Дона Тарт
| Дона Тарт | |||
|---|---|---|---|
 Тарт во 2015 | |||
| Роден/а | 23 декември 1963 Гринвуд, Мисисипи, САД | ||
| Занимање | Писателка | ||
| Образование | Мисисипски универзитет Бенингтонски колеџ | ||
| Период | 1992–денес | ||
| Книжевно движење | Литерарна фикција | ||
| Значајни дела | Тајната историја (1992) Малиот пријател (2002) Билбилчето (2013) | ||
| Значајни награди | Книжевна награда В. Х. Смит 2003 Малиот пријател Пулицерова награда за фикција 2014 Билбилчето | ||
Дона Луиз Тарт (родена на 23 декември 1963 година)[2] — американска писателка на романи и кратки раскази. Таа ги напишала романите „Тајната историја“ (1992), „Малиот пријател“ (2002) и „Билбилчето", кој ја освоил Пулицеровата награда за фикција и бил адаптиран во филм со исто име во 2019 година.[3] Таа била вклучена на листата „100 највлијателни луѓе“ на списанието „Тајм“ за 2014 година.
Кариера
[уреди | уреди извор]„Тајната историја“ (1992)[4][5] била инспирирана од нејзиното време на Бенингтонскиот колеџ.[6] Аманда Урбан била нејзин агент и романот станал критички и финансиски успех.[7][8] „Венити фер“ ја нарекол 29-годишната Тарт прерано созреан литературен гениј.[9]
Романот на Тарт „Малиот пријател“ (2002) првпат бил објавен на холандски јазик бидејќи нејзините книги се продавале повеќе по глава на жител во Холандија во споредба со другите земји.[10][11][12][13]
Во 2006 година, кратката приказна на Тарт „Заседа“ била вклучена во листата на најдобри американски кратки раскази за 2006 година.[14]
Нејзиниот роман од 2013 година „Билбилчето" бил бестселер и ја добил Пулицеровата награда за фикција во 2014 година, иако некои критичари сметале дека романот е детски, а не литерарен. [9][15][16] Книгата била адаптирана во истоимениот филм „Билбилчето" кој бил финансиски и комерцијален неуспех.[17][18] На Тарт не ѝ била дадена можност да го напише сценариото или да биде продуцент на филмот, и наводно ја отпуштила долгогодишната агентка Аманда Урбан поради ваквиот договор.[19]
Таа поминала околу десет години пишувајќи ги секој од своите романи.[9][20]
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ "Donna Tartt". Front Row.
- ↑ Kuiper, Kathleen (2020-12-19). „Donna Tartt“. Encyclopedia Britannica (англиски).
- ↑ Bloomgarden-Smoke, Kara (February 12, 2013). „Donna Tartts Long Awaited Third Novel Will Be Published This Year“. New York Observer. Посетено на October 15, 2013.
- ↑ Steinz, Pieter (March 14, 1993). „Donna Tartt on The Secret History“. The John Adams Institute. John Adams Institute. Посетено на 31 January 2021.
- ↑ „Donna Tartt interview (1992)“. YouTube. Посетено на 31 January 2021.
- ↑ Anolik, Lili (28 May 2019). „Money, Madness, Cocaine and Literary Genius: An Oral History of the 1980s' Most Decadent College“. Esquire.
- ↑ „Donna Tartt (1963- )“. Mississippi Writers Page. Ole Miss. Архивирано од изворникот на 3 October 1999. Посетено на 31 January 2021.
- ↑ Fein, Esther B. (16 November 1992). „The Media Business; The Marketing of a Cause Celebre (Published 1992)“. The New York Times. Посетено на 31 January 2021.
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Peretz, Evgenia (June 11, 2014). „It's Tartt—But Is It Art?“. Vanity Fair. Посетено на July 18, 2020.
- ↑ Buchsbaum, Tony. „Review | The Little Friend by Donna Tartt“. January Magazine. Посетено на 1 February 2021.
- ↑ Lin, Francie (10 November 2002). „Her brother's keeper“. Los Angeles Times. Посетено на 1 February 2021.
- ↑ Thorpe, Vanessa (28 July 2002). „The secret history of Donna Tartt's new novel“. The Guardian (англиски). Посетено на 1 February 2021.
- ↑ Mabe, Chauncey (2002-11-10). „Tartt, A Dutch Treat, Stirs A Storm At Home“. Sun-Sentinel. Архивирано од изворникот на 1 February 2021. Посетено на 1 February 2021.
- ↑ „The Best American Short Stories 2006“. Kirkus Reviews. August 15, 2006. Посетено на July 18, 2020.
- ↑ Kakutani, Michiko (7 October 2013). „A Painting as Talisman, as Enduring as Loved Ones Are Not“. The New York Times.
- ↑ Празен навод (help)
- ↑ „The Goldfinch review – Donna Tartt's art-theft epic has its wings clipped | Peter Bradshaw's film of the week“. TheGuardian.com. September 26, 2019.
- ↑ „Box Office: 'The Goldfinch' Flops in Another Disaster for Warner Bros.' Doomed Dramas“. Forbes.
- ↑ „Why Donna Tartt's the Secret History Never Became a Movie“. September 15, 2019.
- ↑ „Interview: The very, very private life of Ms Donna Tartt“. The Irish Independent. November 24, 2013. Посетено на July 19, 2020.
Извори
[уреди | уреди извор]- Hargreaves, Tracy (2001). Donna Tartt's "The Secret History". New York and London: Continuum International Publishing Group. ISBN 0-8264-5320-1.
- Kakutani, Michiko (1992). "Students Indulging in Course of Destruction". The New York Times, September 4, 1992.
- Kaplan, James (September 1992). "Smart Tartt". Vanity Fair.
- McOran-Campbell, Adrian (August 2000). The Secret History.
- Tartt, Donna (2000). "Spanish Grandeur in Mississippi". Oxford American, Fall 2000.
- Yee, Danny (1994). "Studying Ancient Greek Warps the Mind of the Young?"
- Corrigan, Yuri (1 December 2018). „Donna Tartt's Dostoevsky: Trauma and the Displaced Self“. Comparative Literature. 70 (4): 392–407. doi:10.1215/00104124-7215462. S2CID 165480509.
Надворешни врски
[уреди | уреди извор]- Дона Тарт интервјуирана од Роберт Бирнбаум на identitytheory.com
- Интервјуто со Тарт Архивирано на 4 јуни 2015 г. со Џил Ајзенштат во „Бомба“
- видео на YouTube
- Дона Тарт и Ен Рајс интервјуирани од Реј Суарез, NPR : Talk of the Nation : (30 октомври 1997 година)
- Дона Тарт интервјуирана од Лин Нири, NPR : Talk of the Nation : (5 ноември 2002 година)
- Тарт за читањето и нејзината шкотска баба Архивирано на 7 февруари 2012 г. кај Мод Њутн
- Тарт во мода за нејзиното тинејџерско обожавање на Хантер С. Томпсон. Архивирано на 7 април 2013 г. кај Мод Њутн
- Дона Тарт интервјуирана од Џејмс Нати на BBC Radio 4 – Клуб на книги (5 јануари 2014 година)