Гвидо III Сполетски
| Гвидо III Сполетски | |
|---|---|
| Франкиски император | |
 Печат на кралот Гвидо на документ од неговото крунисување, Павија, 889 година. | |
| Франкиски император во Италија | |
| На престол | 891–894 |
| Крунисување | 21 февруари 891, Рим |
| Претходник | Карло III |
| Наследник | Ламберт |
| Крал на Италија | |
| На престол | февруари 889 – 894 |
| Претходник | Беренгар I |
| Наследник | Ламберт II |
| Починал(а) | 12 декември 894 Таро (река), Италија |
| Почивалиште | |
| Сопружник | Агелтруде |
| Деца | Ламберт |
| Династија | Гвидовци |
| Татко | Гвидо I |
| Мајка | Ита Беневентска |
Гвидо III Сполетски (германски: Wido, италијански: Guido; починал на 12 декември 894 година) ― маркгроф на Камерино од 880 година, а потоа војвода на Сполето и Камерино од 883 година. Тој бил крунисан за крал на Италија во 889 година и император во 891 година. Починал во 894 година, додека се борел за контрола на Апенинскиот Полуостров.
Гвидо бил во брак со Агелтруда, ќерка на Аделхис Беневентски, која му родила син по име Ламберт.
Ран живот[уреди | уреди извор]
Гвидо бил вториот син на Гвидо I Сполетски[1] и Ита, ќерка на Сико Беневентски. Гвидо I бил син на Ламберт I Нантски и неговата втора сопруга, Аделаида Ломбардска, која била ќерка на вториот најстар син наКарло Велики, Пипин Италијански. Во 842 година, поранешното Војводство Сполето, кое било дарувано на Папството од Карло Велики, било возобновено од Франките за да бидат чувани против римските катепанати на југ, како франкска погранична територија од зависен маркгроф.
Следствено, семејството на Гвидо било важно играчи во италијанската политика од почетокот на деветтиот век.[1] Иако во 876 година, Гвидо и неговиот постар брат, Ламберт, војводата на Сполето, биле поставени од Карло Ќелавиот да го придружуваат папата Јован VIII во Неапол за да ги раскинат сојузите што многу од јужните ломбардски држави ги склучиле со Сарацените,[2] интересите на семејството биле главно непријателски настроени кон папството, политика што Гвидо првично ја следеше.[3]
Со смртта на Ламберт во 880 година, тој ја оставил на Гвидо Маркгрофовијата Камерино, а во 882 година Гвидо ја поддржал инвазијата на неговиот внук (Гвидо II Сполетски) на Папската Држава.[3] Ова го довело во судир со императорот Карло Дебелиот, и во 882 година, на собранието во Верона, императорот го лишел од неговите феуди, заедно со значителен број други важни, но мали, италијански благородници.[4] Станувајќи во бунт, Гвидо се здружил со соседните Сарацени и почнал да стекнува дополнителна територија. Во овој момент, на собирот во Равена, императорот го прогласил за виновен за велепредавство, а на Беренгар Фриулски му било наредено да му го одземе неговиот феуд со сила.[5]
Во 883 година, Гвидо ја наследил титулата „Сполетски“ на неговиот внук и повторно го обединил војводството, отсега како „Војводство Сполето и Камерино“ со титула dux et marchio (дојвода и маркгроф), а до крајот на 884 година, императорот Карло III бил принуден да склучи мир со Гвидо, каде што формално ги вратил своите титули.[5] Потоа, во 885 година, тој се борел против повремените сојузници, Сарацените во Гариљијано.
Владеење како император[уреди | уреди извор]
По депонирањето на Карло Дебелиот во 887 година, како роднина на архиепископот Фулк Ремски,[6] тој се надевал дека ќе биде крунисан за крал на Западна Франкија, и всушност отпатувал до Лангр, каде што владиката го крунисал како таков. Но, поради крунисувањето на Одо истата година (888), тој се свртел и се вратил со дизајни на круната на Кралството Италија и царувањето.
На Гвидо Сполетски му се спротивставил Беренгар Фриулски за Ломбарската железната круна.[7] Иако Беренгар ја имал предноста да биде сојузник со Каролиншкото семејство[6] и да се круниса како крал на Италија во 887 година, од 888 година Гвидо бил поблиску до градот Рим и веќе се здружил со папата Стефан V, кој го опишал Гвидо „како негов единствен син“. Борбите меѓу ривалските кандидати започнале, и Гвидо бил самиот прогласен за крал на Италија на собирот одржан во Павија кон крајот на 888 година.[6] Тој бил формално крунисан за крал на Италија од страна на папата Стефан V во 889 година, а потоа следело неговото крунисување како император на 21 февруари 891 година,[8] заедно со крунисувањето на неговиот син Ламберт II за крал на Италија.
Ситуацијата во Италија почнала да се влошува со изборот на нов папа, Формоз, во 891 година. Со недоверба кон Гвидо, тој почнал да бара поддршка на друго место против императорот, бидејќи на Гвидо му било се потешко да ја прекине заканата од Беренгар, која сè уште се држел во своето Војводство Фриули.[9] За да ја зајакне својата севкупна позиција, во Равена на 30 април 892 година, Гвидо го принудил папата Формоз да го круниса Ламберт како соимператор.[7]
Затоа, папата ја искористил следната можност да му се спротивстави на Гвидо, поддржувајќи го Арунф Каринтијански за италијанските и императорските титули. Во 893 година, Формоз го поканил Арнолф да дојде во Тренто за да го собори Гвидо и самиот да се закити. Наместо тоа, Арнолф го испратил својот син Цвентиболд со војска да му се придружи на Беренгар, соборениот крал и да маршира кон Тренто. Нивната заедничка војска го опколи Тренто, но Гај веројатно ги поткупил да го остават непречено. Следната година, тие го победиле Гвидо во Бергамо и ги зазеле Тренто и Милано. Беренгар бил признат како крал и вазал на Арнолф. Цвентиболд се вратил во Германија, бидејќи треската направила хаос врз германските војски.[10] Гвидо се повлекол со цел да се прегрупира на зајакнато место на Таро и таму ненадејно починал во доцна есен, оставајќи го својот син под покровителство на неговата сопруга. И двајцата ќе го оспорат престолот со Беренгар и Арнолф.
Наследство[уреди | уреди извор]
Моќта на Гвидо никогаш не се проширила многу подалеку од неговите наследни земји, што понудило силна илустрација за фактот дека императорската титула, со претензии за универзално владеење, до крајот на деветтиот век станала само знак на наклонетоста на папата. над разни италијански благородници. Тој дури и не ја контролирал северна Италија, борејќи се со други претенденти за престолот во поголемиот дел од своето владеење. Тој навистина се обидел да ја одржи каролиншката традиција и да издаде капитулари како што тоа го правеле поранешните императори. Во 891 година, тој побарал традиционална служба во војската на сите аримани, без разлика дали тие поседувале земјиште или не.
Извори[уреди | уреди извор]
- ди Карпења Фалкониери, Томазо. „Guido, conte marchese di Camerino, duca marchese di Spoleto, re d'Italia, imperatore“ . Dizionario Biografico degli Italiani, LXI. Рим: 2004, стр. 354–361.
- Mann, Horace, K. The Lives of the Popes in the Early Middle Ages, Vol III: The Popes During the Carolingian Empire, 858–891 . 1925 година
- Mann, Horace, K. The Lives of the Popes in the Early Middle Ages, Vol IV: The Popes in the Days of Feudal Anarchy, 891–999. 1925 година
- Комин, Роберт. History of the Western Empire, from its Restoration by Charlemagne to the Accession of Charles V, том I. 1851 година
Наводи[уреди | уреди извор]
Гвидо III Сполетски Починал(а): 12 декември 894
| ||
| Претходник Беренгар I како неспротивставен крал |
Крал на Италија 889–894 со Ламберт II (891–894) |
Наследник Ламберт (II) |
| Незаземено Последен владетел Карло III
|
Франкиски император 891–894 | |
| Претходник Гвидо II |
Војвода на Сполето 883–894 | |
| Претходник Ламберт I |
Маркгроф на Камерино 880–894 со Гвидо II (880–894) | |
