Опитна психологија
Опитна психологија (експериментална психологија) — примена на опитни методи во служба на психологијата. Опитните психолози вработуваат човековите учесници и животински субјекти да студираат голем број на теми, вклучувајќи, меѓу другото, сензација и перцепцијата, меморијата, познанието, учење, мотивација, емоции; развојни процеси, социјалната психологија, како и на нервните супстрати на сите овие.[1]
Историја[уреди | уреди извор]
Почетокот на опитната психологија[уреди | уреди извор]
Вилхелм Вунд[уреди | уреди извор]
Опитната психологија се појавила како современа академска дисциплина во 19 век, кога Вилхелм Вунд вовел математички и опитен пристап кон оваа област. Вунд ја основал првата психолошка лабораторија во Лајпциг, Германија.[2] Други опитни психолози, вклучувајќи ги Херман Ебингхаус и Едвард Титхенер, вклучувајќи и интроспекција меѓу своите опитни методи.
Чарлс Бел[уреди | уреди извор]
Чарлс Бел бил британски психолог, чиј главен придонес биле истражувањата кои вклучуваат нерви. Тој го напишал памфлет сумирањето на неговото истражување на зајци. Своето истражување го заклучил со тоа дека сетилните нерви внесете во posterior (грбните) корени на ’рбетниот мозок и моторните нерви излегуваат од предниот (ventral) корените на' рбетниот мозок. Единаесет години подоцна, францускиот психолог Франсоа Магенди ги објави истите заклучоци, без да бидат свесни за истражувањето на Бел. Поради Бел, и неговото не- објавување на неговото истражување, откритието било наречено Бел-Магендиев закон. Откритието на Бел, разоткрило верување дека нервите пренесуваат или вибрации или духови.