Електро-Л
 Макета на „Електро-Л“ на саемот CeBIT 2011 | |
| Општи податоци | |
|---|---|
| Конструктор | НПО „Лавочкин“ |
| Земја |  Русија |
| Подлога | „Навигатор“ |
| Намена | метеорологија |
| Орбитални режими | ГЕО |
| Оператор | Роскосмос |
| Работ. век | 10 години |
| Производство | |
| Статус | во производство |
| Конструирано | 4 |
| Лансирано | 4 |
| Оперативно | 3 |
| Прво лансирање | 20 јануари 2011, 12:29:01 ч. UTC |
| Типично летало | |
| Просеч. маса | 1.766 кг |
| Напојување | 1.700 W |
Електро–Л (руски: Электро-Л) — класа на нови метеоролошки сателити на Федералната вселенска агенција (Роскосмос) од производителот НПО „Лавочкин“. Првиот сателит, наречен „Електро–Л 1“, е лансиран на 20 јануари 2011.[1] Ова е првиот руски метеоролошки сателит што работи успешно во геостационарна орбита,[2] и втор руски метеоролошки сателит во орбита.[3] Сателитите имаат маса од околу 1.620 кг и се предвидени да работат 10 години, прибирајќи метеролошки, хидрографски и климатски податоци со видлива и инфрацрвена светлина.
Конструкција[уреди | уреди извор]
Електро-Л е конструиран во претпријатието НПО „Лавочкин“ со средства од рускиот вселенски програм за 2006-2015 г. Со него управува вселенската агенција Роскосмос, а покрај Роскосмос, сателитот ги опслужува и Научно-истражувачкиот центар за вселенска хидрометеорологија „Планета“ и Федералната служба за хидрометеорологија и набљудување на животната средина (Росгидромет).[2] Претходникот на овој сателит е сателитот „Електро 1“, лансиран во 1994. Како и Електро-Л, сателитот бил предвиден да работи во геострационарна орбита, но никогаш не бил ставен во целосна работна состојба.[4]
Заедно со претходната класа „Метеор-М“, сателитите Електро–Л се дел од напорите на Русија да си ја поврати мрежата од метеоролошки сателити.[1] Пред пуштањето на Електро-Л 1, Русија имала само еден функционален метеоролошки сателит наречен „Метеор-М 1“ кој се движел во 830-километарска кружна сончево-синхрона орбита.[3] Поради недостатокот од сателити, Русија била приморана да користи податоци од американските и европските метеоролошки агенции.[1] Воздухоловниот новинар Анатолиј Зак се искажал дека првиот сателит Електро-Л го означува „повратокот на руската вселенската индустрија по две децении економско превирање“, особено бидејќи леталото и неговата стандардизирана подлога „Навигатор“ се осмислени и конструирани по распадот на СССР.[5]
Намена[уреди | уреди извор]
Сателитите Електро-Л служат метеоролошки анализи и временска прогноза како на територијата на Русија, така и ширум светот.[1] Прават снимки на сета Земјаина полутопка при видливи и инфрацрвени честоти, а покрај ова доставуваат податоци за климатските промени и вршат надзор и анализа на водните површини.[2] Електро-Л може да прима и сигнали за тревога од системот Коспат-Сарсат.[6] Со Електро-Л 1 се очекува дека руската метеорологија ќе стане поточна и поквалитетна.[1]
Летало[уреди | уреди извор]
Сателитот има вкупна маса од 1620 кг, со товарна носивост од 435 кг. Предвидениот работен век е 10 години. Средната енергетска потрошувачка на леталото изнесува 700 W, а напојувањето доаѓа од сончеви плочи од 1,7 kW.[2] Електро-Л има модуларна конструкција, и се состои од товарен и службен модул. Службениот модул „Навигатор“ е изработен од претпријатието НПО „Лавочкин“ и служи како стандардизирана подлога која ќе биде основа и за идните руски сателити,[3] вклучувајќи го вселенскиот телескоп Спектар-Р.[5]
Опремата за снимање на леталото дава слики со резолуција од 1 км на пиксел за видливиот светлински појас и 4 км за инфрацрвени честоти. Снимките се прават едаш на 30 минути, со можност за скратување на 10 минути во итни случаи.[3]
Податоците се испраќаат во центарот за прием и достава користи честота од појас X (7,5 GHz) со проточност на податоците од 2,56-15,36 Мбит/с, додека пак размената на податоци помеѓу обласните центри се одвива преку појас X (при 8,2 и 7,5 GHz) со проточност до 15,36 Мбит/с.[2]
Лансирање на Електро–Л 1[уреди | уреди извор]
Првото летало во класата, Електро–Л 1 е лансирано во 15:29 ч. по московско време (12:29 GMT) на 20 јануари 2011 од платформата 45 на космодромот Бајконур (Казахстан). Лансирањето е извршено со носечката ракета Зенит-3Ф конструирана од Јужното конструкторско биро (Украина). Третата фаза (дел) на ракетата е новоизработиот Фрегат-СБ, изработен од НПО „Лавочкин“.[3][7] Во 15:37 ч. се одвоил вториот дел, и така Фрегат-СБ продолжил да го подига леталото во геострационарна орбита. На 21 јануари во 00:28 ч. сателитот се одвоил од носачот,[7] и истиот ден Роскосмос издал соопштение за полната функционалност на леталото[1][7]. Конечната орбитална положба на сателитот во својата геострационарна орбита е 76 степени ИД.[4]
Поврзано[уреди | уреди извор]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 „Русија стави метеоролошки сателит во орбита (Поднова 1)“. РИА Новости. 21 јануари 2011. (англиски)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 „Предлансирната постапка за Зенит/Електро-Л продолжува во Бајконур“. Роскосмос. 17 јануари 2011. Архивирано од изворникот на 2013-07-30. Посетено на 2011-04-15. (англиски)
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 „Рускиот метеоролошки сателит Електро-Л е успешно орбитиран“. ИТАР-ТАСС. 21 јануари 2011. (англиски)
- ↑ 4,0 4,1 „Ракетата „Зенит" се искачи во орбитата со метеоролошкиот сателит“. Spaceflight Now. 20 јануари 2011. (англиски)
- ↑ 5,0 5,1 Зак, Анатолиј. „Електро-Л“. RussianSpaceWeb.com. (англиски)
- ↑ „Электро-Л: Геостационарный гидрометеорологический космический комплекс второго поколения“. НПО „Лавочкин“. Архивирано од изворникот на 2010-09-18. Посетено на 2011-04-15. (руски)
- ↑ 7,0 7,1 7,2 „Електро-Л е наполно функционален - Роскосмос“. Роскосмос. 21 јануари 2011. Архивирано од изворникот на 2012-03-19. Посетено на 2011-04-15. (англиски)