Прејди на содржината

Војната од 1812.

Од Википедија — слободната енциклопедија
Војната од 1812 год.

Војната од 1812 година била воен конфликт меѓу Соединетите Држави и Британската империја која не резултирала со територијални промени, но решила многу прашања останати од Американската војна за независност. Соединетите Држави објавиле војна од неколку причини: поради трговските ограничувања предизвикани од британската војна против Франција, принудувајќи ги американските трговски морнари да се приклучат на Кралската морнарица; поради британската поддршка на индијанските племиња против американската експанзија, бес поради навредата на националната чест по американското понижување на отворено море и американска желба за анексија на Канада.[1]

Војната се водела на три главни фронта. Прво, на море, воени бродови и пирати од двете страни ги напаѓале трговските бродови на спротивната страна, додека Британците го блокирале американскиот брег на Атлантикот и започнале големи напади во подоцнежните фази на војната. Понатаму, копнените и поморските битки се воделе на американско-канадската граница, долж Големите езера и реката Сен Лорен. На третото бојно поле, на американскиот југ и на брегот на Мексиканскиот залив, исто така се воделе големи копнени битки во кои американските сили ги поразиле британските индијански сојузници и ги одбиле британските инвазивни сили во Њу Орлеанс. Двете страни ја напаѓале територијата на другата, но овие упади биле неуспешни или со привремен успех. На крајот на војната, двете страни окупирале делови од територијата на противникот, но тие биле вратени со Договорот од Гент.[1]

Поради преокупираноста на поголемиот дел од воените сили со војни во Европа до 1814 година, Британците најпрво воделе одбранбена стратегија за време на американските напади на Долна и Горна Канада. До 1813 година американската армија го освоила езерото Ири, делови од западен Онтарио и ја уништила индијанската конфедерација на Тикамси, а со тоа и можноста за независна индијанска држава во Северна Америка поддржувана од Британската империја. На северозапад, генералот Ендру Џексон уништил војска на Крик Индијанците во битката кај Хорсшу Бенд во 1814 година. По поразот на Наполеон април 1814 година, Британците усвоиле поагресивна стратегија и испратиле три големи војски за инвазија. Британската победа во битката кај Бладенсбург во август 1814 година им овозможила да го заземат и запалат Вашингтон. Американските победи во септември 1814 година и јануари 1815 година ги одбиле сите три британски инвазии на Њујорк, Балтимор и Њу Орлеанс .

Во САД, победите во Балтимор во 1814 г. (што ги инспирирале стиховите на американската химна) и Њу Орлеанс во 1815 година произвеле национална еуфорија што ја нарекле „Втора војна за независност“. После тоа, следел период наречен „ доба на добрите чувства “, поради обединувањето на населението на САД. Канада, исто така, излегла од војната со засилено чувство на национална припадност и солидарност, главно поради успешната одбрана од американските напади. Битките како што се битката кај Квинстон Хејтс и Битката кај Крајслер фармата станале легендарни за Англо-Канаѓаните. Во Онтарио, војната против САД сè уште се нарекува „американска експанзионистичка инвазија“ и се слави победата на Канада. Во Велика Британија, војната се сметала само како секундарен вооружен конфликт во рамките на Наполеоновите војни .

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 Vojvodic M., Djordje Stankovic (1983). Savremeni svet. Beograd: Narodna kniga, Vuk Karadzic, Rad. стр. 66–67.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Војната_од_1812.&oldid=5323259“