Жилиет Адам

Жилиет Адам (моминско презиме Ламберт; 4 октомври 1836 – 23 август 1936) била француска авторка и феминистка.

Живот и кариера[уреди | уреди извор]

Жилиет Адам е родена во Вербери (Оис). Таа дала извештај за своето детство, несреќно поради несогласувањата на нејзините родители, во Le roman de mon enfance et de ma jeunesse (Романот на моето детство и мојата младост).^[1] Нејзиниот татко е опишан во Paradoxes d'un docteur allemand (Парадокси на германски лекар, објавен во 1860 година), што покажува дека тој бил симпатичен кон феминизмот.^{[се бара извор]}

Во 1852 година, таа се омажила за лекар по име Ла Месин, и во 1858 година ги објавила нејзините Idées antiproudhoniennes sur l'amour, la femme et le mariage (Антипрудонски идеи за љубовта, жените и бракот), во одбрана на Даниел Стерн (презимето на Мари д'Агол) и Џорџ Санд.^[1]

По смртта на нејзиниот прв сопруг во 1867 година, Жлиет се омажила за Антоан Едмонд Адам (1816–1877), префект на полицијата во 1870 година, кој подоцна станал доживотен сенатор. Таа основала салон кој го посетувале Гамбета и други републикански лидери против конзервативната реакција од 1870-тите. Во истиот интерес, таа го основала Nouvelle Revue (Нова ревија) во 1879 година, кој го уредувала осум години, и задржала влијанието врз неговата администрација до 1899^[1]. Таа издала списи на Пол Бурже, Пјер Лоти и Ги де Мопасан, како и романот Ле Калвер на Октав Мирбо. Таа се вклучи во здружението Avant-Courrière (претходник) основано во 1893 година од Жана Шмал, кое повикувало на правото на жените да бидат сведоци во јавните и приватните дела и за правото на мажените жени да го земаат производот од нивниот труд и слободно да располагаат со него.^[2]

Адам станала блиска пријателка на Јулијана Глинка, која била посветена на теозофијата и окултизмот.^{[се бара извор]}

Адам напишала белешки за надворешната политика и била непопустлива во нејзините напади врз Бизмарк и во нејзиното застапување на политиката реваншизам. Таа е генерално заслужна за авторството на трудови за различни европски метрополи со потпис „Пол Васили“, кои, всушност, биле дела напишани од различни писатели. Најпознат од нејзините бројни романи е Païenne (1883). Нејзините реминисценции, Mes premières armes littéraires et politiques (Моето прво литературно и политичко оружје, 1904) и Mes sentiments et nos idées avant 1870 (Моите чувства и нашите идеи пред 1870 година, 1905), содржат многу интересни озборувања за нејзините истакнати современици.^[1]

Во 1882 година, таа го купила имотот на опатијата во Гиф-сур-Ивет (Есон), каде што живеела од 1904 година до нејзината смрт во Калиан (Вар) во 1936 година.^[1]

Избрани дела[уреди | уреди извор]

Idées antiproudhoniennes sur l'amour, la femme et le mariage, 1858 година
Les provinciaux à Paris, во Париз Водич 1868 година; Превод на англиски Париз за аутсајдери 2016 година
Лејд, 1878 година
Грек, 1879 година
Пајен, 1883 година
Mes angoisses et nos luttes, Париз, А. Лемер, 1907 година
L'Angleterre en Egypte, Париз, 1922 година

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Chisholm 1911.
↑ Metz, Annie (December 2007). „Jeanne Schmahl et la loi sur le libre salaire de la femme“. Bulletin du Archives du Féminisme (13). Посетено на 2015-03-22.

Атрибуција

Оваа статија вклучуват текст од дело кое сега е во јавна сопственост: Chisholm, Hugh, уред. (1911). „Adam, Juliette“ . Encyclopædia Britannica. 1 (11. изд.). Cambridge University Press.CS1-одржување: ref=harv (link)

Понатамошно читање[уреди | уреди извор]

. Waterford, CT. Отсутно или празно |title= (help)
Crecelius, Kathryn J.; Offen, Karen (1991). „Juliette Adam“. Во Wilson, Katharina M. (уред.). An Encyclopedia of Continental Women Writers Volume 1. New York: Garland. стр. 3–8. ISBN 978-0-82408-547-6.
Stephens, Winifred (1917). Madame Adam (Juliette Lamber): La Grande Française; from Louis Philippe Until 1917. London: Chapman and Hall.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

[FOOTNOTEChisholm1911-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 ^1,4 Chisholm 1911.

[2] Metz, Annie (December 2007). „Jeanne Schmahl et la loi sur le libre salaire de la femme“. Bulletin du Archives du Féminisme (13). Посетено на 2015-03-22.

[1]

[2]