грег Л. Семенза, Питер Џ. Ратклиф и Вилијам Келин мл. 2020 Харви Алтер, Чарлс Рајс и Мајкл Хотон

↑ Анте Поповски, Дрво што крвави. Скопје: Детска радост, Наша книга, Македонска книга, Култура, Мисла, 1991, стр. 50.

Иван Петрович Павлов

Неговото познато иследување[уреди | уреди извор]

Павлов како тема во уметноста[уреди | уреди извор]

Прегледник

Пребарај