Елвина Палавичини
| Елвина Палавичини | |
|---|---|
| Принцеза (принцеза) | |
| Роден(а) | Елвина деи Медичи дел Васкело 22 јануари 1914 Џенова, Италија |
| Починал(а) | 29 август 2004 (возр. 90) Кортина д'Ампецо, Италија |
| Сопружник | Вилијам Мариус Хуберт Мари де Пјер де Бернис де Куртавел |
| Деца | Марија Камила |
| Куќа | Палавичини |
| Татко | Џакомо од Маркизите Медичи дел Васело |
| Мајка | Олга Леуман |
Елвина Палавичини (22 јануари 1914 – 29 август 2004) била италијанска благородничка, принцеза, членка на семејството Палавичини, и често се смета за водач на таканареченото Црно благородништво во Рим во втората половина на 20 век.
Биографија[уреди | уреди извор]
Била родена во Џенова на 22 јануари 1914 година како Елвина деи Медичи дел Васкело, ќерка на Џакомо де Маркези Медичи дел Васело (1883–1949) и неговата сопруга.
За време на нацистичката окупација на Рим по примирјето меѓу Италија и сојузничките вооружени сили, принцезата Палавичини ги поддржувала италијанските ројалистички партизани и подоцна била наградена со бронзен медал за воена храброст за тоа.[1]
Почнувајќи од 1977 година, принцезата Елвина Палавичини водела група на црно благородништво што му давала поддршка на надбискупот Марсел Лефевр.[2] Исто така била активно вклучена во политиката, особено поддржувајќи ги политиките на американскиот потпретседател Дик Чејни и секретарот за одбрана Доналд Рамсфелд.[3]
Принцезата Елвина Палавичини, понекогаш наречена „црна кралица“ или „прва дама“ на римското благородништво, починала на 29 август 2004 година во Кортина д'Ампецо. На нејзиниот погреб во базиликата Сан Лоренцо во Лусина присуствувале бројни претставници на италијанската влада, како и на благородништвото.
Брак и семејство[уреди | уреди извор]
Во 1939 година се омажила за Гуглиелмо Мариус Хуберт Мари де Пјер де Бернис де Куртавел, кој во 1937 година бил прогласен за принц Палавичини.[4] Принцот бил воен пилот и исчезнал во акција на 1 август 1940 година по воздушна борба над Средоземното Море (тој официјално бил прогласен за мртов од италијанскиот суд десет години подоцна, во 1950 година).
По неговата смрт се родила единствената ќерка на сопружниците, Марија Камила. Марија Камила се омажила, а подоцна се развела со внукот на Армандо Дијаз дела Виторија.[5]
Наводи[уреди | уреди извор]
- ↑ Roberto de Mattei, Concilio Vaticano II: una storia mai scritta (The Second Vatican Council: The Unwritten History), Turin, Lindau, 2010. Part VII – The Age of the Council: 1965–1978, Point 12, pages 578–580.
- ↑ An example of Catholic resistance: Princess Elvina Pallavicini Архивирано на 7 февруари 2022 г., Roberto de Mattei, 14 July 2017
- ↑ „Forza Nuova y el terrorismo“. Архивирано од изворникот на 2016-08-06. Посетено на 2023-03-27.
- ↑ George L. Williams (1 January 2004). Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes. McFarland. стр. 225. ISBN 978-0-7864-2071-1.
- ↑ Prince Pallavicini – MIA Western Desert (?) 1940