Прејди на содржината

Депониски гас

Од Википедија — слободната енциклопедија
Гасен пламен произведен од депонија во округот Лејк, Охајо.

Депонискиот гас — мешавина од различни гасови создадени од дејството на микроорганизмите во депонијата додека тие го разградуваат органскиот отпад, вклучувајќи на пример отпад од храна и отпад од хартија. Депонискиот гас е приближно четириесет до шеесет проценти метан, а остатокот е претежно јаглерод диоксид. Остатокот (<1%) го сочинуваат траги од други испарливи органски соединенија (VOC). Овие гасови во траги вклучуваат главно едноставни јаглеводороди.[1]

Депониските гасови влијаат врз климатските промени. Главните компоненти се јаглерод диоксид и метан, кои се стакленички гасови. Метанот во атмосферата е далеку помоќен стакленички гас, при што секоја молекула има дваесет и пет пати поголем ефект од молекула јаглерод диоксид. Сепак, самиот метан учествува во помал состав на атмосферата отколку јаглерод диоксидот. Депониите се трет најголем извор на метан во САД.[2]

Поради значајните негативни ефекти на овие гасови, биле воспоставени регулаторни режими за следење на депонискиот гас, намалување на количината на биоразградлива содржина во комуналниот цврст отпад и создавање стратегии за искористување на депонискиот гас, кои вклучуваат согорување или собирање на гас за производство на електрична енергија.

Продукција

[уреди | уреди извор]

Гасовите од депониите се резултат на три процеси:[1]

  1. испарување на испарливи органски соединенија (на пр. растворувачи);
  2. хемиски реакции помеѓу компонентите на отпадот; и
  3. микробно дејство, особено метаногенеза.

Употреба

[уреди | уреди извор]
Систем за собирање на депониски гас
Систем за испарување на исцедок

Гасовите кои се произведуваат во депонијата можат да се собираат и користат на различни начини. Депонискиот гас може да се користи директно на лице место преку котел или било каков вид на систем за согорување, обезбедувајќи топлина. Електричната енергија може да се генерира исто така на лице место преку употреба на микротурбини, парни турбини или горивни ќелии.[3] Гасот од депониите може да се продава и надвор од локацијата и да се испраќа во цевководи за природен гас. Овој пристап бара гасот да се преработи до квалитет соодветен за цевковод, на пр. со отстранување на разни загадувачи и компоненти.[4] Депонискиот гас може да се користи и за испарување на исцедокот, уште еден нуспроизвод од процесот на депонирање. Оваа примена го заменува другото гориво кое претходно се користело за истата намена.[5]

Ефикасноста на собирањето гас на депониите директно влијае на количината на енергија што може да се обнови - затворените депонии (тие што повеќе не прифаќаат отпад) го собираат гасот поефикасно од отворените депонии (тие што сè уште прифаќаат отпад). Споредбата на ефикасноста на собирање на затворени и отворени депонии покажала разлика од околу 17 процентни поени помеѓу двете.[6]

Опозиција

[уреди | уреди извор]

Собирањето и користењето на депонискиот гас може да биде скапо. Некои еколошки групи тврдат дека проектите не произведуваат „обновлива енергија“ бидејќи отпадот (нивниот извор) не е обновлив. Сиера клубот се спротивставува на владините субвенции за вакви проекти.[7] Советот за одбрана на природните ресурси (NRDC) тврди дека владините стимулации треба повеќе да бидат насочени кон напорите за соларна енергија, ветер и енергетска ефикасност.[7]

Безбедност

[уреди | уреди извор]

Емисиите на гасови од депониите можат да доведат до еколошки, хигиенски и безбедносни проблеми на депонијата.[8][9] Се случиле неколку несреќи, на пример во Лоско, Англија во 1986 година,[10] каде што мигрирачки гас од депонија се акумулирал и делумно уништил еден имот. Несреќа што предизвикала два смртни случаи се случила од експлозија во куќа веднаш до Скелингстедската депонија во Данска во 1991 година.[11] Поради ризикот од депонискиот гас, постои јасна потреба од следење на овој вид гас. Покрај ризикот од пожар и експлозија, миграцијата на гасовите во подземјето може да резултира со контакт на депонискиот гас со подземните води. Ова, пак, може да резултира со контаминација на подземните води.

Поврзано

[уреди | уреди извор]
  1. 1 2 Hans-Jürgen Ehrig, Hans-Joachim Schneider and Volkmar Gossow "Waste, 7. Deposition" in Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry, 2011, Wiley-VCH, Weinheim. doi:10.1002/14356007.o28_o07doi10.1002/14356007.o28_o07
  2. ↑ „Methane Emissions“. Environmental Protection Agency. 23 December 2015. Посетено на 13 June 2016.
  3. ↑ Sullivan, Patrick. „The Importance of Landfill Gas Capture and Utilization in the U.S“ (PDF). SUR. Посетено на 27 September 2013.
  4. ↑ „Landfill Gas Power Plants“. California Energy Commission. Посетено на 27 September 2013.
  5. ↑ „Landfill Methane Outreach program“. EPA. Посетено на 27 September 2013.
  6. ↑ Powell, Jon T.; Townsend, Timothy G.; Zimmerman, Julie B. (2015-09-21). „Estimates of solid waste disposal rates and reduction targets for landfill gas emissions“. Nature Climate Change (англиски). advance online publication (2): 162–165. doi:10.1038/nclimate2804. ISSN 1758-6798.
  7. 1 2 Koch, Wendy (2010-02-25). „Landfill Projects on the rise“. USA Today. Посетено на 2010-04-25.
  8. ↑ Brosseau, J. (1994) Trace gas compound emissions from municipal landfill sanitary sites; Atmospheric-Environment 28 (2), 285-293
  9. ↑ Christensen, T. H., Cossu, R. & Stegmann, R. (1999) Landfilling of waste: Biogas
  10. ↑ Williams and Aitkenhead (1991) Lessons from Loscoe: The uncontrolled migration of landfill gas; The Quarterly Journal of Engineering Geology 24 (2), 191-207
  11. ↑ „Danish EPA“. mst.dk (дански). 23 July 2006. Архивирано од изворникот на July 22, 2011.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Депониски_гас&oldid=5387830“