Германско државјанство

Од Википедија — слободната енциклопедија
Закон за германско државјаноство
Parliament of Germany
An Act relating to German citizenship
Прогласен одВлада на Германија
Статус: Current legislation

Законот за германско државјанство е закон со кој се регулира стекнувањето, преносот и губењето на германското државјанство. Законот е заснован на мешавина на принципите на jus sanguinis и jus soli. Со други зборови, обично се стекнува со германско државјанство ако родителот е германски државјанин, без оглед на местото на раѓање или по раѓање во Германија на родители со странско државјанство ако се исполнети одредени барања. Натурализацијата е исто така можна за странските државјани по шест до осум години законски престој во Германија.[1]

Иако граѓаните кои не се членки на ЕУ и не швајцарските државјани, нормално мора да се откажат од своето старо државјанство пред да бидат одобрени за натурализација (ако законите на нивните други земји на државјанство веќе не автоматски дејствуваат за да ги денатурализираат со доделување германско државјанство), постои широк исклучок зашто кога ќе биде "многу тешко" да се стори тоа, и од 2017 година, на мнозинството нови натурализирани германски државјани им е дозволено да го задржат своето претходно државјанство. Според германското право, државјаните на другите земји на ЕУ и Швајцарија може да го задржат старото државјанство по право, меѓутоа некои земји на ЕУ (како што се Холандија и Шпанија) не дозволуваат двојно државјанство дури и со други земји на ЕУ. Германските државјани кои сакаат да добијат државјанство кое не е државјанство на ЕУ или не Швајцарско државјанство и да го задржат своето германско државјанство мора да поднесат барање за дозвола (de: Beibehaltungsgenehmigung) пред стекнување на друго државјанство или автоматски да го изгубат државјанството на Германија кога стекнуваат странско државјанство. За детали, видете го делот за двојно државјанство подолу.

Значителна реформа на законот за државјанство беше усвоена од страна на Бундестагот (германскиот парламент) во 1999 година и стапи на сила на 1 јануари 2000 година. Реформираниот закон го олеснува странски државјани кои живеат во Германија долгорочно, а особено нивните деца родени во Германија, да стекнат германско државјанство[2]

Претходниот германски закон за национална припадност од 1913 година. Законот за државјанство беше изменет со законите на Нирнберг од нацистичка Германија ; овие амандмани беа отповикани по поразот на нацизмот со сојузничките уредби за време на Втората светска војна во 1945 година. Германија ја ратификуваше Европската конвенција за државјанство, која стапи во сила во Германија на 1 септември 2005 година.[3] Сите германски државјани автоматски се државјани на Европската унија.

Историја[уреди | уреди извор]

Пред формирањето на Германското Царство во 1871 година, државите кои станале дел од империјата биле суверени со сопствените закони за државјанство, оние од јужните (особено Баварија) биле прилично либерални. Прускиот закон за државјанство може да се проследи на "Законот за стекнување и губење на квалитетот како пруски субјект и неговиот прием во странско државјанство" од 31 декември 1842 година, кој се базираше на принципот на jus sanguinis. Пруското право станало основа на правниот систем на Германското Царство, иако државните закони за државјанство продолжиле да се применуваат, а еден германски државјанин бил лице кое било државјанство на една од државите на германската империја.

На 22 јули 1913 година, Законот за државјанство на Германското Царство и држави (Reichs- und Staatsangehörigkeitsgesetz, стенографија: RuStAG) воспоставил германско државјанство, било изведено од државјанство на една од компонентите или стекнато преку централната влада на Рајх.

Според Третиот рајх, во 1934 година, германското законодавство за државјанство бил изменет за да се укинат одделни државни државјанства и да се создаде еднообразно државјанство на Рајх, при што централните власти на Рајх имаат моќ да доделат или да ја повлечат германското државјанство. Во 1935 година, Законот за државјанство на Рајх (Reichsbürgergesetz), вториот од законите на Нирнберг, создал нова категорија наречена "државни субјекти" (Staatsangehörige) на која биле доделени Евреи, со што се повлекло државјанство од Евреи кои биле граѓани; само оние кои се класифицирани како "германски или сродни крв" го задржале државјанството Рајх.

На 13 март 1938 година, Германија го проширила правото на државјанство во Австрија, следејќи го Аншлусот што ја анектирал Австрија во Германија. На 27 април 1945 година, по поразот на нацизмот, Австрија беше повторно воспоставена и му додели австриско државјанство на сите лица кои на тој датум би биле Австријци, доколку австрискиот закон пред Австрија 1938 година останал на сила. Сите Австријци кои ја држеа германското државјанство го загубија. [6] Исто така, видете го австрискиот национален закон..

Нацистичките амандмани од 1934 и законите на Нирнберг од 1935 година беа одземени од страна на сојузничките уредби за работни односи во 1945 година, враќајќи го законот за државјанство од 1913 година, кој остана на сила до реформите во 1999 година

Член 116 (1) од германскиот Основен закон (Устав), во согласност со законите со кои се уредуваат деталите, правото на државјанство на кое било лице примена во Германија (на нејзините граници од 1937 г.), се смета за "бегалец или истепен од германско етничко потекло или како брачен другар или потомок на такво лице. " До 1990 етничките Германци што живеат во странство во земја во поранешниот Источен блок (Аусиделер) може да добијат државјанство преку практично автоматска постапка. Од 1990 година, законот постепено се заострува секоја година за да го ограничи бројот на имигранти, барајќи од имигрантите да докажат јазични вештини и културна припадност.

Членот 116 (2) дава право на лица (и нивните потомци), кои биле денатурирани од нацистичката влада, да бидат ренатурализирани ако сакаат. Оние од нив, кои по 8 мај 1945 година престојуваат во Германија автоматски се сметаат за германски државјани. Двата регулатива, (1) и (2), дозволија значителен број Полјаци и Израелци, кои живеат во Полска и Израел, да бидат истовремено германски граѓани.

Раѓање во Германија[уреди | уреди извор]

Деца родени на или по 1 јануари 2000 година на не-германски родители стекнуваат германско државјанство при раѓање ако барем еден родител:

  • има дозвола за постојан престој и
  • живее во Германија најмалку осум години.

За да го задржат германското државјанство, таквите деца треба да преземат позитивни мерки до 23-годишна возраст, по што инаку истекуваат германското државјанство. Овие афирмативни мерки може да вклучуваат доказ за поврзаноста на апликантот со Германија, како што е потврдено со барем едно од следниве:

  • Стигнале во Германија најмалку осум години во текот на првите 21 години од животот
  • Посетувал училиште во Германија најмалку шест години
  • Дипломирал на училиште во Германија
  • Успешно завршена стручна / професионална обука во Германија

Апликантот ги исполува овие барања во огромното мнозинство на случаи. Ако не, апликантот, алтернативно, може да докаже дека нема друго државјанство, освен во земја членка на ЕУ или во нацијата како што се Мароко, Нигерија или Иран, чие домасшно право предвидува дека нејзиното државјанство не може да се изгуби.

Пордителите кои се државјани на Европската економска област или Швајцарија се во можност да добијат дозвола за постојан престој по пет години.

Потекло од германски родител[уреди | уреди извор]

Лице родено од родител со германско државјанство во времето на раѓањето на детето е германски државјанин. Местото на раѓање не е фактор во определувањето на државјанството врз основа на родителството.

  • Оние кои се родени по 1 јануари 1975 година се Германци ако мајката или таткото се државјанин на Германија.
  • Оние кои се родени пред 1 јануари 1975 година нормално може да бараат само германско државјанство од таткото, а не мајката. Исклучоци вклучуваат случаи каде родителите не биле во брак (во кој случај германските мајки можеле да поминат на државјанство) или кога германската мајка аплицирала да го регистрира детето како германски на или пред 31 декември 1977 година.
  • Посебни правила постојат за оние кои се родени пред 1 јули 1993 година, ако само таткото е Германец и не е во брак со мајката. Таткото мора да признае татковство и мора да се омажи за мајката пред 1 јули 1998 година.
  • Дете родено во странска земја повеќе не го добиваат германското државјанство автоматски по раѓање, ако нивниот германски родител е роден по 31 декември 1999 година во странска земја и има примарен престој таму. Исклучоци се:
  1. Детето ќе биде без државјанство.
  2. Германскиот родител го регистрира раѓањето на детето во рок од една година по раѓањето на одговорната германска агенција во странство.
  • Во случај двата родители да бидат германски државјани, германското државјанство не се пренесува автоматски ако двата родители се родени во странство по 31 декември 1999 година и имаат примарно живеалиште надвор од Германија. Исклучоците се исти како погоре.
  • Оние кои се родени во Германија и ги посетуваат странска земја, ќе треба да го контактираат својот локален германски конзулат за појаснување на германското државјанство.

Лицата кои се Германци врз основа на потекло од германски родител не мора да аплицираат за да го задржат германското државјанство до возраст од 23 години. Ако при раѓањето стекнат друго државјанство, тие обично можат да продолжат да го држат тоа.

Барања за презиме за германски државјани родени во странство на германски родител[уреди | уреди извор]

Германското право забранува презиме со двојни прекари (на пр. Се состои од презимињата на мајката и таткото, ако родителите не се во брак, или ако родителите се во брак, но немаат презиме). Меѓутоа, изземањето им се дава на германските државјани по потекло кои се родени во странство и имаат пренасочено презиме, под услов нивниот формат на презиме да е дозволен според законот на нивната земја на раѓање и законите на која било друга земја од која било родител граѓанин.

Германските граѓани во оваа ситуација мора да добијат декларација за името ( Namenserklärung ) пред да му биде дозволено да имаат германски пасош или лична карта.[4]

Посвојување[уреди | уреди извор]

Дете што го донел еден германски државјанин автоматски станува германски државјанин ако е на возраст помала од 18 години на датумот кога е поднесено барањето за усвојување. Значи двојно државјанство се доделува.

Натурализација како германски државјанин[уреди | уреди извор]

Натурализација по право[уреди | уреди извор]

Лицата имаат право да натурализираат како германски државјанин доколку ги исполнуваат сите критериуми :[5]

  • Вообичаено престојувале во Германија најмалку во последните 8 години (овој период може да се намали - видете подолу)
  • Има правна способност или законски застапник
  • Потврдува сегашната и претходната заложба за слободниот демократски уставен систем зацртан во германскиот Основен закон (или во моментов е посветен на вакви принципи и отстапи од поранешната поддршка на идеи спротивни на таквите принципи)
  • Дали Европската унија или швајцарскиот државјанин поседуваат соодветна дозвола за престој што дозволува слободно движење на лица или е државјанин на ЕУ или Швајцарија на кој му е доделено постојано право на престој или има Сина карта на ЕУ.
  • Може да се поддржат без да бараат бенефиции
  • Не биле осудени за незаконско дело и не подлежат на судски налог со кој се наметнува мерка на реформа и превенција
  • Поседува соодветно познавање на германскиот јазик
  • Поседува знаење за правниот систем, општеството и условите за живеење во Сојузна Република Германија
  • Поминаа испит за државјанство.

Испитувањето го испитува познавањето на лицето на германскиот устав, владеењето на правото и основните демократски концепти зад модерното германско општество. Исто така вклучува и дел за Уставот на Сојузна држава во која живее апликантот. Тестот за државјанство е задолжителен, освен ако подносителот не може да бара изземање како што е болест, попреченост или старост.

Лицето кое нема правно својство има право да натурализира како германски државјанин само преку обичен престој во Германија најмалку 8 години и не мора да ги исполнува другите критериуми (на пример, соодветна команда на германскиот јазик и способност за поддршка самите без прибегнување кон придобивките).

Кандидатите за натурализација вообичаено се очекува да докажат дека се откажале од постојното државјанство или дека автоматски ја губат натурализацијата, пред да добијат германско државјанство. Сепак, од нив не се бара да го сторат тоа ако претходното државјанство е од друга земја членка на Европската унија или од Швајцарија или ако другото државјанство може да се откаже "само под многу тешки услови".[6] Ваквата тешкотија треба да се претпостави ако се примени било кој од шесте услови, вклучувајќи неразумни потешкотии во откажувањето, држење на патна исправа за бегалци и потенцијални економски тешкотии во одрекувањето што надминуваат цена од 10.225,84 евра (првично 20.000 германски марки ).[6][7][8] Повеќето лица натурализирани како германски државјани во 2017 година, 61%, паднаа во рамките на овие исклучоци и беа успешни во добивањето на одобрение за задржување на нивните други државјанства, при што повеќе од 81% од новите германски државјани од Американците го сторија тоа.[8] Дека глобалната пропорција се зголемува од 45% во 2000 година.[8]

Лицето кое има право да натурализира како германски државјанин, исто така, може да поднесе барање за брачен другар и малолетни деца да бидат натурализирани во исто време (брачниот другар и малолетните деца не треба вообичаено да живеат во Германија најмалку 8 години).

Исклучоци од обичните услови за престој вклучуваат:

  • Лицата кои имаат завршено курс за интеграција може да имаат потреба за престој намалено на 7 години
  • Лицата кои покажуваат дека се особено добро интегрирани и имаат повисоко ниво на владеење на германскиот јазик од основниот услов за германското државјанство (т.е., повисоко од нивото на ЦЕФР Б1) може да има потреба од престој намалено на 6 години
  • Брачниот другар на германски државјанин може да се натурализира по 3 години континуиран престој во Германија. Бракот мора да продолжи да трае најмалку 2 години.
  • Бегалците и лицата без државјанство може да се пријават по 6 години континуиран престој
  • Поранешни германски граѓани

Натурализација по дискреција[уреди | уреди извор]

Лице кое обично живее надвор може да биде натурализирано како германски државјанин, ако тие можат да покажат доволни врски со Германија за да ја оправдаат натурализацијата.[9]

Жртви на нацистичко прогонство[уреди | уреди извор]

Според член 116 од Уставот на Германија, познат како Основен закон,[10] секој кој имал свое германско државјанство одземено за време на нацистичкиот режим поради "политички, расистички или религиозни причини", може повторно да го добие државјанството. Во статијата се вклучени и потомците на нацистичките жртви и не бараат од нив да се откажат од државјанството на нивните нови земји.[11]

Ова не важи за оние што се родени пред 1953 година на мајка на германски еврејски: Иако законот за германско државјанство што поминал само преку татковците бил изменет во 1953 година, ова не било направено ретроактивно.

Прописите пропишуваат дека потомокот на оние што го одзеле државјанството имаат право на повторна натурализација само ако на следново хипотетичко прашање може да се одговори со "да": ако примарен барател на барањата за натурализација не бил лишен од германско државјанство, би нивните потомци стекнале државјанство по раѓање според применливиот германски закон за државјанство? [12] Забележете дека децата што ги донеле германските Евреи пред 1945 година не се разумни за германско државјанство, дури и ако се родени во Германија.

Во "применливиот германски закон за државјанство" се вели дека "Децата родени во брак помеѓу 1 јануари 1914 и 31 декември 1974 година стекнале германско државјанство само ако таткото бил германски државјанин во моментот на нивното раѓање". Некои откажувања беа доделени за "Деца родени во брак помеѓу 1 април 1953 година и 31 декември 1974 година на германска мајка и негермански татко" - но не и за оние што се родиле претходно.[13]

Деца родени во Германија[уреди | уреди извор]

Во услови на преодни аранжмани во реформите во 1999 година (во сила од 1 јануари 2000 година), децата кои биле родени во Германија во 1990 година или подоцна и биле германски ако законот за промена на законот бил во сила тогаш имале право да бидат натурализирани како германски државјани.

  • Барањето за натурализација било побарано до 31 декември 2000 година.
  • Од детето било побарано да аплицира за задржување на германското државјанство до возраст од 23 години и нормално покажува дека во тоа време не било држено друго странско државјанство.

Статистика за натурализација[уреди | уреди извор]

Помеѓу 1995 и 2004 година, 1.278.424 лица добиле германско државјанство со натурализација. Ова значи дека околу 1,5% од вкупната германска популација беше натурализирана во текот на тој период.

Naturalization of foreigners in Germany per (selected) country and year.

Source (2015): Official 2015 Migration Report, p. 235 Архивирано на 16 ноември 2018 г.
Country/Year 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2011 2012 2015
Турција 31,578 46,294 42,240 59,664 103,900 82,861 76,573 64,631 56,244 44,465 28,103 33,246 19,695
Иран 874 649 1,171 1,529 1,863 14,410 12,020 13,026 9,440 6,362 2,728 2,463 2,533
Србија и Монтенегро 3,623 2,967 2,244 2,721 3,444 9,776 12,000 8,375 5,504 3,539 6,309 6,085 -
Авганистан 1,666 1,819 1,475 1,200 1,355 4,773 5,111 4,750 4,948 4,077 2,711 2,717 2,572
Мароко 3,288 2,918 4,010 4,981 4,312 5,008 4,425 3,800 4,118 3,820 - 2,852 2,551
Лебанон 595 784 1,159 1,782 2,491 5,673 4,486 3,300 2,651 2,265 - 1,283 1,485
Хрватска 2,479 2,268 1,789 2,198 1,536 3,316 3,931 2,974 2,048 1,689 - - 3,328
Босна и Херцеговина 2,010 1,926 995 3,469 4,238 4,002 3,791 2,357 1,770 2,103 - 1,865 1,719
Виетнам 3,357 3,464 3,129 3,452 2,270 4,489 3,014 1,482 1,423 1,371 2,428 3,299 1,929
Пакистан - - - - - - - - - - 1,151 1,251 1,393
Полска 10,174 7,872 5,763 4,968 2,787 1,604 1,774 2,646 2,990 7,499 4,281 4,496 5,957
Руска Федерација – – – – – 4,583 4,972 3,734 2,764 4,381 2,965 3,167 2,329
Украина – – – – – 2,978 3,295 3,656 3,889 3,844 4,264 3,691 4,168
Ирак 364 363 290 319 483 984 1,264 1,721 2,999 3,564 4,790 3,510 3,450
Израел 1,025 0 584 0 802 1,101 1,364 1,739 2,844 3,164 1,971 1,438 1,481
Нигерија – – – – – - - - - - - - 1,099
Вкупно(вклучувајќи и држави кои не се спомнати) 71,981 86,356 82,913 106,790 143,267 186,688 178,098 154,547 140,731 127,153 106,897 112,348 107,317

Губење на германското државјанство[уреди | уреди извор]

Германското државјанство автоматски се губи кога германскиот државјанин доброволно стекнува државјанство на друга земја, освен:

  1. Кога германскиот државјанин стекнува државјанство од Европската унија, Швајцарија или друга земја со која Германија има соодветен договор.
  2. Кога дозволата за добивање на странско државјанство е поднесена и доставена пред странска натурализација. Неуспехот да се добие т.н. дозвола за задржување на германското државјанство пред натурализацијата резултира со тоа што поединецот автоматски го губи германското државјанство откако ќе стане натурализиран државјанин на друга земја.[11] Предложениот закон наречен Brexit-Übergangsgesetz [14] има за цел да им дозволи на државјаните на Велика Британија кои аплицираат за германско државјанство пред Велика Британија да ја напушти ЕУ за задржување на двојното државјанство.[15] Многу државјани од Велика Британија и од Германија во секоја земја ја поддржуваат Иницијативата за постојано граѓанско учество на Европската унија [16] со цел да се осигура дека Германците што земаат државјанство на Велика Британија го задржат своето државјанство на ЕУ.

Други случаи во кои може да се загуби германското државјанство се:

  • Лицата кои се здобиле со германско државјанство врз основа на раѓање во Германија (без германски родител), автоматски губат државјанство на возраст од 23 години ако не се пријавиле успешно да го задржат германското државјанство. Доколку е пожелно да се одржи странско државјанство, молбата треба да се достави до 21 година.
  • Германски државјанин кој доброволно служи во странска армија (над и задолжителна воена служба) од 1 јануари 2000 година може да го изгуби германското државјанство, освен ако не добие дозвола од германската влада. Од 6 јули 2011 година, дозволата за надминување на задолжителна воена служба автоматски се дава за армиите на ЕУ, ЕФТА и земјите на НАТО и на армиите на Австралија, Израел, Јапонија, Нов Зеланд и Република Кореја.[17]
  • Германско дете усвоено од странски родители, каде што детето автоматски стекнува државјанство на посвоителите според законот на земјата на посвоените родители. (На пример, едно германско дете усвоено од страна на Американците пред 27 февруари 2001 година - датумот на стапување во сила на Законот за државјанство на САД од 2000 година - не би можел автоматски да го загуби германското државјанство, бидејќи детето автоматски не стекнало државјанство на Соединетите Држави поради тоа што беа усвоени од страна на американските граѓани. ) Исклучок се применува кога се одржуваат правните врски со германскиот родител.

Измама примена[уреди | уреди извор]

Натурализираните Германци може да го изгубат своето германско државјанство ако се открие дека го добиле со намерно измама / поткуп / заканувачки / давајќи намерно лажни или нецелосни информации кои биле важни за процесот на натурализација.

Атила Селек, еден од заговорниците на бомбашкиот заговор во 2007 година во Германија, скриена кривична постапка против него за кршење на прописот за оружје од страна на пасошските власти за време на неговата апликација за државјанство. Овие власти го отстранија неговото државјанство во 2011 година со образложение дека биле лажно добиени. Ова го направи без државјанство.[18]

Двојно државјанство[уреди | уреди извор]

Дозволено во следниве околности:

  1. Ако друго државјанство е онаа на друга земја на ЕУ или на Швајцарија. Граѓаните кои не се членки на ЕУ и не се државјани на Швајцарија мора да се откажат од старото државјанство ако сакаат да станат германски државјани. Постојат исклучоци за државјани на држави кои не им дозволуваат на своите граѓани да се откажат од нивното државјанство (на пример, Аргентина, Боливија, Бразил, Костарика, следните држави -јони дозволуваат одрекување само ако државјанството е стекнато ненамерно по раѓање таму до не родители на родители: Доминиканската Република, Еквадор, Гватемала, Хондурас, Мексико, Никарагва, Уругвај), или ако процесот на откажување е премногу тежок, понижувачки или скап (на пример, Авганистан, Алжир, Ангола, Куба, Еритреја, Иран, Ирак, Либан, Мароко, Нигерија, Сирија, Тајланд, Тунис, САД), или, ретко, во поединечни случаи, ако откажувањето од старото државјанство значи огромни недостатоци за засегнатото лице.
  2. Доколку еден германски државјанин стекне државјанство кое не е во ЕУ или не е Швајцарско државјанство со дозвола (" Beibehaltungsgenehmigung " или BBG) на германската влада (на пример, постоечките релативни врски или имот во Германија или во друга земја или ако занимањето во странство бара домашни државјанство за извршување). Доброволното стекнување државјанство кое не е државјанство на ЕУ или не швајцарско државјанство без дозвола најчесто значи автоматско губење на германското државјанство (но види точка 4). Дозволата не е неопходна ако друго државјанство е од друга земја на ЕУ или од Швајцарија или ако двојното државјанство било добиено при раѓање.
  3. Ако некој не-германски државјанин стекне германско државјанство со натурализација, а откажувањето од другото државјанство би било "многу тешко".[6] Ваквата тешкотија треба да се претпостави ако се примени било кој од шесте услови, вклучувајќи неразумни потешкотии во откажувањето, држење на патна исправа за бегалци и потенцијални економски тешкотии во одрекувањето што надминуваат цена од 10.225,84 евра (првично 20.000 германски марки ).[6][7][8] Повеќето лица натурализирани како германски државјани во 2017 година, 61%, паднаа во рамките на овие исклучоци и беа успешни во добивањето на одобрение за задржување на нивните други државјанства, при што повеќе од 81% од новите германски државјани од Американците го сторија тоа.[8]
  4. Ако некое лице или нивните квалификувани потомци добива вратено државјанство согласно член 116 став 2 од Основниот закон (Grundgesetz) во кој се наведуваат поранешните германски државјани, кои меѓу 30 јануари 1933 и 8 мај 1945 година биле лишени од германско државјанство на политички, расни или религиозни основи, може повторно да се повикаат на државјанството (како никогаш не биле изгубени), и може да има двојно (или повеќекратно) државјанство.[19]. Таквите обновени граѓани не треба никогаш да живеат во Германија.
  5. Ако дете родено на германски родител се стекнува со германско државјанство и едно или повеќе други државјанства при раѓање, на пример, врз основа на местото на раѓање (раѓање во земји од јусу-соли, главно од Америка) или потекло од еден родител (еден германски родител и еден странски родител). (Се разбира, законите за државјанство и државјанство на другите држави на државјанство на детето можат или не дозволуваат повеќекратно државјанство и имаат свои барања за изјава, селекција или задржување. )
  6. Децата родени на или по 1 јануари 2000 година или подоцна до родителите кои не се германски се здобиле со германско државјанство при раѓање, ако барем еден родител има дозвола за постојан престој (и го имал овој статус најмалку три години ), а родителот живеел во Германија најмалку осум години. Децата мора да живеат во Германија најмалку осум години или да посетуваат настава по шест години до 21-от роденден. Родителите и родителите кои не се државјани на ЕУ и не-Швајцарија, родени и пораснале во странство, обично не можат да имаат двојно државјанство (но види точка 1).

Одземање на германското државјанство за возрасни терористи со второ државјанство[уреди | уреди извор]

Во април 2019 година, Германија усвои закон со кој се дозволува одземање на германското државјанство на двојни државјани кои се приклучија или поддржаа терористичка милиција, како што е Исламската држава и имаат најмалку 18 години.

Државјанство на Европската унија[уреди | уреди извор]

Бидејќи Германија е дел од Европската унија, германските граѓани се исто така државјани на Европската унија според правото на Европската унија и на тој начин уживаат права на слободно движење и имаат право да гласаат на избори за Европскиот парламент.[20] Кога во земја која не е членка на ЕУ, каде што нема амбасада на Германија, германските државјани имаат право да добијат конзуларна заштита од амбасадата на која било друга земја-членка на ЕУ присутно во таа земја.[21][22] Германските граѓани можат да живеат и да работат во која било земја во ЕУ како резултат на правото на слободно движење и престој што е дадено во член 21 од Договорот за ЕУ.[23]

Германците што живеат во странство[уреди | уреди извор]

Германците што живеат во странство ( Auslandsdeutsche ) се германски емигранти, имено, германски државјани кои живеат надвор од Германија. Германските емигранти обично не плаќаат даноци во Германија. Германците во странство можат да гласаат на републичките избори (општи избори). Според германското Министерство за надворешни работи, "германските државјани со постојан престој во странство можат да учествуваат на сојузните избори во Германија и на европските избори. Како по правило, германските гласачи кои постојано живеат во земјите надвор од ЕУ во странство и повеќе не живеат во Германија, не можат да учествуваат на германските државни и локални избори. Сепак, германските граѓани кои постојано живеат во други земји на ЕУ можат да гласаат на општинските избори во нивната земја на живеење ".[24]

Во прилог на горенаведената смисла, Auslandsdeutsche исто така, се однесува на етничките Германци во заедниците кои зборуваат германски во странство кои потекнуваат од доселениците во тие земји поколенија или векови (и затоа најчесто не се државјани на Германија). За да бидат недвосмислени, денешните германски емигранти може да се наведат како "германски граѓани со постојан престој во странство" ( Deutsche Staatsbürger mit ständigem Wohnsitz im Ausland ).

Случајот е комплициран од германското право на право на враќање во врска со Spätaussiedler, луѓе кои немаат германско државјанство, но кои теоретски имаат право на тоа, бидејќи германската држава ги смета за германски државјани, како Волга Германците во Казахстан.

Германски граѓани кои живеат во странство[уреди | уреди извор]

  • Холандија : 368,512 (2008, 2,19% од холандската популација, вклучува втора генерација имигранти) [25]
  • Швајцарија : 265,944 (2009, 3,3% од швајцарската популација) [26]
  • Австрија : 124.710 (2008, 1,5% од австриското население) [27]
  • Австралија : 106.524 (2006, 0,53% од австралиската популација) [28]
  • Обединетото Кралство : 92.000 (2008, 0.15% од популацијата во Велика Британија) [29]
  • Франција : 75,057 (1999, 0,12% од француското население).[30]
  • Полска : 64.000 - и германско и полско државјанство (0.17% од полското население, 2011 година), 45.000 - исклучиво германско државјанство (0.12%, 2011) [31]

Луѓе од германско државјанство кои живеат во странство[уреди | уреди извор]

  • Романија : 36.884 (пописот во 2011 година) [32] (Види: Германци во Романија )
  • Русија : 597.212 (2002, 0,4% од руското население).[33] (Види: Германците во Русија )
  • Унгарија : 131.951 етнички Германци (1.9% од унгарското население, попис во 2011) [34] (Види: Германци во Унгарија )

Повеќе статистики во германската дијаспора # Дистрибуција. Во меѓувоената Романија во 1939 година имало 786.000 Германци.[35] САД: Голем број германски граѓани живеат постојано во САД, особено академици, уметници, компјутерски експерти, инженери и стопанственици. Според германските мисии во САД, "не се бара да се пријавуваат во Германската амбасада во Германија, па затоа не можеме да кажеме колку германски граѓани живеат во Америка".[36] Некои од тие Германци во странство имаат пасоши од Германија и од САД.

Патување слобода на германските граѓани[уреди | уреди извор]

Виза барања за германски граѓани

Барањата за виза за германските државјани се административни ограничувања за влез од страна на властите на другите држави кои се ставени на државјани на Германија. Во март 2019 година, германските државјани добија пристап до безвизен режим или визи за пристигнување до 188 земји и територии, што го рангираше германскиот пасош II во светот според Индексот на пасошот на Хенли и Партнери.[37]

Германското државјанство е рангирано број два од 2018 година во Индексот за квалитет на државјанството (QNI). Рангирањето ги разгледува внатрешните фактори како што се мирот и стабилноста, економската сила, човечкиот развој и надворешните фактори, вклучувајќи ја и слободата на патување. Франција има преземено број еден по седум години, што главно се должи на поранешната колонијална империја на земјата.[38] )

Наводи[уреди | уреди извор]

  1. ↑ „Obtaining Citizenship“. German Missions in the United States. Архивирано од изворникот на 17 October 2013. Посетено на 20 August 2013.
  2. ↑ Amt, Auswärtiges. „Federal Foreign Office - Law on Nationality“. auswaertiges-amt.de. Посетено на 1 April 2018.
  3. ↑ „European Convention on Nationality: Status“. Council of Europe.
  4. ↑ Amt, Auswärtiges. „Federal Foreign Office - Welcome to the German Missions in the UK“. uk.diplo.de (англиски). Архивирано од изворникот на 2020-09-29. Посетено на 2019-03-20.
  5. ↑ „Архивиран примерок“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 3 April 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Предлошка:Cite German law
  7. ↑ 7,0 7,1 „Vorläufige Anwendungshinweise des Bundesministeriums des Innern zum Staatsangehörigkeitsgesetz (StAG) in der Fassung des Zweiten Gesetzes zur Änderung des Staatsangehörigkeitsgesetzes vom 13. November 2014 (BGBl. I S. 1714)“ (PDF). de:Bundesministerium des Innern. June 1, 2015. section 12.1.2.5.2. Посетено на March 5, 2019.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Winter, Chase (August 10, 2018). „Dual citizenship granted to most naturalized Germans“. Посетено на March 5, 2019.
  9. ↑ „Germany Nationality Act, Section 14“ (PDF). Архивирано од изворникот (PDF) на 3 April 2012. Посетено на 20 јуни 2012.
  10. ↑ „Basic Law for the Federal Republic of Germany (Grundgesetz, GG)“.
  11. ↑ 11,0 11,1 „Information on obtaining/reobtaining German citizenship for former German citizens and their descendants who were persecuted on political, racial or religious grounds between January 30, 1933 and May 8, 1945“. German Consulates. Архивирано од изворникот на 17 March 2015. Посетено на 28 June 2015.
  12. ↑ „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2015-03-17. Посетено на 2019-05-04.
  13. ↑ „Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 17 October 2013. Посетено на 20 August 2013.
  14. ↑ https://g8fip1kplyr33r3krz5b97d1-wpengine.netdna-ssl.com/wp-content/uploads/2018/07/Brexit%C3%9CG.pdf[мртва врска]
  15. ↑ https://www.politico.eu/article/germany-to-help-brits-stay-eu-citizens-during-brexit-transition-period/
  16. ↑ „архивски примерок“. Архивирано од изворникот на 2018-09-02. Посетено на 2019-05-04.
  17. ↑ „Verlust durch Eintritt in ausländische Streitkräfte“ (германски). German Embassy Tel Aviv. Архивирано од изворникот на 20 September 2012. Посетено на 2012-08-19.
  18. ↑ „Urteil: Helfer der Sauerland-Gruppe ist kein Deutscher mehr“. SPIEGEL ONLINE (германски). 21 July 2011.
  19. ↑ German Mission to the United States. „Information on the Naturalization Claim under Article 116 (2) of the German Basic Law“ (PDF). www.germany.info. Government of Germany. Архивирано од изворникот (PDF) на 2018-10-19. Посетено на 18 October 2018.
  20. ↑ „Germany“. European Union. Посетено на 4 May 2015.
  21. ↑ Article 20(2)(c) of the Treaty on the Functioning of the European Union.
  22. ↑ Rights abroad: Right to consular protection: a right to protection by the diplomatic or consular authorities of other Member States when in a non-EU Member State, if there are no diplomatic or consular authorities from the citizen's own state (Article 23): this is due to the fact that not all member states maintain embassies in every country in the world (14 countries have only one embassy from an EU state). Antigua and Barbuda (UK), Barbados (UK), Belize (UK), Central African Republic (France), Comoros (France), Gambia (UK), Guyana (UK), Liberia (Germany), Saint Vincent and the Grenadines (UK), San Marino (Italy), São Tomé and Príncipe (Portugal), Solomon Islands (UK), Timor-Leste (Portugal), Vanuatu (France)
  23. ↑ „Treaty on the Function of the European Union (consolidated version)“ (PDF). Eur-lex.europa.eu. Посетено на 2015-07-10.
  24. ↑ „Auswärtiges Amt Berlin - Startseite Konsularinformationen“. www.konsularinfo.diplo.de.
  25. ↑ „CBS StatLine - Bevolking; generatie, geslacht, leeftijd en migratieachtergrond, 1 januari“. statline.cbs.nl. Посетено на 1 April 2018.
  26. ↑ Wohnbevölkerung nach detaillierter Staatsangehörigkeit [{{{1}}} Архивирано] на {{{2}}}., Swiss Federal Statistical Office
  27. ↑ Wer sind die Deutschen in Österreich? [{{{1}}} Архивирано] на {{{2}}}.
  28. ↑ „20680-Country of Birth of Person (full classification list) by Sex - Australia“. 2006 Census. Australian Bureau of Statistics. Архивирано од изворникот (Microsoft Excel download) на 2018-12-25. Посетено на 2 June 2008. Total count of persons: 19,855,288.
  29. ↑ statistics.gov.uk [{{{1}}} Архивирано] на {{{2}}}.
  30. ↑ ined.fr Архивирано на 1 мај 2020 г.[мртва врска]
  31. ↑ http://www.stat.gov.pl/cps/rde/xbcr/gus/Przynaleznosc_narodowo-etniczna_w_2011_NSP.pdf
  32. ↑ http://www.insse.ro/cms/files/statistici/comunicate/alte/2012/Comunicat%20DATE%20PROVIZORII%20RPL%202011.pdf
  33. ↑ „Всероссийская перепись населения 2002 года“. Perepis2002.ru. Архивирано од изворникот на 6 October 2014. Посетено на 18 September 2012.
  34. ↑ „1.1.6.1 Population by mother tongue, nationality and sex“.
  35. ↑ Dr. Gerhard Reichning, Die deutschen Vertriebenen in Zahlen, Teil 1, Bonn 1995, Page 17
  36. ↑ „Архивиран примерок“. Архивирано од изворникот на 29 August 2014. Посетено на 17 March 2014.
  37. ↑ „The Henley Passport Index“. Henley & Partners. 8 October 2018. Архивирано од изворникот (PDF) на 2018-10-14. Посетено на 15 October 2018. This graph shows the full Global Ranking of the 2018 Henley Passport Index. In certain cases, a rank is shared by multiple countries because these countries all have the same level of visa-free or visa-on-arrival access.
  38. ↑ „World's Top Nationalities Revealed: France Is No. 1, U.S. Ranks 27“. www.forbes.com. 2018-04-26. Посетено на 2018-07-30.
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Германско_државјанство&oldid=5172564“