Елин Вагнер

Елин Вaгнер
Елин Вaгнер
Роден(а)	16 мај 1882
Починал(а)	7 јануари 1949 (возр. 66)
Други имиња	Елин Матилда Елизабет Вагнер
Занимање	Писател
Познат(а) по	писател, новинар, феминистка-пионер, наставник, екологист and пацифист, членка на Шведска академија.

Елин Матилда Елизабет Вагнер (16 мај 1882 — 7 јануари 1949) — шведска писателка, новинарка, феминистка, учителка, екологист и пацифист. Таа била член на Шведската академија од 1944 година.

Биографија[уреди | уреди извор]

Елин Вагнер е родена во Лунд, Шведска како ќерка на директор на училиште, Вагнер имала само 3 години кога починала нејзината мајка. Книгите и написите на Вагнер се фокусираат на темите за еманципација на жените, граѓанските права, гласовите за жените, мировното движење, благосостојбата и загадувањето на животната средина. Таа е најпозната по нејзината посветеност на движењето за право на глас на жените во Шведска, Националната асоцијација за право на глас на жените, за основањето на шведската организација Рада Барнен (шведското поглавје на Меѓународната алијанса Save the Children ) и за развојот на училиштето за женски граѓани во Фогелштад ( каде била и наставничка по граѓански права).

Покрај Фредрика Бремер, Вагнер често ја гледале како најважната и највлијателната феминистичка пионерка во Шведска.

Вагнер била почетниот уредник на неделното политичко списание Тидеварвет и беше на чело на списанието од 1924 до 1927 година.^[1] Како плоден писател, Вагнер напиша романи, написи во различни дневни весници и сценарија за голем број филмови. Меѓу најпопуларните романи на Вагнер - кои продолжуваат да се читаат - се: Нортулслиган („Мажите и други несреќи“, 1908 година), Пенскафтет („Пинкало“, 1910 година), Аса-Хана (1918), Квартерет Орон („Бурен агол“)., 1919), Силверфорсен („Сребрените брзаци“, 1924), Вандкорсет („Трнстикетот“, 1934), Вакаклока („Бардилник“, 1941) и Винден ванде бладен („Ветерот ги сврте страниците“, 1947 година). Нејзините три романи Dialogen fortsätter, 1932, Genomskådad, 1937, и Hemlighetsfull, 1938. се заслужни за проектирањето на нејзиниот пацифистички став предвидувајќи ја заканата од натамошна војна. Нејзината нефикционална титула Väckarklocka (будилник) од 1941 година предвидувала еколошки прашања, но токму нејзината биографија за Селма Лагерлеф е заслужна за тоа што ѝ освоила место на престижната Шведска академија.^[2]

Вагнер неодамна била преведена на англиски со Стокхолмските приказни (2002), кој содржи два од нејзините најдуховити романи: Мажи и други несреќи и Бурно катче . Многу од нејзините книги се претходно преведени на француски, германски, холандски и руски јазик.

Вагнер бил во брак со Џон Ландквист од 1910 до 1922 година.

Библиографија[уреди | уреди извор]

Делото на Вагнер го вклучува следново:^[3]

Книги[уреди | уреди извор]

Från det Jordiska Museet (1907)
Нортулслиган (1908) - „Мажи и други несреќи“
Pennskaftet (1910) - „Пинкара“^[4]
Хелга Визбек (1913)
Mannen och Körsbären (1914) - „Човекот и црешите“
Camillas Äktenskap (1915) - „Бракот на Камила“
Släkten Jerneploogs Framgång (1916)
Аса-Хана (1918)
Квартерет Орон (1919) - „Бурен агол“
Den Befriade Kärleken (1919) - „Ослободената љубов“
Den Förödda Vingården (1920)
Nyckelknippan (1921) - „Група клучеви“
Den Namnlösa (1922) - „Безимени“
Френ Сена, Рен и Рур (1923)
Силверфорсен (1924) - „Сребрените брзаци“
Natten till Söndag (1926)
Де Фем Парлорна (1927)
Одделението во Гернинген (1928)
Svalorna Flyga Högt (1929)
Korpungen och Jag (1930)
Gammalrödja (1931)
Dialogen Fortsätter (1932) - „Дијалогот продолжува“
Mannen vid min Sida (1933) - „Човекот покрај мене“
Вандкорсет (1934) - „Турникет“
Геномскадад (1937) - „Немаскиран“
Hemlighetsfull (1938) - „Мистериозно“
Tusen År i Småland (1939) - „Илјада години во Смоланд“
Фред мед Џорден (1940) - „Во мир со земјата“
Väckarklocka (1941)
Селма Лагерлеф I (1942)
Селма Лагерлеф II (1943)
Ханс Ларсон (1944)
Винден Ванде Бладен (1947) - „Ветерот ги сврте страниците“
Spinerskan (1948)
Фредрика Бремер (1949)

Наводи[уреди | уреди извор]

↑ Karl Erik Gustafsson; Per Rydén (2010). A History of the Press in Sweden (PDF). Gothenburg: Nordicom. ISBN 978-91-86523-08-4. Архивирано од изворникот (PDF) на 13 February 2015. Посетено на 13 February 2015.
↑ „Wägner, Elin“. Nordic Women's Literature (англиски). Посетено на 2020-02-28.
↑ Libris
↑ „Penwoman - The Nile“. www.thenile.com.au (англиски). Посетено на 2020-02-28.

Надворешни врски[уреди | уреди извор]

[1] Karl Erik Gustafsson; Per Rydén (2010). A History of the Press in Sweden (PDF). Gothenburg: Nordicom. ISBN 978-91-86523-08-4. Архивирано од изворникот (PDF) на 13 February 2015. Посетено на 13 February 2015.

[sss-2] „Wägner, Elin“. Nordic Women's Literature (англиски). Посетено на 2020-02-28.

[3] Libris

[4] „Penwoman - The Nile“. www.thenile.com.au (англиски). Посетено на 2020-02-28.

[1]

[2]

[3]

[4]